คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : CHAPTER 2 คนรักของฉันคือใครกันนะ
กยูริออกจากห้องไปแล้ว ปล่อยให้เธออยู่กับความเงียบเข้าปกคลุมในห้อง ฮาราลุกขึ้นและเดินดูรอบห้องสายตาก็พลันหยุดลงที่รูปคนห้าคนที่แน่นอนว่าสองคนในนั้นคือเธอและกยูริ
“คาร่า”
นิ้วเรียวสัมผัสที่รูปตรงหน้าที่มีข้อความตัวใหญ่เขียนอยู่ว่า “kara” เธอไล่นิ้วลงมาไปตามใบหน้าของหญิงสาวที่เธอรู้สึกคุ้นเคยอย่างประหลาด
“นิโคล”
ติ๊ก....ติ๊ก....ติ๊ก
ทันใดนั้นเสียงนาฬิกาดังขึ้นในห้วงความคิดของเธอร่างกายที่ดูธรรมดากลับหนักอึ้งจนเธอต้องหลับตา เหตุการณ์มากมายไหลทะลักเข้ามาเรื่อยจนเธอแทบรับไม่ไหว
จียองฉันรักเธอ...เป็นของฉันคนเดียวนะ
สาวผอมบางที่ใบหน้าใสราวกับเด็กแก้มของเธอเป็นสีชมพูอมแดงแต่งแต้มทำให้เธอคนนั้นดูน่ารัก กำลังหลับตาพริ้มรอรับสัมผัสที่หอมหวานจากริมฝีปากของเธอซึ่งเธอนั้นก็ไม่ปฎิเสธแม้แต่น้อย แต่เมื่อริมฝีปากของเธอสัมผัสรสหอมหวานนี้
แต่แล้วคนตรงหน้าตรงหน้าก็ลางเลือนและเปลี่ยนไป.....
กลิ่นสบู่ที่หอมละมุมจากกลิ่นกายของคนในอ้อมกอดเธอผมสั้นสีน้ำตาลเข้มที่เปียกชื้นและใบหน้าใสที่ยังมีคราบน้ำเกาะอยู่ รอยยิ้มแบบอายๆพลางใช้มือดันไหล่ของเธอให้ออกห่างแต่ดูถ้าเหมือนจะไม่เป็นผลสักนิด เมื่อเธอไล่สายตาลงต่ำก็มองเห็นเนินอกที่มีผ้าเช็ดตัวสีขาวห่อหุ้มไว้
“พอได้แล้วน่า....ฮารา”
“เอ่อ....ซึง..ยอน”
ใบหน้าของเธอร้อนผ่าวและไม่ทันได้คิดจมูกโด่งเป็นสันของเธอก็ไล่สูดดมกลิ่นกายที่หอมหวานลิ้มลองรสสัมผัสด้วยความกระหายและลากลิ้มลงต่ำถึงเนินอกขาวเนียน นิ้วมือของเธอสั่นน้อยเมื่อแกะผ้าเช็ดตัวผืนบางออก
แต่แล้วร่างกายที่หอมหวานก็เลือนหายไป......
ภายในห้องสี่เหลี่ยมที่มีกระจกอยู่ล้อมรอบตัวเธอมีเพียงเธออยู่ตามลำพัง ในขณะนั้นเองที่เธอมัวแต่ใจลอยคิดอะไรไปเรื่อย หญิงสาวผอมบางวิ่งเข้ามาโถมกายเข้าสวมกอดเธอจากทางด้านหลัง จนทั้งคู่เซล้มลงนอนกับพื้นร่างของหญิงสาวค่อมกายเธอไว้อยู่ ผมสีน้ำตาลอมแดงสั้นพลิ้วไสวกับรอยยิ้มขี้เล่นนี้ทำให้หัวใจเธอเต้นถี่รัว
“อะไรกันฉันตัวหนักขึ้นหรือไงเลยรับน้ำหนักฉันไม่ไหวเหรอเนี่ย”
“นิ..โคล ก็เธอมาแบบนี้ฉันจะตั้งตัวได้ไงกันหละ”
“ฮ่าๆ แล้วทำไมต้องหน้าแดงด้วยหละหรือว่าเธอกำลังชอบฉันอยู่เหรอ..”
นิโคลเลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้จนทั้งคู่สัมผัสถึงลมหายใจของกันและกัน ไม่มีเสียงหัวเราะใดๆอีกแล้วมีเพียงแต่ความเงียบของกันและกัน
แต่แล้วใบหน้าของนิโคลค่อยเลือนหายไป....
“ฮารา เราต้องไปแล้วนะแต่งตัวเร็วสิ”
เสียงเย็นชาที่ฟังแล้วไม่สบายหูทำให้เธอตื่นจากห้วงความคิด กยูรินั่นเองกำลังยืนกอดอกพิงกำแพงด้วยใบหน้าที่เรียบเฉยเหมือนครั้งก่อนที่เธอเคยเจอ
“กยูริใครกันที่ฉันกำลังชอบอยู่”
“หึ...หึ...พอมาถึงก็นึกอะไรได้แล้วสินะ อ่อ...ใช่ลืมบอกไปกรุณาเรียกฉันว่าพี่สักนิดเพราะฉันแก่กว่าเธอ”
“ได้สิ พี่กยูริ!! แล้วทีนี่จะบอกได้หรือยัง”
“ฉันจะไปรู้ได้ยังไง แต่ตอนนี้รีบแต่งตัวสักทีคนอื่นเขารอในรถกันหมดแล้ว”
ใบหน้าเรียบเฉยของกยูริเริ่มดูซีดเซียวมันคงเพราะแผลในใจของเธอกำลังถูกเปิดออกอีกครั้ง มันย้ำสิ่งเธอเคยได้รับมา
อะไรน่ะหรือ...
ความทรมานของการที่เรียกว่าความรัก ความรักที่เจ็บปวดซ้ำแล้วซ้ำอีก
จียอง....เธอจะไม่มีวันกลับมาหาพี่จริงๆนะเหรอ.....
แต่ก็เอาเถอะฮาราอีกไม่นานเธอก็จะได้รู้....มันเหมือนการเล่นตลกนั่นแหละเพราะไม่ว่าจะจบแบบไหนสุดท้ายคนที่เจ็บก็คือเธออยู่ดี
“เราจะไปไหนกัน..”
ฮาราเดินเข้ามาหากยูริด้วยท่าทางที่คับข้องใจตั้งแต่ ที่คนตรงหน้าบอกให้เธอเตรียมตัวไปซ้อมได้แล้วและยังให้เธอรีบแต่งตัวอีก นี่มันเรื่องอะไรกันแน่...
“เฮ้อ...ตอนนี้เราเป็นนักร้องและฉันก็เป็นลีดเดอร์ของวง และเราก็ต้องซ้อมอีกรอบก่อนที่จะโชว์ในวันพรุ่งนี้ จริงสิ...หวังว่าความจำบางส่วนในการร้องเพลงและเต้นของเธอในอนาคตจะยังอยู่นะ ทีนี้จะไปแต่งตัวได้หรือยัง”
กยูริทำเสียงที่ดูจะไม่พอใจมากขึ้นและดันกายที่ผอมบางของฮาราเข้าห้องน้ำ
.
.
.
.
.
높이 올라가 (Ye Ye Ye) 세상을 다 가져봐 (Ye Ye Ye)
(ขึ้นไปสู่จุดสูงสุด ให้โลกทั้งใบอยู่ในกำมือ)
Never Back It Up Back It It Up Never Turn It Up Turn It It Up
(ไม่ยอมถอย ไม่หันหลังกลับ )
Never Back It Up Back It It Up Never Turn It Up Turn It It Up
(ไม่ยอมถอย ไม่หันหลังกลับ )
ทำนองเพลงจบลงพร้อมเสียงตะโกนของลีดเดอร์ให้พักเพราะพวกเธอซ้อมติดต่อกันมาหลายชั่วโมงเหลือเกิน เธอบิดกายและสอดสายตาไปหากยูริ เธอเป็นคนเดียวที่เข้าใจเรื่องทุกอย่างถึงแม้จะดูไม่เป็นมิตรก็ตาม
“อยู่นี่เอง นั่งด้วยคนนะ”
สายตาเย็นชาที่ตอนนี้รู้สึกชินชาไปเสียงแล้วเหลือบตาขึ้นมามอง พร้อมยื่นกระติกน้ำให้
“เก่งหนิที่ความจำด้านนี้ยังครบถ้วน”
“ขอบใจนะที่ชม นี่ไม่สงสัยบ้างเลยเหรอว่าลูแปงเป็นใครนะ”
กยูริเลิกคิ้วขึ้นพร้อมยิ้มน้อยเป็นคำตอบ หากถามว่าทุกวันนี้ยังสงสัยเรื่องลูแปงไหม มันคงเป็นสิ่งเดียวที่เธอยังหาคำตอบไม่ได้เลย
“สงสัยสิ แต่จะให้ไปหาอะไรเกี่ยวกับตัวลูแปงได้ที่ไหนหละ”
“อืม...ร้านขายของเก่า”
“นี่ร้านขายของเก่าทำไมเหรอ”
เสียงร่าเริงสดใสพร้อมร่างที่โถมสวมกอดจากด้านหลัง เธอเลื่อนใบหน้าใสเข้าไปใกล้และกดจมูกฝังลงที่แก้มใสของฮาราจนใบหน้าเหวอนั้นต้องขึ้นสี
“คิคิ...ชอบใช่ไหมหล่ะฮารา”
“เอ่อ....นิ...โคล อย่าเล่นแบบนี้สิ”
“ฉันขอตัวนะ”
กยูริลุกขึ้นพร้อมใบหน้าซีดขาวเดินออกจากห้อง ฮาราเบี่ยงตัวออกห่างแต่ก็ถูกนิโคลดึงเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดอีกครั้ง เสียงกระซิบที่แผ่วเบาดังข้างหูเธอ แต่มันก็ชัดเจนจนใจเธอหล่นวูบ
“ฮาราฉันรักเธอ”
“นิ..โคล”
“ล้อเล่นน่า คิคิ....”
ฮาราได้แต่อาปากค้าง นี่อาจจะเป็นครั้งแรกที่ถูกผู้หญิงบอกรักกันดื้อแบบนี้ก็เป็นได้ แต่ความคิดอะไรต่อมิอะไรก็หยุดลงเมื่อเธอถูกนิโคลดึงให้ลุกขึ้นและลากไปนั่งกับสองสาวอีกสองคนอีกฝั่งของห้อง
“ฮารา เหงื่อแตกเชียว”
ซึงยอนหยิบผ้าขนหนูในมือยกขึ้นมาเช็ดใบหน้าอย่างอ่อนโยนพร้อมรอยยิ้มที่หวานหยดย้อย เธออดไม่ได้ที่จะเคลิบเคลิ้มไปกับใบหน้าที่น่ารักของฮาราไม่ได้ ไม่ว่าจะเมื่อไหร่ใบหน้าขี้เล่นนี้ก็ทำให้หัวใจเธออ่อนระทวยและยอมให้ทั้งกายและใจแต่ว่าเมื่อไหร่นะที่คนขี้เล่นคนนี้จะยอมบอกรักเธอเสียที
ฮารา...ฉันชอบเธอนะ....
ฉันรออยู่นะรู้ไหม
ฮาราสะดุ้งตัวแข็งทื่อเมื่อเนินอกของใครบางคนแนบชิดกายของเธอ ใบหน้าใสที่ทำท่าออดอ้อนราวกับลูกแมวน้องมันเหมือนยิ่งเพิ่มความปั่นป่วนหัวใจของเธอมากขึ้น
“จียอง”
“ค่ะพี่...หนูน่ารักไหม”
“นี่พอเลยนะจียอง”
นิโคลดันจียองให้ออกห่างตัวฮาราด้วยใบหน้าที่จริงจัง แต่แล้วเธอก็เปลี่ยนท่าทางหันกลับมายิ้มร่าเริงให้กับฮาราและเอนกายนอนตักด้วยท่าทางขี้เล่น
หลังประตูห้องซ้อมที่แง้มเปิดออกกยูริได้แต่ทำหน้านิ่งและมองใบหน้าที่ไร้กังวลและท่าทางที่สดใสของฮารา ทำให้เธอได้กลืนน้ำลายอย่างยากเย็น
ฮารา นายนี่มันโชคดีกว่าฉันจริงๆนะ....
ลูแปง....คุณกำหนดได้ไม่ยุติธรรมเอาเสียเลยนะ....
ในช่วงที่ฉันเริ่มเล่นทำไมมีเพียงแต่จียอง.....เท่านั้นที่เป็นตัวเลือกของฉันและเป็นคนบีบคั้นหัวใจฉันอยู่ตลอดเวลา แม้แต่ตอนนี้ก็ตาม ....
.
.
.
.
.
ทางเดินที่มืดสนิท มีเพียงแสงไฟจากหน้าจอมือถือ ข้อความสั้นๆถูกเขียนไว้
มาหาหน่อยสิค่ะ
ฮารา...พี่รออยู่ในห้องนอนนะ
ซึงยอน
“หรือว่าที่เรียกออกมาเพราะ.....”
คิก...คิก....จะว่าไปแล้วในตอนนั้น...เธอช่าง.....
ถ้าเป็นแบบนั้นหละ โอ้ไม่อยากจะคิดเลย
แกรก....
ในช่วงเวลาที่ฮารากำลังเพ้อฝันต่างๆนาๆประตูห้องก็เปิดออก ร่างผอมบางในชุดเสื้อกล้ามสีชมพูแสนหวานกำลังอมยิ้มให้ ฮาราได้แต่อ้าปากค้างและหัวใจที่ไม่อยู่กับเนื้อกับก็ระส่ำอย่างไม่เป็นจังหวะ
“คือ...เอ่อ.....”
“จียองหลับแล้วเหรอค่ะ”
“อื้อ...อืม...”
ซึงยอนจูงมือฮารามาที่เตียง และนั่งลงข้างกาย ดวงตาใสจ้องมองไปที่ใบหน้าของฮาราและหลบสายตาลงและเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่า
“จะว่าอะไรไหม....ถ้าฮาราจะนอนกับพี่สักคืน”
“ได้..ได้สิ”
ตึก..ตึก...ตึก....
นี่ฉันโดนผู้หญิงชวนนอนร่วมห้องด้วยเหรอเนี่ย...
ในห้องไฟถูกปิดจนมืดสนิทมีเพียงแสงไฟจากนอกหน้าต่างเล็ดรอดเข้ามาเล็กน้อย ฮารานอนแข็งทื่อจ้องมองเพดานราวกับมันกำลังจะพยายามช่วยให้จิตใจของเอสงบลงบ้าง
หลับสิ...หลับสิ....หลับสิ...โธ่ทำไมนอนหลับเลยนะ
ฮาราพลิกกายเข้าหาซึงที่มอมหันหน้าเข้ามาหาเธอเช่นกัน เสื้อกล้ามตัวบางที่ในยามนี้มันถลกขึ้นมาจนเห็นเนื้ออกขาวเนียนบางส่วน
โอ้....มันช่างเซ็กซี่เหลือเกิน
อึ๊ก...อึก...
“อื้อ...ฮารา”
ฮาราที่เลื่อนตัวต่ำลงตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ถูกแขนเรียวของซึงยอนคว้าศีรษะแนบชิดอกจนจมูกโด่งของฮาราสูดกลิ่นกายที่หอมหวานที่ยากจะลืมเข้าไปเต็มปอด หัวใจที่เต้นไม่ปกตินักถี่รัวพร้อมใบหน้าที่แดงจัด
อื้อ...อื้อ....คืนนี้ฉันจะหลับลงไหมนะ
ความคิดเห็น