คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่1:summer memore(ชาxไค) 100%
"นี่ๆนายรอใครอยู่หรอ?"เด็กชายเอียงร่มสีอ่อนที่ถือไว้ในมือให้กับเด็กตัวเล็กที่ยืนอยู่ข้างๆ
"..."
"ยืนตากฝนแบบนี้เดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอ ไปหลบฝนก่อนสิ"
"..."เด็กชายตัวเล็กยังคนยืนนิ่งไม่ขยับ
"แล้วไม่กลับบ้านหรอ หรือว่าหลงทาง?"
"กลับ...ไม่ได้ ไม่มี..."
"เอ๋?ไม่มีบ้านหรอ งั้นไปอยู่ด้วยกันมั้ยล่ะ"เด็กชายถือร่มยิ้มร่า
"หา?"
"ฉันชื่อไคนะ นายละ"
"ชา..."
วูบ...
"อุ้ย!คุณหนูพาใครมาคะ ตายแล้ว!เป็นอะไรไปคะนั่น"
"แหม เปียกโชกเชียว เนี้ยบจ๊ะ เอาหนูน้อยนั่นไปพักก่อนเถอะ"เด็กชายส่งร่างในอ้อมแขนให้กับหัวหน้าคนใช้
"แม่ฮะๆ ให้ชาอยู่กับเราได้มั้ยฮะ"
"มันก็ต้องขึ้นอยู่กับเขาสิจ๊ะ ไว้หนูคนนั้นตื่นก่อนสิ"คุณนายหญิงเดินเข้ามาหาลูกชาย
"แต่ว่า..."
"แม่ว่า ลูกเองก็ไปอาบน้ำแล้วก็นอนได้แล้วนะจ๊ะ แม่บอกแล้วใช่มั้ยว่าให้กลับเร็วๆ"
"คร้าบๆ ไปแล้วฮะแม่"
"แหม...ลูกชายเรานี่รสนิยมดีนะ เจ้าหนูนั่นหน้าตาน่ารักจริงๆ~~~"คุณหญิงไหมพึมพำกับตัวเองเบาๆ สร้างความ เอิ่ม ให้กับสาวใช้โดยรอบ
'คุณนายกินเด็กกกก!'
อือ...ที่นี่มัน...
คุณพ่อ...คุณแม่...
อย่า...ไป...
เอี้ยด!!! ปัง!!!
"เฮือก!"เด็กชายตัวเล็กสะดุ้งสุดตัว
"อ้ะ ตื่นแล้วๆ"
"อะ...หา?"
"แม่ฮะๆ ชาตื่นแล้วล่ะ นี่ชา นายจะอยู่ที่นี่กับเราใช่มั้ย"ไคหันไปเรียกแม่ของตนก่อนจะหันกลับมาหาชา
"เอ๋?...เอ่อ...ผม อยู่ที่นี่...ได้หรอ..."
"ได้สิ! อยู่กับเรานะๆๆ"
"แน่นอนจ๊ะ"ไหมลูบผมเด็กชายอย่างมันเขี้ยว(- -")
"ตะ...แต่ว่า..."
"ไม่ต้องเกรงในหรอกจ้า มาทำงานที่นี่ได้มั้ยจ๊ะ"
"ทำงานหรอครับ..."
"จ๊ะ งานบ้านน่ะ ทำได้ใช่มั้ยละจ๊ะ"
"ดะ...ได้ครับ! ขอบคุณมากครับ!"
"เย้ๆ ดีจัง จะอยู่กับเราใช่มั้ย"
"อะ...อืม"
"อ้อ ลูกลงไปเรียนลีลาศได้แล้วนะจ๊ะไค"คุณนายไหมหันไปพูดกับลูกชาย
"ฮะแม่ เดี๋ยวตอนเทียงจะขึ้นมาหานะ"เด็กชายรับคำแล้วหันไปโบกมือให้ชาแล้วออกจากห้องไป
"เดี๋ยวจะให้คนยกอาหารขึ้นมานะจ๊ะ"
"ขะ...ขอบคุณครับ..."
"นี่ หมาจ๊ะ ยกข้าวขึ้นไปให้หนูชาข้างบนหน่อยสิ"
"ค่ะ คุณหญิง"เด็กหญิงรับคำแล้วยกถาดอาหารขึ้นไปชั้นบน
"ถ้าเข้ากันได้ก็ดีสินะจ๊ะ"ไหมพูดเบาๆกับคนใช้ข้างกาย
"นั่นสิคะ เด็กคนนั้น ไม่ค่อยจะยอมพูดกับใคร กระทั่งฉันเองที่เป็นแม่แท้ๆ"ดวงตาของเนี้ยบดูหม่นลงเล็กน้อย
"คิดว่า ชาจะเปิดหัวใจเขาได้ละมั้งจ๊ะ"
"ก็ดีสิคะ"
"เด็กคนนั้นยังไม่ตื่นเลยค่ะ"หมาเดินลงมาบอก
"อ้าว จะเป็นอะไรมากรึเปล่านะ"ไหมพึมพำ
"เดี๋ยวฉันขึ้นไปดูให้มั้ยคะ"เนี้ยบพูดขึ้น
"ขอบใจมากจ๊ะ"
"โอ้ย! เหยียบเท้าเราอีกแล้วนะ"เพื่อนตัวน้อยของไคบ่น
"โซ่ก็เหยียบเท้าเราบ่อยเหมือนกันแหละ"ไคโต้
"เอาน่าๆ จะเถียงกันทำไม"ครูหนุ่มทำหน้าระอา
"โห่ ครูโป๊ะอ่า"โซ่ทำแก้มป่อง
"ไค วันนี้เป็นอะไร ทำเต้นผิดเยอะจริงๆ"โป๊ะบ่น
"ครูโป๊ะอ่า วันนี้ไม่เรียนไม่ได้หรอ"ไคเริ่มอ้อน
"ได้ไงเล่า"
"วันนี้มีอะไรพิเศษหรอ"โซ่ถาม
"โหย รู้ทันได้ไงเนี่ย"เด็กชายทำหน้าอึ้ง
"โธ่ ก็เราเป็นเพื่อนกันนี่นา แค่นี้ไม่รู้ได้ไง"
"โอเคๆ วันนี้แค่นี้ก็ได้"โป๊ะยอมแพ้
"เย้ๆ งั้นไปหาชากันๆ"เด็กชายยิ้มแย้มแล้วลากเพื่อนและครูออกไปที่ห้องโถง
"อ๊ะ คุณหมอมาหาแม่หรอฮะ"เด็กชายทักทายหมอหนุ่มที่เดินมากับเด็กชายผู้เป็นลูกศิษย์
"อ้ะ"ดวงตาสีนิลของครูหนุ่มไหววูบเมื่อสบเข้ากับแววตาอ่อนโยนของผู้เป็นหมอ
"ผมมาตรวจคนไข้น่ะ"หมอโซนี่ยิ้ม
"เอ๋ มีใครเป็นอะไรหรอ"โซ่ถามอย่างแปลกใจ
"เห็นคุณหญิงว่าเป็นเด็กที่เก็บมาน่ะ"
"เอ๋! ชาเป็นอะไรไปหรอ"เด็กชายร้องอย่างตกใจ
"ขึ้นไปพร้อมกันเลยสิ"
"กินยาตัวนี้เช้า-เย็นนะ"หมอหนุ่มสั่งขณะที่เด็กชายด้านหลับกำลังจัดยาอย่างตั้งใจ
"ค...ครับ"
"ดีจังเลยที่ไม่เป็นอะไรมาก"เด็กชายแกว่งมือคนป่วยไปมา
"ไว้หายป่วยแล้วเราไปเล่นกันนะ"โซ่ยิ้มให้ชาแล้วหันไปหาเด็กชายที่แก่กว่าเล็กน้อย
"พี่ตั๊บ ไปเล่นกันๆ ไคด้วย"เด็กหญิงเอ่ยชวน
"อ๊ะ...แต่..."ตั๊บหันไปมองหมอโซนี่
"ไปเถอะ เดี๋ยวผมจะไปทำอะไรนิดหน่อยด้วย"
"อืม! งั้นไปกัน"ตั๊บตอบรับ
"ไม่เอาล่ะ เราจะอยู่กับชา"ไคส่ายหน้า
"อื้ม!งั้น พี่ตั๊บ ไปกันเถอะ"
"อือ"แล้วเด็กทั้งสองก็เดินลงไป
"เฮ้ย!หมา มาช่วยยกนี่หน่อยดิ"ปริ้นเตอร์พี่ชายผู้อายุมากกว่าหมาสัก3-4ปีเรียกเข้ามาช่วยซ่อมเครื่องตัดหญ้า
"อืม"เด็กหญิงตอบเรียบๆแล้วเดินเข้าไปช่วยพี่ชาย
"เออๆ ไว้ตรงนั้นแหละ แล้วช่วยไปเอากล่องใหญ่ๆในห้องเก็บของมาให้หน่อยสิ"
"อืม"เด็กหญิงรับคำเช่นเดิมแล้วเดินออกไป
ก้าวเดินอย่างไร้จุดหมาย
สิ่งที่ฉันต้องการนั้นคือสิ่งใด
ไขว่คว้าหาบางสิ่ง
ได้เพียงอากาศที่ว่างเปล่า
บนท้องฟ้ากว้างนั่น
ที่แห่งใดที่เป็น ที่ของฉัน
ลังใหญ่ถูกยกขึ้นอย่างทุลักทุเล สองขาเล็กก้าวอย่างไม่มั่นคงแต่ก็ยังเดินไปข้างหน้า
วันนี้รู้สึกแปลกๆมาตั้งแต่เช้าแล้ว
เหมือนเป็นลางบอกเหตุอะไรบางอย่าง
ราวกับจะได้พบบางสิ่ง
บางสิ่งที่...พิเศษ
โครม!!!
"อะ เฮ้ยๆๆ"
เด็กทั้งสองล้มลงไปกองกับพื้น กล่องกระดาษตกลงพื้น ข้าวของด้านในหล่อนกระจาย
"ขอโทษๆ เป็นอะไรรึเปล่า"ตั๊บรีบลุกขึ้นมาแล้วยิ่นมือมาให้เด็กหญิง
เด็กหญิงทำหน้านิ่งแล้วยืนขึ้น ไม่สนใจมือที่ยื่นมา
แต่ก็กลับล้มลงไปอีก(แป่ว)
"อ้ะ เป็นแผลด้วยนี่นา รีบไปทำแผลก่อนเลย"เด็กชายรีบลากหมาไปทำแผล
(ทิ้งของไว้งั้นแหละ ไม่เก็บหน่อยเรอะ- -)
"อ่ะ เสร็จแล้ว"ตั๊บมองผลงานของตนอย่างภูมิใจ
"...เก่งจัง"หมาแตะผ้าพันแผลที่พันไว้อย่างประนีต มือของคนตรงหน้านั้นเบาจนไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิด
"อื้ม! โตขึ้นเราอยากเป็นหมอเหมือนพี่โซนี่"เด็กชายยิ้มกว้างเมื่อยามเล่าถึงความฝันของตน
"..."เด็กหญิงมองภาพนั้นอย่างแปลกใจ
ไม่เคย ที่จะเชื่อในความฝันหรือพระเจ้า
ของพวกนั้นมันไม่เห็นจะจริง...
แต่ว่า ดวงตาของเขาช่างงดงาม
นี่น่ะหรอ คนมีความฝัน...
"นี่ๆ เธอชื่ออะไร เราชื่อตั๊บนะ"
"...หมา"เด็กหญิงตอบอย่างแผ่วเบา
บางทีนะ...
อาจจะเกิดอะไรบางอย่างที่...พิเศษ
ธารน้ำสายเล็กไหลรินระเรื่อย
เจ้าจะไปยังที่แห่งใด
จุดจบของปลายสายน้ำ
ไหลลงสู่ทะเลที่กว่าใหญ่
สายธารอันโอบอุ้ม
ภายใต้สายธาราของเจ้าจะมีข้าอยู่ไหม
ที่ๆข้าจะอยู่ชั่วนิรันด์
ทิ้งตัวลงใต้ธาราแล้วหลับตาลง
สายลมพัดเอื่อยๆอยู่รอบกาย ใบไม้ส่งเสียงกระทบกันเบาๆ
ดอกไม้นาๆชนิดในสวนเบ่งบานตามฤดูกาล
"หลบมาอยู่นี่เอง ผมตามหาคุณตั้งนาน"
"อ๊ะ..."ชายหนุ่มสะดุ้ง
"หลบตาทำไมล่ะ"โซนี่ยิ้มแต่ร่างตรงหน้ากลับรู้สึกว่ามันแสนจะเจ้าเล่ห์
"..."
"คุณหน้าแดงด้วยนะ"มือที่ช่วยชีวิตคนไว้มากมายแตะลงที่แก้นแดงระเรื่อ
"มาหาเพื่อมาล้อกันรึไง"โป๊ะปัดมือนั้นอย่างเคืองๆ
"ฮะๆ ขอโทษๆ ผมไม่ล้อแล้วก็ได้"
"ชิ แล้วตกลงจะมาทำไม"โซนี่ยอมลดมือลง
"มาหาไม่ได้หรอ"
"ฮึ่ย..."
"..."
ทั้งคู่นั่งลงบนพื้นหญ้านุ่ม ไม่มีคำพูดใดๆมาทำลายบรรยากาศที่อบอวลอยู่รอบๆ
เพียงแค่ตอนนี้รับรู้ความรู้สึกหนึ่งใด้อยางดี
ความสุข...
สายลมอันอ่อนหวาน
โปรดพัดพาฉันไป
กระซิบถ้อยคำนับพันล้าน
แต่เพียงคำเดียวที่ต้องการจากเธอ
สายลมที่แสนอ่อนไหว
ตอนนี้เธอรู้สึกเช่นไรกัน
เพียงสัมผัสที่หัวใจฉันเบาๆ
แล้วบอกว่า'ฉันรักเธอ'
"ไม่ไปเล่นกันคนอื่นหรอ"ชาถาม
"ไม่เอาอ่ะ เราจะอยู่กับชา"ไคตอบยิ้มๆ
"อยู่กับเราน่าเบื่อออก"
"ไม่หรอก ไม่เห็นน่าเบื่อเลย ก็อยู่ด้วยกันนี้นา"
"แต่ว่า..."
"แล้วถ้าเราไป ชาจะอยู่กับใครล่ะ"
"เอ้ะ เอ่อ...ก็อยู่คนเดียว..."
"ไม่เอาหรอก แบบนั้นก็เหงาแย่"
"..." อยู่คนเดียว...เหมือนก่อนที่จะพบเขา...
"เราไม่ทิ้งให้ชาอยู่คนเดียวหรอก ไม่ว่าเมื่อไหร่เราจะอยู่กับชานะ เราสัญญา"เด็กชายเกี่ยวนิ้วก้อยเข้ากับนิ้วเล็กของเด็กชายอีกคน
"...จริงนะ?"
"อื้อ! แน่นอน"เด็กทั้งสองยิ้มให้แก่กัน
ท้องฟ้าแสนกว้างใหญ่สิ่งใดกันที่อยู่ในนั้น
เอื้อมมือราวกับจะถึงก้อนเมฆ
ไขว่คว้าแล้วสูญเสีย
น้ำตาหลั่งไหลและแตกสลาย
ผืนฟ้าอันโอบอุ้ม
สิ่งใดกันที่เธอกอดเก็บไว้
โอบล้อมร่างกายและหัวใจของฉันเอาไว้
นภาสีฟ้าครามแสนอ่อนโยนของฉัน
---------------------------------------
100%ซักที =w=
(นั่งรอวันที่นู๋ส้มจะเข้าไอดีตัวเองได้ TwT)
***เข้าได้แล้ว ฮ่าๆ(นานและ)
ความคิดเห็น