คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : SF:Time
SF:Time…
คลิก คลิก คลิก คลิกๆๆๆๆๆๆ!!!!
“อ๊ากกก ชเว ชีวอนแกไม่มีสิทธิ์มาทำลายเมาส์รุ่นลิมิเต็ดสีแดงสดลายเชอร์รี่ที่ฉันสั่งพรีออเดอร์มาจากญี่ปุ่นนะเว้ยยย!!”เสียงแหวลั่นของคิม ฮีชอลส่งผลให้สมาชิกหลายๆคนที่วันนี้ไม่มีงานถึงขั้นอยากหนีกลับบ้านเพื่อไปนอนพักให้สาแก่ใจ หลบจากมนุษย์ป้านี่ไปเสียที
แต่กลับไม่ได้ผลกลับพ่อรูปหล่ออันดับ 7 ของโลกที่มาขออาศัยอยู่ในหอชั่วคราว มือหนายังคงระดมคลิกเมาส์รัวๆ พร้อมกับหันมาเอ่ยกับผู้มีศักดิ์เป็นพี่
“พี่ ผมคิดถึงเค้า...”เสียงอ่อยๆที่ออกมาจากปากน้องชายทำให้ผู้เป็นพี่ถอนหายใจออกมาและลูบหัวอีกคนเบาๆอย่างอ่อนโยน ก่อนจะฟาดมือใส่กะโหลกอีกคนไปอย่างเต็มแรง!!!
“คิดถึงก็โทรหาสิ่วะ ไลน์น่ะ คาคาโอะน่ะ เว่ยงี้ ใช้เป็นไหมห๊าาา”
“โหย..พี่มันต่างกันนะ อยากเจอนี่หว่า ช่วงนี้ยิ่งงานเยอะอยู่ๆไม่รู้ว่าพักผ่อนพอหรือเปล่า Amazing Race ก็งานอย่างโหด เป็นห่วงอ่ะพี่”
“เหรอออ.. เป็นห่วง คิดถึง แต่ตอนฉันมาฉันเห็นแกนั่งอ่านกระทู้หานเกิงอู๋ซินอยู่นี่ เมื่อกี้ก็เพิ่งเปิดรูปตอนบันจี้จั๊มไปด้วยนิ่ แถมแกยังกล้าระบายความแค้นกับเมาส์ฉันอีก หึ อย่ามาแถไอ้วอนน”
“อ้าว เห็นหรอ งั้นไปล่ะพี่ รักน้าาา...”สิ้นเสียงไอ้ผู้ชายตัวโตตรงหน้าก็วิ่งหนีออกไปจากห้องเค้าทันที
เหอะๆ แค่คิดก็สงสารคยองแล้ว ชาติที่แล้วทำบาปด้วยอะไรถึงได้มีสามีช่างคิดเล็กคิดน้อยแบบนี้
“อืม จริงหรอ ฮ่ะๆๆๆ”แล้วนุ่มๆกรอกไปตามโทรศัพท์เครื่องบางที่แนบชิดใบหูอยู่ ก่อนจะคลี่ยิ้มออกมาบางๆเมื่อคิดภาพตามที่เพื่อนสนิทเล่า
ชีวอนเวลาหึงน่ะน่ารักจะตาย
“เอออ่ะดิ่ แกก็มาหามันบ้างสิ่ ไม่ก็นัดเจอกันบ้าง”
“อ่า ช่วงนี้คงไปไม่ได้หรอก งานเยอะมากเลย ต้องถ่ายหนังอีก”
“จริงอ่ะ ฉันล่ะเศร้าแทนไอ้วอน อย่างไงก็ติดต่อมันด้วยล่ะกัน รักนะคยอง”
“อืม ขอบใจนะ รักนะฮีชอล”สิ้นเสียงติ๊ดจบสายจากอีกฝั่ง หานเกิงก็คลี่ยิ้มหวานออกมา
กะแล้วเชียว คนอย่างชีวอนหึงทุกอย่างกระทั่งหมาตัวผู้ จะง้ออย่างไงดีนะ
2 วันถัดมา
“เมื่อวานฉันส่งข้อความไปหาพี่คยองว่าคิดถึงนะครับ มาเจอกันหน่อยได้ไหม แต่ดูที่พี่เค้าตอบมาเส่!!”โวยวายจบก็ยื่นโทรศัพท์ให้เพื่อนตัวดีตรงหน้า
“ ‘เหมือนกันนะแต่คงไม่ได้หรอก’ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆโอ้ย..พี่คยองยังใช้ภาษาเกาหลีได้น่ารักมากมาย”สิ้นเสียงอ่านของทงเฮเจ้าตัวพร้อมสมาชิกที่ร่วมวงอยู่ด้วยถึงขั้นระเบิดเสียงหัวเราะครืนกันออกมาเลยทีเดียว
“โดนทิ้งแล้วมั้งพี่ รายนั้นเห็นว่ามีคู่จิ้นใหม่อยู่นี่”พูดพร้อมหน้าเจ้าเล่ห์และเสียงนุ่มทุ้มกระชากใจที่ดึงดูดหมอนอิงปาเข้าใส่หน้าเต็มๆ
“คยูแกนี่มันปากร้ายขึ้นทุกวันจริงๆ”เสียงบ่นออกมาจากเจ้าของมือปาหมอนอิงฮีชอลนั่นเอง
“แต่ฉันว่าคยูมันก็พูดถูกนะ ช่วงนี้เกิงเงียบๆไม่ติดต่อใครเลย ไม่เจอกับแกเป็นเดือนแล้วด้วย ระวังนะ”
“ระวังเมียตัวเองก่อนไหมพี่คังอิน ช่วงนี้ไม่กลับหอเลยนะ ติดหนุ่มที่ไหนหรือเปล่าเถอะ”
สิ้นเสียงมักเน่คนรอง คังอินก็หน้าบูดพร้อมกับสงบปากสงบคำทันที
“อ้าว แล้วสามีนายล่ะเรียวอุค วันนี้ไม่มีตารางงานนิ่แล้วออกไปไหนซ่ะล่ะ”
“จริงดิ่ วันนี้พี่เยซองไม่มีตารางงานหรอ อ้าวว ไอ้พี่เยซองงง!!”ร่างเล็กๆพร้อมเสียงแหลมเฉียดสวรรค์ของมักเน่คนรองเป็นสิ่งสุดท้ายที่ได้เห็นก่อนจะปึงปังออกไป
พนัน 3,000 วอนว่าเยซองต้องได้มาเล่นงานอีฮยอกแจที่สร้างงานให้เค้าแน่นอน มั่นใจโดยสมิกที่เหลือ!!
“เฮ้อ นี่เรื่องมันเริ่มที่เราไงยาวไปถึงขนาดนั้นได้ล่ะน่ะ”เสียงบ่นอุบอิบของชีวอนที่ไม่สามารถเข้าถึงโสตประสาตของใครได้สักคน เพราะแต่ละคนมันก็ยุ่งอยู่กับการยุ่งเรื่องชาวบ้านอยู่อย่างไงล่ะ
ติ๊ง!
ใครเอ่ยแม่ของลูก: ‘ร้านกาแฟเยซอง 30นาที’
อ่านเสร็จใบหน้าได้รูปก็ยงยิ้มกว้างแบบปิดไม่มิดออกมา รูปประโยคดูเลือดเย็นและสั่งการไปหน่อย แต่เปล่าเลยคนๆนี้น่ะแทบลืมวิธีการพิมพ์ภาษาเกาหลีไปแล้วต่างหากทั้งๆที่พิมพ์จีนเขาก็ใจแท้ๆ แต่ยังพิมพ์เกาหลีมาให้แค่นี้ก็น่ารักแล้วล่ะ
ส่วนชื่อเบอร์..ก็นะ ความลับของทุกคนมักอยู่ในโทรศัพท์นี่น่า แค่โทรศัพท์ไม่หายก็พอแล้ว แต่เชื่อเถอะถ้าเจ้าตัวรู้ว่าถูกเมมชื่อลงไปแบบไหนล่ะก็ได้พ่นไฟใส่เขาแน่
“เฮ้ยๆ พ่อม้าหนุ่มจะรีบไปไหน ธุระด่วนหรอห้ะ”ฮีชอลพูดพลางเอ่ยแซวเมื่อเห็นอีกคนรีบเก็บข้าวเก็บข้าวของตัวเอง
“ธุระหัวใจน่ะ คิดว่าด่วนพอไหม”
พูดจบชีวอนก็รีบตรงดิ่งออกไปทันที ทิ้งให้แต่เพื่อนๆในวงนั่งพะอืดพะอมกับมุขเลี่ยนๆของเจ้าตัวอยู่
“งี้คยองก็มาอ่ะดิ่”ฮีชอลพูดขึ้นมาลอยๆ
แหมช่วงนี้ไม่ว่าง 2วันนี่ห่างไกลจากคำว่าช่วงนี้มากมั้ง
“เห้ย อยากเจออ่ะ”
“ไอ้คู่หู D&E อย่างพวกแกน่ะไปก็ขัดบรรยากาศเขาไปเปล่าๆให้สองคนนั้นสวีทกันบ้างเถอะ”จบท้ายด้วยเสียงเหนื่อยหน่ายจากคังอิน
ร้านกาแฟเล็กๆที่ให้บรรยากาศอบอุ่น ตอนเขาเดินเข้ามาเหมือนเขาเห็นรูปเยซองตอนสมัยเดบิ้วต์แรกๆแขวนอยู่เลย คิดถึงจริงๆตอนนั้น ร่างโปร่งนั่งอยู่มุมในสุดที่ดูลับตาคนที่สุดตามที่เขาโทรไปขอกับลูกชายเจ้าของร้านมา
มือเรียวยกแก้วชาอุ่นๆตรงหน้าขึ้นมาจิบ พร้อมกับกวาดสายตาไปทั่ว เขานัดซีวอนมาที่นี่เพราะเขายังไม่พร้อมเจอกับทุกคน ...... ยังไม่พร้อมเจอกับความวุ่นวายอลเวงมากมายขนาดนั้นโดยที่เขามีเวลาจำกัด เขาก็แค่แวะมาที่นี่เพราะเป็นข้อแก้ตัวว่าจะเปลี่ยนเครื่องเท่านั้นเอง มาที่นี่ก็เพื่อแค่มาเจอกับคนที่คิดถึงเขา และเขาก็คิดถึงเช่นกัน...
“ขอโทษนะ รอนานไหมพี่”นั่งเหม่ออยู่ได้สักพักสติก็ถูกดึงกลับมาจากคนที่กำลังคิดถึงอยู่พอดี
ร่างตรงหน้าใส่หมวกปิดหน้าและแว่นกันแดดสีชายี่ห้อหรู ไม่ต่างกับเขาเท่าไรที่ดึงแจ็ดเก็ตคอเต่ามาบังไว้ซ่ะเกือบครึ่งหน้า จนกระทั่งเพิ่งถอดออกเมื่อกี้
“ไม่หรอก ไม่นานเลย พี่สั่งชาอังกฤษมาให้น่ะ ดื่มก่อนสิ่”พูดจบก็ยิ้มหวาน เรียกรอยยิ้มของคนฝั่งตรงข้ามให้ยิ้มตามได้ไม่ยาก มือหนายกแก้วขึ้นจิบตามที่อีกฝ่ายบอกอย่างว่าง่าย
“ผมคิดถึงพี่นะ คิดถึงมากๆเลย ไม่ค่อยได้คุยกันเลยนะครับช่วงนี้”
“อื้อ พี่ก็ยุ่งๆบินไปมาหลายประเทศ นายก็ยุ่งๆนี่ พี่เห็นแล้วนะหนังเรื่องใหม่น่ะ โปรโมทน่ารักมากเลยนะฮ่ะๆๆ”
หานเกิงกำลังพูดถึงการโปรโมทหนังในชุดนักปั่นจักรยานรัดติ้วนั่นแน่นอน ชีวอนมั่นใจ
“พี่เองก็เหมือนกัน Amazing Race เหนื่อยไหม ผมเห็นว่าหนักน่าดูเลยนิ่ครับ”
“นิดหน่อยน่ะ บัดดี้ดีก็งี้แหละ”จบประโยคใบหน้าคมก็มู้ทู้ลงทันที
“พี่อู๋ซินน่ารักล่ะสิ่ครับ กอดกันกลมเชียวนี่”บ่นกระปอดกระแปดราวกับเด็กแปดขวบนั่นไม่ได้เหมาะกับผู้ชายสูงประมาณ 183 cm. พร้อมกล้ามเนื้อแบ่งสัดส่วนชัดเจนขนาดนี้เลย แต่ก็ยังเรียกรอยยิ้มเอ็นดูจากคนเป็นพี่ได้
“อู๋ซินน่ะน่ารัก แต่ฉันน่ะรักนาย...นะ”สิ้นเสียงเจ้าตัวก็แทบจะมุดหน้าลงไปในเสื้อแจ็คเก็ตของตัวเองทันที
ชีวอน ยิ้มกว้างออกมา ก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วก้มโค้งตัวผ่านโต๊ะกลางตัวเล็กไป มือหนาเฉยคางของอีกคนขึ้นมา
“ผมก็รักพี่นะ รักพี่คนเดียวด้วย”พูดจบริมฝีปากบางก็ถูกทาบทับลงด้วยเจ้าของคำพูดชวนขวยเขินนั่นอย่างอ่อนโยน การจูบครั้งนี้มีเพียงแค่ริมฝีปากอ่อนนุ่มถูกทาบทับ ถูกบดจูบอย่างแผ่วและอ่อนโยน ไม่มีการลุกล้ำใดๆ มีเพียงแค่จูบอันอ่อนโยนและเนิ่นนานอ้อยอิ่งราวกับว่าซีวอนต้องการเก็บเกี่ยวช่วงเวลานี้ให้มากที่สุดเพื่อจะได้เติมเต็มให้กับตลอดเวลาที่ไม่ได้สัมผัสและอนาคตที่ไม่รู้ว่าจะได้สัมผัสอีกเมื่อไร
ความรักสำหรับพวกเขาไม่จำเป็นต้องอยู่ด้วยกัน ไม่จำเป็นต้องรู้ทุกเรื่องของกันและกัน มีเพียงสายใยที่มองไม่เห็นเชื่อมพวกเขาอยู่ด้วยกัน เชื่อมใจของชเว ชีวอนคนนี้ กับหานเกิงให้รักกัน เชื่อใจกัน แม้ห่างไกลกัน แต่ความสัมพันธ์ทั่งมั่นคงยังคงไม่เปลี่ยนแปลง
Talk: และแล้วเวลานี้ก็มาถึง ฟิคเรื่องนี้คืออารมณ์ชั่ววูบของจริงค่ะ เกิดจากการจะเป็นโรคประสาทเพราะการเรียน ปัญหาชีวิตหลายๆอย่างทำให้แทบลืมไปแล้วว่าเคยแต่งฟิค(เอ๋อจัด) จนกระทั่งได้กลับมาอีก ฮรืออ คิดถึงฟิคตัวเองมากค่ะ เรื่องนี้ด้นสดและแก้เครียดส่วนตัวค่ะ ชอบความสบายๆตอนแต่งเรื่องนี้ค่ะ ให้อารมณ์แบบก็พิมพ์ออกมาเซ่ ที่อยู่ในหัวน่ะ เอาออกมาให้หมดเล้ยยย แค่นี้จริงๆค่ะ ละมุนมากเนอะเรื่องนี้ชอบบ สุดท้ายนี้ขอบพระคุณอย่างสูงค่ะที่ยังติดตามแม้ผ่านไปนานแล้วก็ตามที รักนะคะทุกคน!!
ความคิดเห็น