คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : chapter 1
ปั!!!
“โอ้ยยยย”
ผมร้อเสียหล แล้วรีบับประูลโยไวแ่สสัยะับริๆ เพราะ ไอ้นรหน้าเสือเอามือมาบัเหมือนในนิยายหลายเรื่อ แ่เผอิว่าผมบระแทะปิอย่าสุแรเิ ส่ผลให้ับมือมันเ้าไปเ็มๆ
“เฮ้ย เป็นไรมาเปล่า” ผมรีบึประูอออย่าว่อไว ่อนะเ้าไปับมือมันพลิ้ายวาหน้าหลั(?) ่อนะระลึไ้ว่า วรไปหยิบล่อยามาทาแ้้ำให้มัน
“อยู่ไหนว่ะๆๆ เฮ้ย!!! เหวออออ..”ผมเห็นล่อยาแล้วมันอยู่บนโฟานั่นเอ แ่าเ้ารรมเสือสะุาเ้าอี้แถวๆนั้น (ห้อนายมันะรไปและ-เฟิร์ส//นายุ่ม่ามเอะหา -*- -ไน์)
โป้ !!
หัวระแทโ๊ะรับแเ้าให้
“เฮ้ย!! เป็นไรเปล่า”
“ไอ้บ้าเอ้ย เพราะนายอ่ะแหละ ไม่ยอมบอว่า ล่อยาอยู่ไหน ฮึ่ยๆๆ” พาลแล้วรับ ็นมันเ็บ่า ว่าแล้วผม็เินเ้าไปหาล่อพร้อมเรียหมอนั่น ให้เินเ้ามาหา โยทำเสียเรียเหมือนเวลาเรียหมา อุวะฮะฮ่า
“ั้นไม่ใ่หมานะ....ไอ้เี้ย”ว้า ผมหยิบสำลีปาหน้ามัน แ่สำลีเน้นย้ำอีที ‘สำลี’ เียวนะ ทำไมผมไม่หยิบวแ้วอันอื่น่อนว่ะ แ่ๆ
“ส่มือมาิ...ไอ้หมา ิๆ”
“แล้วนายไม่ทำแผลไ? เลือิบเลยนะนั่น” มันถามลับรับ
“อ่ะ”ผมยื่นอุปร์ “ทำิ”
“หือ O-O ไว้ใั้นเหรอ”
“เออ ไอ้นี่ถามมาว่ะ”
“โอเๆ” มันึยื่นมือมารับอุปร์ไป แ่ปายัไม่หยุพู “ว่าแ่ทำไมนายไม่ทำเอล่ะ น่าะทำเป็นนะ” มันถามรับ ึ่เหุผลน่ะเหรอ เหอะๆๆๆ ....
“ั้นเยทำแผลที่หัวแล้วยามันเ้าาน่ะ” ผมอบมัน้วยน้ำเสียแผ่วเบา แ่เผอิอยู่ใล้มันแ่นี้ มัน็้อไ้ยินเป็นธรรมา เรียมะแวผมสินะ
ไม่เลย มันไม่แว แ่ว่าเสียหัวเราะัลั่นอนโเียวล่ะ
“ฮ่าฮ่าฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
ผลัแม่เลย
ุ้บ!
“ยั่วั้นเหรอ” ผมเปล่านะ ผมแ่ผลัมัน แล้วมัน็ึผมลมา้วย เท่านั้นเอ๊
ว้า ผมวระลุใ่ผมวระลุ แ่ทำไมลายเป็นว่าผมโนมันร่อมอย่านี้เล่า
“หึหึหึ”
เสียหัวเราะ โริไ้อี เอาล่ะ ผมิว่าผมวระถีบมันออไ้แล้ว ใ่ถีบมันออไปะ เอ๊ะ ไม่แปลใันเหรอว่าทำไมผมไม่โวยวายทั้ๆที่ผมเป็นนัโวยวายระับโลเียวนะ(?) เหอะๆๆๆ ผมรู้ว่าสาววายทั้หลายรู้ี = =
ึ!!
ไม่ๆ ไม่ใ่เสียมันระเ็นออไปเพราะผมถีบ ไม่ใ่เสียมันที่หลัระแทพื้นเพราะผมะออนท็อป(?) และไม่ใ่ว่ามีนมา่วยผมโยารเหวี่ยมันไประแทผนั ไม่ใ่เลย แ่เป็น......................
.
.
.
ผมเอที่ิ้น แล้วเอาหัวไประแทาเ้าอี้อีแล้ววว ย้า
ไอ้เ้าอี้ัวเิมนั่นแหละ เี๋ยวมึไ้เลียะูแน่ ไอ้เ้าอี้สัั(?)
“เ็บโว้ยยTT” ผมร้อออมาพร้อมทั้เอามือุมหัว้วยวามเ็บปว หลัาไ้รับารปลปล่อยให้เป็นอิสระ
แ่...
.
.
.
“ฮ่าฮ่าฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ..........”
ไอ้นที่พึ่ปล่อยผมไปนั้นแทบะลไปนอนท้อท้อแ็ เออ แม่เอ้ย หัวเราะให้ฟันร่วเลยนะมึ ฮึ่มๆ
“ทำไมนายุ่ม่ามี้ว่ะ ไม่มีวามเป็นุลสรี(?)เลย ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ”
“แม่เอ้ย หลบิ” ผมลุึ้นมา้วยวามมึนเล็น้อย โอย นี่ผม้อไม่รวสมอมั้ยเนี่ย
อึๆๆ
ผมว้าแ้วน้ำแถวนั้นึ้นื่ม
“เฮ้ย!!!!!!!!!!!!”
พรว
“แ่ๆๆ โอ้ย ไอ้หามีไม้เอ ะโนหาพ่อมึเหรอ ห๊ะ” ผม่ามันพลาเอาผ้ามาเ็โ๊ะ ไอ้เอี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ู้อมาเ็โ๊ะเลยเห็นมั้ย
ผมึะะหันไปม(?)มันอีรอบ็พบับ.....
“^__________________________^”
“ยิ้มว้าเียวนะ ใส่อะไรไว้หรือไ” ผมพูไ้แ่นี้ ไม่ทันไ้่ามัน็.........
วูบบบบบบบบบบบบบ~
“หึหึหึ ีไม่หัวระแทพื้นอีรอบ”เสียใรว่ะพูไม่รู้เรื่อ ่วโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ร่อ~
.................................................................................................
เ้าวัน่อมา
แสแอ่อนในยามเ้าส่อผ่านหน้า่าเ้ามาหาผู้ที่สลบไสลอยู่ในห้อ ้วยท่านอนที่.......เอิ่ม......มือสอ้าอหมอน า้าหนึ่แะพื้น ส่วนอี้าอยู่บนหัวนอนเรียบร้อย แถมอีอย่าือ น้ำลายไหล้วยยยย (นี่นายเอรูริๆ่ายม้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย?TT)
“โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย” ผู้ที่สลบไสลลุึ้นมาอย่ารวเร็วนเผลอเเพราะหน้ามืล้มลไปที่เียอีรั้ ย้า ีนะที่เป็นเีย ไม่เ่นนั้นผม้อไปรวสมอริๆ
“เป็นอะไรอีว่ะ”
เฮือ
ผมหันไปมอร่าอผู้มาเยือน แ่ริๆไม่ใ่ มันอยู่ในห้อนี้มาัพัและมันำลัเปิผ้าม่าน ใ่เปิผ้าม่าน ผ้าม่าน
“ไอ้สลัปลาระี่ แสบาโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
“แ่มันสายแล้วโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
“เหรอโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
“ะโนหาป๊าม๊า มึสอนหรือไ ห๊ะ?”
“พี่เฟร”ผมร้อออมาเสียั “เี๋ยวนะ ทำไม พี่ถึมาอยู่ที่นี่ ทำไม ทำไม ......”
“หุบปาะทีิ ไอ้เฟิร์ส ูเอาุนัเรียนมาให้ ไปอาบน้ำไป เี๋ยวมึ็ไ้ไปโรเรียนสายหรอ ไปๆิ้วๆ” พี่เฟร่าผม พร้อมับเอา เอ่อ เท้า เี่ย(?) ผมให้เ้าไปในห้อน้ำ
ปึ!!
“ไอ้เี้ย ูให้เวลาห้านาทีเท่านั้น ไม่ั้นมึะโนเะ” เสียพี่เฟรเียบลไปพร้อมเสียเท้าทีู่ท่าะเินออนอห้อไปแล้ว เี๋ยวนะ ห้านาที ไอ้พี่บ้าเอ้ยยยยยยยยยยยย
ห้านาที่อมา
เสียปรูเปิพร้อมับ .........ฝ่าเท้าอพี่ายบัเิเล้า ึู่็รู้ว่าเรียมถีบเ็มที่ เอิ่ม นี่ผมเป็นน้อพี่นะ
“แว้ เสร็แล้วโว้ย ำลัะออไปนี่ไรับ” โีหน่อยที่ผมหลบทัน ึ่ปิ ไม่เยยยย ไม่ใ่ว่าพี่แไม่เยทำนะ แ่ไม่เยหลบทันะหาTT
“เอ้า หนมปั ะนม รีบมาเลยมึะสายแล้ว” ว่าบุพี่าย็เินนำลิ่วออนอห้อไป และในะที่ผมำลัะยเท้าเ้าเิน พี่แ็โผล่หัวออมา พร้อมับ
“พวมึเอาันอยู่หรือไ ั้า”ส่ผลให้ผมแทบลิ้ัวามพี่แไปอยู่แล้ว แว้ ปิพี่ผมไม่ใ่นี้โมโหนานี้ะหน่อยTT
และแล้วผม็มาถึโรเรียนโยเียิวเวลาออไปเพียนิเียว ึ่อนนี้ผมำลัยืนฟั ผอ. พล่ามอะไรัอย่า ผมะเล่าให้ฟัล่ะัน
.
.
.
.
บรื้น ปั
ไอ้ห่ารารีบไปายเหรอว่ะ
ผมแอบ่าไอ้นับ้าหน้าเพราะผมยัไม่ทันไ้ปิประูมัน็เหยียบันเร่ไปแล้ว แ่็ไ้แ่่าในใเท่านั้น เพราะผมลัวพี่ายผมอ่า
ผมำลัะหันไปมอพี่เฟร พี่แ็เล่าทุสิ่ที่ผมสสัย่อนหน้านี้ออมา ึ่ผมับใวามไ้ว่ามันแล้ผมอ่า
แล้วพี่แ็หัวเราะออมานแทบระะแอยู่แล้ว ฮือๆๆๆๆ ผมไม่แปลใเลย เพราะพี่เฟรอบแล้ผมเป็นประำ แ่ที่เ็บใือ ทำไมผมิไม่ทันแว้ ฮึ่ยๆๆๆๆๆ หลัานั้นผม็นั่หน้ามุ่ยมาลอทา ไม่ล้าทำไรมาลัวพี่แแล้อีอ่ะ ฮือๆ ถ้าแม่ลับมาเ้าะฟ้อแม่
.
.
.
.
.
เอาล่ะ ลับมาปัุบัน
“เอาล่ะ ทุนฟัรูันหน่อยนะ วันนี้มีนัเรียนใหม่ย้ายเ้ามาลาเทอม”รูที่ปรึษาพวผมพู้วยสีหน้าื่นบานพร้อมับเรียให้เ็ใหม่เ้ามา ึ่ น่ารัิบเป้เลยยยยยย ผมะีบมันนนนนน แ่เี๋ยวนะ ุนัเรียน.....าย อย่าบอูนะว่า
“หวัีเราื่อ อิน นายอิน วิศรุษ” ัเลย ผู้ายโยำเนิ โอ้ ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
พอีว่า เรียน่อีว่า ร่อ~(ไหนบอเรียน ทำไมมีเสียเ่นนี้-*-)
เย็น
รี๊(?)
เอ๊ะ เี๋ยวนะ ูำไ้ว่าูแมนนะ โฮ เผลอหลุแล้วู(?)
Rrrrrrrrrrrrrr…………
ผมเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ ึ่เป็นสายาเพื่อนผมเอ ไอ้ลาสสิ
“หวัีฮ้า โทรมาีบเ๊เหรอฮะ” ใ่นั่นเสียผมเอ
[ไอ้ปัาอ่อน]
“อโทษรับุลาส ระผมะไม่เล่นอีแล้วรับ ออภัยอย่าสูเลยไอ้ห่า เล่นนิเล่นหน่อยไม่ไ้เลยนะ ิๆๆๆ”
[ูะโทรมาบอว่า วันนีู้ะไอ้ี้ะลับ่อน วันนี้แู๊ลับมา ไอ้ี้มันะลับไปประบแ๊น่ะ] แล้วผม็ไ้ยินเสียโวยวายมาามสาย เสียไอ้ี้ ที่่าแฝนละฝาันที่หน้าา(เือบ)เหมือนัน ึ่มันสอนนั้น นละสปีี่ย์ันเลยล่ะ ไอ้ลาสสู แ่ไอ้ี้..........เี้ย เี้ยว่าผมอี555555555555
แล้วมัน็วาสายไป
ส่วนัวผม ะที่ำลัะ้าวออาโรเรียน็เิอาารเหมือนผีหลอ เอ่อไม่ใ่หรอ ็แ่ไอ้นที่แล้ผมเมื่อวานเท่านั้นเอ๊
“อย่าทำหน้าเหมือนเห็นพี่เป็นผีแบบนั้นิไอ้น้อ” ว่าแล้วมัน็ยัิ้วให้อย่าวน
ไอ้ไนรอนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
100%~
ปอลอ เี๋ยวเ้ามาแ้ไเพิ่มเิมให้ใหม่ละันนะะเอ ฟิ้ววววววววววววววว
ความคิดเห็น