คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : My only wish [HanHyuk] Chapter2
My only wish พรเดียวตลอดกาล
และแล้วตะวันก็ตกดินไป ในวันนี้ฮันเกิงนั่งดูเทเลทับบี้ในบ้านคนเดียว ชุดลายแฮมทาโร่ที่ยืมมาจากแจจุงถูกนำมาใช้ ถึงมันจะฟิตเปรี๊ยะ แต่ก็น่ารักใช่เล่น (น่ารักแล้วหรอ? - หลายคน)
“ทวิงกี้วิงกี้ ดิบซี่ ลาล่า โพล~” -*- เสียงสุดแสนจะน่ารัก แต่ที่มันไม่น่าฟังคือ
ป๋าแอ๊บเสียงแล้วพูดตาม =[]=!! คงเป็นประโยคเดียวที่ฮันเกิงไม่ติดอ่าง
ปิ๊ง!
“เฮ้!มังกือ เป็นไงบ้าง สบายดีมั้ย” ร่างบางอยู่ในชุดมาริลีน มอนโรล กระโปรงกระพือๆ (-*- กระพือ?) แต่หน้างี้มุ่ยอย่างกะโดนป๋ากด
“ทะ ทะ ทะ ทำไมใส่ชุดนี้ล่ะ” ป๋าฮันได้แต่อึ้ง ทึ่ง เสียว ว่ากระโปรงมันจะเปิดยามไหน
“โดนทำโทษน่ะ ไปเด็ดดอกไม้ที่สวนกระต่ายบ้าเลือด เลยโดนให้ใส่ชุดนี้วันนึง วันนี้ฉันเตรียมมาพร้อมแล้ว นายต้องหายแน่ๆ เชื่อฉันดิ” ไก่น้อยนั่งลง แต่กระโปรงก็ยังกระพือเกือบเปิดแล้ว
“งะ งะ งะ งั้น ช่วยผมด้วยนะฮับ!”
“โอมะนาปะโต๋ มังกรกดไก่ ไก่ยอมมังกร~” ป๋าฮันเลือดกำเดาพุ่งกระฉูด ไก่น้อยจึงคิดว่าได้ผลแล้ว (แน่ใจเหรอนั่น)
“ปะ ปะ ปะ เปิดแล้ว” -/////-
“ติดอ่างอยู่อีกหรอเนี่ย เฮ้อ...” มือเล็กกุมขมับ จะช่วยยังไงดีเนี่ย
“กระ กระ กระโปรงเปิดแล้ว” ของดีแบบนี้ต้องจ้องไว้ -*-
“เฮ้ย! อ๊ากกกกกก นายจะดูทามม๊ายยยยย” ไก่น้อยรีบตีกระโปรงให้ลงไปเหมือนเดิม (เหมือนตีโป่งเลยวุ้ย)
“กะ กะ ก็มันเปิด” มือหนารีบเช็ดเลือด น้ำลาย น้ำมูก (ยี๋)
“เอางี้ วันนี้ฉันจะให้นายขออะไรก็ได้ แต่ห้ามมีเวทย์มนต์มาเกี่ยวข้อง โอเค๊ ขอมา”
“ปะ ปะ ป๋มอยากเดตกะฮยอกอ่ะฮับ!” ฮันเกิงนั่งทำตาแป๋วแหวว OwO
“เออๆก็ได้ ใส่เสื้อคลุมซะ ไปหาอะไรกินกัน” ฮันเกงรีบใส่เสื้อคลุมลายโดเรม่อน ก่อนจะเดิมตามฮยอกแจไปร้านบะหมี่ข้างทาง
“บะหมี่ดำ 2 ครับป้า” ร่างบางสั่ง หน้าสวยขึ้นสีเล็กน้อยเพราะอากาศหนาวจัด ฮันเกิงมองหน้าสวยอย่างหลงใหล คนอะไรน่ารักชิบ เกิงชอบช้อบ ><
“อ๊า~อร่อยจังเลย~” เสียงหวานพูด ก่อนจะก้มลงไปกินต่อ ฮันเกิงกินอย่างช้าๆ เพราะมัวแต่นั่งดูคนตัวเล็ก
“อิ่มแล้วววว ไม่กินหรอ” ฮยอกแจถามเมื่อเห็นฮันเกิงแทบจะไม่แตะบะหมี่เลย
“คะ คะ ครับ ไปเดินเล่นกันเถอะ” ร่างสูงลากคนสวยไปที่สวนสาธารณะสุดแสนจะโรแมนติก (ป๋าหายเอ๋อ -*-)
ท่ามกลางหิมะที่ตกหนัก จิ้งหรีดมันดันร้องกันระงม -*-
ร่างสูงดึงฮยอกแจเข้ามาในอ้อมกอด ฮันเกิงจุมพิตร่างบางอย่างอ่อนโยน
แม้จะไม่ใช่เวลานาน แต่อยากจะอยู่กับฮันเกิงตลอดไป...
“อ๊ะ อ่อยยยยยย” มือเล็กทุบหน้าอกแกร่ง ฮันเกิงจึงผละออกมาด้วยความเสียดาย
“อ๊ากกกกกกกกก จูบแรกกกกกกกกก ไอ้หื่นนนนนนนนน” เสียงหวานตะโกนลั่น หน้าสวยขึ้นสียิ่งกว่าเดิม น่ารัก >O<
“กะ กะ ก็ฮยอกยั่วป๋มทำไมง่ะ” หน้าฉาบด้วยคอนกรีต 10 ชั้น กรูไปยั่วเมิงตอนหนายยยยย (น้องไก่พูดในใจ -*-)
“เออๆๆ กลับบ้านเหอะ วันนี้ฉันขี้เกียจกลับสวรรค์ ฉันอยู่บ้านนายละกันนะ” ทั้งคู่เดินกลับบ้านกันไป แต่บรรยากาศเต็มไปด้วยความเงียบ ก็เพราะเขินไงล่ะ >////<
“ฮะ ฮะ ฮยอกจะนอนที่ไหนล่ะครับ” ป๋าฮันถามไก่น้อย ก่อนจะดึงร่างบางเข้ามาในอ้อมกอด (ไม่ค่อยจะฉวยโอกาสเลยนะป๋า -*-)
“นอนกะฮันก็ได้มั้ง นอนบนเตียงด้วยกัน ผู้ชายด้วยกันนี่เนอะ” ร่างบางตอบยิ้มๆ กร๊ากกกกก ในที่สุดจะได้กดก่ายแล้วววว ><~
“อะ อื้ม ปะ ไปอาบน้ำก่อนมั้ย” หน้าสวยขึ้นสีอีกครั้ง ไอ้ปื๊ดนี่จะทำให้เค้าหน้าแดงไปถึงไหนนะ (ไก่เรียกป๋าว่าไอ้ปื๊ดเนี่ยนะ -*-)
“ไม่อ่ะ ฉันเป็นเทวดา เสกนิดหน่อยก็เหมือนอาบน้ำแล้ว” นิ้วเรียวชี้ที่ตัวเอง กลิ่นหอมลอยฟุ้งออกมา เสื้อผ้าถูกเปลี่ยนในพริบตา ง่า ป๋าเสียดาย
“อืม ฉันอาบน้ำแล้ว ไปนอนกันเถอะ” ร่างสูงลากคนตัวเล็กขึ้นเตียงไป (กร๊ากกกก)
“ขอจูบอีกทีได้ปะ” ป๊าดดดดดด ไอ้ปื๊ดนี่ -*-
“ครั้งเดียวนะ โอเคปะ” ร่างสูงพยักหน้า ฮันเกิงจูบริมฝีปากนุ่มอย่างร้อนแรง มือหนาลูบไล้ผิวเนียนอย่างมันส์มือ ลื้นสากไล้ลงมาจนถึงอกขาว มือฮันเกิงล้วงเข้าไปโดนส่วอ่อนไหวของร่างบาง ฮยอกแจสะดุ้งเล็กน้อย นี่มันแค่จูบหรอวะเนี่ย!
“อะ อื้ม ฮัน~” เสียงครางออกมา ยิ่งสร้างอารมณ์ให้ร่างสูงมากขึ้นไปอีก มือสากถอดเสื้อผ้าของร่างบางออกไปให้พ้นทาง ฮันเกิงอมส่วนนั้นของร่างบางอย่างไม่รังเกียจ ฮันเกิงพลิกตัวร่างบางให้อยู่ในท่านอนคว่ำ มือหนารั้งสะโพกมนให้อยู่ในท่าคลาน
“อะ อ๊า ฮัน~” มือหนาถอดอาภรณ์ของตัวเองออกไม่เหลือสักชิ้น นิ้วเรียวเข้าไปในช่องทางรัก เสียงหวานครางไม่เป็นภาษา น้ำสีใสไหลลงมาอาบแก้ม ความเจ็บปวดแล่นเข้ามาที่สะโพก นิ้วที่สองและสามตามเข้าไป ฮยอกแจร้องลั่น ร่างสูงรีบถอดนิ้วออก และสอดแก่นกายของตัวเองเข้าไป
“อ๊ากกกกกกกกกกก!!!!!!!!” ความเจ็บปวดแล่นไปสู่สะโพกอย่างรวดเร็ว ร่างบางเกร็งจนฮันเกิงแทบทนไม่ไหว
“อย่าเกร็งสิ อื้ม...แบบนั้นแหละคนดี” ร่างสูงเริ่มขยับช้าๆ ส่วนมือทั้งสองก็รูดส่วนอ่อนไหวของร่างบาง
“อื้ม...เร็วๆ” เสียงหวานสั่ง ร่างสูงไม่รอช้า กระแทกแก่นกายไม่ยั้ง จากความเจ็บปวดกลายเป็นความสุขที่คนตัวเล็กไม่เคยได้รับมาก่อน
“อ๊า~ ฮานนนนน” น้ำสีขาวของคนตัวเล็กถูกปลดปล่อยออกมา ไม่นานของฮันเกิงก็ปลดปล่อยออกมาในตัวร่างบางเช่นกัน ร่างทั้งสองหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียว
รัตติกาลนี้ยังคงอีกยาวนาน
ความคิดเห็น