คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่ 2 :summer memory(ชา x ไค) 110%
"ชาเริ่มทำงานแล้วหรอ สบายดีแล้วใช่มั้ย"ไคถามในขณะที่เดินมาด้วยกันตามทางเดินหลังจากเรียนเสร็จ
"อือ สบายดีแล้ว"เด็กชายที่เดินอยุ่ข้างๆตอบ
"เราเห็นชาอยู่ข้างนอกด้วยแหละ เราเรียนในห้องข้างใน"
"เราก็เห็นไค ไคเต้นสวยจัง"ชาชม
"แต่ว่า...เราไม่เห็นชอบเลย"
"เอ๋?"
"เราไม่อยากเรียนลีลาศ เราอยากเรียนดนตรีเหมือนเดิมมากกว่า"
"ไคเล่นดนตรีอไรหรอ"
"หลายอย่าง แต่เราอยากเป็นคอนดักเตอร์ แต่ว่าพ่อกลับบอกว่ามันไม่จำเป็น..."
"..." เด็กชายมองไคด้วยดวงตาแปลกใจ ก่อนจะยิ้มออกมา
"ออกไป ข้างนอกกันนะ"
"พ่อน่ะ ชอบบังคับอยู่เรื่อย ทุกเรื่องเลย ทั้งๆที่เราไม่อยากเรียนลีลาศแท้ๆ พ่อบอกว่ามันจำเป็นสำหรับสังคนชั้นสูง แต่เราไม่ต้องการนี่นา พ่อไม่เคยเข้าใจอะไรเลย"เด็กชายทั้งสองนั่งพิงอยู่กับต้นไม้ใหญ่
"สักวัน...ต้องเข้าใจแน่"
"จะจริงเร้อ..."
"อื้อ!จริงสิ"ชารัคำด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
"นั่นสินะ..."
"อ๊ะ หวัดดีฮะหมอโซนี่"ไคทักทายอย่างร่าเริง
"สะ...สวัสดีครับ"ชาก้มหัวปงกๆ
"อืม...ท่านทางจะสบายดีแล้วนะ"โซนี่เอามือแตะหน้าผากชา
"แหม ทำไมช่วงนี้ถึงมาบ้านฉันได้ทุกวี่ทุกวัน"คุณหญิงไหมพูดแซว
"แหม พูดแบบนี้แสดงว่ารู้นะสิครับ"
"ก็แหงสิยะ"
"ถ้ารู้ก็ช่วยกันหน่อยสิครับ คุณครูของคูณนี่ใจแข็งจริงๆ"โซนี่พูดแล้วหันไปยิ้มให้โป๊ะที่เดินเข้ามาในห้องกับโซ่
"?"ครูหนุ่มเอียงคองงๆกับรอยยิ้มแปลกๆที่ส่งมาจากคุณหญิงและหมอหนุ่ม
"เมื่อไหร่คุณจะใจอ่อนสักที"
"หา?...บ้าสิ!!!"โป๊ะอึ้งไปสักพัก แล้วก็ใบหน้าก็แดงระเรื่อด้วยความอาย
"ไม่เห็นต้องอายผมขนาดนั้นเลยนี่นา"หมอหนุ่มพูดขำๆ
"..."ยังอึ้งไม่หาย
"ผมขอตัวก่อนแล้วกันนะ ฮะๆ"โซนี่หัวเราะแล้วลากตัวโป๊ะออกไป
"อ้าว?ครูจะไปไหนอ่า"โซ่มองไปอย่างงงๆ
"ฮุๆ"<คุณนาย
"ง่า..."<คนอื่น
"?"<โซ่
(โฮก คู่ฟ้าฝ่าจริงๆคู่นี่ เอ...แต่ก็เข้ากันนะ~~~)
"โซ่อ้ะ อย่าเล่นขี้โกงสิ"
"เราเปล่าโกงซะหน่อย แพ้แล้วอย่าพาลสิ!"เด็กหญิงเถียงไคอย่างไม่ยอมแพ้
"โกงชัดๆ เราเห็นนะ ชาก็เห็นใช่ม้า"
"อ่า..."
"เราเปล่าโกงสักหน่อย เนอะชา"
"ง่า..."ผมจะไปรู้มั้ย!
"โกง"
"ไม่โกง"
"ชา"x2
"ง่าาาาา ระ...เราไม่รู้~~~"ชาเหงื่อแตก - -"
โซ่กับไคมองหน้ากันสักพักแล้วก็...
"ฮะๆๆๆๆ"
"ฮ่าๆๆก้ากๆๆ"
"อิ้อ!ขำอะไรกันน่ะ!"
"ก็ ฮ่าๆๆ ก็หน้าชามัน ฮ่าๆๆ"
"ฮึๆๆๆฮะๆๆๆ"
"คิก"
เสียงหัวเราะกังวานไปทั่วห้องกว้างอย่างร่าเริง
"อยาก...อยู่ด้วยกันตลอดไป"ชาพูดเสียงแผ่ว
"อื้อ! แหงอยู่แล้ว"
"เราจะอยู่ด้วยกันสามคนตลอดไปเลย"โซ่ยิ้มร่า(แกโดนทิ้งแน่โซ่เอ๋ย)
"อื้อ"
3ปีต่อมา
"นี่ชา ช่วยขึ้นไปเช็ดโคมไฟที่ระเบียงชั้นสามหน่อยนะ"เนี้ยบวาน
"ครับ"ชาตอบรับแล้วแบกถังน้ำขึ้นไปข้างบน
'อ๋อ ยังไม่ลืมจ๊ะ'เสียงแผ่วเบาดังออกมาจากในห้อง
'...'
'เรื่องคู่มั่นของไคหรอจ๊ะ'
อะไรกัน...
เรื่องแบบนั้น...
เรารู้ดี นี่เป็นเรื่องปรติของสังคมชั้นสูงที่มักจะมีการมั่นกันตั้งแต่เด็ก แต่ว่า...
จะต้องทำยังไง...
ความฝันในวัยเด็กที่เคยวาดไว้ว่าจะอยู่ด้วยกันตลอดไป
ตอนนี้รู้ชัดแล้ว มันเป็นเพียงความฝันเพื้อเจื้อ
ในเมื่อเราห่างกันขนาดนั้น...
"ฮึก..."
"หือ นั้นใบเลเปียนี่นา ไปได้มาได้ยังไงน่ะ"โป๊ะมองกล่องสมุนไพรแล้วพูดทัก
"รู้จักด้วยหรอ"หมอหนุ่มถามอย่างแปลใจ
ใบเลเปีย เป็นสมุนไพรหายากเกือบจะที่สุดเพราะงั้นถึงได้ไม่ค่อยมีคนใช้ จะมีไม่กี่คนหรอกที่รู้จักพืชชนิดนี้
แต่เพราะสรรพคุณของมันนั้นดีเยี่ยม ถึงได้พยายามหามาจนได้
"อืม ตอนเด็กๆเคยอยู่ที่โรงหมอน่ะ"
"..."
"ไม่ได้กลับไปนานแล้ว จะเป็นยังไงกันบ้างน้า..."
"นี่..."
"หือ?"ครูหนุ่มเอียงคอ(แอ๊บแบ้ว!)
"มาอยู่กับผมมั้ย"
"หาาา!!!" ไม่ได้เฟ้ยยยยยย!
(พรวด =[]=)
"อืม...นม แยม เนย ครบแล้วล่ะ กลับกันเถอะ"เด็กชายหันไปหาเด็กหญิงอีกคน
"มาดูนี่สิ"หมาเรียก
"หือ มีอะไรหรอ อ๊ะ!นกนี่นา"
"มันขาหักล่ะ"
"อืม เอาไปรักษาที่บ้านกัน"ตั๊บยิ้มแล้วอุ้มนกพิราบขาวขึ้นมา
"กลับกันเถอะ"
"อื้อ"
"เสร็จแล้ว! อีกสักสองสามวันก็บินได้แล้วล่ะ"ตั๊บยิ้มอย่างยินดี
"อืม...ตั้งชื่อให้มันกัน"หมาชวน
"เอ...ชื่ออะไรดีน้า..."
"อืม..."
"อ๊ะ ชิโระดีมั้ย สีโปรดหมานี่นา"ตั๊บหันมายิ้ม
"เอ๋?รู้ได้ไง"หมาทำหน้างง
"ก็เป็นเรื่องของหมานี่นา จะไม่รู้ได้ไงล่ะ"
"-///-"
"อะไรกันเล่า!!!"
"ฮะๆๆๆ ก็...ก็ผมไม่ได้หมายความแบบนั้นสักหน่อย ฮะๆๆ"โซนี่หัวเราะไม่หยุด
"เลิกหัวเราะได้แล้วน่า!!!"โป๊ะหน้าแดง
"ผมหมายความว่าจะให้มาเป็นผู้ช่วยเท่านั้นเอง ฮะๆๆ"
"ฮึ้ย!!!ก็พูดชวนเข้าใจผิดทำไมเล่า!"โป๊ะหน้าแดง
"แล้วตกลงรึเปล่าล่ะ"
"คนบ้า..."ชายตัวเล็กหน้าแดง
"..."
"อืม..."
จบตอนแล้ว จ้า
ความคิดเห็น