[1 SHOT- T - ARA] IF.. [EUNSO]

ข้อมูลเบื้องต้น

  [1 SHOT- T - ARA]  IF.. [EUNSO]

เนื้อเรื่อง

 [1 SHOT- T - ARA]  IF.. [EUNSO]

ร่างบางในชุดเสื้อโค้ดสีเทาตัวยาว ยืนมองผู้หญิงผมซอยสั้นที่กำลังวุ่นกับการแจกลายเซ็นต์ให้บรรดาแฟนคลับ ใน ขณะที่ตัวเองได้แต่มองด้วยสายตาว่างเปล่า มองอีกคนที่โด่งดังมีผู้คนรายล้อม มันไม่ใช่แค่หน้าของคนตรงหน้า แต่มันเพราะลักษณะนิสัยและความสามารถ ของ ฮัมอึนจอง ด้วย

สำหรับปาร์คโซยอนแล้ว เธอเหมือนคนไกลเข้าไปมากทุกที มือบางที่เริ่มเย็นจากอากาศในหน้าหนาว เริ่มสอดเข้าไปในกระเป๋าเสื้อโค้ดให้ได้ไออุ่น แต่มันไม่เท่ากับมือของอึนจองที่คอยกุม อยากจะเดินเข้าไปทัก ถามไถ่ว่าเหนื่อยไหม ความคิดนั้นหยุดลงแต่แรกคิด โซยอนตัดสินใจเมินอึนจองขึ้นไปนั่งบนรถบัสเพียงลำพัง

"สำหรับ ฉัน คงเป็นแค่พี่สาวที่เธอเคารพใช่ไหม ฮัมอึนจอง" ร่างบางพูดผ่านกระจกใส แน่นอนว่าคนที่อยู่ด้านนอกไม่ได้ยิน ขนาดคนที่นั่งถัดๆ ไปอย่างจียอน ยังไม่ได้ยิน เพราะมันเหมือนเสียงกระซิบที่พูดกับตัวเองคนเดียวในใจ

"คุณ ลีดเดอร์ เลทแล้วนะ ไว้แจกคราวหน้าก็ได้ "ฮโยมินสะกิดอึนจองที่มัวแต่ฉีกยิ้มคุยกับแฟนคลับ เด็กตัวโตยิ้มแห้งๆแล้วโบกมือลา ก้าวขายาวๆขึ้นมานั่งในรถ

"พี่ โซทำไมนั่งคนเดียวละคะ มานั่งกับฉันสิ"อึนจองพูดพลางตบเบาะข้างๆตัวเอง แต่อีกคนกลับส่ายหน้า หยิบหูฟังมาฟังเพลงโปรดแทน

"อะไรกัน พี่เป็นอะไรของพี่เนี่ย" เด็กตัวโตขยับไปนั่งข้างๆ โซยอนแทนแถมยังถือวิสาสะถอดหู ฟังโซยอนออกข้างหนึ่งมาใส่หูตัวเองเพื่อฟังเพลง

"มารยาทมีไหม?" โซยอนพูด เสียงราบเรียบ หันไปจ้องตาดุ แต่อีกคนกลับทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ บทลงโทษจึงเริ่มจากการหยิกต้นขาลีดเดอร์แรงๆ

"โอ๊ย! พี่ฉันเจ็บนะ"

"สม น้ำหน้า" โซยอนเบือนหน้าไปทางอื่นตลอดทางที่กลับหอ เธอดูเงียบผิดปกติด้วยซ้ำ ทั้งที่เมื่อก่อนจะจ้ำจี้จ้ำไชกวนอึนจองตลอด

.

..

.

รถตู้ สีดำประจำวงจอดสนิทอยู่หน้าหอ ปาร์คโซยอนรีบเดินลงมาจากรถขึ้นห้องไปทันที ไม่มีการรอเพื่อนหรือว่าใครสักคน สายตาคู่หวานกวาดมองรอบห้องๆที่มี ป้ายเชียร์ที่เหล่าแฟนคลับส่งมาให้ 'อึน-มิน' 'อึน-ยอน' ... ความ รู้สึกหดหู่มันยิ่งเพิ่มขึ้นอีกเท่าตัว มือบางเท้าสะเอวมองของพวกพี่แทบจะตายอดตายอยาก อยากจะหาที่ระเบิดดีๆสักที่คงไม่มี

"โห ของส่งมาเยอะเลย"เสียงทะเล้นของลีดเดอร์ดังขึ้นมาจากด้านหลัง โซยอนเบี่ยงตัวมองอีกคนสายตาราบเรียบ

"จัดการเก็บมันด้วย"

"เห ? "

อีกคนได้แต่ยืนเกาหัวงงๆ ทุกทีเธอกับโซยอนจะช่วยกันเก็บเจ้าพวกนี้ ทำไมวันนี้กลับหน้าบูดใส่ทั้งวันแถมอารมณ์เสียตลอด ยังกับคนจะเข้า วัยทอง

'ถ้าฉันจะไป ฉันจะไปอยู่ใกล้ๆเธอดีไหม  แล้วเธอ จะคิดยังไงนะ แค่นี้ฉันก็หัวใจฉันก็สลายแล้ว ..'

ความ คิดฟุ้งซ่านผุดขึ้นมา เมื่อได้อยู่คนเดียวเงียบๆ คนอย่างปาร์คโซยอนคำว่าทิฐิแรงและถือตัวมาตลอดกลับต้องเป็นฝ่ายวิ่งวุ่นเอง สมอง มันอ่อนล้าไม่อยากคิดอะไรไปมากกว่านี้ ความรู้สึกดีๆ ที่มีให้อึนจองเหมือนจะเป็นการตบมือข้างเดียว

ลืมไป ว่าเขาเป็นลีดเดอร์ต้องเทคแคร์ดูแลคนอื่นเท่าเทียมกัน ไม่มีมากกว่าใครเป็นพิเศษ นอกจากอึนจองจะชอบคนๆนั้นด้วย ........คนๆ นั้น..ที่ไม่ใช่ปาร์คโซยอน

หยาดน้ำเม็ดใสไหลอาบแก้มโดยที่เจ้าตัวไม่ ได้ตั้งใจ มือบางรีบปาดมันอย่างลวกๆ แต่มันช่างตรงกันข้าม ยิ่งอยากหยุดมัน กลับยิ่งไหลออกมา จนสุดท้ายต้องพ่ายแพ้ความอ่อนแอของตัวเอง ปล่อยให้มันร้องออกไประบายความเศร้าในจิตใจ

"อึนจองอา ทำไรอยู่ อู้หรอ"ฉันเรียกเด็กตัวโตที่มัวแต่นั่งเล่นไม่ยอมซ้อมเต้น ดูเหมือนเขาจะแอบสะดุ้งแล้วเรียกอธิบายเหมือนเด็กน้อยทำความผิด

"ใช่ ที่ไหน ฉันรอพี่ต่างหาก พี่แหละมาช้า ไปไหนมาคะเนี่ย"อึนจองพูดเสียงใส ทำแก้มป่องน่าชัง ฉันอดไม่ได้ที่จะแอบมองใบหน้าสวยของลีดเดอร์แล้ว เนียนพูดเรื่องอื่นแทน

"พี่ไปแกะท่ามาต่างหาก ไม่ได้นั่งรอท่าเหมือนเธอสักหน่อย"

"หืมม์ จริงหรอคะพี่ แต่ฉันเห็นพี่แกะท่าทีไรฉันต้องคอยแก้ทุกที"เด็กตัวโตพูดเจื้อยแจ้ว  ทำท่าน่ารักน่าหยิกจนฉันหัวใจเต้นรัวไม่หยุดต้องข่มไว้ตลอดเวลา

"พูดไป เถอะย่ะ" ฉันพูดปัดแก้เขิน แล้วเริ่มซ้อมเต้นเพลงใหม่จนรู้สึกเวลาผ่านไปนาน  อึน จองล้มตัวนอนกับพื้นอย่างอ่อนล้า เหงื่อไคลเต็มตัวพวกเราทั้งคู่ ฉัน ล้มตัวนอนฝั่งตรงข้ามอึนจอง แล้วหอบหายใจหนัก

"วันนี้เหนื่อย ไหม?"ฉันถามเสียงสั่นปนหอบ พยายามหายใจลึกๆให้ลมหายใจเข้าที่ หางตาเห็นอึนจองหันมามองฉันแล้วยิ้มหวานใส่

"ไม่เหนื่อยเลย มีพี่อยู่ด้วยไง"อึนจองพูดติดตลก ฉันหัวเราะเบาๆพร้อมกับเขาที่หัวเราะตามฉันทันที

ร่าง สูงที่เผลอหลับไปหลังจากเก็บของเข้าห้องเสร็จ เริ่มตื่นเมื่อรู้สึกถึงความว่างเปล่าในห้อง นัยน์ตาคู่สวยค่อยๆลืม ตาตื่นขึ้นมามองสภาพเตียงอีกฝั่งที่ว่างเปล่าไร้ร่างบางที่คุ้นเคยนอน 'พี่ไปไหนของพี่ฉันใจหายรู้ไหม'

ตั้งแต่วันนั้น ปาร์คโซยอนไม่เคยคิดจะกลับไปนอนห้องนอนตัวเอง ผ่านมาเป็นอาทิตย์ที่นอนในห้องนั่งเล่นกับโซฟาตัวยาว ต่อให้คนในวงจะ ขอให้ไปนอนให้ห้องนอนยังไง เสืออย่างเธอก็ปฏิเสธมันเสียงแข็งทุกครั้ง

'ถ้าเธอจะทิ้ง เธอจะเลือกทิ้งฉันไหม 
ฉันจะยอมให้เธอจากไปได้อย่างไร ฉันเฝ้าแต่ครุ่นคิดอยู่เรื่อยมา'

แสง เฟรชจากกล้องถ่ายรูปรัวทุกอริยาบท วันนี้เป็นวันถ่ายรูปปกอัลบั้มใหม่ นี่เป็นอีกวันที่ได้อยู่ใกล้กันแต่ยังเหมือนห่างไกล อดไม่ได้ ที่จะหันไปมองร่างบางที่ตั้งหน้าตั้งตาทำงานให้เสร็จลุล่วง เหมือนอีกคนจะเห็น อึนจองรีบเบนสายตามองอย่างอื่นแทบจะทันที

"เยี่ยม มาก เปลี่ยนชุดได้เลยสาว"เสียงตากล้องเอ่ยปากชมแถมพ่วงงานมาด้วย โซยอนรีบเดินเข้าไปในห้องเสื้อเลือกชุดที่น่าจะเหมาะกับตัวเอง โดยไม่ทันสังเกตเห็นอึนจองที่ยืนข้างๆตัวเอง

"พี่ว่าเสื้อตัวนี้เหมาะ กับฉันไหม" อึนจองพูดทำลายความเงียบ หยิบเสื้อตัวนึงชูให้โซยอนดู ร่างบางปรายหางตามองมันวูบนึงก่อนตอบเสียงห้วน

"ใส่อะไรก็ใส่ไปสิ มันตัวเธอนี่"อึนจองก้มมองชุดแล้วแอบถอนหายใจเบาๆ มองโซยอนที่เดินหนีไปอีกแล้ว คุยกันวันละสามประโยคแบบนี้ ความอึดอัด มันเริ่มมีมากขึ้นทุกนาที

'เหตุผลคือ ฉันมันโง่ ที่เฝ้าแต่คอยมองดูเธอจากที่ไกลๆ

เป็นเพราะบางทีฉันกังวลว่าหัวใจ คุณจะเปลี่ยนความรู้สึกของฉันไป และ

กลายมาเป็นความบาดหมางระหว่าง เรา

เหตุผลคือ ฉันนั้นโง่จริงๆ ที่ไม่สามารถพูดว่า "ฉันรักเธอ"

เป็น เพราะบางทีฉันกลัวที่จะเจ็บปวดและความเศร้าจากวันที่ผิดหวังหลังจากการสูญ เสีย '

ใบหน้าหวานของโซ ยอนกระตุกยิ้มอย่างมีเลศนัย อึนจองเลิกคิ้วสูงมองคนตัวเล็กไม่วางตา

"เตรียม ตัวซ้อมเต้นต่อได้แล้ว"น้ำเสียงหวานออกคำสั่ง อึนจองแอบทำแก้มป่องตอบเสียงห้วน

"รู้แล้วค่ะพี่ สั่งได้ทั้งวี่ทั้งวัน"

"เถียงฉัน เธออยากตายหรอ?"ร่างบางพูดติดตลก สองมือก็ผูกเชือกรองเท้าผ้าใบไปด้วย

"พี่กล้าฆ่าคนหน้าตาดีหรอคะ?"

"ยัย เด็กบ้าหลงตัวเอง ซ้อมได้แล้ว"

ปาร์ก โซยอนนั่งมองดูความทรงจำเหล่านั้นในโทรศัพท์มือถือ ใช่ว่าทำตัวเองแบบนี้แล้วไม่เจ็บ ยังอยากจะเข้าไปทำตัววุ่นวายกับ อึนจองเหมือนเดิม แต่ต้องเก็บอารมณ์ตัวเองไว้ ได้แต่ยืนมองอีกคนไกลๆอย่างเป็นห่วง







'ความฝันของพี่คืออะไร หรอ'จู่ๆเด็กบ้าก็ถามคำถามแปลกๆขึ้นมา ฉันฉีกยิ้มหวานตอบทันที

"ขอ ให้เธอกวนใจพี่แบบนี้ทุกวันไงเด็กบ้อง"

"ฮ่าๆ พี่สติครบไหม?"อึนจองหัวเราะร่วนสกิดให้ฉันถ่ายรูปคู่กันลงในมือถือ ฉัน จับแก้มป่องๆของอึนจองเข้ามาแนบชิดแก้มตัวเองแล้วกดถ่ายรูปบันทึกภาพความทรง จำไว้

' ถ้าเธอจะมา เธอจะเลือกมาหาฉันไหม
ฉันควรทำอย่างไร ฉันคิดไม่ออกเลยจริงๆ '

ความ เงียบเข้าปกคลุมอีกครั้ง เมื่อฉันกับอึนจองต้องจับคู่กัน ดูเหมือนบรรยากาศจะยิ่งเลวร้าย เมื่อรอถ่ายรูปเข้าฉากในศาลาพักร้อน กับอึนจองแค่สองคน ฝนกำลังตกหนัก ไม่มีท่าทีจะหยุดความคิดบ้าๆมัน เริ่มเข้ามาในหัวฉัน  แอบหันไปมองเด็กตัวโตที่นั่งนิ่งมองฉันไม่ละ สายตาจนรู้สึกร้อนๆหนาวๆอดไม่ได้ที่จะพูดถามทำลายความเงียบ

"จ้องแบบ นั้นมีอะไรหรือเปล่า"

"พี่เป็นอะไร"อึนจองตอบทันควัน ฉันได้แต่สะอึก หลบสายตาคมของเด็กหัวเห็ด

'เหตุผลคือ ฉันนั้นโง่ที่ไม่สามารถพูดว่า "ฉันรักเธอ"

เป็นเพราะบางทีฉันกลัว ความเจ็บปวดและความเศร้าจากวันที่ผิดหวังหลังจากการสูญเสีย'

ไม่กล้าบอกตรงๆได้แต่ร้องเพลงตอบไป เขาจะรู้ไหม ว่าฉันหมายความว่ายังไง

"พี่ รักฉันหรอ?" อึนจองถามเสียงนิ่ง จนฉันแอบใจหาย ภาวนาไม่อยากได้ยินคำตอบอะไรที่มันเลวร้ายเกินกว่าจะรับไหว

"คนโง่ ทำไมไม่บอกแต่แรก ฉันหน่ะรักพี่มาตั้งนานแล้ว.. ที่รัก"

END

- - - - - - -- - - - - - -- - - - - - -- - - - - - -- - - - - - -- - - - - - -- - - - - - -- - - - - - -




ฟิค มึนๆของไรเตอร์สมองเท่าถั่ว -______- รับคำด่าติไร้การชมทุกประเภทค่ะ