คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Love undeniable 02 : ผิดคน ?
Love Undeniable รัก...ปฏิเสธไม่ได้
Chapter 02: ผิดคน...
โอ้ย! ทำไงดีล่ะ ตอนนี้ผมโดนพี่เค้าลากมา เพราะคิดว่าผมเป็นยองแจ จะตะโกนบอก ก็กล้วพี่เค้าจะจำผมได้ เอาไงดี ทำไงดี ตอนนี้ตัวผมทำอะไรไม่ถูก ผมหันไปมองจองแจ เพื่อที่จะขอความช่วยเหลือจากมัน ที่ตอนนี้เอาแต่ยืนทำตาโต ตกใจ ทำอะไรไม่ถูกยิ่งกว่าผมซะอีกมั้ง ทำให้ผมยิ่งกลัวเข้าไปใหญ่ ไม่เหลือใครที่จะช่วยผมได้แล้วใช่มั๊นเนี๊ย!...
ฌ ห้องอาหาร Best Absolute Perfect
อ๊ากก กก!! ใครก็ได้ช่วยผมที นี่พี่เค้าไม่คิดที่จะหันมามองกันเลยใช่มั๊ย ว่าคนที่ลากมานั้นไม่ใช่ยองแจสักหน่อย...
พี่ยงกุกลากผมมาที่โต๊ะในห้องอาหารของมหาลัย โต๊ะที่ไม่รู้ว่าใครนั่งอยู่ เพราะผมก็ไม่รู้จัก คงจะเป็นเพื่องของพี่เค้ามั้ง
“เอ้า! ยงกุก มึงลากใครมาว่ะนั้น” เค้าทักยงกุก เมื่อเห็นเพื่อนพาคนแปลกหน้าเข้ามา
“กูว่า หน้าตาดูคุ้นๆว่ะ!” คนที่นั่งถัดไปทักต่อ เมื่อเห็นใบหน้าหนุ่มน้อยที่อยู่ด้านหลังเพื่อน แบบไม่ค่อยชัดสักเท่าไหร่
เฮ้ย! นั้นมันไอรุ่นพี่ ‘ฮิมชาน’ ผมจำหน้ามันได้ ก็มันนั้นแหล่ะตัวดี เรื่องวันนั้นมีมันที่อยู่กับพี่ ‘ยงกุก’ แล้วก็เป็นมัน ที่พูดจาดูถูกผม ผมเกลียดมันยิ่งกว่าใคร
แต่ทว่า ฮิมชาน ทำท่าว่าจะจำผมได้ด้วยสิ...
ผมที่ลืมตัวกลัวว่าฮิมชานมันจะจำผมได้ รีบดึงยงกุกเข้ามาบังผมไว้...
“ก็ไอยอง...??” ยงกุกตอบเพื่อนไม่ทันจะพูดจบ ก็หันหน้ามามองคนที่ตัวเองลากมาเมื่อกี้...
ตอนนี้หน้าของเราใกล้กันมาก มากขนาดจมูกเฉียดกัน นิดเดียว นิดเดียวจริงๆ
หน้าผมเริ่มแดงขึ้นมา ‘ไม่น่ะ เราจะไม่หวั่นไหวกับผู้ชายคนนี้อีก’ ผมคิดในใจก่อนจะตั้งตัวใหม่ ผมรีบผลัก ยงกุกออกห่างตัวผมทันที...
“นายเป็นใคร??” ยงกุกถามขึ้น ทำหน้าตาสงสัย
“..................??”
ผมเงียบ...เพราะตอนนี้มีแต่ความเงียบ ที่เข้ามายึดที่ตรงนี้ไว้ ทุกคนที่นั่งอยู่ตรงนี้ แปลกใจว่าเพื่อนกูลากใครมา แถมมันไม่รู้จัก พร้อมทั้งอยากรู้ว่าผมเป็นใครกัน แต่ในความคิดของผมคือ...พี่เค้าถามผมใช่มั๊ย นี่เค้าจำผมไม่ได้งั้นหรอ?? ผมที่ตอนนี้ไม่รู้ว่าจะตอบยังไง เอาแต่ยืนนิ่ง
“อ๋อ! นายนั้นเอง” ยงกุกพูดขึ้นกลางความเงียบ จนเพื่อนเค้าที่มองผมในทีแรก กลับหันไปมองเพื่องของเค้าแทน ‘ไม่น่ะ เค้าจำผมได้งั้นสิ’ ผมคิดในใจ...
“ที่ ไอ’จุนฮง’ มันวิ่งชนนายเมื่อเช้านี้ใชป่าว??” เห้อ! ผมถอนหายใจทันที ตกลงนี่จำฉันไม่ได้จริงๆใช่มั๊ย
ผมไม่ตอบอะไร...ก่อนที่จะทำแบบเดียวกับเมื่อเช้า ที่ผมหนีเค้าออกมา วิ่ง! ...
วิ่งสิครับ ใครจะอยู่ล่ะ ยิ่งผมเห็นสายตาของพี่ฮิมชานแล้ว ผมเชื่อว่าพี่เค้าต้องจำผมได้ เหมือนที่ผมจำเค้าได้ดีกว่าใครๆ...
...ผมหยุดวิ่ง เมื่อคิดว่า คงวิ่งออกมาไกลพอแล้ว
‘ให้ตายสิ นี่ผมกลับรู้สึกแปลกยังไงไม่รู้สิ พี่ยงกุกจำผมไม่ได้สิน่ะ แล้วทำไมผมไม่ดีใจล่ะ ผมกลับรู้สึกหน่วงๆยังไงบอกไม่ถูก ผมต้องดีใจใช่มั๊ย??...’
...T-T...
บ้านของ แดฮยอน...
ตอนนี้ผมอยู่ที่บ้าน และอารมณ์เสียแบบสุดๆ ก็เพราะวันนี้ผมไปเรียนไม่ทันคาบเช้า แล้วมารู้จากเซฮุนว่า...คาบบ่ายนี้ ไม่มีเรียน เพราะงั้นวันนี้ผมไปมหาลัยเพื่อ...’เจอเรื่องวุ่นวายสิน่ะ’
แต่ทว่าผมจะกลับมาบ้านได้ ก็เล่นเอาเหนื่อยอีกรอบ ต้องมานั่งฟังไอพวก เซฮุน ซองแจ และอินฮุน บ่นใส่ ก็เรื่องที่ผมลืมพวกมันที่ห้องอาหาร แล้วไมไป ปล่อยให้พวกมันคอยนั้นแหล่ะ...’ผมไม่ได้ลืมสักหน่อยถ้าไม่เกิดเรื่องซะก่อน’ เย็นนี้ผมเลยต้องไปเลี้ยงข้าวพวกมันอีก...เห้อ! เหนื่อยใจกับเพื่อนใหม่จริงๆ
จะว่าไปแล้ว ผมยังมีเรื่องต้องเคลียร์กับไอยองแจอีกเย๊อะ พอนึกขึ้นมาอารมณ์เสียทันที อย่าให้เจอน่ะ ‘ยองแจ’...
ถ้างั้นผมขอพักผ่อนสักหน่อยแล้วกัน วันนี้มีนัดกับพวกเซฮุนตอน5โมง ไว้พอตื่นมา คงไม่มีเรื่องอะไรให้อารมณ์เสียอีกน่ะ
ตอนนี้เป็นเวลาเลิกเรียน ผมออกมาคอยพี่ยงกุกหน้าโรงเรียน จะได้กลับบ้านพร้อมกัน โรงเรียนของผมอยู่ตรงกันข้ามกับมหาลัยพี่ยงกุก...ถึงมหาลัยจะให้คนนอกเข้าไปได้ แต่ผมไม่อยากเข้าไปสักเท่าไหร่ เพราะไม่รู้พี่ผมไปทำอะไรไว้ คนถึงได้ชอบพี่ผมนัก...ผมก็เลยกล้ายเป็นจุดเด่นไปด้วย
...แต่พอคิดถึงเรื่องพี่ยงกุกขึ้นมาก็อดคิดถึงเรื่องนั้นไม่ได้จริงๆ ทุกอย่างเป็นเพราะผมเอง...
ระหว่างที่ผมคอยพี่ยงกุกอยู่นั้น ผมก็หันไปเห็นใครคนนึง ยืนอยู่หน้ามหาลัย พี่‘แดฮยอน’ ผมมองดูร่างเล็กนั้น เหมือนกำลังคอยใครอยู่...
ใจในของผมตอนนี้ รู้สึกผิดยังไงไม่รู้ ยิ่งเห็นพี่แดฮยอนแล้วผมยิ่งโกรธตัวเอง ผมขอโทษน่ะ ที่ทำให้ความรักของพี่ต้องพังสลาย และต้องอับอายจนพี่ต้องหนีไปแบบไม่มีวันกลับมาเจอใครอีก...
แต่แล้ววันนี้ผมได้เจอพี่อีกครั้ง ผมดีใจมากพี่รู้มั๊ย พี่’แดฮยอน’ ผมจำพี่ได้ ถึงผมไม่ได้เจอพี่มานานมากแล้ว เพราะผมไม่มีวันลืมคนที่ผมรักได้หรอก ถึงแม้ตอนนี้ผมจะเลิกรักพี่ไปแล้ว เพราะพี่ชายของผมเอง...
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
<ไรเตอร์>
## กุกกี้จำแดแด้ไม่ได้จริงหรอ บางทีกุกกี้อาจจะมีเหตุผมที่ทำอย่างนั้นก็ได้น่ะ อย่าเพิ่งเข้าใจกุกกี้ผิดสิ อิอิ+
** ไรเตอร์ ไบ้ให้แล้วน๊า อย่างเพิ่งเกลียดยงกุกกันสิ ติดตามต่อไปน่ะ บางที่ลีดทุกคนอาจจะเข้าใจยงกุกก็ได้...^^’’
** ตอนนี้ขอเป็นแบบสั่นๆแล้วกันน่ะ เอาเป็นว่าตอนหน้า ไรต์จะย้อนไป เหตุการณ์ก่อนหน้านี้เมื่อ 5ปีก่อน...## ใครอยากดร่าม่า...ได้เลย ไรต์ไม่ว่า เพราะตอนหน้า ไรต์ไม่รัปปากว่าคนที่น่าสงสารที่สุดเป็นใคร บางทีคนที่น่าสงสารอาจจะเป็น ‘ยงกุก’ ก็ได้น่ะ...
ปล. นี่ยังแค่เริ่มต้น...ความสนุกยังไม่เริ่ม อย่าเพิ่งเบื่อกันล่ะ ^^’’
ความคิดเห็น