ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : CHAPTER 3แย่งชิงและความจริงที่แสนโหดร้าย
แสงยามเช้าสาดส่องเข้ามาในห้องร่างบางพลิกกายหันหลังเพื่อเลี่ยงที่จะได้รับแสงแดด ความอบอุ่นจากใครบางคนกำลังโอบกอดเธออยู่รอยยิ้มบางๆปรากฏขึ้นกว้างด้วยหัวใจที่เต้นระรัว
ฮาราเป็นพี่สินะค่ะ.....
“อื้อ...อืม”
รู้แล้วคะว่าพี่รักฉันคนเดียว.....
“จียอง”
เสียงงัวเงียดังมาจากข้างหลังตัวเธอพร้อมแขนที่แข็งแรงดึงร่างจียองเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดใบหน้าหวานพร้อมริมฝีปากอิ่มจุมพิตลงที่ต้นคอขาวของเธอ
“อ๊ะพี่...กยูริ”
กรี๊ด!!!!!!!!!
จียองผลักคนที่สวมกอดเธอให้กระเด็นตกเตียงอย่างไม่เป็นท่า พลางกวาดสายตามองหาฮาราที่ในเวลานี้ได้หายตัวไป
“พี่กยูริ...พี่พาพี่ฮาราไปไว้ไหนคะ”
“พี่เปล่านะจียอง เมื่อเช้าจะมาปลุกเห็นแต่จียองนอนพี่ก็เลย....”
จียองสะบัดหน้าหนีและเดินออกไปนอกห้องด้วยความหงุดหงิด ระหว่างเธอกับกยูริมันไม่มีวันเป็นจริงได้หรอก เธอเดินดูรอบหอแต่ก็
ไร้วี่แววของฮารา เธอถอนหายใจอีกครั้งและพิงกายกับกำแพงครุ่นคิดถึงฮาราว่าเวลานี้อยู่ที่ไหน
ท่าทางหึงหวงของพี่นิโคลเมื่อวาน....
หรือว่าเมื่อคืน.....
เฮ้อ.....ฉันควรทำไงดีนะ ก็รู้ว่าพี่นิโคลกับพี่ซึงยอนรักพี่ฮาราอยู่หรอก....แต่ฉันกับพี่ฮาราเรา....
โธ่เอ้ย...ฉันไม่อยากแย่งชิงกับพวกพี่ๆเลยนะ
จียองถอนหายใจยาวเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ เธอเดินลอยชายไปยังห้องของนิโคลด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความอึดอัดและกังวลใจปะปนกันอยู่
“พี่นิโคล พี่ฮาราอยู่ไหนคะ”
นิโคลที่ส่องกระจกหันกลับมามองโดยมีผ้าขนหนูเช็ดผมสั้นที่เปียกชื้นของเธอ ใบหน้าใสมองหน้าจียองด้วยท่าทางที่แปลกใจ ก็ในเมื่อฮารานอนห้องเดียวกับจียองแล้วทำไมถึงมาถามหาแบบนี้
“ไม่ได้อยู่กับจียองหรอกเหรอ”
“พี่อย่ามาโกหกดีกว่าน่า “
“เปล่านะ ฮาราไม่ได้เข้ามาหาพี่เลยนะ”
“พี่ซ่อนพี่ฮาราไว้ใช่ไหม? เพราฉันหาจนทั่วหอแล้วแต่ก็ไม่เห็นพี่ฮาราเลย”
นิโคลขมวดคิ้วเข้าหากันด้วยท่าทางเครียดขึ้นมาบาง ในตอนเช้าแบบนี้คนขี้เซาอย่างฮาราไม่น่าจะออกไปไหนได้นี่นา
“อาจจะอยู่ห้องพี่กยูริก็ได้นะ”
“ไม่มีทางก็พี่กยูริเขา....”
“แล้วห้องพี่ซึงยอนหละ”
นิโคลกัดริมฝีปากแน่นด้วยความโกรธเมื่อเอ่ยชื่อคนที่เธอต้องฟาดฟันอยู่ประจำ เธอรู้ดีว่าซึงยอนเองก็ชอบฮาราเหมือนกันและถ้าเป็นแบบนั้นเธอไม่ยอมแน่
“ไปดูกันเถอะจียอง”
ภายในห้องที่เต็มไปด้วยสีชมพูแสนหวานจากชุดเครื่องนอนและของใช้เล็กๆที่น่ารัก บนเตียงขนาดย่อมฮาราที่หลับตาพริ้มเพราะความอ่อนเพลียที่เพิ่งได้นอนไม่กี่ชม.ที่ผ่านมามีเพียงซึงยอนที่เอาแต่นอนเบียดกายแนบชิดฮารา ดวงตาหยียิ้มหวานของเธอนั้นกำลังจ้องมองคนข้างตัวด้วยอารมณ์ที่เบิกบาน พลางใช้นิ้วเขี่ยเส้นผมที่ปิดบังใบหน้าทะเล้นของฮารา
“น่ารักจังนะเวลาหลับแบบนี้เนี่ย ขอดูใกล้ๆหน่อยสิ”
ซึงยองคร่อมร่างฮาราที่หลับสนิท ยื่นใบหน้าใสของเธอเข้าไปใกล้เสียจนสัมผัสได้ถึงไอร้อนที่หายใจรดเธออยู่
“อื้อ...อืม”
เสียงครางงัวเงียพร้อมดวงตาที่ปรือขึ้น รอยยิ้มเจ้าเล่ห์เผยขึ้นเมื่อเห็นใบหน้าหวานอยู่ใกล้แค่เอื้อม สายตาที่เลื่อนต่ำลงไปยังเนินอกทำให้ซึงยองต้องผงะถอยห่างด้วยใบหน้าที่ร้อนผ่าว
ใครใช้ให้เธอตื่นตอนนี้นะ ฮารา
รู้ไหมฉันอายนะ.......
“พี่จะลักหลับฉันหรอ”
“อะไรของเธอนะ”
ซึงยอนลุกขึ้นอย่างอ่อนแรงเดินโซเซแต่ก็ถูกฮาราฉุดกลับไปนอนหงายลงบนเตียงอีกครั้ง
พี่ซึงยอน ฉันไม่รู้ว่าก่อนหน้านี้เราเคยรู้สึกยังไงกันนะ
แต่ตอนนี้ฉันชักสนใจขึ้นมาแล้วสิ.....
“อื้อ...จะทำอะไรพี่นะ”
ฮาราอมยิ้มและคร่อมกายซึงยอน ใบหน้าใสเข้าไปใกล้ประทับริมฝีปากนุ่มนิ่มพลางแทรกลิ้นร้อนเข้าไปในโพรงปากมอบความหวานที่นุ่มนวลแต่เร่าร้อน เพื่อปรนเปรอความต้องการที่ไม่สิ้นสุด
“อื้อ...อื้ม..”
เสียงขัดขืนถูกดูดกลืนกลายเป็นครางกระเซ้า ซึงยอนที่ดิ้นขัดขืนในยามนี้กลับกลายเป็นอ่อนระทวยไร้เรี่ยวแรงสองแขนยกขึ้นโอบรอบคอดึงเข้าหาตัวเน้นย้ำจูบแสนหวานที่ปรารถนา เมื่อมือซุกซนของฮาราไล่ต่ำลง ร่างบางนั้นแอ่นกายรับสัมผัสอย่างยินยอมด้วยร่างที่สั่นสะท้านจากสัมผัสที่วาบหวาม
“อ๊ะ...อ่า........อื้อ...”
“พี่นี่สวยจังนะ อยากเห็นผิวขาวๆที่น่าสัมผัสของพี่จัง”
ฮาราสอดมือเข้าไปใต้เสื้อลูบผิวกายที่อ่อนนุ่มไปยังหน้าท้องที่แบนราบ ลากนิ้วเรียวดึงขอบกางเกงให้ต่ำลง
“อื้อ....ฮารา..พี่..อ๊ะ”
ฮารา ไม่ว่าตอนไหน...ถ้าเธอต้องการพี่...
พี่ก็ยอมเป็นของเธอนะ
ปึ่ง!!! ปึ่ง!!!
“พี่ซึงยอนคะ”
ทั้งสองที่กอดก่ายกันต้องผละออกห่างด้วยใบหน้าที่ร้อนผ่าว ซึงยอนดึงเสื้อให้เข้าที่และเอ่ยเสียแหบแห้งตอบกลับไปอย่างไม่เต็มใจนัก
“จียองเหรอ”
“นิโคลกับจียองคะ”
“หา!!”
ฮาราได้แต่ร้องเสียงหลง ถ้าสองคนนั้นรู้ว่าเธอมานอนกับซึงยองต้องเกิดเรื่องไม่ดีแน่ ดูจากท่าทางของสองคนนั้นในห้องซ้อมเมื่อวาน ก็พอจะเดาได้ว่า......
“พี่ซึงยอนทำไงดี”
“พี่อยู่กับฮาราใช่ไหม ฉันได้ยินเสียงฮาราอยู่ในนั้น”
นิโคลที่อยู่นอกห้องตะโกนด้วยน้ำเสียงที่ดุดันทำให้ซึงยอนได้แต่กัดเม้มริมฝีปากแน่นด้วยความเสียดายปนกับความโกรธที่กำลังพลุกพล่านอยู่ในกายของเธอ
“เอ่อ....ฮาราหลบอยู่ในผ้าห่มก่อนนะ”
ซึงยอนดึงผ้าห่มคลุมตัวฮาราไว้และเดินไปแง้มประตูด้วยท่าทางแสร้งทำเป็นงัวเงีย
“มีอะไรกันเหรอปลุกพี่แต่เช้าเชียว”
“พี่อยู่กับฮาราหรือเปล่า”
“พูดเรื่องอะไรน่ะนิโคล”
จียองที่ยืนข้างๆได้แต่เงียบและมองไปยังใบหน้าของพี่ที่ในเวลานี้แดงก่ำกับผมที่ดูยุ่งเหยิงและเสื้อกล้ามที่ใส่ก็ดูจะไม่อยู่ในสภาพปกติเท่าที่ควร
“แล้วทำไมสภาพพี่เป็นแบบนี้หละคะ”
นิโคลขมวดคิ้วและมองดูร่างกายของซึงยอนทันที ก่อนจะผลักให้ร่างบางนี้ถอยห่างและเดินดูทั่วห้อง
ตึก...ตึก...ตึก....
นี่ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับใครสักคนนะ...
ทำไมถึงได้รู้สึกอึดอัดแบบนี้ก็ไม่รู้
แต่ไม่ว่ายังไงอย่าให้เจอ....ในสภาพแบบนี้เลย
“นี่แล้วจะมาค้นห้องพี่แบบนี้ทำไม นิโคล”
พรืด....
ผ้าห่มถูกดึงออกพร้อมแสงที่สาดสองลอดผ้าม่านมากระทบใบหน้าของฮาราที่กำลังนอนงอตัวอยู่บนเตียง เธอทำได้เพียงแต่เงียบและมองใบหน้าที่ดูดุดันของนิโคลที่ผิดกับเมื่อวานที่ดูสดใสร่าเริงราวกับเป็นคนละคน
“นิโคล”
“พี่เล่นวิธีแบบนี้แล้วเหรอคะ”
“ทำไมเธอต้องโกรธด้วยหละ ในเมื่อเธอกับฮาราไม่ได้เป็นอะไรกัน”
“แล้วพี่หละหมายความว่ายังไง”
“มันผิดเหรอที่จะให้น้องมานอนเป็นเพื่อนเนี่ย”
จียองที่ยืนแอบมองอยู่หน้าประตูได้แต่ทำหน้าเรียบเฉย ดวงตากลมโตปรือและหยาดน้ำตาใสก็เอ่อล้นและไหลอาบแก้ม ริมฝีปากที่สั่นเทาถูกมือยกขึ้นมาปิด สองเท้าก้าวถอยหลังและหันหลังวิ่งกลับเข้าไปในห้อง
“จียอง”
ฮาราลุกขึ้นด้วยร่างกายที่หนักอึ้ง เธอยกมือขึ้นกุมหน้าอกเหมือนมีบางอย่างค่อยกรีดหัวใจเธอให้เป็นแผลทีละน้อย
“ฉันรักพี่ฮารานะคะ”
“จียองฉันรักเธอ...เป็นของฉันคนเดียวนะ.....”
ประโยคที่ดึงก้องบีบคั้นหัวใจของฮาราราวกับมันยิ่งทำให้ความเจ็บปวดนี้เพิ่มมากขึ้น
มันเพราะอะไรนะ....
ทำไม..เห็นจียองร้องไห้แล้วถึงได้ทรมานแบบนี้นะ
“ฮารา มาคุยกันหน่อย”
กยูริที่มีใบหน้าดูโกรธเกรี้ยวเรียกด้วยเสียงต่ำและหันหลังเดินกลับไปที่ห้องโดยมีฮาราเดินตามโดยไม่พูดอะไร
“ฮารา.....ฉันรักจียอง”
ความเงียบเข้ามาปกคลุม พร้อมภาพแผ่นหลังของกยูริที่สั่นเทา ใบหน้าที่หันมาให้เห็นเพียงเล็กน้อยมีหยาดน้ำตาแห่งความเจ็บปวดไหล
อาบแก้ม
“พี่กยูริ”
“ในเวลานั้น..ฉันตัดสินใจยอมทรมานเพื่อได้อยู่กับจียอง แต่วินาทีที่ฉันเลือกมันก็ถูกกำหนดให้ฉันต้องเป็นแบบนี้”
“พี่.....เป็นเพราะฉันเหรอ.....”
“มันไม่ใช่ความผิดของเธอนี่คือสิ่งที่ฉันต้อแบกรับมันไว้ แต่ฉันขอได้ไหม.....ได้โปรดเลือกจียองด้วย”
ฮาราได้แต่เงียบและก้มหน้าลงพื้น ในเวลานี้มีเพียงความสับสนที่อยู่เป็นเพื่อนข้างกายเธอ และความรู้สึกชาในอกที่ทะลักออกมาอย่างไม่
หยุดยั้ง
“พี่กยูริเราไปหาลูแปงกัน ถึงยังไงวันนี้ก็เป็นวันหยุดของเราด้วยไม่มีอะไรเสียหายอยู่แล้ว”
“ได้สิ แต่ไปแล้วมันจะเปลี่ยนทุกอย่างได้งั้นเหรอ”
“ก็ต้องลองดู”
.
.
.
.
.
.
ถึงแม้อากาศของวันจะร้อนแต่คนทั้งห้าก็พากันเดินอยู่บนถนนคนเดินที่เต็มไปด้วยของที่หลายหลายวางขายตามข้างทาง
“พี่กยูริแล้วทำไมเราต้องพาสามคนนี้มาด้วยหละ”
“แล้วจะให้ทำไงได้ เมื่อเช้าใครไปก่อเรื่องไว้หละ”
“มากันแบบนี้ คนไม่แห่เดินตามกันทั้งเมืองเหรอพี่ เราเป็นนักร้องนะ”
ฮาราขยับหมวกแก๊ปดึงลงให้ปิดใบหน้ามากขึ้นหากแต่กยูริแค่ยิ้มและเดินกอดอกนำไปข้างหน้าอย่างสบายใจ
“ที่นี่เปลี่ยนไปเยอะกว่าแต่ก่อนว่าไหม...เอาหละฮาราถ้าพอจะนึกทางไปร้านนั้นได้ก็มา
บอกฉันนะ”
“แล้วพี่กยูริหละ”
“เสียใจนะฉันเคยมาแล้วแต่จำทางไม่ได้”
ฮาราได้แต่หยุดยืนมองแผ่นหลังของกกยูริที่เดินผ่านผู้คนอยู่เพียงลำพัง ชีวิตของเธอมันแปลกๆขึ้นทุกทีแล้วสิ ทั้งเรื่องการมาอยู่ในอนาคตและกยูริผู้เย็นชากับความรักที่ดูแปลก....ที่มารุมล้อม....อยู่แบบนี้
“ฮารากินไอศกรีมนี่อร่อยนะ อ้าม!!!”
“อื้อ...อร่อยดีจังนิโคล”
“ฮ่าๆ... ยิ้มหน่อยสิทำไมทำหน้าเครียดจัง”
นิโคลนี่แปลกดีแฮะเมื่อเช้ายังดูน่ากลัวอยู่เลยแต่ตอนนี้
กลับมาร่าเริงแบบเดิมได้ไวดีจัง
แถมยังไม่โกรธเราด้วย
“นี่ไอศกรีมเลอะปากแล้วเนี่ย อยู่นิ่งๆนะนิโคล”
ฮาราโอบกอดเอวของนิโคลไว้และเลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้ลากลิ้นเลียริมฝีปากนุ่มนิ่มที่มีรสหวานหอม นิโคลหลับตาลงอ้าปากตอบรับลิ้มร้อนที่รุกล้ำข้าไปในช่องปาก แลกจูบที่เร่าร้อนกับสัมผัสที่อ่อนหานและก้าวเดินถอยหลัง เธอยกแขนทั้งสองข้างโอบรอบคอของฮาราไว้ ปล่อยให้จูบที่แสนเผ็ดร้อนที่คอยปรนเปรอความสุขของเธอต่อไปเรื่อยๆ
“อื้อ..อืม....”
ร่างกายทั้งสองเบียดแนบชิดกันในช่องแคบเล็กของซองที่ไร้ผู้คน ฮาราลูบไล้ไปตามเรือนร่างที่ผอมบางที่อยู่ในอ้อมกอดของเธอใบหน้าใสของเธอซุกไซร้ซอกคอขาวเนียนที่เชิญชวนให้ฝากรอยแดงไว้ไม่รู้เบื่อ
“อ๊ะ...อืม....ฮา..รา..”
“เธอนี่น่ารักจังนะ”
“อื้อ...อืม"
ฮาราสอดมือข้าไปภายในเสื้อสายเดี่ยวตัวสั้นลูบไล้ผิวกายเนียนละเอียดขึ้นไปยังเนินอกที่มีเพียงบราสีหวานปิดบังไว้ เสียงครางกระเซ้าเมื่อลิ้นอุ่นโลมเลียใบหูให้รู้สึกวาบหวามจนทั้งร่างสั่นสะท้านและแอ่นกายรับสัมผัสนั้นด้วยอารมณ์ที่กระเจิดกระเจิง
“ฮา...รา....อื้อ”
นิโคลปล่อยร่างที่อ่อนระทวยให้อยู่ภายใต้การควบคุมของฮารา หัวใจของเธอเต้นแรงและเร็วยิ่งขึ้นเมื่อสองมือและริมฝีปากนุ่มของฮาราคอยลูบไล้และลากผ่านไปตามส่วนต่างๆของร่างกายเธอ
ฉันรักเธอนะฮารา
ถึงฉันจะชอบพูดเล่นกับเธอบ่อยๆ แต่มันเป็นเรื่องจริงนะ....
ฉันต้องการเธอ......ต้องการเป็นของเธอนะฮารา
“ฮารา นิโคล!!”
สามเสียงที่ตะโกนเรียกทำให้ฮาราผละกายออกมองไปยังต้นเสียงที่เรียกเธอทั้งสอง นิโคลที่ยังเหนื่อยหอบได้แต่ทรุดกายลงนั่งด้วยใบหน้าที่แดงก่ำและลมหายใจที่กระชั้น
“นิโคล...เอ่อ...เราค่อยไปต่อที่หอแล้วกันนะ”
“อื้อ...อืม”
ฮาราได้แต่พยุงร่างบางที่อ่อนแรงให้ลุกขึ้นและจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่ ทั้งสองจูงมือเดินออกไปยังถนนอีกครั้งเพื่อไปเจอสามคนที่กำลังมองหาพวกเธออยู่
ตึก..ตึก...ตึก....
นี่เราทำบ้าอะไรเนี่ย
แล้วความรู้สึกลุ่มหลงและรักนี่มันอะไรกัน
พี่ซึงยอน นิโคล
ฉันควรทำไงดี.......
“หายไปไหนมานะ”
“คือเอ่อ...”
“ไม่ต้องบอกหรอกพอรู้อยู่ แต่ทำแบบนี้เดี๋ยวก็ได้ลงหน้าหนึ่งพรุ่งนี้หรอก”
“เอ่อ...ขอโทษ”
“เรื่องนี้เอาไว้ก่อนไปกับฉันเดี๋ยวนี้เลย ทั้งสามคนไปรอที่ร้านกาแฟหน้าปากซอยนะเดี๋ยวจะตามไป”
กยูริจับข้อมือของฮาราและดึงให้วิ่งตามด้วยใบหน้าที่ดูมีความหวัง ดูเหมือนเส้นทางที่พวกเธอวิ่งไปมันจะคุ้นตามากขึ้นเรื่อยอย่างประหลาด
“เรื่องเมื่อกี้อย่าคิดมากเลย รู้อยู่ว่าเจอล้อมแบบนี้ฟิวส์ขาดบ้างแต่คราวหลังเก็บไว้ไประบายที่หอนะ”
“ฮ่าๆ...ขอโทษนะ”
“ฉันเจอแล้วนะ ร้านของลูแปงไง”
“หา”
“นี่ไง!!”
ทั้งสองหยุดยืนที่หน้าร้านขายของเก่าที่ดูคุ้นตามันไม่ได้เปลี่ยนไปจากเดิมมากนักเพียงแต่ดูสะอาดมากขึ้นกว่าเดิมมาก
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น