รักนายสุดใจ,,,,เจ้าชายปากแข็ง!! >///<

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่1: โทรศัพท์ปริศนา ^^

                                        My little princess,,,*


เสียงเพลงคลอเบาๆมาจากหูฟังที่ฉันสวมอยู่ ฉันเหลือบมองนาฬิกาข้อมือ

~อา... สามทุ่มแล้วหรอเนี่ย  แย่จัง

ฉันเร่งฝีเท้าที่เดินเอื่อยๆ ให้เร็วขึ้นว่าเดิม และ ในที่สุดฉันก็เริ่มออกวิ่ง >o<

ตุบ ตุบ ตุบ แอ๊ดดด!!

" กลับมาแล้วค่าาาา " ฉันตะโกนเสียงดัง จนพ่อ แม่ และ น้องชายตัวดี ที่กำลังนั่งเอกเขนกดูทีวีกันอยู่ หันควับมาจ้องฉันเขม็ง


-0- เอาแล้วไง~ อึ๋ยยยย~~ ไม่อยากนึก

 

" ไปไหนมา ทำไมกลับบ้านดึกๆ ดื่นๆแบบนี้ แม่บอกกี่ครั้งแล้ว ฉอดๆๆๆๆ..... "
 


ฉันได้แต่ยืนก้มหัวฟังแม่เทศน์ คืนนี้ฉันคงไม่ได้นอนแล้วล่ะ TT^TT


ฉันหันไปมอง อุนมินด้วยสายตาวิงวอน น้องชายที่แสนดี ถึงฉันจะโกหก แต่วันนี้ฉันต้องการความช่วยเหลือจริงๆน้าาา T^T


แล้วเหมือนสวรรค์ทรงโปรด อุนมินก็เปิดปากช้าๆ....และพูดว่า

" แม่... ผมไปทำการบ้านก่อนนะ -*-" ว่าแล้วเจ้าน้องชายตัวดีก็ลุกขึ้นจากโซฟา แล้วตรงดิ่งไปยังห้องตัวเองโดยไม่สนใจฉันแม้แต่น้อย T_T

" O_O "

TToTT น้องชายที่แสนดี นายทำอย่างนี้กับพี่สาวสุดที่รักได้ไง T_T



ฉันต้องยืนคอตก ฟังแม่เทศน์อยู่ 2 ชั่วโมง จนกระทั่ง

"... ไปนอนซะ แฮยุน"

" >_< คะ แม่ "  ฉันไม่รอช้า คว้ากระเป๋าคู่ใจวิ่งเข้าห้องทันที สงสัยแม่ คง เห็นตาฉันที่กำลังจะปิดมาชั่วโมงกว่าๆ เลยเกิดอาการเห็นใจปล่อยลูกสาวคนนี้เข้าห้อง อิๆ ^^

ฟุบ!! กระเป๋าสะพายสีชมพูอ่อนถูกโยนลงบนเตียงนุ่มนิ่ม ตามด้วยร่างกายที่อ่อนล้าเต็มทีของฉัน เปลือกตาที่หนักอึ้งค่อยๆปิดลงช้าๆ

...............................



~ โปริ ปิ๊บ บารา บารา แฮ-- ตุ้งแช่ ตุ้งแช่ ~~~

เสียงมือถือทำให้ฉันตื่น ใครโทรมากัน คนจะหลับจะนอน = ., =^ ฉันเปิดฝาโทรศัพท์ออก แล้วกรอกเสียงลงไปอย่างเยือกเย็น

" ฮัลโหล..."

"....." เงียบ ไม่มีเสียงตอบรับ

"ฮัลโหล..."

"... " ยังคงเงียบอยู่เช่นเคย

"ฮัลโหล!!~ จะพูดมะ ถ้าไม่พูดจะวางแล้ว ง่วง!! " ฉันตะคอกใส่มือถือเสียงดัง แต่..

".... "

คลิ๊ก! ฉันกดวางสาย ด้วยความที่กลัวว่าจะมีโทรศัพท์โรคจิตอย่างนี้มากวนใจอีก ฉันจึงถอดแบตออก และระลึกได้ว่า - ฉันยังไม่ได้อาบน้ำ  -0- จึงคว้าผ้าเช็ดตัวลายเคโระผืนโปรดเข้าห้องน้ำไป

เช้าวันรุ่งขึ้น ฉันรีบตื่นนอนเพื่อที่จะไปโรงเรียน แต่......ก็สายเช่นเคย TT^TT ตั้งแต่สองเดือนมานี่ฉันไม่เคยมาโรงเรียนทันเลยแม้แต่ครั้งเดียว ก็เพราะไอ้โทรศัพท์โรคจิตนั่นแหละ โทรมาได้ทุกวี่ทุกวัน วันละ 3 เวลา เช้า กลางวัน เที่ยงคืน ถ้าไม่รับ เสียงโทรศัพท์ก็จะดังกริ๊งๆ ตลอดทั้งคืน ขืนแม่ได้ยินเข้าหละก็ ฮู่ววว ไม่อยากคิด ดังนั้นฉันจึงต้องรับโทรศัพท์(บ้าๆนี่)ทุกคืน-0-

-----------------------------------------------------------------------------------------



100% laew!!^^

danke viel mol na kubb!! ><''

this is my first story,,, so,, pls comment! what's gd or bad,,,, or what's i should fix ><''

kob kun mak mak ka!!!

(sry that i cnt type in Thai,,,, i'm not in thailand now^^)