kaze no uta

ลำดับตอนที่ #4 : เพลงของสองเรา(ชาxไค)

เขา...เป็นคนชอบแกล้ง
เขา...เป็นอาจารย์คุมวงและคอนดักเตอร์
และ เขา...เป็นคนโลลิคอนนน!!!

เธอ...เป็นลูกวงชอบโดดซ้อม
เธอ...เป็นคนน่าแกล้ง
และ เธอ...น่ารักสุดๆ!

     "ชาาาา วันนี้แกไปซ้อมป้ะ"
"แล้ววันนี้ไคมะป่ะละ"
"มาดิวะ คอนดักไม่มาจะรวมวงไงล่ะ= ="
โอ้ยยย ถ้าไคมาก็ไม่พ้นถูกแกล้งอีกละสิเนี่ย- -"
แล้วก็ไม่รู้เป็นอะไรเนี่ย แกล้งแต่ผมอยู่นั่นแหละ!!!
ไอ่ส้ม ไอ่อุ้น ไอ่หมาก็มี ดันแกล้งแต่ผมเนี่ยนะ
"วันนี้แกต้องซ้อมนะเฟ้ย จะเล่นงานอยู่แล้วแกยังไม่เคยรวมวงเลย"
"เออๆ ไปก็ได้ๆ"
"เย้ๆ"
"ดีใจขนาดนั้น= ="ส้มมันบ้า
"555+ ได้ดูคนถูกแกล้ง"
"ไอ่เวรรร"
     "เป็นไง วันนี้มาซ้อมแล้วหรอ"ไคพูดแล้วจับหัวชาบิดไปบิดมา= =
"โอ้ยยย จารย์อ้ะ ปล่อย ผมเจ็บนะ"
"ทำไมแกต้องพูดครับๆผมๆด้วยวะ เป็นผู้หญิงไม่ใช่เรอะ"
"ไรอ่ะจารย์ ผมเป็นผู้ชายนะ!!!"
"เออแฮะ แต่แกหน้าเหมือนผู้หญิง= ="(โอ้ว เซอร์วิสท่านชาสุดฤทธิ์)
"จาร์ยอ่ะ ผมเป็นผู้ชายน้าาาา!"
"เออๆ ไปแกะเครื่องเลยไป"

     "3...4..."ไคยกมือขึ้นเพื่อเริ่มเพลง
เสียงเครื่องต่างๆบรรเลงขึ้นพร้อมกัน ตามมือของไค
ทำไมนะ...แค่มือของเขาที่ขยับให้จังหวะกลับทำให้เพลงออกมาสมบูรณ์ขนาดนี้...

     "ชาาา วันนี้กลับกี่โมง"
"ห๊ะ ไม่รู้ดิ เย็นๆมั้ง"
แล้วมันก็เย็นอย่างว่าเลยยยย!
"ยังไม่กลับอีกเรอะ"
"ก็แม่ยังไม่มารับอ่ะจารย์"
"โดนแม่ทิ้งแล้วแก"
"ไม่จริ๊งงง แม่ผมออกจะร้ากกผม"
"เหอะ โดนทิ้งแน่"ไคพูดแล้วกดหัวผมติดตู้ที่ผมพิงอยู่
มันคงจะไม่เป็นไรหรอกนะ ถ้าตู้ที่ผมพิงอยู่มันไม่ใช่ตู้กระจกน่ะ!!!
เพล้งง!!!
"เฮ้ย เป็นไรป่ะ"
"เจ็บนะเนี่ย จาร์ย์อ่ะ"โหย โดนบาดเลือดออกเลยง่ะT^T
"เฮ้ย ขอโทษๆๆ เป็นไรป่ะ ไปทำแผลก่อนไป"ไคพูดแล้วรีบดึงผมขึ้นมา
มันแทบจะอุ้มแล้วนะนั้น!!!><
"ไม่เป็นไรครับบ ลูกผู้ชาย ทนได้!!!"
"ผู้หญิงชัดๆ= ="
"โอย จารย์อ้ะ โหดร้าย"
แต่ทำไมนะ ตัวของไค อุ่นมาก...
"เอ้า ถอดเสื้อ"ไคสั่งหลังจากวางผมลงแล้ว
"เฮ้ย ถอดทำม้ายยยย"T[]T
"ไม่งั้นจะทำแผลที่ไหล่ยังไงล่ะ เอ้า เร็วๆ"
"ง่ะ คร้าบบบ"ผมพูดแล้วถอกเสื้อออก
ง่า...ผมแอบเห็นนะ ไคจะหน้าแดงทำไมเนี้ย
แต่ที่แย่กว่า...ผมจะหน้าแดงตามเขาทำม้ายยยย
มือของเขาค่อยๆซับเลือดออกอย่างเบาๆ แล้วค่อยๆเเปะพลาสเตอร์ลงไป
อา...ผมเป็นอะไรไปนะ...
"งานนี้เล่นได้ไหม"
"อะ...ต้องถามแม่..."
"งานนี้ เล่นด้วยกันได้มั้ย..."ไคกระซิบที่หูผม ซ่อนใบหน้าไว้หลังใบหน้าผม ที่ๆผมมองไม่เห็น
"อะ...อืม..."
แล้วทำไมผมต้องตอบตกลงกับเขาด้วยเนี่ย บ้าจริง!!!

     "เดี๋ยวพรุ่งนี้ต้องเข้าค่ายลูกเสือแล้วนิ"
"อือ กลับมาก็เล่นงานเลย ตายพอดีT^T"
"โอ้ย ไม่ตายร๊อกกก"ชาพูดทั้งๆที่ยังก้มหน้าก้มตาจิ้มds
"แก วันๆเล่นแต่เกมมม"(หึงอ่ะดิ สนใจเกมมากกว่า 555+)
"โอ้ย จารย์ เลิกกดหัวหัวผมซะทีเหอะ เดี๋ยวผมจับกดเลยนิ"
"หึ แน่ใจ?"
"ง่ะ ไม่คร้าบบบบ ไม่แน่คร้าบบบ ถอนคำพูดดด"
"หึๆๆๆๆๆๆ"
"ง้าาา T^T"

     ไอ้ชาไปค่ายแล้วสิเนี่ย ฮ่าๆๆ เมือวานขำเป็นบ้า อย่างมันเนี่ยนะจะมากดไครได้
แต่ว่า...มันดันน่ารักน่ากดซะได้!
หึ ถึงจะโลลิค่อนก็ยอมละวะ งานนี้แหละ!!! (เอาแล้ว ไคเริ่มฮึดแล้ว เสร็จแน่ชาเอ้ย)

     อา...เดี๋ยวกลับไปก็ต้องเล่นงานแล้วสินะ จะว่าไป
'งานนี้ เล่นด้วยกันได้มั้ย...'
อร้ากกกกก คิดอะไรของผมเนี่ยยย>[]<
อา...แต่ว่า ความรู้สึกของผม
ทำไมต้องสั่นไหวด้วยนะ...
มันคืออะไรกัน จะหาให้เจอได้รึเปล่า...

     "ชาาา แกใช้เสื้อกันหนาวป้ะ เราลืมเอามาอ่ะ"
"เออ เอาไปเลย ไม่เห็นจะหนาว ดันเอาเสื้อมาซะอุ่น"
"ดีๆ เรายึดเลยนะ แทงกิ้ว"
"เออๆ เสื้อตัวนี้เราใส่ตอนไปแคนนาดาเชียวนะ"(แคนนาดาาาาา555+)
"ฮ่าๆๆๆ"
ตอนกลางวันทำเก่งอะนะ แต่ตอนกลางคืนนี่สิ
แงหนาวโว้ยยยย รู้งี้ไปให้เสื้อไอ่ส้มไปก็ดีหรอกกก(ขอโทษง้าบบบบ>[]<)

     "เอ้า วันนี้แสดงจริงแล้วนะ พลาดอะไรก็ผ่านๆไปเลยนะ เราทำดีที่สุดแล้ว"ไคพูดกับทุกๆคนที่นั่งประจำที่อยู่บนเก้าอี้
วันนี้ทำไมชามันดูแปลกๆ  เฉื่อยๆชอบกลนะ...
เอาเหอะ ยังไงวันนี้ก็เต็มที่!!!
 
     ไม้คอนดักยกขึ้นเป็นสัญญานการเริ่ม เสียงเครื่องเป่าดังขึ้นพร้อมๆกับเสียงฉาบ
เสียงคลาริเน็ตหวานใสร่าเริง ขับทำนองหวานเหมือนนกน้อย
ฟลุ๊ตรับต่ออย่างอ่อนหวาน
เสียงทั้งหมดเหมือนจะลื่นไหลไปตามมือของไค
เสียงกลองเร่งจังหวะขึ้น เสียงทรัมเป็ตช่วยเสริมอารมณ์ให้มากขึ้นก่อนจะค่อยๆช้าลงอีกครั้ง
มือของไคกำเข้ามาเป็นการหยุดก่อนจะปล่อยลงอีกครั้ง
เสียงฮอร์นเนิบช้าดังขึ้น เสียงหวานนุ่มเป่าเป็นทำนองรักแผ่วเบา
เสียงทรัมเป็ตร้องรับขึ้น ราวกับเสียงร่ำร้องของหญิงสาว
ทำไมนะ...ความรู้สึกแบบนี้ ราวกับเสียงเพลงอันอ่อนโยนของเขาโอบอุ้มผมเอาไว้
ฮอร์นเครสชันโดขึ้น ความรู้สึกทั้งหมดราวกับจะถูกปลดปล่อย
อา...เจอแล้ว อะไรที่หายไปในเสียงเพลง
เจอแล้ว...ความรู้สึกของผม
ไคหันมาช้าๆ แล้วผายมือให้คิวกับคลาริเน็ต
ราวกับเเตะถูกปลายเส้นด้ายที่พยายามคลำหา
สายตาของเขาหันมามองพร้อมๆกับที่ผมมองเขา
ราวกับเป็นภาษาเป็นดนตรี ภาษาที่ใร้คำพูด เนื่องจากความรู้สึกทั้งหมดกลั่นออกมาเป็นเสียงเพลงที่แสนพิเศษ
เสียงสูงต่ำเป่ารับราวกับจะหยอกล้อกัน
จังหวะค่อยๆหน่วงลงตามมือของไค
เสียงไล่คลาริเน็ตของผมราวกับบันไดสูงและตัวโน้ตสึดท้ายสิ้นสุดลงที่ปลายของบันได
มือของไคกำเข้าหากันแล้วหยุดนิ่งเป็นการจบ
ปลายบันได...มี'เขา'ยืนอยู่
วูบ...
"เฮ้ย!!! ชาเป็นไรอ้ะ!"
"พาขึ้นไปห้องวงก่อน!"

     ต้าง!ต้าง!
เสียงกระแทกคีย์แรงๆ และทำนองดุดันของ the rite of spring
ผมหลับตาฟังเสียงนั้นไปเรื่อยๆท่วงนำนองที่แรงและเร็วสักพักก่อนจะแปรเป็นเสียงหวานใสร่าเริง
ท่วงทำนองของthe rite of spring ดุดัน แช่มช้า มืดมนและอ่อนไหว ราวกับลมพายุ
ทำนองนั้นค่อยๆช้าลงก่อนจะเปลี่ยนเป็น liebestrume โดยที่เสียงยังไม่ขาดออกจากกัน
ราวกับเพลงทั้งสองได้หลอมรวมเป็นหนึ่งเดียว แต่กลับมีโน้ตของ petrouchka ปะปนอยู่
เสียงเพลงสลับไปมาระหว่าง the fire bird กับ petrouchka
เสียงเพลง the fire bird ฟังดูหวาดกลัวราวกับลูกนกตัวเล็กที่ถูกขังไว้ในกรงมืด
หนุ่นกระบอกเต้นไปมา ตัวตลกฉีกยิ้มเเสยะท่ามกลางความมืด ลูกนกตัวสั่นหวาดกลัว
เสียงที่มืดมนค่อยๆผ่านพ้นไป เสียงใสเริ่มแทรกเข้ามาตามทำนองช้า ราวกับแสงสว่างค่อยๆพาดผ่านเข้ามา
ลูกนกตัวน้อยเริ่มสยายปีกเพลง แล้วโผบินขึ้นไปบนฟ้ากว้าง
โน้ตตัวสุดท้ายถูกกดลงไป แล้วเพลง fantasia ก็แทรกเข้ามาแทนที่
เสียงของ fantasia ผสม petrouchka ทำให้ผมปวดหัวแทบทนไม่ไหว
"หยุดได้แล้ว!!!" เสียงตะโกนของผมก้องไปมาในห้วงสีดำแห่งนี้
เพลงที่ปะปนยังคงดำเนินต่อไป แม้เพลงทั้งสองจะมีทำนองสนุกสนาน แต่ในยามนี้มันกลับบีบหัวใจของผมจนแหลกสลาย
"อย่านะ! ขอร้องล่ะ หยุดทีเถอะ!!!"ผมเอามือทั้งสองข้างปิดหูไว้แน่น
ห้วงสีดำ ลึกล้ำและดึงดูด เย้ายวนแต่อันตราย
อะไรบางอย่างที่อบอุ่นโอบรอบตัวผม
ความอบอุ่บเหมือนเพลงที่เล่นตอนนั้น
ความอบอุ่นของไค...
เสียงเพลงที่แตกสลายของ petrouchka ค่อยๆแรงลง ก่อนเสียงเปียนโนจะค่อยๆขาดหายไป ราวกับโลกทั้งใบจะดับตามเสียงที่ขาดหาย
เสียงเครื่องเป่าค่อยๆแทรกมาแทนที่ เสียงเพลง Chesford Portrait ดังขึ้นมา
เสียงฮอร์นที่นุ่มนวล ราวกับบทเพลงแห่งความรัก
ความอบอุ่บของไค...

     "งืมมมมมมม..."
"ตื่นแล้วหรอ"
"เฮ้ยยย จารย์มาได้ไงอ่ะ"
"ก็ไครใช้ให้แกเป็นลมตอนเล่นเสร็จล่ะ"
"แล้วคนอื่นอ่ะ"ผมลุกขึ้นนั่ง
"กลับบ้านหมดแล้ว เย็นจะตายแล้วเนี่ย"
"เฮ้ย 6.30 แล้วเรอะ"
"เออ = ="ไคทำหน้าเซ็งก็จะบิดหัวผมไปมา(อีกแล้วค่ะท่าน)
"โอ้ยๆๆ อย่า ปวดหัววว"โอ้ย ผมทรุดเลยนะเนี่ย
"เออ โทษทีๆ ลืมไป"
อ้าวเฮ้ย! ไหงผมมาทรุดอยู่บนตักจารย์ได้ละเนี่ยยยยย
ไคโอบผมไว้หลวมๆ
"เจอรึยัง?"
"เฮ้ยย จารย์รู้ได้ไงอ่ะ"
"เออน่า แล้วเจอยังล่ะ"
"เจอ...แล้ว..."
"บอกหน่อยสิ"
"ไม่!!!"
"กล้าเรอะ! ยังค้างเรื่องจับกดอยู่เลยนะ"
"อ้ากก ม่ายยยย"
"เอ้าเร็ว บอกมาซะดีๆ"
"ง่ะ"
"เร็วๆ ตรงนี้ยิ่งไม่มีคนอยู่"
"ไม่เอา!"
"แน่ใจ"
"แน่!!! อุ้บ"
ริมฝีปากเล็กที่ดื้อรั้นถูกประกบจูบลงไป
ความอบอุ่นค่อยๆแทรกผ่านเข้าไป ราวกับบทเพลงของเรา...
--------------------------------
เน่ามากค้า~~~พอๆกะคู่หมาเลย (แต่รู้สึกว่าคู่นี้อลังการแฮะ บรรยายอย่างเยอะ= =)