ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    ' My little princess,,,,,*

    ลำดับตอนที่ #1 : i n t r o * 100% ^^

    • อัปเดตล่าสุด 14 เม.ย. 49



                                                                        My little princess,,,*


    เสียงเพลงคลอเบาๆมาจากหูฟังที่ฉันสวมอยู่ ฉันเหลือบมองนาฬิกาข้อมือ







    ~อา... สามทุ่มแล้วหรอเนี่ย  แย่จัง



    ฉันเร่งฝีเท้าที่เดินเอื่อยๆ ให้เร็วขึ้นว่าเดิม และ ในที่สุดฉันก็เริ่มออกวิ่ง
    >o<


    ตุบ ตุบ ตุบ แอ๊ดดด!!


    "
    กลับมาแล้วค่าาาา " ฉันตะโกนเสียงดัง จนพ่อ แม่ และ น้องชายตัวดี ที่กำลังนั่งเอกเขนกดูทีวีกันอยู่ หันควับมาจ้องฉันเขม็ง


    -
    0- เอาแล้วไง~ อึ๋ยยยย~~
    ไม่อยากนึก



     



     



     

    " ไปไหนมา ทำไมกลับบ้านดึกๆ ดื่นๆแบบนี้ แม่บอกกี่ครั้งแล้ว ฉอดๆๆๆๆ..... "
     


    ฉันได้แต่ยืนก้มหัวฟังแม่เทศน์ คืนนี้ฉันคงไม่ได้นอนแล้วล่ะ
    TT^TT


    ฉันหันไปมอง
    อุนมินด้วยสายตาวิงวอน น้องชายที่แสนดี ถึงฉันจะโกหก แต่วันนี้ฉันต้องการความช่วยเหลือจริงๆน้าาา T^T


    แล้วเหมือนสวรรค์ทรงโปรด
    อุนมินก็เปิดปากช้าๆ....และพูดว่า



    "
    แม่... ผมไปทำการบ้านก่อนนะ -*-" ว่าแล้วเจ้าน้องชายตัวดีก็ลุกขึ้นจากโซฟา แล้วตรงดิ่งไปยังห้องตัวเองโดยไม่สนใจฉันแม้แต่น้อย T_T



    " O_O "



    TToTT
    น้องชายที่แสนดี นายทำอย่างนี้กับพี่สาวสุดที่รักได้ไง T_T



    ฉันต้องยืนคอตก ฟังแม่เทศน์อยู่
    2 ชั่วโมง จนกระทั่ง



    "...
    ไปนอนซะ แฮยุน"



    " >_<
    คะ แม่ "  ฉันไม่รอช้า คว้ากระเป๋าคู่ใจวิ่งเข้าห้องทันที สงสัยแม่ คง เห็นตาฉันที่กำลังจะปิดมาชั่วโมงกว่าๆ เลยเกิดอาการเห็นใจปล่อยลูกสาวคนนี้เข้าห้อง อิๆ ^^



    ฟุบ!! กระเป๋าสะพายสีชมพูอ่อนถูกโยนลงบนเตียงนุ่มนิ่ม ตามด้วยร่างกายที่อ่อนล้าเต็มทีของฉัน เปลือกตาที่หนักอึ้งค่อยๆปิดลงช้าๆ


    ...............................



    ~
    โปริ ปิ๊บ บารา บารา แฮ-- ตุ้งแช่ ตุ้งแช่ ~~~



    เสียงมือถือทำให้ฉันตื่น ใครโทรมากัน คนจะหลับจะนอน = .
    , =^ ฉันเปิดฝาโทรศัพท์ออก แล้วกรอกเสียงลงไปอย่างเยือกเย็น



    "
    ฮัลโหล..."


    "....."
    เงียบ ไม่มีเสียงตอบรับ



    "
    ฮัลโหล..."


    "... "
    ยังคงเงียบอยู่เช่นเคย



    "
    ฮัลโหล!!~ จะพูดมะ ถ้าไม่พูดจะวางแล้ว ง่วง!! " ฉันตะคอกใส่มือถือเสียงดัง แต่..



    ".... "



    คลิ๊ก! ฉันกดวางสาย ด้วยความที่กลัวว่าจะมีโทรศัพท์โรคจิตอย่างนี้มากวนใจอีก ฉันจึงถอดแบตออก และระลึกได้ว่า - ฉันยังไม่ได้อาบน้ำ  -
    0- จึงคว้าผ้าเช็ดตัวลายเคโระผืนโปรดเข้าห้องน้ำไป



    เช้าวันรุ่งขึ้น ฉันรีบตื่นนอนเพื่อที่จะไปโรงเรียน แต่......ก็สายเช่นเคย
    TT^TT ตั้งแต่สองเดือนมานี่ฉันไม่เคยมาโรงเรียนทันเลยแม้แต่ครั้งเดียว ก็เพราะไอ้โทรศัพท์โรคจิตนั่นแหละ โทรมาได้ทุกวี่ทุกวัน วันละ 3 เวลา เช้า กลางวัน เที่ยงคืน ถ้าไม่รับ เสียงโทรศัพท์ก็จะดังกริ๊งๆ ตลอดทั้งคืน ขืนแม่ได้ยินเข้าหละก็ ฮู่ววว ไม่อยากคิด ดังนั้นฉันจึงต้องรับโทรศัพท์(บ้าๆนี่)ทุกคืน-0-

    -----------------------------------------------------------------------------------------



    100% laew!!^^

    danke viel mol na kubb!! ><''

    this is my first story,,, so,, pls comment! what's gd or bad,,,, or what's i should fix ><''

    kob kun mak mak ka!!!

    (sry that i cnt type in Thai,,,, i'm not in thailand now^^)

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×