Crying น้ำตาแห่งรัก (HanCin)

ลำดับตอนที่ #2 : Intro

“พี่ฮัน เรา..เลิกกันเถอะ”

“หะ..ห๊า เมื่อกี้พูดว่าไงนะ ฮะ..อยอกแจ” ร่างสูงตะโกนขึ้นมาอย่างตกใจเมื่อได้ยินคำพูดหลุดอออกมาจากปากร่างบางตรงหน้า ไม่อยากจะเชื่อนี่เขาโดนบอกเลิกอย่างนั้นหรอ

“พี่ฮันฟังไม่ผิดหรอกครับ พวกเราเลิกกันเถอะ”

 “ฮ่าๆๆฮยอกแจ อย่ามาล้อเล่นกับพี่อย่างนี้นะพี่ไม่ชอบเลย”ใช่ ต้องเป็นเรื่องล้อเล่นแน่ๆเลย

 “ผมขอโทษพี่ฮัน ผมไม่ได้รักพี่ตั้งแต่แรกแล้ว ที่ผมทำไปทั้งหมดเพราะผมต้องการจะได้ใกล้ชิดกับ ซะ..ซีวอน ละ..แล้วตอนนี้ ผมกับซีวอนก็คบกันแล้วด้วย” ร่างบางพูดออกมาด้วยความรู้สึกผิดอย่างเต็มที่

“ทะ..ทำไม”

“เพราะ ผม ไม่ได้ ระ..รักพี่เลย ตั้งแต่ต้น ตะ..แต่ พี่ฮัน”ยังไม่ทันที่ร่างบางจะได้พูดอะไรต่อไปร่างสูงก็พูดแทรกขึ้น

“นานเท่าไหร่แล้ว” เมื่อร่างสูงคิดว่าร่างบางตรงหน้าคงไม่ได้คิดล้อเขาเล่นเป็นแน่ เขาจึงถามคำถามนึงออกไป

“อะ..อะไรนะครับ”

“พี่ถามนายว่า นายคบกับซีวอนนานแค่ไหนแล้ว!!!!” ตอนนี้ร่างสูงหมดความอดทนกับร่างบางตรงหน้าแล้ว นี่เขาโดนหลอกมาตลอดเลยหรอเนี่ย ตลอดเวลาที่คบกันมา ตลอดระยะเวลา 2 ปี

“ฮึก ผะ..ผม คบกับซีวอนมาได้ 6 เดือนแล้ว ผมขอโทษครับพี่ฮัน ฮึกๆ ผมขอโทษ ฮือๆๆ”ด้วยความที่ร่างบางตกใจกับเสียงของร่างสูงตรงหน้าที่ตะคอกใส่เมื่อครู่ บวกกับความรู้สึกผิดที่ตนเองหลอกใช้ความรู้สึกของคนอื่น ความรู้สึกของร่างสูง

“จะมาขอโทษ พี่ทำไมฮยอกแจ จะขอโทษพี่ทำไม ขอโทษแล้วมันได้อะไรขึ้นมาในเมื่อยังไง นายก็รักซีวอน ในเมื่อนายก็เลิกกับพี่แล้ว ฮึก เพื่ออะไรฮยอกแจ ตลอด 2 ปี ที่ผ่านมาพี่คงโง่มากในสายตานาย ไม่รู้อะไรเลย ฮือ ไม่รู้ว่าคนที่ตัวเองรักนักรักหนา คนที่พี่รักจนยอมตายแทนได้ กลับรักคนอื่น ซึ่งคนนั้นก็ไม่ใช่ใครเลย คนนั้นมันคือซีวอน มันคือน้องชายของพี่ มันคือสายเลือดเดียวกันกับพี่ ฮือ ทำไมละฮยอกแจ ตอบพี่ได้ไหม ว่าทำไมตลอดเวลา 2 ปี นายถึงไม่เคยรักพี่เลย ตอบพี่ได้ไหม ฮือๆ”ความอดทนของร่างสูงตอนนี้ได้หมดลงแล้ว เพราะความเจ็บปวดที่มากมายเหลือเกินทำให้เขาทนไม่ได้ ทนที่จะไม่ให้..น้ำตาไหลลงมา

“ฮือๆๆ พี่ฮัน ผมขอโทษ พี่ฮันอย่าร้องไห้ให้คนเลวๆอย่าางผมเลยนะครับ ฮือๆๆ”

“ฮึก ฮยอกแจ หยุดได้แล้วพอสักทีเถอะนะ พี่ขอร้อง หยุดขอโทษพี่สักที ฮือๆ”

“ฮือๆๆ พี่ฮัน อย่าร้องไห้เลยนะครับ อย่าร้องไห้”ร่างบางพูดพลางเดินก้าวเข้าไปหาร่างสูงตรงหน้าแล้วเอื้อมมือเช็ดน้ำตาของร่างสูงออกอย่างแผ่วเบา แต่ร่างสูงกลับปัดมือคนตรงหน้าออก

“นายไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้ให้พี่อีกแล้ว เพราะตอนนี้เรา เลิกกันแล้ว ฮึก แล้วก็ตอนนี้ช่วยออกไปไกลๆจากพี่ได้ไหม ออกไปจากชีวิตพี่เลยก็ได้ ฮือ พี่ไม่อยากเห็นหน้านายอีกแล้ว ฮยอกแจ”

“พี่ฮัน ฮือๆๆๆๆ”ร่างบางทำท่าจะเดินจากไปแต่ก็ถูกร่างสูงเรียกเอาไว้อีกครั้ง

“เดี๋ยวก่อน เอาสร้อยที่พี่ให้นายคืนมาด้วย”สร้อยคอที่อยู่บนคออันขาวเนียนและงามระหงนั้น เขาเป็นคนซื้อมันให้ร่างบางเอง ซื้อให้เพื่อ ต้องการผูกมัด เพื่อต้องการให้คนอื่นๆรู้ว่าร่างบางนี้เป็นของตนเองตลอดไป แต่วันนี้มันไม่ใช่อีกแล้ว นายเป็นอิสระแล้ว ฮยอกแจ

“นะ..นี่ครับพี่ฮัน”สร้อยเส้นเล็กถูกสั่งให้คนตรงหน้า ร่างสูงเอื้อมมือที่สั่นเทาไปรับสร้อยกลับคืนมา

“ละแล้วนายก็ไปได้แล้ว ออกไปจากตรงนี้ได้แล้ว นายเป็นอิสระแล้ว ออกไปจากชีวิตพี่”

“พี่ฮัน ผมขอโทษจริงๆนะครับ ฮือๆๆ”ร่างบางตัดสินใจพูดคำขอโทษเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินจากไป ปล่อยให้ร่างสูงยืนอยู่คนเดียวภายใต้ต้นไม้ต้นใหญ่เพียงต้นเดียวที่ติดริมแม่น้ำ ยืนร้องไห้อย่างหนัก

 

“ฮือๆๆๆๆ ฮยอกแจ ทำไมนายต้องทิ้งพี่ไปด้วย”ตอนนี้ร่างสูงร่างไห้ออกมาอย่างหนัก น้ำตาบดบังดวงตาที่เคยส่องประกายสดใส กลับกลายเป็นเศร้าหมอง จ้องมองสร้อยเส้นตรงหน้าไม่วางตา

.

.

.

.

 -----------------------------------------------------------------------

อย่างงนะครับว่าเรื่องนี้เป็นฮันฮยอก 5555+

มันคือฮันซินครับพี่น้อง^^