คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : OrcusKiller :CHAPTER 7
..บ้านกลางเขา..
รถสปอร์ตสีดำค่อยๆขับเข้ามาจอดบริเวณหน้าบ้านหลังใหญ่ก่อนที่ยงกุกและฮิมชานจะเดินลงมาจากรถด้วยสภาพที่อ่อนเพลียเนื่องจากเสียเลือดมาก
" ตายหรือยัง" ยงกุกหันไปมองฮิมชานด้วยสายตาเรียบนิ่งก่อนจะเอ่ยถามขึ้น
" นั่นปากหรอ" ฮิมชานตอบสวนกลับไปอย่างไม่สบอารมณ์
" เห็นเป็นตีนหรือไง" ยงกุกยังคงพูดด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย
" เออ!" ฮิมชานขึ้นเสียงก่อนจะส่งสายตาอาฆาตไปให้ยงกุก
" สายตานายคงไม่ปกติ เห็นปากเป็นตีน" พูดจบยงกุกก็เดินนำเข้าบ้านไป
" ไอ้ขี้เก๊ก!!! ไอ้บ้า!!" ฮิมชานตะโกนไล่หลังก่อนจะเดินตามเข้าบ้าน เมื่อเดินเข้ามาภายในบ้านทั้งสองคนก็เห็นบุคคลสี่คนกำลังนั่งหน้าเครียดกันอยู่ที่โซฟากลางบ้าน
" นั่งทำหน้ายังกับญาติเสีย" ยงกุกพูดขึ้นก่อนที่ทั้งสี่คนจะหันไปมองผู้มาใหม่ทั้งคู่พร้อมกันเป็นตาเดียว
" ไอ้ยงกุก!! / ฮิมชาน!!" ทั้งสี่คนพูดขึ้นพร้อมกัน ฮิมชอลเมื่อเห็นสภาพของน้องชายฝาแฝดที่เดินตามหลังยงกุกมาถึงกับช็อค เลือดที่อาบเต็มแขนของฮิมชานทำให้ฮิมชอลรู้สึกกลัวและรีบวิ่งเข้าไปหาทันที
" ฮิมชานนายไปโดนอะไรมา ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะ!.." พูดจบน้ำตาของฮิมชอลก็ค่อยๆเอ่อล้นและไหลออกมาจากดวงตาด้วยความเป็นห่วง
" อุบัติเหตุนิดหน่อยน่ะ ฉันไม่เป็นอะไรมากหรอก" ฮิมชานพูดพร้อมกับยิ้มเพื่อให้พี่ชายสบายใจ
" อุบัติเหตุ.. หึ มันเป็นเพราะนายไม่ทำตามที่ฉันบอกต่างหาก" ยงกุกที่ได้ยินสิ่งที่ฮิมชานบอกกับฮิมชอลก็ส่งเสียงหึในลำคอก่อนจะพูดขึ้นอย่างหัวเสีย
" ก็ไอ้บ้านั่นมันกำลังจะเข้ามาแทงนาย!" ฮิมชานเถียงกลับอย่างหงุดหงิด เค้าอุตส่าห์จะช่วยแต่ยงกุกดันเห็นว่าสิ่งที่เค้าทำมันแย่
" แต่นายก็ควรทำตามที่ฉันบอก!!" ยงกุกขึ้นเสียงพร้อมกับจ้องหน้าฮิมชานอย่างคาดโทษ แต่ก่อนที่ฮิมชานจะได้เถียงอะไรกลับไปก็มีเสียงหนึ่งขัดขึ้นซะก่อน
" เฮ้ยๆ กูว่าก่อนจะเถียงกันมาทำแผลก่อนดีกว่าไหม จะรอให้เลือดหมดตัวกันหรือไง" ยงกุกกับฮิมชานหันไปมองคนพูดพร้อมกัน ก่อนที่ฮิมชานจะขมวดคิ้วด้วยความสงสัยว่าคนๆนี้เป็นใคร ผิดกับยงกุกที่ทำหน้าเซ็งๆ
" ไง ไอ้แดฮยอน" ยงกุกเอ่ยทักคนที่ตัวเองโทรตามให้มาที่นี่.. จอง แดฮยอนหรือหมอแดฮยอน หมอประจำองค์กรออร์คัสคิลเลอร์ เป็นเพื่อนกับยงกุกและยงนัมมาตั้งแต่เด็ก ทั้งสามคนเกิดและโตขึ้นมาภายในองค์กรเหมือนกัน พ่อแม่ของแดฮยอนเองก็เป็นนักฆ่า แต่แดฮยอนไม่เลือกที่จะเดินเส้นทางนั้น แดฮยอนเลือกที่จะเป็นหมอเพื่อรักษาคน หลังจากที่เลือกเส้นทางนี้แดฮยอนก็ออกจากองค์กรเพื่อไปเรียนหมอตามที่ตัวเองต้องการ แต่แล้วเมื่อเรียนจบก็โดนเรียกตัวกลับไปเป็นหมอประจำที่องค์กร โดยฝ่ายจัดการขององค์กรให้เหตุผลว่า ที่องค์กรขาดหมอประจำ แดฮยอนจึงต้องจำใจกลับไปอยู่ที่องค์กรตามเดิม
“ ดีใจนะเนี่ย มึงอุตส่าห์มองเห็นกู” แดฮยอนพูดพร้อมกับทำหน้าตาและน้ำเสียงกวนประสาท
“ กูไม่ได้สายตามีปัญหาเหมือนใครบางคนจะได้มองเห็นมึงเป็นตีน” ยงกุกตอบกลับแดฮยอน แต่ก็ยังไม่วายที่จะแขวะฮิมชาน
“ ไอ้!..”
“ ฮิมชาน พอแล้ว” ก่อนที่ฮิมชานจะโวยวายอะไรออกไปก็ถูกพี่ชายขัดขึ้นซะก่อน ฮิมชานจึงเชิดหน้าอย่างขัดใจ
“ ใครวะสายตามีปัญหา แล้วอะไรมองเป็นตีน นี่มึงหลอกด่ากูหรือป่าวเนี่ย?!” แดฮยอนครุ่นคิดอย่างงงๆกับสิ่งที่เพื่อนพูดก่อนจะโวยวายขึ้นเพราะคิดว่าตัวเองถูกหลอกด่า
“ นี่! ตกลงนายจะให้พวกเขาทำแผลไหม จอง แดฮยอน!! มัวแต่คุยกันอยู่นั่นแหละ” ร่างเล็กที่นั่งเงียบอยู่นานโวยขึ้นเสียงดัง
“ ยะแจอ่า ดุดะยอนทำไม” แดฮยอนที่ตอนคุยกับเพื่อนเหมือนสิงห์ แต่พอคุยกับร่างเล็กที่นั่งข้างๆแล้วกลับกลายเป็นลูกแมว ทำเอาทุกคนที่อยู่ตรงนั้นมองด้วยความหมั่นไส้
“ มึงนี่แมร่งปัญญาอ่อนจริงๆ” ยงกุกส่ายหน้าอย่างเอือมๆ ก่อนจะหันไปมองคนที่นั่งอยู่ข้างๆเพื่อนรัก
“ ไม่เจอกันนานเลยนะยองแจ” ยองแจ หรือยูยองแจ เป็นหมอประจำองค์กรเหมือนกับแดฮยอน ต่างกันตรงที่ยองแจไม่ได้มีความเกี่ยวข้องอะไรกับองค์กรมาก่อนที่จะเข้ามาทำงานให้กับองค์กร แต่เพราะเป็นหมอฝีมือดีจึงถูกเรียกตัวให้มาเป็นหมอประจำที่องค์กร
“ นั่นสิ มาทำแผลเถอะ เดี๋ยวเลือดพวกนายจะหมดตัวซะก่อน” ยองแจพูดก่อนจะเขยิบตัวให้ยงกุกลงมานั่งข้างๆเพื่อทำแผล
“ ทำไมยะแจต้องเป็นคนทำให้ไอ้ยงกุกมันด้วย” แดฮยอนโวยวายขึ้น
“ อย่าเรื่องมากได้ไหมแดฮยอน!” ยองแจหันไปขึ้นเสียงใส่แดฮยอน เป็นเหตุให้ลูกแมวที่หงออยู่แล้วอย่างแดฮยอนยิ่งหงอเข้าไปใหญ่
“ กูดูดวงให้ไหมไอ้แดฮยอน” ยงนัมที่เงียบมองสถานการณ์ทุกอย่างอยู่นานเดินเข้าไปกระซิบข้างหูแดฮยอน
“ ดูดวง มึงดูเป็นหรอวะ” แดฮยอนขมวดคิ้วหันไปมองหน้ายงนัม
“ เป็นดิ นี่แค่กูมองมึงแป๊บเดียวกูก็เห็นอนาคตมึงแล้ว” ยงนัมพูดพร้อมกับพยายามกลั้นขำ
“ จริงดิ อนาคตกูจะเป็นยังไงวะ” แดฮยอนถามยงนัมอย่างกระตือรือร้น
“ อนาคตมึงอ่ะ.. กลัวเมียชัวร์ๆ ฮ่าๆๆๆๆๆ” พูดจบยงนัมก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอย่างสะใจ
“ ไอ้เหี้ยนัม!!” แดฮยอนด่ายงนัมเสียงดังลั่น
“ แดฮยอน!! ตกลงนายจะทำไหมแผลอ่ะ!!!” ยองแจที่กำลังจะทำแผลให้ยงกุกหันมาตะคอกใส่แดฮยอนที่ไม่ยอมทำแผลให้กับร่างบางที่ยืนเลือดไหลเต็มแขนสักที
“ ครับๆ ทำแล้วครับ” แดฮยอนตอบรับเสียงดังฟังชัดก่อนจะหันไปเรียกฮิมชาน
“ นาย เอ่อ.. ฮิมชาน มานั่งตรงนี้สิ ฉันจะได้ทำแผลให้” แดฮยอนที่เอาแต่โวยวายอยู่นานเริ่มหันมาจริงจังกับสิ่งที่ตัวเองต้องทำ ฮิมชานเดินมานั่งข้างๆแดฮยอนตามที่อีกคนบอก ตอนนี้ใบหน้าของฮิมชานซีดขาวจนน่ากลัว
“ หน้านายนี่ซีดมากเลย คงจะเสียเลือดไปมากกว่าจะมาถึงนี่” แดฮยอนมองหน้าฮิมชานแล้วพูดขึ้น ก่อนจะหันไปหยิบอุปกรณ์ทำแผลที่ตัวเองเตรียมมาออกจากกระเป๋าเพื่อทำแผลให้กับฮิมชาน ฮิมชานมองแดฮยอนอย่างเอือมๆพร้อมกับคิดในใจ เลือดฉันจะหมดตัวเพราะนายมัวแต่พูดมากเนี่ยแหละ.. และเนื่องจากแผลของทั้งสองคนลึกมากทำให้ต้องเย็บหลายเข็ม ระหว่างการเย็บแผลก็มีเสียงแหกปากโวยวายจากฮิมชานดังลั่นด้วยความเจ็บปวดตลอดเวลา ผิดกับยงกุกที่นิ่งเงียบ ทำหน้าเซ็งเพราะการแหกปากของฮิมชาน และเมื่อเย็บแผลจนเสร็จเรียบร้อยแล้วยองแจกับแดฮยอนก็หยิบถึงเลือดที่เตรียมมาเผื่อฉุกเฉินออกมาเพื่อให้เลือดกับคนเจ็บทั้งสองคนที่เสียเลือดไปมาก
“ ดีนะที่กูโทรถามไอ้นัมเรื่องกรุ๊ปเลือดของมึงกับฮิมชานก่อนมานี่ เลยเอาเลือดติดมาเผื่อด้วย” แดฮยอนพูดขึ้นอย่างภูมิใจในความรอบครอบของตัวเอง ก่อนที่แดฮยอนกับยองแจจะค่อยๆแทงเข็มให้เลือดเข้าไปที่เส้นเลือดบริเวณแขนของคนเจ็บทั้งสองคน แต่เมื่อแดฮยอนแทงเข็มเข้าไปที่ผิวหนังของฮิมชานแล้วก็เกิดเสียงโอดครวญด้วยความเจ็บจากเจ้าตัวขึ้นมาอีกครั้ง
“แหกปากจนน่ารำคาญ” ยงกุกพูดขึ้นหลังจากที่แดฮยอนกับยองแจเจาะเข็มให้เลือดเสร็จเรียบร้อยแล้ว
“ ก็คนมันเจ็บนี่! ฉันไม่ได้เหมือนนายสักหน่อย ไอ้คนไร้ความรู้สึก!!” ฮิมชานที่ได้ยินสิ่งที่ร่างสูงพูดก็หันขวับไปสวนกลับทันที ยงกุกไม่ได้พูดอะไร แต่กลับใช้สายตามองไปที่ฮิมชานอย่างไม่พอใจ เมื่อเห็นสายตานั้นฮิมชานก็ถึงกับพูดไม่ออก เป็นเหตุให้บรรยากาศในห้องโถงเข้าสู่โหมดไร้เสียงในทันที..
“ สวัสดีชาวโลกกกกกกก” ห้องโถงเข้าสู่โหมดไร้เสียงได้ไม่นานจู่ๆก็มีเสียงหนึ่งตะโกนเข้ามาก่อนที่ร่างของเจ้าของเสียงจะก้าวเข้ามาในห้องด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใสอย่างเป็นเอกลักษณ์ ทุกคนที่นั่งอยู่ในห้องโถงหันไปมองบุคคลที่เข้ามาใหม่อย่างพร้อมเพียง
“ ไอ้เด็กเวรจุนฮง!!” แดฮยอนสบถขึ้นเสียงดังเมื่อเห็นว่าบุคคลที่เข้ามาใหม่เป็นใคร.. จุนฮง หรือชเวจุนฮง นักแฮกเกอร์มือหนึ่งที่ใครก็อยากได้ตัวไปทำงานด้วย แต่เจ้าตัวเลือกที่จะทำงานให้กับองค์กรออร์คัสคิลเลอร์ด้วยเหตุผลที่ว่า อยากจะทำ และพ่อแม่ของจุนฮงเองก็เป็นสมาชิกขององค์กรอยู่แล้ว จึงเข้าร่วมองค์กรได้อย่างง่ายดาย จุนฮงรู้จักยงนัม ยงกุกและแดฮยอนมาตั้งแต่เด็ก แต่แดฮยอนไม่ค่อยชอบขี้หน้าจุนฮงเท่าไหร่เพราะจุนฮงชอบยุ่มย่ามกับน้องชอบของแดฮยอน
“ ครับคุณพี่เขย” จุนฮงขานรับอย่างสดใสน่ารัก (ในความรู้สึกของตัวเอง..)
“ ใครพี่เขยมึง!” แดฮยอนโวยวายเสียงดังลั่นจนทุกคนที่อยู่ในห้องโถงรู้สึกเอือม..
“ ก็พี่แดฮยอนไงครับ” จุนฮงฉีกยิ้มส่งให้แดฮยอนอย่างชอบใจ
“ ไอ้!...”
“ พี่แดฮยอน..” ยังไม่ทันที่แดฮยอนจะสันหาคำอะไรมาต่อว่าจุนฮง จู่ๆก็มีเสียงหนึ่งแทรกขึ้นมาพร้อมกับคนตัวเล็กที่ค่อยๆโผล่ออกมาจากทางด้านหลังจุนฮง แดฮยอนเบิกตาโพลงอย่างตกใจ ไม่คิดว่าคนๆนี้จะมาอยู่ที่นี่
“ จงออบ?!” แดฮยอนเรียกชื่อคนตัวเล็กเสียงดังด้วยความตกใจ จงออบเป็นน้องชายสุดรัก สุดหวงของแดฮยอนที่ไม่ว่าใครก็ห้ามยุ่งเด็ดขาด..
“ มาที่นี้ได้ไง” แดฮยอนถามขึ้นด้วยความสงสัย
“ จุนฮงพาผมมา” จงออบพูดพร้อมกับทำหน้าเศร้า
“ ไอ้จุนฮง! นี่มึงแอบพาน้องกูมาหรอ” แดฮยอนโวยวายขึ้นอีกครั้ง
“ ผมไม่ได้แอบ ผมก็พามาให้พี่เห็นเลยเนี่ย” จุนฮงพูดอย่างไม่สะทกสะท้านกับน้ำเสียงไม่พอใจของแดฮยอน
“ มึง!..”
“ พี่แดฮยอน.. อย่าไปว่าอะไรจุนฮงเลยนะ ผมมานี่ก็เพราะอยากเจอพี่ พี่ไม่ได้กลับบ้านตั้งหลายวันแล้ว” ยังไม่ทันที่แดฮยอนจะได้ด่าอะไรจุนฮงต่อ จงออบก็ขัดขึ้นพร้อมกับมองหน้าแดฮยอนอย่างเศร้าๆ
“ พี่ขอโทษนะจงออบ ช่วงนี้พี่ยุ่งมาก ต่อไปพี่จะพยายามกลับบ้านให้บ่อยขึ้นนะ” แดฮยอนลูบหัวจงออบพร้อมกับยิ้มให้อย่างอ่อนโยน
“ จริงนะ” จงออบมองสบตาพี่ชาย
“ จริงสิ” แดฮยอนดึงน้องชายเข้ามากอดแน่น
“ ไม่ทำหน้าเศร้าแล้วนะ” แดฮยอนผละกอดแล้วยิ้มให้กับจงออบอีกครั้ง
“ ครับ” จงออบพยักหน้าพร้อมกับยิ้มหวานส่งให้พี่ชาย
“ ว่าแต่มึงมาที่นี้ได้ไงไอ้จุนฮง” แดฮยอนหันไปถามจุนฮง
“ มาสเตอร์จินซอกบอกให้ผมมาที่นี่ เพื่อบอกข่าวกับพวกพี่” สายตาขี้เล่นของจุนฮงเปลี่ยนเป็นจริงจังเมื่อพูดถึงเหตุผลที่มาที่นี้พร้อมกับมองไปที่แฝดทั้งสี่คน
“ ข่าวอะไร” ยงกุกถามขึ้นด้วยความสงสัย ทุกคนในห้องโถงมองไปที่จุนฮงเพื่อรอคำตอบ
“ คิมแทซงยังไม่ตาย”
----------------------------------------------------------------------
ไรท์เตอร์คนนี้กลับมาแล้ววววว หลังจากที่หายไปนาน เนื่องจากกำลังใจที่ไม่ค่อยมีเท่าไหร่ทำให้ไรท์เกิดการดองฟิคด้วยความหมดกำลังใจและใช้ชีวิตอย่างสโลไลฟ์ เฮ้อ.. แต่เพราะไม่อยากทิ้งฟิคเรื่องนี้เลยบอกกับตัวเองว่าให้แต่งตอนนี้ให้จบสักที!! ในที่สุดก็ทำได้ เย่!! (ช่างน่ายินดี -___-) ยังไงก็ฝากตอนนี้ด้วยนะคะ ดีไม่ดียังไงบอกกันได้นะ มีอะไรที่ไรท์ควรปรับหรือแก้ไขก็บอกได้เลย ไรท์จะพยายามทำให้ฟิคเรื่องนี้ออกมาดีที่สุดเท่าที่ทำได้ ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านฟิคเรื่องนี้นะคะ ทั้งคนที่ติดตามและคนที่หลงเข้ามา(?) ขอบคุณจริงๆค่ะ รักนะคะ ส่วนตอนต่อไปจะมาเมื่อไหร่นั้น.. ก็แล้วแต่กำลังใจที่ทุกคนจะมีให้ไรท์คนนี้ค่ะ หึ หึ หึ.. (เลียนแบบเสียงยงกุก)
แท็กฟิค >>> #ฟิคผชอตร
ความคิดเห็น