เรื่องเล่าการผจญภัยของใครก็ไม่รู้

ณ ช่วงหัวค่ำในเมืองใหญ่แห่งหนึ่ง มีโรงน้ำชาขนาดเล็กสองชั้นตั้งอยู่ภายในตรอกลึก แม้สภาพภายนอกจะดูเก่าแก่ แต่ภายในกลับสะอาดสะอ้าน ลูกค้าแวะเวียนมาใช้บริการมากมาย ทั้งเด็กและผู้ใหญ่ ถึงขนาดที่ว่าโต๊ะเต็มก็ยังมีคนยืนอออยู่หน้าร้าน เพียงเพื่อจะได้ฟังเรื่องเล่าจากตาแก่ลึกลับแซ่หวัง

เรื่องเล่าของเขาเต็มไปด้วยการผจญภัยอันน่าตื่นเต้นและเหลือเชื่อ แม้ว่าหลายคนจะฟังเพื่อความสนุกสนาน แต่ก็มีบางกลุ่มที่ไม่คิดว่ามันเป็นเพียงเรื่องแต่ง เพราะเล่าลือกันในหมู่นักล่าสมบัติว่า ขุมทรัพย์ในเรื่องเล่าเหล่านั้น... มีอยู่จริง!

ภายในโรงน้ำชาสองชั้นขนาดเล็กแห่งหนึ่ง ลูกค้าแห่กันเข้ามาแน่นขนัดในช่วงหัวค่ำ บ้างนั่ง บ้างยืน แม้แต่พนักงานในร้านยังแอบอู้งาน เงี่ยหูฟัง รอคอยตาแก่เล่าเรื่องการผจญภัยสุดตื่นเต้น

“ตาเฒ่าหวัง! รีบเล่าต่อจากครั้งที่แล้วเร็วเข้า!” วัยรุ่นคนหนึ่งเร่งเร้าอย่างใจร้อน

ตาแก่แซ่หวังหัวเราะหึ ๆ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ “โอ้ ใจเย็น ๆ ... เรื่องราวที่ต่อจากครั้งก่อนน่ะรึ?”

เขาหยุดไปครู่หนึ่ง ก่อนจะยิ้มอย่างมีเลศนัย แล้วกล่าวว่า...

“ข้าลืม”

ทั้งร้านเงียบกริบ

ตาแก่ทำหน้ามึนงง มองวัยรุ่นที่ดูมึนงงยิ่งกว่า

“ข้าเล่าถึงไหนแล้วนะ?”

“ห้ะ!? ข้าก็จำไม่ได้เช่นกัน…” วัยรุ่นมองตาแก่ด้วยสีหน้าตกตะลึง

บรรยากาศในร้านเงียบสนิท ทุกสายตาจ้องมองตาแก่และวัยรุ่นคนนั้นด้วยความไม่เข้าใจ

ตาแก่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนเอ่ยขึ้นว่า

“เช่นนั้น ข้าขอกลับไปนึกก่อน แล้วค่อยมาเล่าวันหลังแล้วกัน”

เขาหันไปสบตากับวัยรุ่น ก่อนที่ทั้งสองจะพูดขึ้นพร้อมกันว่า

“ป่ะ งั้นกลับ!” “ได้ กลับ!”

“………”

ลูกค้าคนอื่นมึนงงยิ่งกว่าเดิม ต่างคิดในใจว่า…'ตาแก่นี่รวมหัวกับวัยรุ่นคนนั้นชิ่งงานหรือเปล่า? รับเงินแล้วแกล้งความจำเสื่อมหนีไปเนี่ยนะ!?'

ขณะที่ทุกคนยังงงอยู่นั้น ชายวัยกลางคนที่แต่งตัวภูมิฐาน ซึ่งนั่งฟังอยู่นาน เอ่ยขึ้นว่า

“ท่านไม่ต้องกลับ ข้าจำได้… เรื่องราวที่ต่อจากครั้งก่อนก็คือ—”