คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : incense: I
คุณเคยได้ยินความเชื่อเรื่องธูปไหม?
ธูปสามดอก ไหว้พระ
ธูปสองดอก ไหว้สิ่งศักดิ์สิทธิ์
และธูปหนึ่งดอก ไหว้สิ่งที่เรามองไม่เห็น...
"ไอ่บ็อบ มาทอดขนมต่อดิกูจะขึ้นไปนอน"
"อะไรว่ะเฮีย แล้วใครจะอยู่เฝ้าหน้าร้าน"
"เดี๋ยวนะ กูจำได้ว่าร้านกูมีพนักงานสามคน อีกสองตัวมันหายไปไหนไม่ทราบ?"
"ไม่รู้ดิ แอบหนีไปเต๊าะสาวน้อยแถวๆนี้มั้ง"
"อ่าจริงๆเลย ไอ่เด็กเลวพวกนี้จ้างมาทำงานเสือ.กเอาเวลาไปหม้อสาว"
"แล้วเฮียจะเอาไง" เจ้าของตาตี่ฟันกระต่ายยืนกอดอกมองเจ้าของร้านหัวยุ่งที่ยืนหาวอยู่หน้าโต๊ะนวดแป้ง
"มึงมาทอด เดี๋ยวกูเฝ้าหน้าร้านเอง" เจ้าของร้านขนมสบถเบาๆกับเรื่องที่ลูกน้องออกไปทำเรื่องไร้สาระในเวลางาน มันน่าจะตัดเงินเดือนให้หมด มือหนาไม่รอช้าที่จะล้วงสมาทโฟนเครื่องบางออกมาจากกระเป๋าผ้ากันเปื้อนแล้วส่งข้อความหาลูกน้องตัวดีทั้งสอง
[Group]ร้านกาแฟ
ป๋ายูนขา ป๋าขา ป๋าขาาาา: พวกมึงสองตัวอยู่ไหน - -
ฮันบินนะจ๊ะ จะบอกให้: เหยดด เฮีย
ป๋ายูนขา ป๋าขา ป๋าขาาาา: ไม่ต้องมาเหยด ไม่ว่าพวกมึงอยู่ไหน
ถ้าไม่กลับมาภายในสิบนาทีกูจะหัดเงินเดือนพวกมึงนาทีละร้อย
จุนฮเวนะครัช: เห้ละ ผมอยู่คนละที่กับมันนะเฮีย ผมมีธุระ
ป๋ายูนขา ป๋าขา ป๋าขาาาา: คนละที่หรอ ไอ่ฮันบินเช็คอินแล้วแท็กมึงด้วยเนี้ย
โง่ตาย จะแถอะไรก็ให้มันเนียนๆหน่อยสีข้างถลอกจนเลือดออกหมดละ
จุนฮเวนะครัช: ไอ่สัส กูบอกมึงแล้วใช่ม้ายยย ว่าอย่าแท็กกู
ฮันบินนะจ๊ะ จะบอกให้: ขอโทษครับ -/\-
ป๋ายูนขา ป๋าขา ป๋าขาาาา: ไม่ต้องมาโทษอะไรกันตอนนี้เหลืออีกห้านาที
ถ้ายังมาไม่ถึง นาทีละร้อย โอเค
จุนฮเวนะครัช: สาสสสสสส เงินเดือนกู ไม่น่ามากับมึงเลย
ฮันบินนะจ๊ะ จะบอกให้: มึงจะบ่นในนี้ทำส้นตีนไร อยู่ข้างๆกูเนี้ย คุยกับกูดิ
ปัญญาอ่อนจริงๆไอ่เด็กพวกนี้ =_= ผมออกจะไลน์กรุ๊ปก่อนจะเลื่อนหาชื่อเพื่อนสนิทตัวเอง
[มิโน คนโก้โอ้โหโก้จริงๆ]
ป๋ายูนขา ป๋าขา ป๋าขาาาา: สัส มึงอยู่ไหน
มิโน คนโก้โอ้โหโก้จริงๆ: อยู่ในใจมึงมั้ง
ป๋ายูนขา ป๋าขา ป๋าขาาาา: ตลกมั้ย - -
มิโน คนโก้โอ้โหโก้จริงๆ: สัส มีอะไร
ป๋ายูนขา ป๋าขา ป๋าขาาาา: ป่าว เบื่อหว่ะ ดึกๆไปร้านเฮียท็อปกัน
มิโน คนโก้โอ้โหโก้จริงๆ: อืมๆก็ว่าจะชวนไปพอดี เห็นแกบอกว่าที่ร้านมีเด็กใหม่มาอึ๋มๆทั้งน้านนนนน
ป๋ายูนขา ป๋าขา ป๋าขาาาา: คิดแต่เรื่องแบบนี้สินะ แทฮยอนถึงไม่เอา
มิโน คนโก้โอ้โหโก้จริงๆ: พูดดีๆนะครับคุณเพื่อน
ป๋ายูนขา ป๋าขา ป๋าขาาาา: ดีๆ
มิโน คนโก้โอ้โหโก้จริงๆ: อยากกินตีนแทนข้าวใช่มั้ย
ป๋ายูนขา ป๋าขา ป๋าขาาาา: กูจะฟ้องแทฮยอน
มิโน คนโก้โอ้โหโก้จริงๆ: ขอโทษครับคุณเพื่อนแสนประเสริฐ
ป๋ายูนขา ป๋าขา ป๋าขาาาา: กูไม่กวนละ ไปเต๊าะน้องกูต่อเถอะ
มิโน คนโก้โอ้โหโก้จริงๆ: จ๊ะ เพื่อนรัก กูรักมึงที่สุดในโลก
ป๋ายูนขา ป๋าขา ป๋าขาาาา: เก็บคำนั้นไปพูดกับคนที่เธอรักเถอะ
มิโน คนโก้โอ้โหโก้จริงๆ: สาสสสสส
มีเพื่อน เพื่อนก็ปัญญาอ่อนพอกับเด็กในร้าน พอจะมีใครปกติไปกว่าผมอีกมั้ย วันนี้คนไม่ค่อยเข้าร้านเยอะเท่าไหร่อาจจะเป็น เพราะยังเป็นช่วงกลางวันด้วยผมเลยสบายตัวหน่อย นั่งชิลไปได้สักพักเสียงน่ารำคาญของลูกน้องฟันกระต่ายก็ดังออกมาจากหลังร้าน
"เฮีย จุดยากันยุงให้ผมหน่อยยย" อาจเป็นเพราะจุดที่บ็อบบี้อยู่กับหน้าร้านไกลกันเกินไป ผมเลยได้ยินเสียงมันไม่ชัดเท่าไหร่
"อะไรนะ" ยังจะตะโกนกลับไปอีก...
"จุดยากันยุงให้หน่อยโว้ยยยย" ยังได้ยินไม่ชัดเหมือนเดิม เดินไปหาเลยดีกว่าขืนตะโกนกันอยู่อย่างงี้ลูกค้าคงคิดว่าร้องเพลงเมทัลแน่ๆ
"มีอะไร"
"จุดยากันยุงให้ผมหน่อยดิ ยุงเยอะชิบหาย"
"แล้วทำไมมึงไม่จุดก่อนจะทอดว่ะ" ปากก็บ่นมือก็พลางควานหากล่องยากันยุงที่อยู่ใต้โต๊ะรกๆ อยู่ไหนว่ะเมื่อเช้าก็จุดอยู่นี่นา "อ่าวสัส เสือ.กหมดอีก"
"หมด?"
"เออหมด บอกให้สองตัวซื้อมาก็แล้วกัน" ผมหยิบโทรศัพท์ออกมาจะกดโทรออกหาฮันบินแต่ไอ่เด็กฟันกระต่ายห้ามไว้ก่อน
"รอสองคนนั้น ผมคงเป็นไข้เลือดออกตายพอดี"
"ไม่ได้ซื้อมาให้มึง กูจะซื้อมาไว้เวลากูทำขนม"
"โธ่ไอ่เฮียใจร้ายว่ะ"
"แล้วจะเอาไง ขนมก็เหลืออีกไม่เยอะนิ" ผมมองดูขนมที่ยังไม่ได้ทอดเหลืออีกสองสามถาดบนชั้น นี่ก็ดิ้นยังกับจะโดนยุงหามไปทั้งตัว
"ผมสัมผัสได้ว่าถ้าผมโดนกัดอีกผมจะเป็นไข้เลือดออก"
"มึงไปถามคุณริวมารึไง"
"เออน่า ไม่มีอะไรที่มันเป็นกลิ่นตะไคร้เลยหรอ"
"เอามาทำไม"
"ไล่ยุงสิครับคุณป๋า"
"เดี๋ยวๆ ใครสอนมึงเรียกกูแบบนั้น"
"แหม ตอนผมไปร้านลุงท็อปได้ยินบ่อยจะตาย ป๋ายูนขา ป๋าขา ป๋าาา" ดูไอ่เด็กนี้เหอะ ดัดเสียงเป็นผู้หญิงแล้วยังทำท่าคล้ายๆเด็กในร้านเฮียอีก
"จะอ้วก มึงอย่าเรียกแบบนี้อีกนะไปไกลๆตีนเลย"
"ย่ะ เชอะ" ยังจะมีหน้ามาเชอะใส่ -_-
"เดี๋ยวลองๆหาดูให้ละกัน" ผมหาตามที่เด็กฟันกระต่ายบอก อืม ไอ่ที่เป็นกลิ่นตะไคร้หรอไม่เห็นจะมีเลยแฮะ มีก็แต่ธูปที่ใช้ไหว้เจ้ามันจะใช้ได้มั้ยว่ะ แต่กลิ่นมันก็เหมือนกันอ่ะ ใช้ๆไปเถอะ แค่ดอกเดียวก็พอมั้ง ผมจัดการจุดธูปก่อนจะเอาไปปัดไว้ในขวดกระทิงแดงที่เพิ่งกินหมดไปเมื่อเช้า
"เฮียทำอะไร ไหว้เจ้าหรอ"
"ก็เหลือแค่ธูปเนี้ย กลิ่นแม่.งก็คล้ายๆกันนั้นแหละว๊ะ"
"ไล่ได้แน่หรอ"
"หรือมึงอยากเป็นไข้เลือดออกตาย"
"เออๆ แล้วเสือ.กจุดดอกเดียวอีก"
"อย่าเรื่องมาก กูจุดให้มึงแล้วเนี้ย"
"เฮียไม่รู้ความหมายธูปดอกเดียวหรอ"
"ทำไม"
"เค้าใช้เรียกวิญญาณนะเฮีย"
"กูไม่ได้จุดให้วิญญาณกูจุดให้มึง โอเคนะ ทอดเสร็จก็รีบๆไปเฝ้าหน้าร้านด้วย ตากูจะปิดอยู่ละ ไอ่สองตัวนั้นก็ไม่รู้เมื่อไหร่จะมา บลาๆๆๆๆๆ" บ็อบบี้เห็นเจ้าของร้านบ่นออกมาไม่ขาดสายก็ทำให้เขาส่ายหัวก่อนจะหัวเราะออกมาแบบเอื้อมๆ ก่อนจะหันไปมองธูปดอกเดียวที่ปักอยู่ในขวดกระทิงแดง เค้าก็ไม่อยากใส่ใจกับความเชื่อที่เค้าเล่าๆกันต่อมาหรอกนะว่า 'ธูปดอกเดียว ใช้เรียกวิญญาณและสัมภเวสีทั้งหลาย' แต่ก็คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง เจ้านายเค้าก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาตอนจุด มีแค่จุดประสงค์เดียวที่ต้องการไล่ยุงให้เค้าเฉยๆ เผลอคิดอะไรเพลินๆขนมที่ทอดอยู่ก็เกือบไหม้ ความคิดเรื่องธูปเลยหายไปจากสมองเปลี่ยนเป็นความกังวลว่าถ้าเจ้านายมาเห็นขนมที่ตัวเองทอดจนเกือบไหม้จะโดนบ่นขนาดไหน
"เหยดดดดดด สามทุ่มแล้วเว้ยยยย"
"สาสสสสสส เลิกงานแล้ว ฮื่อออ" ฮันบินกับจุนฮเวที่เพิ่งถอดผ้ากันเปื้อนออกแท็กมือกันอย่างรู้งาน ไอ่เด็กพวกนี้ตอนทำงานให้มันเร็วเหมือนเลิกงานได้มั้ย
"น้อยๆหน่อยไอ่พวกนี้ เก็บโต๊ะอะไรให้เรียบร้อย จะเอาขนมกลับก็เอาไป กูฝากเอานมให้แม่พวกมึงด้วย" เจ้าของร้านวางขวดนมบนเคาน์เตอร์ ขณะที่เด็กในร้านสามคนกำลังช่วยกันทำความสะอาดร้าน
"เฮียไม่ไปไหนหรอวันนี้" จุนฮเวที่กำลังเช็ดโต๊ะถามเจ้าของร้าน ปกติเวลานี้เจ้านายเค้าไม่อยู่แล้วนะ
"ไป รอพวกมึงสามตัวกลับก่อนเนี้ย" เจ้าของร้านที่นั่งอยู่บนเคาน์เตอร์ตอบปัดแบบเนื่อยๆ ที่ยังอยู่นี่ไม่ใช่อะไรหรอก เพื่อนตัวดีของเขายังไม่มารับตะหากนัดกันไว้แล้วแท้ๆ
"รอพวกผมกลับเนี้ยนะ ใช่หรอ"
"วันนี้เฮียแม่.งโครตคนดีอ่ะ ปกติทิ้งพวกผมเก็บร้านตลอด"
"ปกติกูเลวว่างั้น"
"เฮียพูดเองนะผมสามคนยังไม่ได้พูดอะไรเลย"
"อ่า ไอ่เด็กพวกนี้" ผมหันไปหยิบที่วางแก้วข้างๆก่อนจะปาใส่ไอ่ฮันบินที่ยืนเช็ดกระจกอยู่
"อ๊ากก มันเจ็บนะเฮีย ทำร้ายเด็กใจร้ายว่ะ ผมจะฟ้องกรมแรงงาน ฮื่ออ TT"
"เชิญ ไปฟ้องตอนนี้เลยนะจ๊ะ (:"
"เชอะ" ดูมันเถอะยังจะมีน่ามาเชอะใส่อีก ผ่านไปสักพักเด็กสามตัวเก็บร้านเสร็จก็ขอตัวกลับบ้าน มิโนก็มารับผมพอดี
"ช้านะครับมึง" ผมเปิดประตูเข้าไปนั่งในแลมโบกินี่สุดหวงของเพื่อนรัก
"ก็น้องมึงนั้นแหละ"
"น้องกู?" น้องกูทำไมครับ - -
"เออ มันบอกว่าถ้ากูไปไม่ต้องไปให้มันเห็นหน้าอีก" แล้วมึงก็มา - -
"เหยด แล้วทำไมมึงออกมาได้"
"กูก็บอกว่ามึงบอกให้กูมาเป็นเพื่อนเนี้ย บอกไปว่าถ้ามึงเมาเดี๋ยวไม่มีใครพากลับเลยออกมาได้ กูไม่แดกนะเหล้าอ่ะ"
"มึงเอากูมาอ้างเนี้ยนะ"
"กูเอารถมา เดี๋ยวกลับไม่ได้สัส"
"งั้นกูไม่ไปละ มึงไม่แดก"
"เอ้า ก็กูออกมาแล้วเนี้ย อย่างอนเป็นตุ๊ดดิ"
"ตกลงมึงจะแดกมั้ย?"
"..."
"ตอบครับคุณเพื่อน"
"แก้วเดียว"
"- -"
"สองแก้ว"
"ขวดเดียว"
"เออๆ ขวดก็ขวดว่ะ ดีนะกูคอแข็ง"
จากหนึ่งแก้ว เป็น หนึ่งขวด จาก หนึ่งขวด เป็น หนึ่งลัง จาก หนึ่งลัง เป็นสามลัง คอแข็งมาจากไหนเหล้าสามหลังมึงก็เมาครับ อย่างถามถึงสติสัมปชัญญะครับตอบได้ง่ายๆว่า ตอนนี้ที่เคลื่อนที่ได้นั้นกายหยาบทั้งนั้น
"เมียจ๋าาาาา หันมาคุยกานหน่อยซิ" สภาพซึงยูนตอนนี้อยู่ในขั้นที่พูดได้ว่าเมายั่งหมาได้เลย
"ฮ่าๆๆๆ ไอ่ยูน นั้นเหล้าไม่ช่ายเมียน๊าาาา เมียมึงอยู่เน้" มินโฮสะกิดซึงยูนให้หันมาหาตัวเองก่อนจะทำหน้าทะเล้นใส่ สภาพของมินโฮก็ไม่ได้ต่างอะไรมาก นักเจ้าของร้านที่นั่งมองน้องคนสนิทของตัวเองทั้งสองคนเมาเละขนาดนี้ก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้
"อ่าวหราาา ฮ่าๆๆๆๆ หนายมึงบอกขวดเดียวไง สัส"
"มึงมอมกู ไอ่สาสสส ฮ่าาาา" เค้าด่าก็ยังจะหัวเราะอีก
"แล้วจะกลับกันยังงายเนี้ยยย เฮียทั๊ปปปปปปปปปป"
"ว่าไงละครับพวกมึง เมายั่งกับหมา จะกลับกันยังไง" ผมยืนกอดอกมองคนเมาสองคนที่ตอนนี้ลงไปนอนกองกับพื้นเรียบร้อย เหล้าสามลัง ไอ่เด็กพวกนี้มันกินเข้าไปได้ยังไง
"ไปส่งพวกผมหน่อยดิ เอิ๊ก" ซึงยูนคลานมาเกาะขาผมไว้ เดี๋ยวๆไอ่เด็กนี้
"เออๆ สภาพนี้ขับรถกลับเดี๋ยวก็ได้ไปนิพพานกันพอดี มินโฮเดี๋ยวกูเอารถมึงไปไว้บ้านกูละกันเอากุญแจมา"
"ชอบคุณก๊าบบบ"
"ชอบเหี้ยอะไรมึง ไอ่เด็กพวกนี้เมาแล้วป่วงไปทั่ว ไปๆ"
ไม่นานนัก รถเบ็นซ์คันงามของเจ้าของบาร์ก็มาหยุดอยู่ที่หน้าร้านกาแฟของซึงยูน
"เอ้า ไอ่ยูน กูส่งมึงแค่นี้นะ มึงเดินเข้าบ้านมึงไหวนะ"
"โอเคค๊าบเฮีย ขอบคุณก๊าบ"
"เออๆ เดินดีๆ"
"โอ้ยเมาๆ ฮ่าๆๆๆ > < " ซึงยูนที่เดินเป๋ไปมาเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ก็ทำเอาลุ้นแทบตายว่าเค้าจะเดินขึ้นห้องของตัวเองไหวมั้ย สุดท้ายคนเมาก็พากายหยาบตัวเองขึ้นมาจนถึงห้องนอน
"แง่มๆ ล้างหน้าสักหน่อยดีก่า คิคิคิ" ด้วยสติที่หายไปอย่างร้อยเปอร์เซ็นต์บวกกับฤทธิ์แอลกอฮอล์ทำให้ซึงยูนไม่รู้ตัวสักนิดว่ามีใครอีกคนกำลังมองเค้าผ่านกระจกหน้าอ่างล้างหน้าอยู่
"แง่มๆ โอ้ยเมา คิคิคิ น้ำไม่อาบล๊าาา นอนนนดีกว่าน๊าาา > <" ว่าแล้วคนเมาก็ล้มตัวลงนอนก่อนจะเข้าสู่ห้วงนิทรา
แสงอาทิตย์แยงตาร่างหนาที่อยู่บนเตียง ลูกตาภายใต้เปลือกตาบางขยับเบาๆ ความเจ็บปวดเริ่มกำเริบขึ้นภายในหัว
"อ๊ากกก หัวกู นะ...หนัก"
"น้ำ น้ำ" ผมควานหาขวดน้ำที่ตัวเองพกขึ้นมากินบนห้องเป็นประจำ ควานหาอยู่นานก็ได้ขวดน้ำประจำตัวก่อนจะยกขึ้นมาดื่มเพื่อดับความกระหาย แต่เมื่อกี้เหมือนมีคนส่งขวดน้ำมาให้ ผมค่อยๆลืมตาขึ้นก็เจอกับ...
"เหี้ย!"
"กะ... แก แกเป็นใคร เข้ามาในห้องฉันได้ยังไง" ผมเด้งตัวขึ้นก่อนจะถอยหลังไปติดกับหัวเตียง สะดุ้งกับภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้าชายหนุ่มหน้าตาดี ผิวขาวซีด ดวงตากลมโตราวกับกวาง
"คุณเป็นคนเรียกผมมา" ปากซีดขยับช้าๆ
"เรียก? เมื่อไหร่ ที่ร้านเฮียหรอ โอ้ยกูทำอะไรลงไปว่ะเนี้ย" มึงทำอะไรลงไปเนี้ยคังซึงยูน มึงเอาผู้ชายมานอนกกหรอ รับไม่ได้ อร๊ายยยยยย รู้ถึงไหนอายถึงนั้น
"ไม่ใช่"
"อ่าว แล้วผมไปเรียกคุณมาตั้งแต่เมื่อไหร่"
"ผมตามกลิ่นมา" กลิ่น?
"กลิ่น?"
"ใช่กลิ่น"
"กลิ่นอะไร"
"ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน"
"อ่าว แล้วผมจะรู้มั้ยเนี้ย"
"..."
"ยังไงก็ชั่งเหอะ คุณรีบออกไปจากห้องผมให้ไวเลยนะ"
"..."
"ยังเงียบอีก ถ้าคุณไม่ออกไปผมจะแจ้งความนะ"
"เอ่อคือ..."
"อะไร"
"คือผม..."
"?"
"ผมไม่รู้ว่าผมมาจากไหน"
"??????!!!"
TALK TALK TALK -
สวัสดีข่าาาา หลังจากเขียนช็อตฟิตยูนวูไปเป็นเรื่องแรก
คราวนี้เขียนฟิคยาวเลย ไม่รู้จะมีกี่ตอน
ยาวมั้ยอ่ะ ตอนแรกนะ เราว่ามันยาวอ่ะ ยาวมากกกกกก
คิดว่าตอนต่อไปคงจะสั้นลง สั้นลง สั้นลง แน่นอน
พยายามที่จะแต่งให้จบนะจ๊ะ
คำหยาบเยอะมากเรื่องนี้ไม่รู้ว่าจะโดนแขวนมั้ย T T
บอกได้คำเดียวว่าพล็อตเรื่องนี้บ้ามาก บ้าจนทุกคนที่เข้ามาอ่านคิดไม่ถึงเลย โฮ๊ะๆๆๆ
อ่านแล้วเม้นสักหน่อยเนอะเป็นกำลังใจให้ไรท์แต่งต่อ
คนอ่านเยอะแต่เม้นน้อยก็...เน๊าะ
แต่ยังไงก็จะแต่งจนจบแน่ๆ ไรท์รับประกันห้าสิบห้าสิบ
ติ ชม ได้ตามสบายเลยฮะ ไม่ดีตรงไหนไรท์จะได้เอาไปแก้ ขอบคุณที่เข้ามาจ้า :D
ความคิดเห็น