คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : CHAPTER 1 จุดเริ่มต้นที่เปลี่ยนชีวิต
แสงแดดแรงในเช้าวันอาทิตย์ที่วุ่นวายที่เต็มไปด้วยอากาศร้อนอบอ้าว เด็กตัวเล็กที่มีผมสีดำคลับขยับหมวกแก๊ปใบโปรดที่สวมให้เข้าที่และเดินเข้าไปตามตรอกซอกซอยที่เธอคุ้นเคย ทุกอาทิตย์เธอมักจะมาที่นี่เสมอเพราะมันทำให้เธอได้มีอะไรทำในวันหยุดบ้าง เธอชะลอ ฝีเท้าและหยุดนิ่งที่หน้าร้านขายของเก่าที่ดูไม่คุ้นตาเสียเลย
“ที่นี่มีร้านแบบนี้ด้วยเหรอ”
คำถามที่ชักชวนให้เธอย่างเท้าเข้าไปในร้านโดยไม่รู้ตัว สายตาของเธอกวาดมองไปทั่วร้านที่มีแต่ของที่ดูเก่าแก่และไม่น่าอภิรมย์ และสายตาก็พลันหยุดจับจ้องที่นาฬิกาเรือนเล็กที่มีฝุ่นจับหนาเกาะอยู่ ถึงมันจะดูเก่าแก่มากแต่มันน่าดึงดูดจนเธอไม่สามารถที่จะละสายตาไปได้ เพราะมันทั้งสวยและดูน่าเกรงขาม
“หนูชอบมันเหรอจ๊ะ”
ชายชราที่มีผมขาวทั้งหัวเดินเข้ามาหาด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่น แต่ดวงตาที่กำลังจับจ้องเธออยู่นั้นเป็นประกายที่เต็มไปด้วยความหวัง
“คะคุณลุง มันสวยมากเลยเท่าไหร่คะ”
“มันไม่สามารถบอกได้หรอกนะหนูว่าของสิ่งนี้ราคาเท่าไหร่ แต่ถ้าหนูอยากได้มันจริงๆ ตอบคำถามลุงสักข้อจะได้ไหม”
ใบหน้าเล็กเงยหน้าขึ้นมองลุงชราที่ในเวลานี้ ดวงตาของชายชราผู้นี้กำลังจับจ้องเธออยู่ทอประกายด้วยความหวังอะไรบางอย่างที่เปี่ยมล้น
“ได้สิคะ”
“หนูอยากรู้ไหมว่าตัวเองในอนาคตเป็นอย่างไร”
รอยยิ้มบางๆปรากฏขึ้นในทันใด คำถามที่แสนจะง่ายดายจนเธอไม่รู้เลยว่ามันจะทำให้ชีวิตของเธอนั้นต้องเปลี่ยนไปอย่างที่เธอไม่สามารถจะเรียกร้องมันกลับคืนมาได้
“อยากสิคะ”
“หนูชื่ออะไรจ๊ะ”
“ฮารา คะ”
“นาฬิกาเรือนนี้เป็นของหนูแล้ว แต่จำไว้นะข้อแลกเปลี่ยนของมันที่แสนจะเจ็บปวดของการที่มองเห็นอนาคตคือการที่ต้องแลกด้วยความรักที่ทุกข์ทรมาน รับไว้สิและหลับตาลงพูดว่า ได้โปรดกาลเวลาเอ๋ยจงหยุดและทำให้ข้าได้มองเห็นอนาคตของข้าด้วย”
สองมือน้อยรับมันไว้และหลับตาลงอย่างว่าง่าย เธอยิ้มน้อยๆพลางสูดลมหายใจลึกเข้าเต็มปอด
“ได้โปรดกาลเวลาเอ๋ยจงหยุดและทำให้ข้าได้มองเห็นอนาคตของข้าด้วย”
เสียงเล็กเอ่ยอย่างหนักแน่นแต่ได้ยินดังก้องไปทั่วร้าน ภาพต่างๆมากมายรอบตัวเธอเริ่มหมุนและเคลื่อนไหวอย่างเร็วจนเริ่มพร่ามัวเป็นแสงหลากสี
“หากเธอมัวมองหาใครสักคน โอกาสของเธอจะหลุดลอยไปทันที (ชู่ส์!)
ระวังทุกฝีก้าว หากเธอพร้อม เกมพร้อมจะเริ่ม
ผ่อนคลายเหมือนดังที่เคยเป็น
สิ่งใดที่เธออยากได้ สิ่งใดที่เธอปารถนา ทำให้มันเป็นของเธอ เริ่มทำซะ”
เสียงของชายชราดังก้องรอบกายเธอหากแต่ไร้ร่องรอยที่เขายืนอยู่ มีเพียงเสียงที่ไร้ตัวตนนี้ที่อยู่เป็นเพื่อนเธอในยามนี้
“เกมได้เริ่มขึ้นแล้ว....ฮารา”
“ลุงคะนี่มันอะไรกัน แล้วลุงเป็นใครกันแน่”
“ฉันคือผู้เฝ้ายามแห่งประตูกาลเวลา...เรียกฉันว่าลูแปง”
“ลูแปง”
“เจ้าจะมองเห็นอนาคตแต่ก็ต้องแลกด้วยความรักที่ทำให้เจ้าต้องทุกข์ทรมาน เจ้าจะต้องหาคนรักและผ่านช่วงเวลาแห่งการตัดสินใจมากมาย สุดท้ายเจ้าต้องเลือกคนที่เจ้ารักและเมื่อเวลานั้น.....”
“แล้วเมื่อไหร่เหรอคะที่เกมจะจบ”
“เมื่อเธอรู้ว่าเธอจะเลือกใคร...และช่วงวินาทีสุดท้ายคือเวลาแห่งคำตอบ”
ทุกอย่างมันถูกกำหนดไว้แล้ว....ฮารา
ฮารา...ฮารา....ฮารา....
คำพูดค่อยๆเบาลงเหมือนอยู่ไกลแสนไกล ร่างกายของเธอเริ่มอ่อนแรงจนล้มลงนั่งกับพื้นหยาดเหงื่อไหลอาบกายจนเปียกชื้นและสติของเธอก็เริ่มพร่าเลือนและดับมืด
“อ๊ากกก.......แฮ่ก...แฮก.....”
นี่เราเป็นอะไรไปนะ.......เป็นอะไรไป
ที่นี่มันที่ไหนกัน....
“ฮาราเป็นอะไรไปนะ”
ร่างผอมบางลุกขึ้นนั่งจากเตียงและมองไปรอบตัว ห้องที่ดูไม่คุ้นตานี่มันทำให้เธอเริ่มสับสนมากขึ้นเรื่อยๆแต่แล้วเธอก็สังเกตถึงบางอย่างที่น่าสะพรึงกลัว
“ทำไมตัวฉันถึงโตขึ้นแบบนี้หละ เอ่อ.....มีหน้าอกด้วย”
ใบหน้าของเธอขึ้นสีเมื่อเธอสัมผัสหน้าอกของตัวเองที่ดูใหญ่ขึ้นด้วยเวลาอันสั้น
“นี่มัน..อะไรกัน.....ทำไม....อ๋า....”
เธอยกนาฬิกาในมือขึ้นเมื่อเธอรู้ถึงความเย็นของทองเหลืองในมือมันทำให้เธอเริ่มสั่นกลัว เข็มนาฬิกาทั้งสองอันที่เคยเดินอยู่นั้นมันหยุดลงที่เลข 10 ซ้อนทับกันพอดี
แกรก......กึก...
เสียงประตูห้องเปิดออกทำให้ฮาราตัวแข็งทื่อเธอกำนาฬิกาซ่อนไว้ในผ้าห่มและจับจ้องการมาเยือนของใครบางคน ร่างผอมสูงเดินเข้ามาในห้องด้วยท่าทางหยิ่งๆและสายตาที่ดูเย็นชาไม่มีแม้แต่รอยยิ้มที่ปรากฏ
“มาแล้วสินะ ไม่นึกเลยว่าจะเป็นนาย”
“หมายความว่ายังไง”
“ขอต้อนรับสู่อนาคตนะ ฮารา คงสงสัยสินะว่าที่นี่ที่ไหน หึ...หึ..”
ใบหน้าที่เย็นชาฉีกยิ้มน้อยๆด้วยท่าทางที่ดูน่าเกรงขาม เธอหยิบนาฬิกาที่ฮาราจำได้ทันทีว่ามันคือนาฬิกาเรือนเดียวกับที่เธอถืออยู่ในเวลานี้นั่งเอง
“นี่เธอ...”
“ฉันกยูริ อย่าเข้าใจผิดนะฉันไม่ได้มาเล่นเกมแบบเธอ...จะว่าไงดีนะน่าจะเรียกว่าเคยเล่นเกมแบบเธอมาแล้วก็ได้นะ”
กยูริยิ้มที่ดูไม่น่าไว้ใจและนั่งลงที่เก้าอี้พลางหยิบของบนโต๊ะขึ้นมาดูราวกับไม่ค่อยจะใส่ใจในสิ่งที่อีกคนกำลังทำอยู่เท่าไหร่นัก
“กยูริ นี่เธอ....ทำไมถึงยังไม่...”
“กลับไปเมื่อเกมจบนะเหรอ ก็เพราะช่วงเวลานั้นฉันยื่นข้อสัญญากับลูแปงไว้นะสิ”
“สัญญาอะไรนะ”
“ฉันจะขออยู่ที่นี่แลกกับการต้องทนทรมานกับความรักจนกว่าจะมีผู้ชี้ทางและมีหน้าที่เป็นผู้ดูแลผู้ที่ถูกเลือกคนใหม่”
ฮาราได้แต่จ้องใบหน้าของอีกคนนิ่งและสั่นเทาด้วยความเสียวสันหลัง
ทำไมกัน....เพราะอะไรเธอคนนี้ถึงยอมแลกกับความทรมานไม่มีที่สิ้นสุด
โดยไม่รู้เลยว่าผู้ชี้ทางที่ลูแปงว่าจะมาเมื่อไหร่
“ไม่ต้องถามนะว่าเพราะอะไร เดี๋ยวถึงเลานั้นเธอจะเข้าใจมันเอง”
“เธอรู้ได้ไงว่าเป็นฉัน”
กยูรินิ่งไปชั่วครู่ เธอลุกขึ้นและเดินเข้าไปหาฮาราใกล้ ดวงตาที่เย็นชานั้นจับจ้องเข้าไปในดวงตาดำคลับนั้นที่สงสัยไปเสียหมด แต่แล้วเธอก็เค้นหัวเราะขึ้นมาพร้อมรอยยิ้ม
“ลูแปงนะสิหลังจากฉันทำสัญญาแล้ว เขาก็พูดประโยคนั้นออกมา”
“ลูแปงนะเหรอ..”
เธอหลับตาลงและนึกย้อนถึงห้วงเวลานั้นเมื่อสองปีก่อน ความเจ็บปวดมากมายแล่นผ่านหัวใจของเธอจนบอบช้ำ มันยังคงย้ำและซ้ำคำที่เจ็บปวดนี้ตลอดกาล
“อึก...ไม่..ฉันไม่ไป”
ติ๊ก...ติ๊ก...ติ๊ก....
“ได้โปรดลูแปงอย่าทำแบบนี้...อึก....”
พรืด....แปะๆ
ร่างผอมสูงที่ไร้เรี่ยวแรงทรุดกายลงนั่งด้วยดวงตาที่พร่าเลือนหยาดน้ำตาใสไหลเอ่อล้นจากดวงตาพรั่งพรูความเจ็บปวดที่เกินจะอดกลั้น
“ลูแปงฟังฉันนะ ฉันจะขออยู่ที่นี่แลกกับการต้องทนทรมานกับความรักตลอดไปเลยก็ได้”
กยูริพูดสุดเสียงเท่าที่เธอจะเอ่ยปากออกมาได้ ลมหายใจกระชั้นและถี่รั่ว อ้อนวอนอย่างไร้ซึ่งความหวัง แต่ทันใดนั้นเสียงที่คุ้นหูของชายชราก็ดังขึ้น
“ได้สิ....เจ้าจะต้องทนทรมานกับความรักจนกว่าจะมีผู้ชี้ทางมาพาเจ้ากลับไปและเจ้าจะต้องมีหน้าที่เป็นผู้ดูแลผู้ที่ถูกเลือกคนใหม่ เขาจะมาอยู่ในร่างแห่งอนาคตของเขาเหมือนเช่นเจ้า เขาคือหนึ่งในวงที่เจ้าอยู่ ณ ที่นี้ ในช่วงวันที่ 10 เดือน 10 ปี 2010 เวลา 10 : 10 เจ้าจะต้องบอกถึงเรื่องที่เจ้ารู้แต่ไม่ใช่ทั้งหมด แล้วเจอกันนะ กยูริ จัง”
“จียอง พี่รักเธอ.....”
“พี่อย่าพูดแบนั้นสิค่ะ...ฉันคงรักกับพี่ไม่ได้หรอกค่ะเพราะ.....ทั้งกายและหัวใจของฉันมีไว้เพื่อมอบให้พี่ฮาราคนเดียวค่ะ”
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก......ไม่นะ
“กยูริ...กยูริ”
ฮาราลุกขึ้นและจับไหล่ของร่างสูงเขย่าอย่างแรง ดวงตาคู่สวยของกยูริลืมขึ้นเหมือนตื่นจากภวังค์ เธอปัดมือของฮาราออกและกัดฟันแน่นก่อนจะเดินออกจากห้อง
“เตรียมตัวไปซ้อมได้แล้ว”
ความคิดเห็น