่Cooking Tour by kirby

จอห์น จูเนียร์ เคอร์บี้ ชายผู้รูปร่างอ้วนปานกลางคนหนึ่ง ซึ่งมีความสามารถในด้านการปรุงอาหาร และมีร้านอาหารเป็นของตัวเองสืบทอดมาจากต้นตระกูลที่ทำอาหารมาหลายชั่วอายุคน เคอร์บี้มีร้านอาหารเล็กๆร้านหนึ่งอยู่ในหมู่บ้านเล็กๆที่มีชื่อว่า  Lake Town เป็นหมู่บ้านเล็กๆทางตอนใต้ของโลกครั้งสมัยมันยังมีดินแดนกว้างใหญ่มากๆเพราะยังไม่ได้จมไปในทะเลเหมือนสมัยนี้  Lake twon เป็นหมู่บ้านที่แสนสงบสุข  บ้านเมืองที่นี่สวยมากทุกหลังสร้างจากดินและอิธที่หาได้แถบๆนั้นหลังเล็กๆๆ อยู่กระจัดกระจายกันไป มีต้นหญ้าขึ้นเต็มไปทุกที่ไม่เว้นแม้แต่หลังคาบ้าน ผู้คนที่นี่แทบจะใช้อาวุธกันไม่เป็นวันเอาแต่ตกปลาปลูกผักเลี้ยงสัตว์ ตกเที่ยงก็นั่งจิบชา หรือบางวันก็จิบชาทั้งวันแบบไม่สนใจสิ่งอื่นใด ผู้คนที่นี่มีชีวิตที่น่าอิจฉามาก ไม่ต้องคิดเครียดกับสิ่งใดในโลกมากนักเพราะหมู่บ้านของพวกเขาอยู่ช่างห่างไกล  คุณผู้อ่านลองคิดภาพตามนะครับว่า เมื่องที่แสนสงบสุขอยู่ติดกับทะเลสาบเล็กๆที่มีฝูงปลาเต็มไปหมด ผืชผักที่นี่ก็งอกงามและใหญ่โตดี สัตว์เลี้ยงก็ตัวโตและอ้วนชุทุกตัว ชีวิตคุณจะมีความสุขแค่ไหน    แต่เมื่ออยู่ๆวันหนึ่งมีกลุ่มคนท่าทางแปลกๆมาพักแรมที่โรงเตี้ยมในหมู่บ้าน และได้กินอาหารของ เคอร์บี้เข้าไป ที่จริงรสชาติมันก็ไม่ได้วิเศษอะไรมากหรอก แต่ไม่รู้อะไรดลใจให้ มาธอร์น หัวหน้ากลุ่มคนจรยื่นข้อเสนอในเขา พร้อมเงินและสมบัติมหาศาลให้ออกติดตามและมีตำแหน่งเป็นพ่อครัวประจำกลุ่ม ไม่มีเหตุผลใดๆที่เคอร์บี้พ่อครัวหนุ่มผู้รักสงบจะต้องรับเงินก้อนนั้น เพราะลำพังนอนอยู๋ที่หมู่บ้านก็สบายดีอยู่แล้ว  หากแต่คืนนั้นงานเลี้ยงที่บ้านของ  มาคัส  เพื่อนบ้านสุดน่ารำคาญของ  เคอร์บี้  และในโต๊ะอาหารวันนั้นทุกคนพูดแต่เรื่องที่ตระกูลตัวเอง ที่เคยออกไปล่าสัตว์บ้าง  ผจญภัยบ้าง บางคนไม่กลับมา แต่คนที่กลับมาจะถือว่าสร้างชื่อเสียงให้ตระกูลอย่างมาก  แต่หลับตระกูล เคอร์บี้ไม่มี จึงมักถูกผู้คนหรือแม้กระทั่งเพื่อนๆของเขาเอง มักนำมาพูดเป็นเรื่องตลก บนโต๊ะอาหาร หรือวงน้ำชาเสมอ  หากแต่วันนี้ไม่รู้เพราะด้วยรฤของเบียองุ่นที่สุดแสนจะหวานในงานเลี้ยงหรือเป็นเพราะคำพูดที่ชักชวนของ  มาร์ธอน  หัวหน้ากลุ่มนักผจญภัย ดังวกวนอยู่ในหัวเต็มไปหมด  ทำให้เคอร์บี้ชายหนุ่มคนที่ไม่เคยสนใจคำเย้ยหยัน รู้สึกโกรธ และพูดประชดอย่างไม่ทันคิดออกมาว่า  "ใครจะรู้หละ พรุ้งนี้ ข้าจะออกเดินทางไปดินแดนทางเหนือ และถ้าไม่ได้สมบัติหรือเรื่องเล่าใดๆ ข้า จะไม่กลับมาที่นี่อย่างแน่นอน 5555555 " เคอร์บี้พูดประโยคที่ทุกคนในโต๊ะอาหารเงียบไปพักหนึ่ง และเมื่อทุกคนตั้งสติได้ ก็ปรบมือและแสดงความยินดีกับ เคอร์บี้ที่กล่าวประโยคอันกล้าหาญออกมา..........งานเข้าแล้วสิทีนี้ เมื่อลั่นวาจาออกไปอย่างนั้นจะใช้ชีวิตอยู่ที่นี่อย่างสบายใจได้อย่างไร หรือเราควรจะรับเงินและออกเดินทางไปกับคนจรพวกนั้น สัก10วันคนที่นี่อาจคิดถึงข้า และข้าคงแอบนี้กลับมาได้แหละน่าา ............การผจญภัยที่สุดจะชวนฝันจึงเริ่มต้นขึ้น