kaze no uta

ลำดับตอนที่ #10 : ตอนที่3:summer memory (ชาxไค) 100%

5ปีต่อมา(อะไรนักฟะ- -")

     ก๊อกๆ
"เข้ามาสิ"ชายหนุ่มตอบรับแล้วละมือจากกระดาษบนโต๊ะ
"ผมวางไว้ตรงนี่นะครับ"ชายหนุ่มตัวเล็กเดินเข้ามาวางถาดชาใว้บนโต๊ะแล้วทำท่าจะเดินเดินออกไป
"เดี๋ยวสิ"ไคเรียกแล้วดึงแขนชาอย่างแรง
"อุ๊บ"
"เอ้า กินๆเข้าไปซะ ตัวเล็กแค่เนี้ย ไม่กินข้าวรึไง"ไคบ่นหลังจากจัดการยัดคุ้กกี้เข้าปากชา
"กินแล้ว"ชาเถียงเบาๆแล้วรีบหนีออกจากห้องไป
"เฮ้อ...หลบหน้ากันอีกแล้ว..."
ชายหนุ่มที่ตัวสูงขึ้นตามกาลเวลานั่งลงบนโซฟายาว
เวลาเปลี่ยนอะไรๆก็เปลี่ยนตาม
จากเด็กน้อยที่โดนบังคับ แต่ในตอนนี้กลับพยายามไล่ตามความฝันอย่างเต็มที่
แต่กลับสูญเสียใครบางคนที่อยู่ข้างๆไป
ตั้งแต่5ปีที่แล้ว อยู่ๆชาก็แปลกไป แล้วก็หนีหน้าเขามาตลอด
ไม่เข้าใจเลย
"เฮ้อ..."ไคถอนใจแล้วกลับไปจมอยู่ในกองสกอร์อีกครั้ง

     "เฮ้อ..."ชาถอนหายใจเบาๆแล้วเดินเรื่อยเปื่อยไปตามทาง
ถึงจะอยากอยู่ข้างๆเขาแค่ไหนแต่ก็รู้ว่าไม่มีทางเป็นไปได้
ตลอดหลายปีที่เอาแต่หลบหน้าและเฝ้ามองอยู่เงียบๆ
 ดีใจ ที่เขาสามารถเดินไปตามฝันได้
เฝ้ามองแผ่นหลังที่เคยอยู่เคียงข้าง...
"เฮ้ยชา! ไปซื้อของกัน"เสียงของปริ้นเตอร์ดึงชาขึ้นมาจากห้วงความคิด
"หา? อะ...อืม"

     "แกนี่ก็นะ ทำตัวเป็นนางเอกการ์ตูนตาหวานไปได้"ปริ้นเอามือตบหัวชา
"โอ้ย อะไรเล่า ก็มัน..."ชาบ่นแล้วก้มหน้าลง
"เว้ย แกนี่มัน เฮ้ย!โอเคๆ ไม่พูดแล้ว"ปริ้นลนลานเมื่อเห็นชายตัวเล็กทำท่าจะร้องไห้
"ก็พี่ก็รู้นี่นา เขาน่ะ..."
"เออๆ ก็มันเป็นคุณชายแล้วแกเป็นแค่คนใช้ต้อกต๋อยใช่มั้ยละ ก็แล้วมันยังไงละฟะ"
"ก็เขาสูงเกินไป..."
"ก็เลยหลบหน้ารึไง โง่จริงๆ"
"ยุ่งน่า..."

ตัดเวลาที่อยากจะผูกพัน เป็นคนที่เลือกจะไม่ผูกพัน
ดังนั้นฉันจึงยังคงรอคอยแต่เธอที่ทำแบบนี้เรื่อยมา

"อ้าว นั้นไอ้คุณชายตัวยุ่งของแกนี่หว่า"ปริ้นพูดแล้วชี้ไปที่ชายหญิงคู่หนึ่ง
"อ๊ะ"ไคกับโซ่นี่นา...

ฉันปิดดวงตาที่หวาดหวั่น มีความขลาดกลัวขวางเส้นทาง
ดังนั้นฉันจึงลองเดินอยู่อย่างนี้เพียงคนเดียว

นั่นสินะ...ทั้งสองคน เหมาะสมกันมากเลย...
เราไม่มีทางเข้าไปแทรกได้เลย
ไคกับโซ่...
"แกมันบ้า"
"อือ รู้"ชาตอบรับเสียงเบา
"แถมโง่ด้วย"
"รู้น่า..."
"โง่เหมือนควายเลย"
"ก็บอกว่ารู้แล้ว..."
"งี่เง่าอีกตะหาก"
"เออ!รู้แล้ว พอใจยัง!"ชาชักเริ่มฉุนจนหลุดบทนางเอก
"เออ รู้แล้วก็ดี สมองแกมันโง่จะตาย เลิกเชื่อมันสักทีเหอะ"
"หา?"
"เอ้า!ของครบแล้ว กลับกันเถอะ!"
"อะ...อืม"

     "อ้าว นั่นชานี่นา"โซ่ทำท่าจะเข้าไปทักเพื่อนแต่ไคกลับดึงแขนไว้
"..."
"นี่ๆทำอะไรของนาย ไม่เข้าไปหารึไง"โซ่ทำหน้างง
"อย่าเลย...มันไม่อย่ากเจอเราหรอก"
"หา?พูดอะไรของนาย"
"ช่างเหอะ ตกลงแกจะไปไหนฮะ"ไคเรียกโซ่อย่างสนิทสนม
ตอนนี้ให้มองมันเป็นผู้หญิงคนนึงก็ยังไม่ได้เลยมั้ง
"ไปร้านนู้นกัน! อยากเห็นชาใส่ชุดนั้น~"
"เฮ้อ โอเคๆ"

     "ชาาาา~"โซ่เรียกเสียงหวาน
"หะ..หา?"ชาเริ่มเหงื่อตก
"ใส่ชุดนี้ให้ดูหน่อยสิ~~นะๆๆๆ"โซ่ชูชุดแนวโลลิต้าขาว-ดำขึ้นมา
"ง่ะ!ไม่!!!"
"ใส่ซะ!"
"ไม่เอ๊า!!!"ชาวิ่งหนีชุนรกไปรอบห้องครัว
"ว้ากกก ไม่เอ๊าาาา~~~"
"ใส่เดี๋ยวนี้!!!"
"T^T~~~"
"หนุดน้า~~นี่ไคเป็นคนเลือกเชียวนะ!"
"อะ..."ชาหยุดกึก
โครม!
"อูย...จะหยุดก็บอกกันบ้าง...สิ"เสียงโซ่แผ่วลง
ทำไมถึงต้องทำหน้าเศร้าแบบนั้น
นั่นเป็นเพราะไคหรอ...
ทำไมล่ะ ไคเอง พอเป็นเรื่องของชาก็แปลกไปเหมือนกัน
สองคนนี้...
"นี่แน่!จับได้แล้ว"
"อะ ว้ากก อย่าเล่นทีเผลอสิ"
"ฮี่ๆๆๆๆ"
"อ๊ะ!อย่านะ โซ่!!!"
"แหมะๆ จะอายอะไร้ เห็นกันแต่เด็กแล้ว"
"หวา! อย่าจับยัดเซ่!"
"อ้ายยยย!น่ารักกกก"โซ่กรี๊ดกร๊าดกับผลงานของตัวเอง
"ง่ะ..."ชาหน้าแดงน้อยๆ
ร่างเล็กในชุดกระโปรงลูกไม้ฟูฟ่องกับโบว์เล็กๆดูน่ารักเหมือนตุ๊กตา
"นี่?ทำอะไรกันเนี่ย อะ..."ไคโผล่เข้ามาในห้อง
ดวงตาทั้งสองประสานกัน สายใยที่ก่อเกิด เป็นสิ่งใด
"เอ่อ..."
"ปะ...ไปเปลี่ยนชุด...นะ"ชายตัวเล็กรีบวิ่งหายไปจากห้อง
"อ้าว เดี๋ยวซี่!"
"..."
"เฮ้อ อะไรเนี่ย พวกนายเป็นอะไรกันเรอะ"
"หา เปล่าเว้ย"
"เฮ้อออ โอเคๆ นั่นมันเรื่องของพวกนายสองคนสินะ ผู้ชายเนี่ยโง่จริงๆเล้ย"
"หา! หมาวความว่าไงฟะ"
"ฮ่าๆ ไปคิดให้หายโง่ซะล่ะ ไปละ บายๆ"โซ่หัวเราะแล้วผลุบหายไปจากห้อง
"อ่าวเฮ้ย!กลับมาเคลียร์เลยนะโว้ย!"ไคตะโกนใส่ประตูห้องอยู่คนเดียว
"..."
เฮ้อ...ท่าทางเราจะโง่จริงๆละมั้ง
ทำไมนะ ถึงไม่เข้าใจเอาซะเลย ไม่ว่าจะชาหรือตัวเราเอง
โซ่เองก็ด้วย ทำไมถึงพูดแบบนั้นนะ
"เฮ้อ~ไปทำงานก็ได้ฟะ"
ให้ตายซิ ทำไมช่วงนี้งานมันเยอะนักวะ ทั้งธุรกิจนอกแล้วยังเพลงอีก งานบัญชีบ้าๆเนี่ยหาคนมาทำบ้างไม่ได้รึไงฟะ

     ติ๊ก ติ๊ก ติ๊ก
กระดาษสีขาวเกลื่อนเต็บห้องหนังสือ ชายหนุ่มคนหนึ่งฝังตัวอยู่ในนั้น
"อืม..."ไคมองกระดาาในมือด้วยสีหน้าครุ่นคิดแล้วตัดสินใจเซ็นลงไปบนนั้นแยกไว้กองด้านซ้ายแล้วหยิบกระดาษแผ่นใหม่ขึ้นมา
แกร๊ก!
"หือ?"เสียงประตู?ใครมาเอาดึกป่านนี้ฮะ แถมไม่ทักอีก- -
ไคค่อยๆเดินหลีกกองข้าวของที่ไม่ค่อยได้เก็บไปยังประตูด้านข้าง
"หา?"
ชาอุ่นๆกับบัตเตอร์เค้กชิ้นเล็กในถาดเงินวางอยู่ข้างประตู
ไอร้อนลอยอบอวลออกมาจากถ้วยชา
สิ่งนั้นแสนอบอุ่น เหมือนกับว่าเคยได้รับ...ความอบอุ่นที่เหมือนกัน
"ฮะๆ"มือที่เอื้อมไปหยิบสั่นน้อยๆ
ความอบอุ่นที่แสนคุ้นเคย
"ฮะๆ ขอบใจนะ"ชายหนุ่มพูดขึ้นมาลอยๆแล้วนั่งลงพิงผนังอย่างแสนสุข

     "อ๊ะ!"ชายร่างเล็กสุดุ้งอย่างตกใจ
แผ่นหลังพิงกับผนังหนา บางสิ่งที่ขวางกั้นเราอยู่คืออะไรกัน
เฮ้อ~อุตส่าแอบๆแล้วเชียว รู้ได้ยังไงกันนะ
ถึงจะบอกตัวเองว่าแค่เอามาให้แล้วก็รีบไป แต่ขามันกลับก้าวไม่ออกใด้แต่ทรุดนั่งอยู่หน้าห้อง

ตัดเวลาที่อยากจะผูกพัน เป็นคนที่เลือกจะไม่ผูกพัน
ดังนั้นฉันจึงยังคงรอคอยแต่เธอที่ทำแบบนี้เรื่อยมา

เราสองคนที่คั่นด้วยกระจกบาง
ไม่กล้าแม้แต่หันเข้าหากัน

ถ้าเราสองคน...จะนั่งอยู่ด้วยกันอย่างนี้
เพียงแค่ตอนนี้เท่านั้น...

     "ก็ได้"
"จริงหรอจ๊ะ!"ไหมทำหน้าตกใจปนดีใจ
"แต่ว่ามีข้อแม้"คนที่อยู่ดีๆยอมไปทริปจับคู่ซะเฉยๆเริ่มออกลาย
"อะไรจ๊ะ"
"ขอพาคนติดตามไปด้วย"
"หืม?"
คนๆนั้นก็คงไม่พ้นจะเป็น...
งั้นก็ดีสึนะ ไม่เป็นการผิดสัญญาด้วย
"เอาสิจ๊ะ"
"ขอบคุณนะ!"ไคยิ้มร่า
"ไปมะรืนนี้นะจ๊ะ"
"อื้อ!"