kaze no uta

ลำดับตอนที่ #5 : ความรู้สึกที่หายไป

เพื่อน...
แล้วถ้าจะเป็นมากกว่าเพื่อนล่ะ...

ซอลมีฟาซอลมีฟาซอล~
"หือ? ใครเล่น canon น่ะ"ครูสอนเปียนโนถามทันทีที่เข้ามาในบ้าน
"นิก มันมาขลุกอยู่บ้านผมประจำ= ="
"อืมมม ดีๆ"
"หา?ดีไรเนี่ย"
ปัง!
"นายยย จะต้องช่วยฝึกชาให้ไปแข่งในอาทิตย์หน้า"
"ห๊า??"x2
ท่ามกลางความงุนงงของผมและนิก โลกนี้ยังมีอะไรเข้าใจยากอีกมากมาย= =
"ผมเนี่ยนะ? ชาเก่งกว่าผมตั้ยเยอะ"
"นั่นดิ ผมเก่งกว่านิกนะ"
"ช่างมัน ฟังแล้วขัดหูขัดใจยังไงสั่งแก้เลยนะ"
"หา??? แต่ผมเล่นไม่เก่ง"
"บอกว่าช่างมันไง - -"
"???"
ใช่ โลกนี้ช่างน่าพิศวง= ="

     ติ้ง~ติง ติ้ง
"เขาว่ามันไม่หวานเลยอ่ะ"
"= ="น่าเบื่อออก เพลงช้าเนี่ย"
"เขาออกจะชอบ"
"แกชอบอยู่คนเดียวเซ่"
"เอาน่าๆ เราแค่พูดตามที่ครูบอกให้พูดเอง"
"เออๆ เดี๋ยวจะลองให้ปรับดู"

วันที่หนึ่งผ่านปายยย~

     "เป็นไงบ้าง เล่นดีขึ้นมั้ย"
"โหยจาร์ย นิกสั่งแก้อะไรก็ไม่รู้ โน๊ตก็ไม่เห็นจะผิดเลย แก้อยู่นั้น"
"อ้าว ก็ครูให้เขาแก้ตรงนั้นนิ"
"ก็ผมเล่นไม่เห็นผิดเลย แก้ทำไม"
"ก็อย่างที่นิกเขาว่าไง อารมณ์น่ะ เข้าใจมั้ย"
"ไม่= ="
"โอยยย ถ้าเอาพวกแกสองคนรวมกันได้ก็ดีสิ นิกนี่เล่นได้อารมณ์มากๆ"
"แต่โน๊ตผิดเพียบบบ"
"นั้นละ= ="
"ไม่เข้าใจ...ก็โน๊ตถูกแล้ว จะให้แก้ตรงไหนถึงจะถูก..."
"เอาน่าๆ ค่อยๆฝึกไป"
ไม่เข้าใจเลย...

วันที่สอง
   
     "ว้ากกกก ไม่เข้าใจว้อยยยยยย มันไม่ใช่ตรงหนายยยย"
"ก็...ก็มันไม่ใช่นี่นา fantasia ท่อนหวานต้องหนาวกว่านั้นสิ"
"ไม่เข้าจายยยยยยย อารมณ์เพลงเนี่ยนะ เป็นไงฟระะะะ"
"อ่าาาา เขาจะเล่นให้ฟังก็ไม่ได้ด้วยสิ= ="
"ว้ากกกกกกกกกกก"
"อืมมม ใช่ๆ ลองฟังเพลงนี้ดู เขาว่าได้อารมณ์มากเลย"
"หือ?"ผมยังงงๆเล็กน้อยตอนที่นิกยัดหูฟังเข้าหูผมข้างนึง
เพลงหวานขึ้นด้วยเสียงเปียนโนสดใสโดยมีเสียงเชลโล่ทุ้มนุ่มคอยรับ
ฟลุ๊ตคอยเสริมให้บทเพลงสมบูรณ์ เสียงที่รวมกัน สดใสราวกับดอกไม้แรกแย้ม
เสียงทรัมเป็ตดังขึ้นต่อจากเชลโล่ ไวโอลินร้องรับเสียงอ่อนหวานจากฟลุต
ความนุ่มนวลราวกับภาพฝัน ล่องลอยไปตามเสียงเพลง
ปีกสีขาวนุ่มนวลกระพือผ่าน ขนนกเส้นสุดท้ายที่ร่วงหล่น
เสียงไวโอลินขับร้อง เสียงเปียนโนแทรกขึ้น
ลำแสงพุ่งพวยสว่างไสว
"อา..."
"เพราะใช่ม้า"
"อืม พอจะเข้าใจ แต่ไม่รู้จะเล่นไงแฮะ"
"โธ่ นึกว่าจะได้"
"ลองอีกที"
"สู้ๆ"นิกยิ้มให้

วันที่สาม=w=

     "ทำไมมันไม่ได้..."
"เอาน่า ใจเย็นๆ กินน้ำก่อนมะ"นิกยื่นแก้วน้ำให้
เพล้ง!!!
"อะ..."
"โธ่ว้อยย"ชากระแทกมือกับคีย์เปียนโนแรงๆ
นิกนิ่งไปสักพักแล้วดึงชาเข้ามากอบเบาๆ
"ไม่เป็นไรนะ"เสียงกระซิบดังผ่านหูแผวเบา
"อึก..."มือเล็กขยำเสื้อนิกจนยับ(เละเทะ= =)
มือของนิกเอื้อมไปลูบหัวชาเบาๆ
"ไม่เป็นไรน่า แก้วบาดมือหมดแล้ว ไปทำแผลก่อนนะ"นิกพูดแล้วลากชาออกมาที่ห้องนอน(เฮ้ย!)

     "นี่ๆ เป็นไรไป เงียบเชียว"นิกก้มหน้าลงไปหาชาที่ก้มหน้ากมตาเงียบตลอดเวลาที่เขาทำแผล
"..."
"ฮา โหลลลลล"นิกโบกมือไปมาตรงหน้าชา
"..."
"อ้าว หลับซะแล้ว อืม..."
นิกเสยผมที่ปิดหน้าชาอยู่ออกไปแล้วเพ่งมองใบหน้าเล็กๆนั่น
ฮะๆ ตลกดีนะ เมื่อก่อนชายังตัวเล็กนิดเดียวอยู่เลย(ตอนนี้ก็ยังเล็ก ฮ่าๆๆๆๆ)
เมื่อก่อน เราเล่นด้วยกันบ่อยๆนี่นา
แล้วมา รัก เอาตอนไหนนะ...
"หลับให้สบายเถอะนะ"นิกยิ้มก่อนจะอุ้มชาไปวางไว้ที่เตียงแล้วล้มตัวลงนอนข้างๆชา

วันที่สี่

     "อะเฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย"
"งืม...อาราย"
"แกมานอนนี่ได้ง้ายยย"
"หือ? อ้อ ทำไมล่ะ"
"=[]= ทำไมเรอะ แกนี่!"
"อ้าว ก็แต่ก่อนก็นอนด้วยกันบ่อยๆ เวลาแม่ไม่อยู่"
"ก็นั่นมันแต่ก่อนนน"
"แล้วมันต่างกันยังไงล่ะ"
"อะ..."
นั่นสิ แล้วมัน...ต่างจากเมื่อก่อนยังไง
แล้ว...ความรู้สึกที่เปลี่ยนไปนี่ ก็ไม่เหมือนเมื่อก่อน
มันเปลี่ยนไปตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ?
"ฮ่ะๆๆ โอเคๆ ไม่กวนแล้วก็ได้ เดี๋ยวเราออกไปทำไรให้กิน"
"เออๆ อาบน้ำแปบ"

     นั่นสินะ...มีอะไรเปลี่ยนไปจริงๆด้วย
ทำไมล่ะ เพราะเราโตขึ้นหรอ หรือเพราะเราเปลี่ยนไป
แล้ว ถ้าเราโขึ้นกว่านี้ ก็ยิ่งห่างกันไปหรอ
ไม่เอานะ!
"อ้ะ"
"เป็นไรเนี่ย ปรกติไม่เคยผิดโน๊ตนี่"นิกทักขึ้น
"เออ นั่นดิ นี่..."
"หือ"
ถ้า...พวกเราเปลี่ยนไป จะยังอยู่ด้วยกันตลอดอีกรึเปล่า
"อืม...ไม่มีอะไร"
"???"
"เออๆ ช่างมันเถอะ"
    
     ก้อกๆ
"หือ? มีอะไร มาหากันดึกๆดื่นๆ"
"เซงอ่ะ"
"ฮะๆ เข้ามาสิ"นิกเปิดประตูให้ชาเข้ามา
ชานั่งลงบนเตียงขนาดกลางๆของนิก
"นึกถึงตอนเด็กๆเนอะ"นิกเดินมานั่งข้างๆแล้วมองออกไปนอกหน้าต่าง
"..."
"ตอนนั้นชาเคยมาค้างบ้านเขาใช้ม้า ตอนที่เราไปค่ายด้วยกันน่ะ"
"อ๋อ ค่ายธรรมมะน่ะนะ"
"ใช่ๆ ตอนนั้นเราแย่งเตียงติดหน้าต่างกันใหญ่เลย"
"ฮ่าๆๆ ตอนนั้นแกตลกมากเลย ตกเตียงหน้าคว่ำด้วย"
"ก็ชานั่นแหละพลักเราตก"
"ก็อยากมาดึงผมเราทำไมล่ะ"
"ก็เขาจะเอาเตียงนี่นา"
"แต่แปลกนะ ปรกติไม่เคยสู้นี่นา ยอมเราตลอด"
"นั่นสิ วันนั้นผีเข้ามั้ง 555+"
"ผีบ้านแกสิ"
"นั่นสิ สงสัยบ้านเรามีผี"นิกหัวเราะร่วน
"ไอ้= ="
"อืมม ชาเคยกลัวอะไรมั่งมั้ยเนี่ย"
"มีดิ"
"ไรอ่ะ ยังไม่เคยเจอเลย"
"ก็..."กลัวอนาคตข้างหน้านะสิ
"ก็ อะไรหรอ?"
"ไม่บอกไปหาเอาเอง"
"อ้าวว ไหงงั้นล่ะ"
"นี่ๆ ง่วงแล้วอ่ะ นอนนี่ได้มะ"
"หือ เอางั้นเลยหรอ เมื่อเช้ายังโวยวายอยู่เลย"
"ช่างมัน ง่วง"ชามุดตัวเข้าไปในผ้าห่มแล้วหลับไปทันที
"ง...ง่ายๆเลยนะ"
"..."
ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบสงบ มีเพียงเสียงแอร์เก่าๆที่ส่งเสียงอยู่เป็นระยะ
ใบหน้าชายามหลับ
ใบหน้าที่เคยเห็นหลายครั้งหลายหน
ทำไมคราวนี้ กลับมีแรงดึงดูดแปลกๆ เย้ายวน...
ใบหน้านิกเลื่อนเข้าไปใกล้
ลมหายใจอุ่นเป่ารดใบหน้าเล็ก
ริบฝีปากแตะลงแผ่วเบา
หวาน...
"อ้ะ!"ชาเบิกหากว้างอย่างตกใจ
"หวา!"นิกผงะถอยหลังจนตกเตียง
"ทะ...ทำอะไรน่ะ!"
"อ่า ชา ขะ...ขอโทษ "
"..."มือเล็กดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปงแล้วเงียบไป
"นี่ๆ โกรธหรอ ขอโทษๆๆ"
"..."
โกรธแล้ว จริงๆด้วย...
ไม่น่า...เลย
"เฮ้ออ"ผมถอนหายใจแล้วลุกขึ้นยืน
คืนนี้นอนข้างนอกแล้วกัน...
หมับ! มือเล็กยื่นมาคว้าแขนเสื้อใว้แน่น
"ไม่เอา..."
"หือ"
"อย่าไปนะ"
"..."
"ถ้า...ถ้าเราเปลี่ยนไปแล้ว ก็จะห่างกันไปอีก เพราะงั้น ..."
"ไม่ไปไหนหรอก จะอยู่ด้วยตลอดไปเลย"วงแขนกว้างโอบกอดคนตัวเล็กไว้แน่น
ถึงจะอ่อนแอ แต่ก็อยากจะปกป้องคนๆนี้...

วันที่ห้า

     "โว้ยยย ไม่มีเคล็ดลับอะไรให้สำเร็จบ้างเลยรึง้ายยย"
"อืมม เคล็ดลับหรอ...จะว่าไปก็มีนะ"
"ห๊ะ สอนนนน"
"อืมม"นิกเดินมานั่งลงข้างๆชาบนเก้าอี้เปียนโนแล้วกอดชาไว้แน่
"เฮ้ยยย อะไรของแกกก"ชาหน้าแดงแจ๋
"เอ้า เล่นสิ"
"อ่า..."
นิ้วเรียวแบบคนเล่นเปียนโนแตะลงบนแป้นคีย์ทำให้เกิดเสียงกังวานนุ่ม
ความรู้สึกอบอุ่นยามอยู่ในอ้อมแขนของเขา ความรู้สึกเขินอายน้อยๆ
ความอ่อนหวานของความรัก...
liebestrum a dream of love

วันแข่งแล้วจ้าาา(ทำไมวันสุดท้ายมันยาวจัง= =)

     "สู้ๆนะ"
"อื้ม!"ชาปล่อยมือนิกแล้วเดินขึ้นไปบนเวที
ปลายนิ้วแตะลงบนคีย์เบาๆ
เริ่มเพลงแรกด้วย fantasia ความสนุกสนานถูกส่งผ่านจากปลายนิ้ว
ต่อด้วย petrouchka เพลงยาวที่เริ่มต้นอย่างสนุกสนานแต่ตอนสุดท้ายกลับโศกเศร้าราวกับหัวใจที่แตกสลาย
เพลงสุดท้าย liebestrum
เพลงที่เขา เล่นให้ คนรัก...
----------------------------------------------
จบดีมั้ยน้อออ=w=