คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Love undeniable 01 : เปิดตัว...
Lov e Undeniable รัก...ปฏิเสธไม่ได้
Chapter 01: เปิดตัว...
สวัสดีครับเพื่อนๆ ผมชื่อว่า จอง แดฮยอน อายุ 20 ปี ตอนนี้เรียนอยู่ปี 2 ที่มหาลัย Best Absolute Perfect ในกรุงโซล เมืองหลวงของเกาหลี ผมเพิ่งย้ายเข้ามาเรียนที่นี่ครับ ก่อนหน้านี้ผมเรียนอยู่ที่ ปูซาล…
บ้านผมอยู่ที่นั้น แต่ก่อนหน้านี้เมื่อ 5 ปีก่อน ผมอยู่ที่โซลครับ เพราะครอบครัวของผมได้ย้ายเข้ามาทำงานที่นี่ แต่สุดท้ายแล้ว ก็ต้องกลับไปอยู่ที่บ้านเหมือนเดิม เพราะพ่ออยากย้ายกลับไปทำงานที่บ้าน
และตอนนี้ที่ผมได้กลับมาอยู่ที่โซลอีกครั้ง ก็เพราะว่า…ไอ้ลูกพี่ลูกน้องของผม มันอยู่คนเดียวไม่ได้ เพราะแม่ของมันจะย้ายไปอยู่ต่างประเทศ ซึ้งเป็นป้าของผมนั้นแหล่ะ มันก็เรียนที่เดียวกับผมนะ แต่ตอนนี้มันกลับทิ้งผม มันไปเรียนโดยไม่ปลุกผม ทำให้ผมต้องมาเรียนสาย แต่ดีที่บ้านของเราอยู่ไม่ไกลจากมหาลัยเท่าไหร่นัก ก็พอจะเดินไปเรียนได้…
แต่เป็นเพราะวันนี้ ผมรู้สึกอารมณ์ไม่ค่อยดี เพราะไอเรื่องที่ผมฝันนั้นแหล่ะ ก็เลยไม่ค่อยอยากจะไปเรียนสักเท่าไหร่ พูดไปแล้วอารมณ์เสียขึ้นมาทันที…ตอนนั้นผมจำได้ว่า ผมเรียนอยู่ม.4 ที่โรงเรียนมาโทกิ แต่ผมก็ต้องย้ายออก เพราะอะไรมากมายหลายอย่าง ทั้งเรื่องที่บ้าน เรื่องเรียน แล้วก็เรื่องนั้น ผมอยากลืมมันนะ แต่มันเป็นอะไรที่ลืมไม่ลงจริงๆ ผมก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ทั้งๆที่มันก็ไม่ใช่เรื่องน่าจำ…
ณ มหาลัย Best Absolute Perfect
“ขอโทษครับ…ขอทางให้ผมหน่อยครับ!!” ผมหันไปตามเสียงตะโกนที่ได้ยินมาจากทางด้านหลัง ไม่ทันได้ตั้งตัว เด็กหนุ่มคนหนึ่งวิ่งชนผมเข้าอย่างจัง
“ขอโทษครับ ขอโทษ ผมรีบจริงๆ ขอโทษครับ” สิ้นเสียงนั้น เด็กหนุ่มก็รีบวิ่งไปทันที
“เฮ้ย! ไอเด็กนี่…วิ่งชนกูล้ม แล้วขอโทษแค่นี้หรอว่ะ” ผมตะโกนด่าไล่หลังเด็กคนนั้นไปทันที แต่แล้วมันก็หันกลับมา แล้ววิ่งมาที่ผม
“พี่เป็นไรมากป่าว?? ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะ ผมรีบเข้าเรียนหน่ะ เพราะนี่สายมากแล้ว ว่าแต่พี่เห่อะ เรียนที่นี่หรอ ไม่เคยเห็นหน้า”เด็กนั้นพยุงผมขึ้น ก่อนจะมาจ้องๆที่หน้าของผม
“มองไร?? ไอน้อง…ไม่เคยเห็นคนหล่อหรือไง” ผมถามมันเพราะมันเอาแต่จ้องหน้าผม แล้วก็ยิ้ม แบบขนลุกนิดๆ ก่อนที่จะตอบผม
“ครับ…หล่อ หล่อมากด้วย” ไอเด็กนี่เป็นไรมากป่าว มองผมแล้วก็ยิ้มไม่หยุด ไม่รีบไปเรียนแล้วหรือไง
“พี่หล่อขึ้นมากเลยน่ะครับ ผมจำแทบไม่ได้” O.o!! ผมตกใจกับสิ่งที่มันพูด
“พูดบ้าไร ไม่รู้เรื่อง…ไปล่ะ บาย” พูดจบ ผมก็รีบเดินออกมาให้ห่างไอเด็กนั้นทันที
“เดี๋ยวสิครับ พี่แดฮยอน…” อึ่ก!! จุกสิครับ นี่เล่นจำชื่อกูได้ด้วย ไม่ใช่เล่นๆแล้วสิ ไอเด็กนี่เป็นใครกัน ดูจากอายุแล้ว ไม่น่าจะทันเหตุการณ์วันนั้นนะ
แล้วมันก็วิ่งมาดักหน้าผม “อ่ะ…อะไร?? คะใคร?? แดฮยอนไหน ฉันไม่รู้จัก” ผมตอบแบบไม่เต็มคำหนัก
“พี่จำผมไม่ได้จริงๆหรอ ผมจุนฮง น้องพี่ยงกุกไง…จำได้ป่าว คนที่พี่เคย” ผมรีบเอามือปิดปากมันทันที “ถ้านายพูดอะไรมากกว่านี้ ฉันจะฆ่านายซะ” พูดจบมันก็นิ่ง แล้วผมก็ปล่อยมัน
“นี่นายจำฉันได้ด้วยหรอ??” ผมถามจุนฮง
“อ่าว! จุนฮง นายยังยืนทำไรอยู่ตรงนี้ ยังไม่ไปเข้าเรียนอีก รีบๆไปได้แล้ว” ก่อนที่จุนฮงจะตอบผม อยู่ๆก็มีแขกไม่ได้รับเชิญเดินเข้ามา ถึงจะจากมา 5 ปีแต่ผมก็ยังจำเสียงเค้าได้
“ก็พี่นั้นแหล่ะ ไม่ยอมไปส่งผมให้ถึงหน้าโรงเรียน แล้วให้ผมวิ่งไปเอง ก็เลยวิ่งชนพี่เค้าหน่ะ” จุนฮงตอบพี่ชายของเค้าเชิงน้อยใจ
“แล้วเจอกันใหม่น่ะ พี่…” จุนฮงหันมาทางผม ก่อนที่มันจะเอ่ยชื่อผม ผมหันไปทำตาโตใส่มัน เชิงว่าอย่าเรียกชื่อกูนะ…
จุนฮงยิ้มอย่างเข้าใจ ก่อนจะวิ่งเข้าไปใน โรงเรียนอีกฝั่งนึง ซึ้งมันคือโรงเรียนมาโทกิ ที่ที่ผมเคยเรียนมาก่อน
“นายเป็นอะไรมากรึป่าว??” เค้าที่ยืนอยู่ข้างหลังผม ถามขึ้น เพราะรู้ว่าน้องเค้าวิ่งชนผมเมื่อกี๊
“นี่!! ถามทำไมไม่ตอบ เป็นไบ้หรือไง” ปากยังจัดเหมือนเดิมเลยนะ…
“เปล่า ผมไม่เป็นไรมากหรอก” ผมตอบไป ทั้งๆที่ยังไม่หันไปมอง
“แล้วนี่ นายมาสายใช่มั๊ย??”
“อืม…” ผมก็ยังไม่หันไปมองเค้าเหมือนเดิม
“นี่!! คิดจะยืนหันหลังคุยกันอย่างนี้อีกนานมั๊ย” เค้าถาม เพราะเห็นผมยังคงยืนนิ่งไม่หันหน้าไปคุยกับเค้า
“ขอโทษน่ะ พอดีผมรีบ…ไม่มีเวลามายืนคุยกับคุณหรอก…ผมไปหล่ะ” ผมตอบไปเพื่อที่จะเลี่ยง ไม่ให้เข้าเห็นหน้า…
ตอนนี้ในใจผมคิดแค่ว่า เค้าจะจำผมได้มั๊นนะ??…แล้วถ้าเค้าจำได้ เค้าจะพูดจะคุยกับผมแบบนี้อยู่หรือป่าว?? อีกอย่าง ผมไม่อยากเห็นหน้าเค้า…
แต่แล้วผมก็ตัดสินใจที่จะวิ่ง วิ่งเท่านั้น เพื่อจะหนีเค้าได้…
“อ่าว! เฮ้ย! อะไรของมันว่ะ” ผมได้ยินเสียงเค้าตะโกนไล่หลังผมมา ผมไม่คิดจะหันไปหรอกนะ ไม่มีทาง…
ตอนนี้ผมมาถึงห้องเรียนผมแล้ว ผมเข้ามาไม่ได้หันไปสนใจใครทั้งนั้น ตอนนี้ในหัวผมคิดอยู่อย่างเดียวว่า นี่ผมเรียนอยู่ที่เดียวกับเค้าอีกแล้วหรอ ผมลาออกตอนนี้จะทันมั๊ย ใครก็ได้ ช่วยผมที…
“เห้อ! ทำไมวันนี้เจอแต่เรื่องว่ะ” ผมบ่น เพราะรู้สึกอารมณ์เสียมากๆ มากแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“นาย...เป็นอะไรรึป่าว??” ผมหันไปมองตามเสียงนั้น เออ!! ใครว่ะ??
“อ่อ! ป่าวๆ...เราไม่เป็นไร” ผมตอบ แล้วเค้าก็นั่งลงข้างๆผม
“เราชื่อ เซฮุน นาย...แดฮยอน ใช่มั๊ย?? เพิ่งมาเรียนวันแรกสินะ” ปากเซฮุนพูด แต่สายตาของมันสำรวจผมทุกจุด มือก็จับผมหันซ้าย หันขาว ‘เออ!! มึงทำไรของมึง’ ผมคิดในใจ ก่อนจะตอบมัน
“อืม!” ผมตอบสั่นๆ เพราะไม่รู้ว่าไอเซฮุนไรนี่ จะไว้ใจได้ป่าว มันยิ้มให้ผมก่อนจะพูดต่อ
“งั้นตกลงเรามาเป็นเพื่อนกัน ยินดีต้อนรับเด็กใหม่ อ่อ!! ไม่ได้มีฉันคนเดียวหรอกน่ะ” เซฮุนพูดพร้อมจับผมให้หันไปข้างหลัง ตรงนั้นมีคนนั่งอยู่2คน ก่อนจะพูดต่อ
“ไอคนที่นั่งหน้าสวยๆนั้น ชื่อ ซองแจ ส่วนอีกคนที่หน้าหยิ่งๆหน่อยชื่อ อินฮุน เอ่อ!! ว่าแต่นายยินดีที่จะเป็นเพื่อนกับพวกเราป่าวล่ะ??” เออ!! แต่ละคน ดูจากหน้าตาแล้ว ไม่มีใครน่าไว้ใจได้สักคน ผมกลัวมันจะกินผมน่ะสิ เห้อ!! แต่จะทำไงได้ล่ะ ไม่มีใครแล้วนิ
“อืมๆ” ผมตอบพร้อมกับพยักหน้าให้ไอเซฮุน มันยิ้มรับให้ผมพร้อมกับดึงผมให้ไปนั่งกับพวกมัน
ตอนนี้พวกเรา 4 คน กำลังเดินไปหาไรกิน แต่ถ้าว่าผมรู้สึกแปลกๆเวลาเดิมกับพวกนี้ ทำไมหน่ะหรอ ก็ลองคิดดูดิ พวกนั้นหน้าตาน่ารักน่าหยิก กันทั้งนั้น มีผมคนเดียวที่ดูจะแตกต่าง นี่ถ้าคนอื่นมองคงคิดว่า ‘เฮ้ย! ไอนี่ เล่นควงทีเดียว3คนเลยหรอว่ะ’ ก็ไม่ให้คิดได้ไงล่ะ เล่นเดินล้อมผมกัน อย่างกะดาวล้อมเดือน เห้อ! ผมล่ะหนักใจกับเพื่อนใหม่ของผมจริงๆ
ระหว่างทางผมเห็นใครคนนึงนั่งอยู่ที่ระเบียงชั้น2ของอาคารห้องพักครู ผมรู้สึกคุ้นๆ เหมือนจะเป็นเพื่อนที่ผมรักมากตอนเรียนอยู่ที่มาโทกิ ผมเลยให้ไอพวกเซฮุนไปคอยผมที่โรงอาหาร เดี๊ยวผมจะตามไป...
ณ อาคารห้องพักครู ชั้น2
“ไปไหนแล้วล่ะ??” พอผมขึ้นมาไม่รู้ว่ามันหายไปไหน ผมพยายามมองไปรอบๆก็ไม่เจอ จนกระทั้ง ผมหันไปเห็นใครอีกคน คนที่ผมไม่อยากจะเจอ...
‘ยงกุก’
“ไม่ทราบว่าคุณมาหาใครครับ หรือจะมาติดต่อเรื่องอะ อะ...แด ฮยอน!! นี่นายใช่มั๊ย” เสียงนั้นทำให้ผมตกใจ ผมรีบหันไปมอง
....บอกแล้ว...ว่าอย่าเรียกชื่อผมต่อหน้าไอหมอนี่ เอ๊ะ!! แต่ใครอีกล่ะนี่ ที่เรียกชื่อผม...
“เฮ้ย!! ยองแจ มึงจริงๆด้วย กูล่ะหามึงตั้งนาน” ก็ไอคนที่ทำให้ผมต้องวิ่งขึ้นมาหามันถึงข้างบนนี่แหล่ะ ใช่อย่างที่ผมคิดไว้จริงๆ
...ไอ’ยองแจ’ เพื่อนที่ร่วมสุข ร่วมทุกข์กันมา ตอนที่ผม ผิดหวัง เสียใจ ไม่ว่าเรื่องอะไร ก็มีมัน กับเพื่อนอีกคนที่ผมก็รักไม่น้อยไปกว่ามันนั้นแหล่ะที่เข้าใจผม และคอยอยู่ข้างๆผมมาตลอด...
“แล้วมึงมาอยู่ที่นี่ได้ไง มึงไปอยู่ปูซาลแล้วไม่ใช่หรอว่ะ” มันถามผม ผมไม่รู้ว่าที่มันถามนี่ ตกใจ และดีใจ ที่เจอผม ผมล่ะคิดถึงมันจริงๆ ผมไม่พูดอะไร ก่อนจะกอดมันให้หายคิดถึง จากกันมาตั้ง 5 ปี...
“นี่!! ไอยองแจ มึงมั่วทำไรอยู่รีบๆ เดี๊ยวก็ไม่ได้ไปแดกข้าวหรอก” เสียงนั้นทำเอาผมสะดุ้ง คนที่ไม่ได้รับเชิญอีกแล้ว ผมเห็นเค้ากำลังจะเดินมาทางนี้พอดี ผมรีบดึงตัวยองแจมาปิดร่างผมไว้ ถึงมันจะไม่ช่วยอะไรได้ แต่ก็พอที่จะปิดหน้าผม ไม่ให้เค้าเห็น...
“แล้วรุ่นพี่ มีไรให้ผมทำอีกล่ะครับ เพราะตอนนี้งานของผมเสร็จหมดแล้ว” ยองแจหันไปตอบ ยงกุก ที่ตอนนี้เอาแต่จะมองร่างที่อยู่ข้างหลังของยองแจ
“ไม่มี...” ยงกุกตอบก่อนจะพูดต่อ “งั้นเราก็ลงไปกินข้าวพร้อมกันเลยแล้วกัน เพราะกูมีเรื่องต้องคุยกับมึงอีกเย๊อะ” เค้าพูดแต่ทว่าสายตากลับจ้องมองคนข้างหลัง
“เอ่ออ ออ!!” ยองแจมันคงรู้ว่าผมต้องการอะไร ผมคงไม่พอใจแน่ถ้ามันจะตอบรับ ร่างสูงที่ยืนอยู่ตรงหน้า “รุ่นพี่ไปเห่อะ เดี๊ยวผมไปกับเพื่อนผม”
“ก็บอกแล้วไง...ว่ากูยังมีเรื่องต้องคุยกับมึงอีก กะอีแค่เพื่อนคนเดียว มันจะเป็นอะไรหนักหนาว่ะ ไปกินด้วยกันก็ได้ ไม่เห็นจะมีใครว่า...” ยงกุกตอบอย่างอารมณ์เสีย
เค้าไม่พูดอะไรอีกแล้ว ก่อนจะคว้าแขนของยองแจให้เดินตามเค้าไป...
แต่ทว่า เค้าคงไม่รู้ตัวเลยว่า ตอนนี้คนที่เค้าคว้ามานั้นไม่ใช่ยองแจ แต่เป็น ‘แดฮยอน’
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
<ไรเตอร์>
** อ่าว! พี่บังลากคนผิดไปอ่า แล้วน้องแดแด้จะทำอย่างไรล่ะนี่ ช่วยกันเป็นกำลังใจให้น้องแดแด้ด้วยน๊า ^^”
** มาเม้นๆกันเป็นกำลังใจให้ไรต์ได้แต่งต่อไปเรื่อยๆน่ะค่ะ (ถ้าชอบก็กดโหวดกันด้วยน๊า^^)
ความคิดเห็น