[Fic B.A.P] OrcusKiller ผู้ชายอันตราย

ลำดับตอนที่ #7 : OrcusKiller :CHAPTER 6

ภายใต้ผู้คนมากมายภายในห้างชื่อดังแห่งนี้ ร่างสูงทั้งสองรู้สึกได้ว่ามีคนกลุ่มหนึ่งกำลังตามพวกเค้าทั้งสี่คนอยู่..

“ มึงก็รู้สึกใช่ไหม” ยงนัมเอ่ยขึ้นโดยไม่หันไปมองคู่สนทนาอย่างยงกุก เพื่อไม่ให้ผิดสังเกต

“ อื้อ” ยงกุกตอบแต่สายตาก็ยังคงไม่ละจากทางเดินข้างหน้า

“ เอาไง” ยงนัมยังคงถามยงกุกอย่างขอความเห็น

“ เดี๋ยวกูจะพาไอ้ดื้อนี่แยกไปอีกทาง ส่วนฮิมชอลก็ไปกับมึง แล้วค่อยไปเจอกันที่บ้านกลางเขา ถ้ามันตามพวกเรามาได้ขนาดนี้แสดงว่าส่วนหนึ่งต้องไปดักรออยู่ที่บ้านแล้ว เพราะงั้นคงจะกลับไปบ้านไม่ได้ สองคนนี้เองก็ยังไม่พร้อมสู้” ยงกุกพูดออกความเห็น

“ อื้อ กูเห็นด้วย” ยงนัมตอบกลับ แฝดร่างบางทั้งสองคนมองร่างสูงทั้งสองสลับกันด้วยความสงสัย

“ เกิดอะไรขึ้นหรอ” ฮิมชอลเอ่ยถามพร้อมกับมองหน้ายงนัมอย่างสงสัย

“ เดี๋ยวเราจะแยกกัน นายจะไปกับฉัน ส่วนฮิมชานจะไปกับยงกุก ระหว่างนี้ไม่ต้องถามอะไรมาก แค่ตามฉันมาและทำตามที่บอก” ยงนัมบอกกับแฝดร่างบางทั้งสอง

“ แยกกัน แต่ว่าฉัน..” ฮิมชานพูดขึ้นด้วยความตกใจ เพราะตั้งแต่เกิดมาร่างบางทั้งสองคนไม่เคยต้องแยกจากกันเลย

“ ไม่มีแต่” ยงกุกพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง ฮิมชานไม่ได้โต้แย้งหรือเถียงอะไร ร่างบางได้แต่เม้มปากและมองไปที่พี่ชายอย่างเป็นห่วง

“ ฉันไม่เป็นไรหรอกฮิมชาน ไม่ต้องห่วงนะ” ฮิมชอลสบตากับน้องชายแล้วยิ้มให้อย่างอ่อนโยน คนตัวบางรู้ดีว่าน้องชายกำลังเป็นห่วง เพราะถึงคนตัวบางจะเกิดก่อน แต่ฮิมชานก็เป็นน้องชายที่คอยดูแลพี่ชายอย่างตนมาตลอด

“ ระวังตัวด้วยนะ” ฮิมชานยังคงมองพี่ชายอย่างเป็นห่วง

“ อื้อ นายก็ด้วยละฮิมชาน” ฮิมชอลพยักหน้าตอบรับน้องชาย ฮิมชานเองก็พยักหน้าตอบรับพี่ชายเช่นกัน

“ ไม่ต้องห่วง นายสองคนปลอดภัยแน่ แค่ต้องเชื่อใจฉันสองคน” ยงนัมพูดพร้อมกับหันมามองฮิมชอล คนตัวบางพยักหน้าพร้อมกับยิ้มให้ ร่างโปร่งยิ้มตอบกลับไปอย่างอ่อนโยน

“ แยกกันตรงนี้แหละ” พูดจบยงกุกก็ไม่รอช้า ร่างสูงจับมือฮิมชานและพาร่างบางวิ่งไปทางออกด้านหลังห้าง ส่วนยงนัมเมื่อได้สัญญาณจากยงกุกก็คว้ามือฮิมชอลและพาวิ่งตรงไปยังที่จอดรถทันที และเมื่อทั้งสี่คนแยกจากกัน พวกที่แฝงตัวอยู่กับผู้คนพาในห้างก็รู้ตัวทันทีว่าเหยื่อรู้ตัวแล้วจึงแยกกันเป็นสองกลุ่มและวิ่งตามเป้าหมายของตัวเองไป

ด้านยงนัม

ยงนัมจับมีคนตัวบางแน่นและวิ่งตรงไปยังรถที่จอดไว้ ด้านหลังของทั้งสองคนมีผู้ชายประมาณห้าคนวิ่งตามมาติดๆพร้อมกับถืออาวุธครบมือ

“ อีกนิดเดียวก็จะถึงแล้ว” ยงนัมพูดกับฮิมชอล คนตัวบางพยักหน้า

ปังง!!

เสียงปืนดังขึ้น หนึ่งในกลุ่มคนที่วิ่งตามทั้งสองคนมาเล็งปืนไปที่ยงนัม แต่เล็งพลาดไปโดนเสา ร่างโปร่งพยายามพาคนตัวบางวิ่งให้เร็วที่สุดเพื่อพาอีกคนไปหลบในรถให้ปลอดภัย และเพื่อที่ร่างโปร่งจะได้สู้อย่างถนัดมือ ไม่นานทั้งสองคนก็มาถึงรถ ยงนัมกดปลดล็อครถก่อนจะเปิดประตูฝั่งซ้ายให้คนตัวบางเข้าไปนั่ง

“ รออยู่ในนี้ ก้มหัวไว้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นอย่าเปิดประตูรถออกมา แล้วก็ล็อคประตูด้วย เข้าใจไหม” ยงนัมสั่งคนตัวบางที่เข้าไปนั่งในรถเรียบร้อยแล้วก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบปืนที่เก็บไว้ในคอนโซนหน้ารถออกมา

“ อื้อ ระวังตัวด้วยนะยงนัม..” ฮิมชอลพยักหน้าตอบรับพร้อมกับมองร่างโปร่งด้วยความเป็นห่วง

“ ฮ่าๆๆๆ มันมากันแค่นี้ทำอะไรฉันไม่ได้หรอก ไม่ต้องห่วง” ยงนัมหัวเราะพร้อมกับยกมือขึ้นยีผมคนตัวบางก่อนจะผละออกจากตัวรถแล้วปิดประตู เมื่อเห็นว่าร่างโปร่งปิดประตูแล้วฮิมชอลก็รีบล็อครถและก้มหัวลงตามที่อีกคนสั่งในทันที

“ หึ” ยงนัมออกไปยืนประจันหน้ากับชายกลุ่มนั้นก่อนจะส่งเสียงหึในลำคอและยิ้มมุมปากอย่างเยือกเย็น

“ แบบนี้แมร่งโคตรดูถูกกันเลยว่ะ” พูดจบร่างโปร่งก็เล็งปืนไปที่ชายกลุ่มนั้นแล้วลั่นไกล

ปังง ปังง ปังงง!!!

ร่างโปร่งลั่นไกลปืนออกไปถูกชายสองคนที่กำลังวิ่งเข้ามาใกล้ตัว สองร่างที่ถูกยิงล้มลงไปกองกับพื้นอย่างไร้วิญญาณ อีกสามคนที่เหลือเมื่อเห็นว่าพวกของตัวเองสองคนโดนจัดการไปแล้วจึงรีบวิ่งเข้าไปประชิดตัวคู่ต่อสู้

พลัก!! ปังง!!

ยงนัมต่อยไปที่ใบหน้าของชายคนแรกที่วิ่งเข้ามาแล้วลั่นไกลปืนไปที่หน้าอกข้างซ้าย ก่อนที่คนที่เหลืออีกสองคนจะวิ่งเข้าประชิดตัวร่างโปร่งพร้อมกัน ยงนัมถีบเข้าไปที่ท้องของชายคนแรก ก่อนจะหันไปยกมือขึ้นรับหมัดของชายอีกคนแล้วหักมือนั้นก่อนจะหันปากกระบอกปืนไปจ่อที่หัวแล้วลั่นไกลปืน ชายคนแรกที่ล้มไปกองกับพื้นเพราะโดนถีบเมื่อตั้งตัวขึ้นมาได้ก็หยิบปืนของตัวเองออกมาจากด้านหลังแล้วเล็งไปที่ยงนัม แต่ด้วยความที่ร่างโปร่งไวกว่าและมีการตอบสนองที่เร็วกว่าจึงลั่นไกลปืนออกไปก่อนที่อีกฝ่ายจะได้เหนี่ยวไกล กระสุนถูกเข้ากลางหน้าผากของอีกฝ่ายก่อนร่างนั้นจะล้มลงไปนอนแน่นิ่งกับพื้น

“ หึ แค่เห็นกูก็รู้แล้วว่าพวกมึงมันก็แค่นักฆ่ารับจ้างกระจอกๆ” ยงนัมพูดพร้อมกับลดปืนลงก่อนจะหยิบมือถือของตัวเองขึ้นมากดโทรออกไปยังหน่วยไอริส ตอนนี้บนพื้นด้านหน้าร่างโปร่งเต็มไปด้วยร่างไร้วิญญาณของกลุ่มคนที่มาตามฆ่าพวกเค้าทั้งสี่

“ ฮัลโหลเฮียนิวแชมป์ เก็บกวาดที ลานจอดรถที่ห้างxxx ชั้น 3 เดี๋ยวผมเอาเหรียญใส่ไว้ให้ที่ศพ” เมื่อพูดจบยงนัมก็วางสายในทันที เพราะไม่ต้องพูดอะไรมากแค่บอกสถานที่ปลายสายก็เข้าใจ ร่างโปร่งเดินกลับไปยังรถของตัวเองที่มีคนตัวบางนั่งอยู่ด้านใน ก่อนจะยกมือขึ้นเคาะกระจกด้านคนขับ คนตัวบางที่นั่งก้มหัวอยู่ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามองไปที่กระจกรถ

“ ยะ.. ยงนัม” เมื่อเห็นว่าเป็นร่างโปร่งฮิมชอลก็เอื้อมมือไปกดปลดล็อคประตูรถในทันที

“ โอเคไหม” เมื่อขึ้นมานั่งบนรถเรียบร้อยแล้วยงนัมก็หันไปถามคนตัวบางด้วยความเป็นห่วง

“ อะ.. โอเค” คนตัวบางตอบด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ฮิมชอลยังคงตกใจกลัวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ถึงคนตัวบางจะเคยเห็นคนตายมาแล้วตอนที่เจอกับยงนัมครั้งแรก แต่ตอนนั้นคนตัวบางหลบอยู่ในห้องน้ำก็เลยได้ยินแค่เสียงปืนไม่ได้เห็นการฆ่ากันต่อหน้าแบบนี้

“ ตัวนายสั่นยังกับลูกหมาเนี่ยนะโอเค” ยงนัมมองอีกคนก่อนจะยกมือขึ้นลูบผมคนตัวบางเบาๆ

“ ไม่เป็นไรแล้วนะ ไม่ต้องกลัว ฉันจัดการพวกมันหมดแล้ว” ร่างโปร่งพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนพร้อมกับส่งยิ้มให้คนตัวบางเพื่อให้อีกคนหายหวาดกลัว

“ อะ.. อื้อ ขอบคุณนะ” ฮิมชอลพยักหน้าเบาๆ ตอนนี้ใบหน้าของคนตัวบางร้อนผ่าวจนเจ้าตัวรู้สึกได้ว่าหน้าของตัวเองกำลังแดงเพราะการกระทำที่แสนอ่อนโยนของร่างโปร่งข้างๆจึงได้แต่ก้มหน้างุด

“ ครับผม ฮ่าๆๆ งั้นเราไปกันเถอะ เดี๋ยวไอ้ยงกุกมันก็พาฮิมชานตามไปที่บ้านกลางเขาเอง ไม่ต้องห่วงนะ ไอ้ยงกุกมันไม่ปล่อยให้น้องนายเป็นอะไรหรอก” ยงนัมพูดพร้อมกับยิ้มให้ฮิมชอลอีกครั้ง คนตัวบางพยักหน้าแล้วยิ้มตอบ ก่อนที่ร่างโปร่งจะหันไปสตาร์ทรถแล้วขับออกไปจากห้างมุ่งตรงไปยังที่หมาย

ด้านยงกุก

ร่างสูงจับมือร่างบางวิ่งมาตามทางออกด้านหลังห้าง แต่เมื่อวิ่งมาเรื่อยๆทั้งสองคนก็ต้องพบกับทางตัน.. ทั้งสองคนหอบหายใจก่อนจะหันไปเผชิญหน้ากับศัตรู

“ หลบข้างหลังฉัน” ยงกุกพูดก่อนจะดึงฮิมชานให้ไปหลบอยู่ด้านหลังตัวเองเพื่อความปลอดภัย ร่างบางทำตามที่ร่างสูงบอกอย่างว่าง่าย

“ สุดทางแล้วสินะ” หนึ่งในกลุ่มนักฆ่ารับจ้างเอ่ยขึ้น ตอนนี้ด้านหน้าของยงกุกมีนักฆ่ารับจ้างประมาณสิบคน แต่ละคนล้วนแต่มีใบหน้าที่กระหายการฆ่า

“ หึ” ยงกุกหัวเราะหึในลำคอพร้อมกับยิ้มมุมปาก ตอนนี้แววตาของร่างสูงเปลี่ยนไป จากแววตาที่เรียบนิ่งกลายเป็นแววตาที่ดูดุร้ายเหมือนสัตว์ที่เตรียมจะขย้ำเหยื่อ ร่างสูงล้วงมือเข้าไปหยิบมีดพกที่พกติดตัวไว้ในกระเป๋ากางเกงออกมาก่อนจะมองตรงไปยังศัตรูที่ยืนอยู่ด้านหน้า

“ ฮ่าๆๆๆ มีดเล่มแค่นี้จะทำอะไรพวกกูได้” นักฆ่ารับจ้างคนเดิมหัวเราะขึ้นเมื่อเห็นอาวุธที่ร่างสูงหยิบออกมา ทำให้พวกที่เหลือหัวเราะตาม ร่างสูงไม่ได้ตอบอะไรกลับไปได้แต่จ้องมองเงียบๆ จากการที่ยงกุกใช้สายตาในการประเมินแล้วไอ้คนที่พูดมากนี่น่าจะเป็นตัวหัวหน้า

“ เฮ้ยพวกมึง คุณนักฆ่าชั้นสูงเค้ามีอาวุธอยู่แค่นั้น พวกเราก็ให้เกียรติเค้ากันหน่อย ทิ้งปืนแล้วใช้อาวุธที่มันเท่าเทียมกันหน่อย” พูดจบพวกนักฆ่ารับจ้างก็ทิ้งปืนตามที่หัวหน้าสั่งและหยิบมีดขึ้นมากันคนละเล่ม ร่างสูงที่เห็นแบบนั้นก็ฉีกยิ้มมุมปากมากขึ้นอย่างน่ากลัว

“ อาวุธพร้อมแล้วก็.. ฆ่ามันสองคนซะ!” เมื่อสิ้นเสียงตัวหัวหน้าเหล่านักฆ่ารับจ้างพวกนั้นก็วิ่งตรงเข้ามาหายงกุกพร้อมกับมีดในมือ ตอนนี้แววตาของร่างสูงได้กลายเป็นแววตาของปีศาจอย่างเต็มขั้น ร่างสูงเปลี่ยนการจับมีดโดยหันปลายมีดเข้าด้านในก่อนจะใช้มือด้านหนึ่งกันมือที่ถือมีดของนักฆ่าคนแรกแล้วใช้มีดของตัวเองปาดเข้าที่คอก่อนจะถีบร่างนั้นทิ้ง แล้วหันไปใช้มีดแทงรัวๆเข้าที่อกของนักฆ่าคนที่สองที่วิ่งเข้ามา ก่อนจะใช้มืออีกข้างที่ว่างอยู่บีบไปที่คอของนักฆ่าคนที่สามที่พุ่งเข้าหาตัวแล้วดึงมีดออกจากร่างไร้วิญญาณของนักฆ่าคนที่สองหันมาปาดเข้าที่คอของนักฆ่าคนที่สาม ร่างสูงใช้มีดในมือฆ่าพวกนักฆ่ารับจ้างเหล่านั้นอย่างเลือดเย็นจนพวกมันเหลือจำนวนคนน้อยลงเรื่อยๆ จนในที่สุดก็เหลือแค่ตัวหัวหน้ากับลูกน้องมันอีกหนึ่งคน และดูเหมือนว่าลูกน้องคนเดียวที่เหลืออยู่จะหวาดกลัวกับสิ่งที่เกิดขึ้น เพราะร่างสูงที่ยืนอยู่ตรงหน้าของพวกมันในตอนนี้ต่างจากที่พวกมันเห็นในตอนแรกมาก จากคนที่เหมือนจะจนตรอกในสายตาพวกมันกลับกลายเป็นปีศาจ

“ ฆ่ามันสิ ยืนรอห่าอะไรอยู่ได้!!” ไอ้ตัวหัวหน้าแหกปากสั่งลูกน้อง เมื่อได้ยินสิ่งที่หัวหน้าสั่งลูกน้องมันก็ทำใจดีสู้เสือวิ่งเข้าหาร่างสูงพร้อมกับยกมีดขึ้นเพื่อหวังจะดับลมหายใจของร่างสูง ตัวหัวหน้าเมื่อเห็นว่าลูกน้องวิ่งเข้าไปแล้วจึงรีบพุ่งตัวเข้าไปหาร่างสูงเพื่อใช้โอกาสที่ร่างสูงกำลังไขว้เขวนี้ชิงลงมือ

“ ยงกุกระวัง!!” ฮิมชานที่สังเกตเห็นว่าตัวหัวหน้ามันใช้โอกาสที่ยงกุกกำลังสู้กับลูกน้องพุ่งตัวเข้ามาก็ตะโกนเตือนร่างสูงอย่างตกใจพร้อมกับแทรกตัวขึ้นมาข้างหน้าเพื่อกันมีดให้กับอีกคน แต่ดูเหมือนว่ายงกุกจะไวกว่า ร่างสูงปาดคอตัวลูกน้องมันทิ้งอย่างรวดเร็วก่อนจะหันมาเอาแขนบังตัวฮิมชานแล้วดันร่างบางไปหลบข้างหลัง แต่ก็ดูเหมือนว่าร่างสูงยังไวไม่พอ..

ฉึก!!!

มีดของตัวหัวหน้าแทงเข้าที่ต้นแขนของยงกุกแล้วทะลุไปที่ต้นแขนของฮิมชานที่ยืนหลบตัวติดกับร่างสูงอยู่ด้านหลัง

“ อ๊ากก!!” เสียงของฮิมชานดังขึ้นด้วยความเจ็บปวด ยงกุกที่เห็นว่าตัวเองโดนแทงและทะลุไปโดนร่างบางที่หลบอยู่ด้านหลังก็ถึงกับเลือดขึ้นหน้า ร่างสูงเตะตัดเข้าที่ขาของตัวหัวหน้าและเมื่อศัตรูทำท่าจะล้มลงร่างสูงก็ยกมีดของตัวเองขึ้นแทงสวนเข้าไปที่ปลายคางอย่างเลือดเย็น ก่อนจะปล่อยร่างที่ไร้ลมหายใจให้ลงไปนอนแน่นิ่งอยู่ที่พื้น..

“ ฮึก..” เสียงร้องไห้เพราะความเจ็บปวดของร่างบางดังขึ้นจากด้านหลัง ร่างสูงตัดสินใจดึงมีดออกจากแขนโดยไม่สนใจว่าอีกคนจะเจ็บหรือไม่ ก่อนจะหันไปเผชิญหน้ากับอีกคนพร้อมกับมองด้วยความโกรธ

“ อ๊ากก!! ฮืออ.. ฮึก..” เมื่อยงกุกดึงมีดออกร่างบางก็แหกปากร้องอีกครั้งอย่างเจ็บปวดพร้อมกับร้องไห้หนักขึ้นและยกมือไปจับที่แขนข้างที่โดนแทง ต่างจากร่างสูงที่ดูเหมือนว่าจะไม่รู้สึกเจ็บอะไรเลยสักนิด

“ ฉันบอกนายแล้วใช่ไหมว่าให้หลบอยู่ข้างหลัง!” ยงกุกตะคอกใส่หน้าร่างบางเสียงดังด้วยความโกรธจัด

“ ฮึก.. ก็มันจะเข้ามาแทงนายแล้ว จะให้ฉันอยู่ดูเฉยๆรึไง!!” ฮิมชานสะอื้นพร้อมกับตะโกนเสียงดังตอบกลับไป ร่างบางคิดในใจว่าตัวเองอุตส่าห์ทำเพื่อจะช่วยร่างสูง แต่ดูเหมือนว่าอีกคนจะเห็นว่าสิ่งที่ตัวเองทำนั้นมันแย่

“ ใช่!! นายควรจะทำตามที่ฉันบอก!!!” ยงกุกโกรธอย่างถึงที่สุด ร่างสูงยกมือขึ้นไปบีบทับที่แผลของร่างบางอย่างแรง ในความคิดของร่างสูง ร่างบางควรจะทำตามที่เค้าบอก ถ้าร่างบางเชื่อใจและทำตามที่บอกก็จะไม่ต้องมาเจ็บตัวแบบนี้

“ โอ๊ยยย!! ฮืออ ปล่อย!! ฉันเจ็บนะ!!!” ฮิมชานร้องลั่นอย่างเจ็บปวดที่แผล ร่างบางพยายามที่จะดึงมือร่างสูงออกแต่ก็ไม่เป็นผล

“ ก็ทำให้เจ็บ นายจะได้รู้ว่าถ้าไม่ทำตามที่ฉันบอกแล้วผลที่ตามมามันเป็นยังไง!!” ยงกุกตะคอกเสียงดังก่อนจะปล่อยมือออกจากแขนร่างบาง

“ ฮึก! ไอ้บ้ายงกุก!!” ฮิมชานด่าร่างสูงเสียงดังด้วยความโกรธ ร่างบางไม่คิดว่าคนตรงหน้าจะเย็นชาและร้ายกาจได้มากขนาดนี้ ยงกุกไม่ได้สนใจเสียงของร่างบางที่ตะโกนด่าตัวเองมากนัก แต่ก็ยังใช้สายตามองอย่างคาดโทษก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออกไปยังเบอร์ที่ต้องการ

“ เฮียนิวแชมป์ มาจัดการด้วย หลังห้างXXX ขอรถผมคันนึงด้วย” เมื่อปลายสายรับยงกุกก็พูดสิ่งที่ตัวเองต้องการทันที

[ มึงสองคนพี่น้องนี่เคยคิดจะให้กูพูดอะไรตอบกลับบ้างไหมฮะ!! แมร่ง! โทรมาก็พูดๆๆแล้วก็วาง] เสียงของปลายสายพูดขึ้นมาอย่างหงุดหงิด

“ เป็นเชี่ยอะไรของเฮียเนี่ย..” ยงกุกถามปลายสายด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งตามแบบฉบับของตัวเอง ร่างสูงรู้สึกมึนงงเมื่ออยู่ๆก็โดนปลายสายบ่นใส่

[ มึงยังจะมีหน้ามาถามกูอีกหรอ!! แล้วพี่มึงเนี่ยบอกให้กูมาเก็บกวาดแล้วจะใส่เหรียญไว้ให้ที่ศพ กูหาจนทั่วแล้วแมร่งก็ไม่มีสักเหรียญ!! สมองมันมีปัญหารึไงวะ สองรอบแล้วนะเว้ย!!] นิวแชมป์ยังคงตะโกนแหกปากโวยวายใส่ยงกุกไม่เลิก

“ เออๆ เลิกบ่นได้แล้วเฮีย เดี๋ยวมาเก็บที่ผมนี่ เร็วๆด้วยผมรีบ แค่นี้นะ” พูดจบยงกุกก็กดตัดสายทันทีไม่รอให้ปลายสายได้ด่าอะไรสวนกลับมาอีก เมื่อวางสายจากนิวแชมป์แล้วร่างสูงก็เลื่อนหาเบอร์ของใครอีกคนก่อนจะกดโทรออก รอไม่นานนักปลายสายก็รับ

“ เออ มึงไปรอกูที่บ้านกลางเขาที เอาอุปกรณ์ทำแผลของมึงมาด้วย เดี๋ยวกูตามไป” เมื่อบอกสิ่งที่ตัวเองต้องการเรียบร้อยและปลายสายก็รับรู้แล้ว ร่างสูงก็กดวางสายในทันทีก่อนจะหันกลับไปมองร่างบางที่ยังยืนสะอื้นไม่เลิกนิ่งๆ แต่ร่างบางมองร่างสูงกลับด้วยสายตาที่โกรธจัด ทั้งสองคนยืนรออยู่ตรงนั้นไม่นานนักก็ได้ยินเสียงรถเข้ามาจอดอยู่ตรงปากทางเข้า ร่างสูงหันไปมองตามเสียงก็พบกับบุคคลขี้บ่นที่กำลังเดินลงจากรถตรงมาที่ตัวเองและร่างบาง

“ หน้าเป็นส้นตีนอะไรอีกอ่ะเฮีย..” ยงกุกเอ่ยทัก และมันช่างเป็นการทักทายที่.. (ละไว้เป็นอันว่าเข้าใจกัน -“-)

“ เดี๋ยวมึงอ่ะจะเจอตีน! ไหนเหรียญกู” นิวแชมป์ตอบสวนกลับไปพร้อมกับถามหาค่าตอบแทนที่ตัวเองต้องได้

“ แก่แล้วยังหน้าเงิน..” ยงกุกพูดพร้อมกับส่ายหัวเบาๆ

“ เดี๋ยวมึงได้แดกตีนจริงๆ” นิวแชมป์พูดอย่างหงุดหงิด

“ ของไอ้นัมเท่าไหร่” ยงกุกเอ่ยถามถึงจำนวนของพี่ชายฝาแฝด

“ ห้า”

“ อื้อ” ยงกุกตอบรับก่อนจะนับเหรียญทองสิบห้าเหรียญส่งให้กับนิวแชมป์

“ เอ้า นี่กุญแจรถที่มึงขอ” เมื่อได้รับค่าตอบแทนของตัวเองมาแล้วนิวแชมป์ก็ยื่นกุญแจรถให้กับร่างสูง

“ อื้อ” ยงกุกส่งเสียงอือในลำคอพร้อมกับพยักหน้าให้นิวแชมป์ ก่อนจะหันไปดึงแขนร่างบางข้างที่ไม่มีแผลให้เดินตามตัวเองไปขึ้นรถ

“ หึ มึงสองคนนี่สงสัยจะเป็นเนื้อคู่กันจริงๆ ขนาดแผลพวกมึงยังที่เดียวกันเลย ฮ่าๆๆๆ” นิวแชมป์ที่เพิ่งสังเกตเห็นว่าแขนของทั้งสองคนมีแผลที่เดียวกันเอ่ยแซวขึ้น

“ เฮียอยากลองเอาหน้ามาคู่กับตีนผมไหมล่ะ” ยงกุกพูดก่อนจะเดินขึ้นรถไปตามด้วยร่างบาง

“ กูว่าเดี๋ยวพวกมึงก็ได้กัน.. เอ้าๆ ไปเก็บกวาดกันได้แล้ว ยืนมองหน้ากูกันอยู่เนี่ยแล้วเมื่อไหร่จะเสร็จ” นิวแชมป์พูดกับตัวเองก่อนจะหันไปสั่งลูกน้องให้เก็บกวาดทุกอย่างให้เรียบร้อย ส่วนคนที่ถูกพูดถึงเมื่อเห็นว่าร่างบางขึ้นรถเรียบร้อยแล้วก็ขับออกไปยังที่หมายทันที..

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------

อัพแล้วจ้า!!!!! หลังจากที่หายไปเกือบนาน ช่วงนี้ไรท์ไม่ค่อยมีเวลาเท่าไหร่ แถมเข้ามาดูกี่ทีคอมเม้นก็ยังเท่าเดิม ทำให้กำลังใจในการแต่งมันหดหาย.. เฮ้ออ เศร้าเหมือนกันนะคะที่แต่งแล้วไม่มีเม้น รู้สึกเหมือนฟิคตัวเองมันห่วยจนไม่มีใครอยากเข้ามาอ่าน รู้สึกแย่มากจริงๆค่ะ แต่ก็จะแต่งต่อไปเผื่อว่าจะมีคนที่ยังสนใจแฝดบังและแฝดฮิมอยู่ ยังไงก็ฝากคนที่เข้ามาอ่านติดตามต่อไปด้วยนะคะ รักคนอ่านนะคะ