"เสียงกระซิบของโยไคที่ไม่มีใครได้ยิน"

บทนำ

ยามเย็นในฤดูใบไม้ผลิ

เสียงระฆังโรงเรียนดังแผ่วปลาย ก่อนเงาของอาคารเรียนจะทอดยาวซ้อนทับพื้นสนามที่ว่างเปล่า

บนเส้นทางกลับบ้าน เสียงฝีเท้าคนเพียงคนเดียวก้องอยู่ท่ามกลางความเงียบ

คาเงมิเดินอยู่ลำพัง มือหนึ่งถือกระเป๋านักเรียน อีกข้าง…ว่างเปล่า

แต่ในความว่างนั้น กลับมี “เสียงบางอย่าง” ดังกระซิบแผ่วเบา

“อย่าไปทางนั้นนะ…ที่นั่นมีบางอย่างซ่อนอยู่”

เขาหยุดฝีเท้า ไม่ใช่เพราะกลัว

แต่เพราะเคยชิน

เสียงกระซิบจากสิ่งที่ไม่มีใครมองเห็น — นั่นคือโลกของเขา

โลกที่โยไคยังเดินข้างขนานกับมนุษย์

โลกที่ไม่มีใครเชื่อว่า “มีอยู่จริง”

สำหรับคาเงมิ เสียงเหล่านั้น…คือความโดดเดี่ยวที่คุ้นเคย

จนกระทั่งวันหนึ่ง มีเด็กหนุ่มคนหนึ่งย้ายเข้ามาในห้องเรียน

ชูยะ เด็กใหม่ผู้มีดวงตาที่มองผ่านเขาเข้าไปถึงบางสิ่งที่แม้แต่คาเงมิยังไม่เข้าใจ

ดวงตานิ่งลึกที่เหมือนจะ “รู้” ในสิ่งที่เขาไม่เคยบอกใคร

และในวันที่แมวสามสีตัวกลมที่ชื่อ “คัตสุ” เดินตามเขามาถึงหน้าประตูโรงเรียน

เสียงกระซิบที่เคยมีเพียงเขาได้ยิน

เริ่มจะดังขึ้นในใจ…ของใครอีกคน

เรื่องราวของโยไคที่ไร้เสียง

และเด็กหนุ่มสองคนที่ “ได้ยินกันและกัน” เริ่มต้นขึ้นในยามเย็นวันนั้นเอง

.

.

.

 ⌜ Kikoenai ⌝   

  〜 เสียงกระซิบ 〜

.

.

เคยรู้สึกไหมว่า...บางครั้งเราได้ยินบางสิ่งที่คนอื่นไม่เคยได้ยิน?

เสียงในความเงียบ

เสียงในใจที่ไม่มีใครเข้าใจ

เสียงของตัวเองในโลกที่วุ่นวาย

นี่คือเรื่องราวของเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่ได้ยินเสียงนั้นมาตลอด

เสียงของโยไค เสียงของความรู้สึกที่ไม่มีใครเคยเอ่ย

เสียงกระซิบที่อาจทำให้ใครบางคน...ได้พบเจอกัน

ขอให้คุณลองฟังไปด้วยกัน

เงียบ ๆ ก็พอ แล้วบางที...คุณอาจได้ยินเหมือนเขา