ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    LOVE ~refrain~ รักเลือนฝันสานวันแห่งความทรงจำ

    ลำดับตอนที่ #2 : ชิ้นที่ 1

    • อัปเดตล่าสุด 5 ม.ค. 50


    ชิ้นที่1

     

    พี่ฮานะ~”

    ว่าไงนัชชี่ หญิงสาวผมประบ่าในชุดแซคสีชมพูอ่อนหันมาตามเสียงเรียก

    เดี๋ยวอาร์คาน่าจะขึ้นเล่นแล้วนะ! ไม่ไปดูเหรอ?? นัชชี่ถาม เด็กสาวที่มีส่วนสูงน้อยกว่าทำสีหน้าตื่นเต้น

    อื้อ! ไปสิ ไม่ดูได้ไง เธอตอบพร้อมทั้งเดินนำนัชชี่ไปยังบริเวณหน้าเวที ผู้คนมากมายยืนเบียดกัน ส่วนใหญ่เป็นเด็กสาวๆทั้งนั้น ทำให้เธอตัดสินใจดึงนัชชี่ออกมาวงนอก

    โห... ตัดใจจริง... เด็ดขาดมาก เชื่อแล้วล่ะว่าพี่เลิกชอบทาคุมิ นัชชี่เอ่ยถึงมือกีตาร์วงคัฟเวอร์ที่ชื่อว่า อาร์คาน่าชายหนุ่มลูกครึ่งญี่ปุ่นในมาดแบดบอยสุดเท่ห์ - - - ทาคุมิ ที่เฟลอร์เคยรักเสียมากมาย

    เฟลอร์เจ้าของชื่อ ฮานะ มัตซึโมโตะชื่อที่เธอใช้ในวงการ ไม่ว่ากี่คนๆ ก็เรียกเธอว่าฮานะจนแทบจะกลายเป็นชื่อของเธอไปจริงๆเสียแล้ว

    ฮะฮะฮะ อยู่แล้วล่ะ! แต่พี่ก็ไม่เลิกดูอาร์คาน่าหรอกนะ...... อ๊ะ! ขึ้นเวทีมากันโน่นแล้ว เฟลอร์รีบชี้ไปทางเวที หนุ่มหล่อ5คนที่มีบุคลิกแสนโดดเด่นค่อยๆเดินขึ้นมาบนเวทีก่อนเข้าประจำตำแหน่งของตัวเองท่ามกลางเสียงกรี๊ดที่กระหึ่มไปทั่วลานกว้าง - - - นัชชี่เหลือบมองดูเธอ ใบหน้าของเฟลอร์มีรอยยิ้มและความชื่นชมในประกายตา ในที่สุดเธอก็ยิ้มได้อย่างนี้ ทั้งๆที่เบื้องหน้าคือภาพของทาคุมิแท้ๆ หากเป็นเมื่อก่อน เฟลอร์จะดูอาร์คาน่าด้วยสีหน้าเหงาๆเสมอมา... จากท่าทางของเฟลอร์ในวันนี้ เป็นเครื่องยืนยันเรื่องความรู้สึกของเธอได้ดีเลยทีเดียว

    จริงสิ... นัชชี่... พี่ชาล่ะ ไม่เห็นเลย เฟลอร์หันมาถามหลังจากจบเพลงแรก

    คงถือน้ำเตรียมรออัยย์อยู่หลังเวทีละมั้ง

    ทั้งสองคนกำลังพูดถึง ชา หรือ รวิชา รุ่นพี่ของเฟลอร์ ที่เพิ่งจะคบกับ อัยย์นักร้องนำรูปหล่อประจำวงอาร์คาน่า เจ้าของฉายาคุณชายสตรอว์เบอร์รี่

     

    นัชชี่...เฟลอร์เรียกหลังจากเหล่าหนุ่มๆทั้ง5เดินลงจากเวที

    ว่าไงหือ

    เดี๋ยวคอยดูอะไรด้วยนะ จะได้รู้ว่าพี่เข้มแข็งขึ้นแล้ว เธอวิ่งไปข้างหลังเวทีทันทีที่พูดจบ นัชชี่ได้แต่วิ่งตามไปอย่างงงๆ ไม่อาจจะเข้าใจได้ว่ารุ่นพี่สาวคนนี้คิดอะไรอยู่

    ทาคุมิ~” เฟลอร์เรียกเสียงใส เด็กหนุ่มร่างสูงเจ้าของชื่อหันมามองนิ่งๆ นัชชี่เห็นเฟลอร์ส่งยิ้มให้พร้อมกับโบกมือทักทายพลางเดินเข้าไปหาอย่างไม่กลัวเหล่าแฟนๆที่ยืนอยู่แถวนั้น

    ...? ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ยังคงความนิ่งที่ดูราวคนเย็นชาไว้ได้เสมอ... นัชชี่คิดเช่นนั้น

    เมื่อกี๊โซโล่กีตาร์สุดยอดเลยค่ะ! ไม่มีหลุดเลย >w<” นัชชี่ตกใจนิดหน่อยกับท่าทางสดใสเริงร่าของเฟลอร์... ทั้งๆที่งานเมื่อเดือนที่แล้ว ยังไม่กล้าที่เข้าไปหาทาคุมิเลยด้วยซ้ำ แล้วนี่มันเกิดอะไรขึ้น

    แน่นอน... ทาคุมิตอบด้วยน้ำเสียงของคนมั่นใจ100%

    ถ่ายรูปได้ไหมคะ นัชชี่อึ้งกำลังสอง ไอ้ท่าทางไม่กล้าเข้าไปถ่ายรูปเมื่อ2-3งานที่ผ่านมาคืออะไร น่าแปลกใจสำหรับคนอย่างเฟลอร์ที่จะก้าวข้ามความรู้สึกอะไรสักอย่างในเวลาอันรวดเร็วอย่างนี้ - - - ทาคุมิยืนนิ่งๆให้เฟลอร์ได้ถ่ายรูปตามใจ

    เรียบร้อยแล้ว ขอบคุณค่า~ ฮานะจะไปวิ่งเล่นต่อแล้วนะคะ แล้วเดี๋ยวคงได้เดินผ่านกันอีก เฟลอร์ยิ้มลา แล้วปลีกตัวออกมาพร้อมๆกับนัชชี่... และทันทีที่ออกมาจนถึงบริเวณที่ไม่ค่อยมีผู้คนพลุกพล่าน

    พี่... ไอ้ที่พี่บอกว่าเลิกชอบ ตัดใจ แต่ยังดูอาร์คาน่า... นี่รวมไปถึงปกติสุขปานนี้เลยเรอะ

    ........ ประมาณนั้น....

    นึกว่าจะเข้าขั้นเกลียดไม่อยากเห็นหน้าเลยเสียอีก

    เฟลอร์ถอนหายใจเบาๆก่อนจะยิ้มให้เด็กสาวตรงหน้า

    เกลียดทำไมล่ะ... ทาคุมิไม่ได้ทำอะไรแย่ๆให้พี่รู้สึกเกลียดนี่นา... ก็แค่เลิกรัก... แต่ให้ตัดออกไปจากชีวิตพี่คงทำไม่ได้หรอก....... สายตาเฟลอร์ทอดไปไกลแล้วเอ่ยต่อ

    ก็รักมากมาตั้งสองปี... ยังไงก็ตัดจากชีวิตไม่ได้หรอก...... ถ้าไม่มีทาคุมิ... พี่คงลืมไปแล้วว่ามีหัวใจ

    นัชชี่ไม่ถามอะไรต่อ เธอหย่อนตัวลงนั่งข้างๆเฟลอร์ หากพูดอะไรซี้ซั้วออกไป แล้วคำพูดนั้นเผลอไปสะกิดใจเข้า เฟลอร์อาจร้องไห้ออกมาได้... แค่หนเดียวที่เกือบได้เห็นน้ำตาของเธอต่อหน้าก็เกินพอ นัชชี่ไม่อยากให้มันมีหนที่สอง

    เออใช่... วันนี้พี่ต้องรีบกลับบ้านนี่นา... กี่โมงแล้วเนี่ย จู่ๆหญิงสาวก็ลุกพรวดขึ้น ยกข้อมือขึ้นดูเวลา

    ดีนะเนี่ยที่วันนี้อาร์คาน่าขึ้นไม่เลท... งั้นเดี๋ยวพี่กลับบ้านก่อนแล้วล่ะนัชชี่... จะทำอะไรต่อรึเปล่าเราน่ะ เธอหยิบกระเป๋าขึ้นสะพายไหล่ก่อนจะหันมาถาม

    ไม่อะ... พี่กลับเราก็กลับ...เด็กสาวตัวเล็กลุกขึ้นตามพร้อมกับเป้สะพายหลัง

    เดี๋ยวถึงบ้านเมื่อไหร่ ทำอะไรเรียบร้อยแล้วจะโทรไปเมาท์นะ

    โอเช

     

    เฟลอร์ขึ้นรถไฟฟ้ากลับมาถึงบ้านเธอซึ่งอยู่ไม่ห่างจากสถานีรถไฟฟ้าหมอชิตนัก หญิงสาวค่อยๆเดินไปเรื่อยๆ... เพราะวันนี้ไม่ได้กลับค่ำ จึงสามารถเดินจากปากซอยเข้ามาบ้านของเธอได้

    “!” ร่างของเธอหยุดชะงัก มือเรียวยกขึ้นทาบบนหน้าอกด้วยความตกใจ - - - จู่ๆก็รู้สึกเหมือนมีใครมาบีบที่หัวใจ

    ... อะไรเนี่ยเฟลอร์รู้สึกถึงลางสังหรณ์แปลกๆบางอย่างที่เกิดขึ้น - - - แบบเดียวกับที่เกิดขึ้นก่อนที่จะได้รับโทรศัพท์แจ้งข่าวการตายของคนๆนั้น

    คงไม่มีอะไรหรอกน่า หญิงสาวเอ่ยเบาๆเป็นการปลอบใจตัวเอง

     

    กลับมาแล้วค่า~”

    เฟลอร์~ มาดูนี่เร็วลูก... พ่อถ่ายรูปมัตซึโมโตะมาให้แล้ว เสียงพ่อเธอตะโกนเรียกมาจากชั้นสอง แจ้งข่าวภารกิจสำเร็จ

    มาซากิ มัตซึโมโตะหรือที่พ่อของเธอเรียกสั้นๆว่ามัตซึโมโตะคือหนุ่มญี่ปุ่น ซึ่งเป็นผู้จัดการร้านอาหารญี่ปุ่นที่กำลังจะเปิดใหม่ ที่พ่อของเธอเป็นสถาปนิกรับผิดชอบการออกแบบร้านนี้ - - - เฟลอร์ไม่นึกว่าพ่อจะถ่ายรูปมาให้ตามที่เธอบอก เหตุเพราะว่าพ่อและแม่ของเธอเคยพบกับมัตซึโมโตะที่ว่านี้ แล้วเกิดถูกใจเข้า เลยยุยงให้ลูกสาวที่อายุ20ปีแล้วได้ไปพบเจอ แต่การตัดสินใจอะไรให้แบบนั้น เฟลอร์ไม่เคยคิดว่ามันดี จึงบอกว่าให้ถ่ายรูปมาให้ดูก่อนแล้วเธอจะตัดสินใจว่าไปพบดีไหม

    พ่อส่งกล้องดิจิตอลมาให้

    เปิดดูเลยลูก

    หน้าจอสีดำสนิทค่อยมีตัวอักษรภาษาอังกฤษซึ่งเป็นชื่อยี่ห้อของกล้องดิจิตอลตัวนี้ปรากฏขึ้น เฟลอร์กดปุ่มเพลย์ เพื่อจะดูรูปที่อยู่ในเอสดีการ์ด

    ...

    เฟลอร์ได้ยินเสียงพ่อถามอะไรสักอย่าง แต่คล้ายกับเสียงพ่ออยู่ไกลออกไปจนฟังแทบไม่ได้ยิน ภาพในหัวของเธอขาวโพลนไปหมด ราวกับทุกอย่างรอบตัวหยุดนิ่ง รวมไปถึงหัวใจของเธอด้วย

    ภาพที่ปรากฏบนหน้าจอเริ่มพร่ามัวเพราะน้ำใสๆที่ก่อตัวขึ้น เฟลอร์เรียกสติคืนมาแล้ววางกล้องคืนบนโต๊ะ

    เฟลอร์ไปอาบน้ำก่อนนะคะ ไม่รอคำตอบจากพ่อ เธอรีบวิ่งขึ้นไปบนห้องนอนของเธอซึ่งอยู่ชั้นสามด้วยความรวดเร็ว ประตูห้องถูกปิดลงพร้อมกับร่างกายที่ทรุดนั่งลงกับพื้นห้อง น้ำตาค่อยๆหลั่งไหลลงอาบแก้ม

    ภาพของชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง ใบหน้าที่ดูเอาจริงเอาจังภายใต้กรอบแว่น ผมที่ตัดสั้นไม่มาก รูปหน้าที่เธอคุ้นเคยเป็นอย่างดี

     

    คาซุคุง...

     

     

    To be continue...

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×