มนต์รักนักเรียนนอก

ลำดับตอนที่ #2 : ชบาฉาย&ฟ้ารุ่ง คู่ขาฮาเฮ

ชบาฉาย&ฟ้ารุ่ง คู่ขาฮาเฮ

ชบาฉายเก็บหนังสือเรียนใส่เป้ แล้วสะพายขึ้นหลัง

อีกมือหอบแฟ้มสีแดงแปร๊ด มีชื่อสถาบันสอนภาษาหราอยู่บนปก

เดินออกมาจากห้องเรียน เกือบเป็นคนสุดท้าย

ฟ้ารุ่ง เพื่อนสนิทที่เพิ่งมารู้จักกันที่นี่และพักอยู่ที่เดียวกัน มายืนรออยู่ตรงหน้าห้องแล้ว...

“ทำไมช้าจัง คุณนายชบาฉาย หิวจะแย่แล้ว...”

ฟ้ารุ่งเร่งฉอดๆ

“หิวก็ไปกินก่อนสิ ไม่ต้องรอก็ได้”

ชบาฉายแกล้งยั่วเพื่อนเล่น หล่อนรู้ดีว่าฟ้ารุ่ง ไม่ทิ้งหล่อนไว้คนเดียวอยู่แล้ว…

“ทำไม เดี๋ยวนี้ปีกกล้าขาแข็ง ไม่อยากไปไหนมาไหนกับเพื่อนแล้วใช่มั้ย”

ฟ้ารุ่งแกล้งพูดขึงขัง ทำเสียงน้อยใจ แต่แล้วเหมือนนึกอะไรขึ้นได้

ฟ้ารุ่งรีบเปลี่ยนน้ำเสียง แกล้งย้อนชบาฉายเข้าให้

“อ้อ หรือว่าเป็นเพราะมีแฟนแล้ว เลยหยิ่ง”

“บ้า...แฟนเฟินที่ไหน อย่าพูดส่งเดชนะ”

ชบาฉายแหวเสียงดัง

ฟ้ารุ่งหัวเราะชอบใจ แล้วทั้งคู่ก็เดินตรงไปยังคาเฟทีเรียของมหาลัย

ที่คาเฟทีเรียยามเที่ยงวันเช่นนี้คราคล่ำไปด้วยผู้คนมากมาย  ทั้งนักศึกษาและเจ้าหน้าที่ที่ทำงานตามตึกต่างๆ

การยืนเข้าแถวซื้ออาหารจึงเป็นเรื่องน่าเบื่อพอสมควร โดยเฉพาะกับคนไทยที่ไม่ค่อยชินกับการเข้าแถว

แต่ก็จำเป็นต้องทน และปรับตัวให้ได้ เพราะที่นี่มารยาทการเข้าแถวเป็นเรื่องสำคัญ

และต้องใช้ตลอดเวลาไม่ว่าจะเป็นในซูเปอร์มาร์เกต แบงก์ หรือไปรษณีย์

จะมาใช้ความสามารถเฉพาะตัวอย่างในเมืองไทยไม่ได้...

หลังจากที่ได้อาหารตามสั่งแล้ว

ชบาฉายกับฟ้ารุ่งก็เดินไปนั่งที่โต๊ะด้านนอกตึกซึ่งไม่ค่อยพลุกพล่านนัก

หล่อนต้องการสูดอากาศบริสุทธิ์ มากกว่าอุดอู้ในตึกที่เต็มไปด้วยผู้คนและกลิ่นอาหาร

“เธอสั่งอะไรน่ะ...”

ฟ้ารุ่งยื่นหน้ามาถามตามวิสัยคนชอบสอดรู้สอดเห็น ทันทีที่นั่งลงเรียบร้อย

“ผัดเปรี้ยวหวานกุ้ง”

ชบาฉายตอบอย่างไม่ใส่ใจนัก พลางแกะกล่องโฟมออก

“ของฉัน ข้าวหน้าไก่”

ฟ้ารุ่งตอบโดยไม่มีใครถาม

“นี่ดีนะที่มีร้านขายอาหารจีนด้วย... ขืนให้กินแต่แฮมเบอร์เกอร์ทุกวันฉันคงตายแน่เลย”

ฟ้ารุ่งเป็นโรคชนิดหนึ่งคือหยุดพูดนานเกินหนึ่งนาทีไม่ได้เป็นต้องหาว

“แต่ฉันว่า กินบ่อยๆก็ไม่ไหวนะ กล่องนึงตั้งสามสี่เหรียญแน่ะ”

ชบาฉายตักข้าวใส่ปาก เคี้ยวแต่ละเม็ดอย่างช้าๆ ละเอียดเรียบร้อยตามแบบฉบับกุลสตรีไทย

ที่แม้จะอยู่ไกลบ้านแค่ไหนก็ยังคงงามอย่างมีคุณค่า และถ้าไม่รู้สึกประดักประเดิดจนเกินไป
หรือเป็นเพราะขึ้นรถเมล์ไม่สะดวก หล่อนอาจจะนุ่งผ้าซิ่นมาเรียนก็ได้

ผิดกับฟ้ารุ่ง ซึ่งเป็นผลผลิตแบบสมัยใหม่ หล่อนคล่องแคล่วกระฉับกระเฉง ตรงไปตรงมา

ฉันเป็นฉันเอง แต่ก็พร้อมที่จะปรับเปลี่ยนสภาวะตัวเองตามโลกยุคใหม่ได้อย่างไม่เคอะเขิน

 - - - - -  - - - - - - - - - จบตอน - - - - - - - - - - - - - - -