คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : incense: II
"ผมไม่รู้ว่าผมมาจากไหน"
"??????!!!"
คำตอบของคนแปลกหน้าทำเอาผมสตั๊นไปหลายวิเลยทีเดียว
"คุณ...ว่าอะไรนะ?"
"ผมไม่รู้ว่าผมมาจากที่ไหน" ชัดเจนเต็มสองหูครับ
"ล้อผมเล่นรึเปล่า ฮ่ะๆๆๆ" ผมแสร้งหัวเราะแห้งๆออกไปแต่สีหน้าของอีกคนกลับดูอมทุกข์ไปกว่าเดิม อะไรมึงเนี้ยยย กูข่มขืนมึงหรอทำไมถึงทำหน้าแบบนั้นละครับบบบบบบบ
"ผม...ผมพูดจริงๆ ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมเป็นใคร" ห๊ะ? อะไรนะ?
"ห๊ะ? คะ...คุณไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใคร?" โอ้ พระสงฆ์ผู้เจริญ งานงอกแล้วครับคนหล่อ มึงไปลักลูกใครมารึเปล่าเนี้ย พ่อแม่เค้าจะแจ้งความคนหายมั้ย เครียดครับเครียดด
"อือ" อีกคนพยักหน้า ตากลมโตเริ่มมีน้ำตาปริ่ม เดี๋ยว กูยังไม่ได้ทำอะไรมึงเลยนะ
"เห้ยๆ ร้องไห้ทำไมเนี้ย ผมยังไม่ได้ทำอะไรคุณเลยนะ เอ๊ะ หรือว่าผมทะ..." พูดไม่ทันจบ น้ำตาของคนที่ตัวเล็กกว่าก็ไหลอาบแก้ม นี่กูข่มขืนมึงจริงๆใช่ม้ายยยย
"ฮึก..." ร่างบางส่ายหัว ก่อนจะสะอื้นเล็กๆ
“เฮ้ยอย่าร้องดิ คุณ” ผมเข้าไปประคองคนตัวเล็กให้ไปนั่งที่โซฟา ตั้งสติก่อนครับคังซึงยูน คิดทบทวนเรื่องทั้งหมดดีๆ ฮึ่ม หายใจเข้าพุทธ หายใจออกโท พุทธ โท พุทธ โท
"คุณจำไม่ได้จริงๆหรอว่าคุณเป็นใคร แล้วมาจากที่ไหน"
"อือ" ความจำเสื่อม?
"แต่คุณบอกว่าคุณตามกลิ่นมา?"
"ใช่" อ๋อ สงสัยมาช็อปกับแม่ แม่เลือกของนาน เกิดหิวได้กลิ่นขนมจากร้านเลยตามกลิ่นมา
"แล้วคุณก็บอกว่าผมเป็นคนเรียกคุณมา"
"อือ" อ๋อ คงเป็นตอนที่ออกไปเต้นแร้งเต้นกาหน้าร้านเรียกลูกค้าเข้าร้านแง๋มๆ
คิดในทางบวกเข้าไว้คังซึงยูน มึงไม่ได้ไปลักลูกใครมาหรอก คิดบวกเข้าไว้... เอาไงดีว่ะ แม่.งต้องความจำเสื่อมแน่ๆ ปล่อยไปเกิดเจอคนไม่ดีเข้าได้ซวยกันพอดี
"เอ่อ..คงหลงทางมาสินะ จำได้ไม่ได้ก็ชั่งแม่.งเหอะ ว่าแต่คุณอยู่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่แล้วเนี้ย"
"ผมก็ไม่รู้..." ขอบคุณสำหรับคำตอบครับ - - ช่วยกูได้มากทีเดียว
"หิวมั้ย"
"..."
"เออ เงียบอีก ไม่ตอบแสดงว่าไม่หิวสินะ"
"..." ไม่แดกครับไม่หิว เงี้ยพูดงี้กูก็เข้าใจแล้วป่ะ เงียบอยู่นั้นใครจะไปรู้ว๊ะ หู้ว เสียอารมณ์จริงๆ
"- - งั้นผมขอไปอาบน้ำก่อนละกันเดี๋ยวจะได้ลงไปข้างล่าง เผื่อคนรู้จักคุณจะมาตามหาบ้าง" ผมหยิบผ้าเช็ดตัวก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไปทำกิจวัตรส่วนตัว คิดไปคิดมาเรื่องอีกคน ที่อยู่อีกฝั่งของผนังห้องน้ำก็แปลกใจ เขาเข้ามาในห้องผมได้ยังไงในเมื่อก่อนจะออกจากห้องผมก็ล็อคก่อนทุกครั้ง ถ้าเขาเข้ามาในร้านก็น่าจะผ่านตาผมบ้าง ร้านขนมก็ไม่ได้ใหญ่โตอะไรมาก ถึงแม้ว่าช่วงเย็นคนจะแน่นร้านไปหน่อยก็ไม่น่าจะรอดสายตาเด็กในร้านแล้วปล่อยให้เข้ามาถึงชั้นบนได้ ยิ่งคิดก็ยิ่งเสียสุขภาพจิตครับ พอออกมาจากห้องน้ำก็เห็นอีกคนนอนหลับตาพริ้มอยู่บนโซฟาในห้อง ผมนั่งลงข้างๆก่อนจะถือโอกาสนี้วิเคราะห์ใบหน้าของคนแปลกหน้า ใบหน้ารูปไข่ จมูกโด่งเป็นสัน เปลือกตาบางจนเห็นเส้นเลือด ปากสีชมพูซีดจนเกือบจะเป็นสีขาว ผิวขาวซีดเกินกว่ามนุษย์ธรรมดา ถ้าบอกว่าเค้าเป็นตกถังสีมา คังซึงยูนก็คงเชื่อสนิทใจแน่ๆ
"คุณ อะ..." ผมถือเขย่าตัวคนที่นอนอยู่เล็กน้อย ตัวเย็นจังเลยแฮะ นี่มันก็หน้าร้อนนะ
"หืมมม" คนที่นอนอยู่ขยับตัวเล็กน้อย ไม่สบายรึเปล่าว่ะ ทำไมตัวเย็นงี้
"ทำไมตัวคุณเย็นงี้อ่ะ หนาวหรอ ผ้าห่มมั้ย" ผมลุกไปหยิบผ้าห่มแต่คนข้างๆกลับดึงมือรั้งไว้ก่อน
"ไม่เป็นไร อาบน้ำเสร็จแล้วหรอ"
"อืม ลงไปเถอะ ลูกน้องผมคงมากันแล้ว"
"อือ"
"เอ่อ คุณชื่ออะไรนะ?"
"ผมกะ..."
"เออใช่ลืมไปว่าคุณก็จำไม่ได้ งั้นผมเรียกคุณว่า..." ว่าอะไรดีว่ะ คุณซีด คุณตากลม คุณตาแป๋ว เอ้อ ตาแป๋วนี้แหละ "ผมเรียกคุณว่าตาแป๋วก็แล้วกัน จะเรียกสั้นๆก็แป๋ว"
"แป๋ว?"
"อืม" ผมเดินนำออกมาก่อน คุณตาแป๋วเดินตามลงมาติดๆ
"หืมมม กว่าจะลุกมาได้นะครับ วันนี้จะเปิดมั้ยร้านเนี้ย" เด็กฟันกระต่ายที่มาเป็นคนแรกของร้านเป็นประจำทักผมก่อนจะเดินไปเช็ดโต๊ะเตรียมเปิดร้าน
"มึงก็เปิดให้กูแล้วนี้ไง ทำไปอย่าบ่นมาก" ผมเดินมานั่งตรงโต๊ะหน้าเคาน์เตอร์ คุณตาแป๋วเดินมานั่งตรงข้าม
"แล้วขนมอ่ะ วันนี้ไม่ทำหรอ"
"ไม่มีอารมณ์ โทรบอกร้านไอ่ดงให้เอาขนมมาส่งเหอะ เมื่อคืนแม่.งหนักไปหน่อย ค้างเลยครับ"
"เหอะๆ โอเคๆ จะเอาอะไรแก้แฮงค์มั้ย"
"มีก็เอามา ทำข้าวต้มให้ด้วยละกัน สองถ้วยนะ"
"สองถ้วย? ผมไม่กินนะ"
"กูไม่ได้ให้มึงกินกูเอาให้อีกคนกิน"
"อีกคน? ใครอ่ะ กิ๊กใหม่หรอ"
"เอ้า มึงไม่เห็นหรอ ก็นั่งอยู่หน้ากูเนี้ย" ผมชี้ไปที่คุณตาแป๋วที่นั่งทำหน้ามึนมองไปรอบๆร้าน
"เดี๋ยวนะ เมื่อคืนแดกเหล้าหนักจนเห็นภาพหลอนเลยหรอเฮีย"
"หลอนเหี้ยอะไรมึง เค้าก็นั่งอยู่กับกูเนี้ย"
"กูเห็นมึงนั่งคนเดียวเนี้ยไอ่เฮีย" ไอ่เด็กบ็อบบี้เริ่มพูดใส่อารมณ์ ไร้มรรยาทสิ้นดีดูมันพูดกับเจ้านาย
"อย่ามาอำกู ไปทำข้าวต้มมาเลยสองถ้วย"
"- O- ไม่เชื่อก็ตามใจ เดี๋ยวไอ่ฮันบินกับจุนฮเวมาเฮียก็ถามมันละกันว่ามันเห็นเหมือนที่เฮียเห็นรึเปล่า" ไอ่เด็กฟันกระต่ายวิ่งหายเข้าไปในครัวหลังร้าน อะไรว่ะพูดเรื่องไร้สาระชิบหาย หายไปไม่นานก็มาพร้อมกับข้าวต้มกุ้งร้อนๆสองถ้วยกับน้ำกระเจี๊ยบของผม ตอนเดินมาเสริ์ฟก็ทำหน้าเหมือนกับกลัวอะไรสักอย่าง คนนั่งอยู่ทั้งคนเสือ.กไม่เห็น ลืมไปตามีแค่นั้น มองอะไรคงไม่ถนัดสินะ...
กินไปได้ไม่นานฮันบินกับจุนฮเวก็เดินเข้าร้านมาพร้อมกัน ไอ่เด็กพวกนี้ หัดเข้างานให้มันตรงเวลาเหมือนเลิกงานบ้างเหอะ
"โอ้ส เฮีย เมื่อคืนเป็นไง หนักเลยใช่มั้ยล๊าาา"
"อ่าวแล้วนี้ข้าวต้มใครเนี้ย เฮียต้มเผื่อผมหรอ ขอบจายม๊ากกกก" จุนฮเวพุ่งเข้ามา(ต้องใช้คำว่าพุ่ง)ที่โต๊ะก่อนจะจัดการหยิบช้อนจากถ้วยของคุณตาแป๋ว แต่โดนผมตีมือก่อน
"เหล้าสามลังมึงคิดว่าไงหล่ะ"
"ไอ่ฮันบิน จุนฮเว มึงเห็นใครนั่งอยู่กับเฮียป่ะ" บ็อบบี้ที่อยู่หลังเคาน์เตอร์ถามเพื่อนสองคนที่เพิ่งมาถึง
"ไม่นิ ก็เห็นเฮียคนเดียว"
"นั้นไง ผมบอกแล้วว่าเฮียนั่งคนเดียว"
"คนเดียวห่าอะไรมึง คุณตาแป๋วเนี้ย เนี้ยๆ นั่งอยู่หน้ากูเลย"
" ฮ่ะๆ มีชื่อด้วย เหล้าสามลังทำเจ้านายกูหลอนขนาดนี้เลยหรอ" ฮันบินหัวเราะแห้งๆ ก่อนจะดึงเอาจุนฮเวไปรวมอยู่กับบ็อบี้ที่หลังเคาน์เตอร์
"หลอนเหี้ยอะไรว่ะ คนตัวเท่าช้างพวกมึงไม่เห็นหรอ"
"เฮียทำพวกผมกลัวแล้วจริงๆนะ"
"กลัวอะไรพวกมึงห๊ะ คนนะเว้ย คนนนนนน" ผมจับแขนคุณตาแป๋วชูให้เด็กสามคนดู พวกมันถึงกับหลับตาปี๋ นี้คนนะเว้ย ถึงแม้ตัวจะเย็นผิดมนุษย์ไปหน่อยก็เหอะ
"มึงเห็นว่าเป็นคนอยู่คนเดียวป่ะเฮีย พวกผมไม่เห็นอะไรเลยเนี้ย T T"
"ผมกลัวแล้วจริงๆนะ ฮื่ออออ จะดัดนิสัยมาสายก็อย่าใช้วิธีนี้ดิ"
"พวกผมสัญญาว่าจะทำตัวดีๆ ไม่หลีสาวอีก จะตั้งใจทำงาน ผมขอโต๊ดดด ToT อย่าทำแบบเน้ ฮรึก"
"พวกมึงสัญญาแล้วนะ"
"สัญญาสาบานเลยเฮีย"
"อืม โอเค ว่าแต่พวกมึงไม่เห็นจริงๆหรอ" ผมถามย้ำอีกรอบ นี่ไม่เห็นคุณตาแป๋วกันจริงหรอ...
"เอออออ ไม่งั้นพวกผมจะกลัวขนาดนี้ทำไมว่ะ ฮื่ออออ"
ผมหันไปมองคุณตาแป๋วที่จ้องถ้วยข้าวต้มมาได้สักพัก ก่อนจะเอ่ยปากถาม
"คุณไม่ทานหรอ"
"ไม่หล่ะ อิ่มแล้ว"
หื้ม... อิ่ม? กูยังไม่เห็นมึงตักเข้าปากสักช้อนเลยครับ แล้วมึงอิ่มได้ยังไง
"แต่ผมไม่เห็นคุณหยิบช้อนเลยนะ จะอิ่มได้ยังไง"
"ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่แค่เห็น ผมก็อิ่มแล้วละ อร่อยมากด้วย" รีฝีปากสีซีดยิ้มบางๆให้ผม
อร่อย?
"เหยดดดดด เฮียเอาอีกละ กูกลัวว่ะไอ่บ็อบ"
"เฮียแม่.งพูดกับใครว่ะ T T"
"พ่อจ๋าแม่จ๋า หนูกลัววว"
"ไอ่ฮันบิน จุนฮเว มึงเห็นใครนั่งอยู่กับเฮียป่ะ"
"ไม่นิ ก็เห็นเฮียคนเดียว"
"มึงเห็นว่าเป็นคนอยู่คนเดียวป่ะเฮีย พวกผมไม่เห็นอะไรเลยเนี้ย T T"
"อืม โอเค ว่าแต่พวกมึงไม่เห็นจริงๆหรอ"
"เอออออ ไม่งั้นพวกผมจะกลัวขนาดนี้ทำไมว่ะ ฮื่ออออ"
"แต่ผมไม่เห็นคุณตักเข้าปากเลยนะ จะอิ่มได้ยังไง"
"ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่แค่เห็น ผมก็อิ่มแล้วละ อร่อยมากด้วย"
...
"นี่หรือว่าคุณ..."
(' ')
"ตายแล้วงั้นหรอ"
TALK TALK TALK
ตอนสองฮับ รู้สึกสั้นกว่าตอนแรกเยอะเลย = =
ความจริง เวลาเราเซ่นอาหารเราต้องจุดธูปก่อนใช่มั้ย
แต่นี้จินวูมีพลังพิเศษค่ะ แค่มองก็อิ่มได้ เฮ้ 55555
ติ ชม ได้นะคะ ไรท์จะได้เอาข้อผิดพลาดไปแก้ไข
พยาพยามแต่งไว้ให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้น๊า
รักทุกคน <3
ความคิดเห็น