เอาชีวิตรอดเมืองนรก

ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่7 พาลพบ

ตอนนี้พวกผมอยู่ในบ้านของผมซึ่งอยู่ไม่ไกลจากโรงบาลสักเท่าไหร่ซึ่งบ้านก็ยังคงสภาพเดิมไม่มีซอมบี้มาให้จ๊ะเอ๋ตกใจเล่นตอนนี้พวกผมนั่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่นเพื่อจะเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้ปลาฝัง

“สิ่งที่ผมจะเล่าให้ฝังอาจจะดูไม่หน้าเชื่อนัก แต่สิ่งที่ปลาเห็นก็คงจะเป็นสิ่งชี้ชัดได้เหมือนกันเรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นในวันหนึ่งซึ่งเป็นวันใกล้สอบปิดเทอม ผมกับพี่ได้เจอชายประหลาดคนหนึ่งยืนอยู่หน้าโรงเรียนซึ่งนัยน์ตาดูโหดร้ายอย่างที่ปลาเห็นในเมืองนั้นหล่ะ ชายคนนั้นได้ไล่กัดคนไปทั่วจนทั้งเมืองเริ่มกลายเป็นอย่างพวกมันไปหมด คนที่แก้ไขสถานการณ์ในตอนนั้นก็คือกั๊กเกอร์ โชวอน ซึ่งได้เล่ารายนะเอียดให้ทุกคนที่รอดชีวิตฟัง แล้วพวกผมก็เริ่มออกตามหาคนที่รอดชีวิตแล้วก็ได้เจอกับต้าจง ซึ่งตอนนั้นไม่มีใครรู้ว่าต้าจงเป็นพวกองค์กรแบล็คแล้วก็เจอกับคุณวิลเนอร์ ที่สถานีตำรวจแล้วได้รู้จักตัวที่ชื่อจัมโบ้ ทุกคนสู้กับมัน ต่างคนต่างก็เหนื่อยล้า ที่รอดมาได้ก็เพราะพี่ผม ฮอลล์ มิชิแกลน”

“อ้อ!! เป็นยังงี้นี้เองสินะ” ปลาพยักหน้า

“เพราะงั้นจึงเลี่ยงการประทะกับพวกมันหน้าจะดีที่สุด”ผมเอามือกุมหัวพร้อมกับพูดด้วยเสียงเศร้า

“ปอน นายอย่าคิดอะไรมากเลยพี่นายต้องมีชีวิตอยู่”ลอสเอามือมาจับไหล่ผมพร้อมกับพูดปลอบใจ

“แล้วพวกนายรู้อะไรเกี่ยวกับคนที่ชื่อต้าจงนั้นไหมดูเหมือนจะไม่ใช่มนุษย์เลยนะ”ปลาหันมาถามผมพร้อมกับกอดอก

“เรื่องนี้ก็ยังไม่แน่ชัด เพราะยังไม่ได้ข้อมูลอะไรเลย”ผมลดมือที่กุมหน้าลงแล้วหันไปพูดกับปลา

“แล้วจะเอาไงกันต่อดี”ลอสเขย่าไหล่ผมพร้อมกับถามขึ้น

“ก็คงจะต้องไปที่โรงเรียนเค็ปตอล”ผมลุกขึ้นพร้อมกับเดินนำหน้าไป

“ก็คงจะได้เบาะแสอะไรบ้างหล่ะนะ” ลอสเดินเติมผมออกมา

ผมเปิดประตูหน้าบ้านพร้อมกับหันซ้ายหันขวา

“ทางสะดวกรีบไปกันเถอะ”ผมพูดพร้อมกับออกนำวิ่งไปทางขวา

“โรงเรียนเค็ปตอลอยู่ซอยที่สองไม่ไกลจากที่นี้สักเท่าไหร่”ลอสวิ่งตามพร้อมกับหันมามองปลาซึ่งตอนนี้ปลาดูสนใจกับซอมบี้ที่อยู่ในบ้านหลังหนึ่ง

พวกผมวิ่งมาหยุดอยู่หน้าโรงเรียนก็เจอกับต้าจงอีกครั้งซึ่งเขากำลังวิ่งล่าใครสักคนอยู่

“เฮ้ หยุดนะเฟ้ย” ต้าจงตวาดเสียงดัง ใส่ชายหนุ่มนิรนามคนนั้น

“หึ วิ่งตามไปทันแล้วยังบ่น”ชายหนุ่มนิรนามพูดขึ้นพร้อมกับวิ่งเข้าโรงเรียนไป

“อ้าวหนูๆ ทั้งหลายอยู่กันด้วยหรือเสียดายที่ฉันคงอยู่เล่นด้วยไม่ได้นะ”ต้าจงพูดพร้อมกับรีบวิ่งตามชายหนุ่มคนนั้นไป

“เล่นเอาตกใจแทบแย่”ลอสถอนหายใจด้วยความโล่งอก

“เรารีบเข้าโรงเรียนกันเถอะ”ผมพูดพร้อมกับรีบวิ่งเข้าโรงเรียน

“นั้นสินะ อยู่ข้างนอกก็เสี่ยงเจอซอมบี้เดวได้เหนื่อยกันอีก”ลอสรีบวิ่งตามมาติดๆ

“ไม่คิดจะตามต้าจงไปหรอ”ปลาที่วิ่งอยู่ท้ายก็เอ่ยถามขึ้นมา

“เรายังไม่รู้อะไรเกี่ยวกับต้าจง สู้หลีกเลี่ยงก่อนจะดีกว่า”ผมวิ่งเข้าตึกสีแดงทันที

ข้างในตึกสีแดงเปลี่ยนแปลงไปมาก เศษกระจกแตกเต็มข้างทางลอยประตูถูกพังซึ่งคนที่รอดชีวิตพยายามหนีเข้าไปอยู่ในห้องแล้วปิดประตู แต่ด้วยแรงของซอมบี้ประตูก็เลยพังลงมาอย่างแน่นอน

“เราจะไปที่ไหนกัน” ปลาก้มหน้าหอบพร้อมกับแหงนหน้าขึ้นมาถาม

“ไปห้องผ.อโรงเรียนกันที่นั้นต้องมีเบาะแสแน่นอน”ผมยืนหอบพร้อมกับเงยหน้าขึ้นเตรียมออกตัววิ่งทันที

“พวกนายนี้จะอึดไปไหนกันฮะ”ลอสที่ดูโมโหเพราะลอสเองก็คงเหนื่อยมาก ก็เล่นวิ่งกันมาทั้งวันนี้นา

ตู้ม!!

“เสียงระเบิดดังมาจากข้างบนนี้นา”ผมตกใจเสียงระเบิดพร้อมหันหน้ามาพูดกับลอสแล้วปลา

“ถ้าข้างบนก็คงเป็นห้องผ.อแน่ รีบไปกันเถอะ”ลอสมองหน้าผมพร้อมกับรีบวิ่งนำขึ้นไป

“ต้องตามสืบคนชื่อต้าจงให้ได้” ปลาพูดกับผมพร้อมกับวิ่งตามลอสไป

“รอด้วย”ผมรีบออกตัววิ่งตามไปทันที

ห้องผ.ออยู่ชั้นที่5 ซึ่งหนทางไปก็ลำบากมาก

“บรรไดถล่มลงไปข้างล่างทำยังไงดีปอน”ลอสยืนมองบันไดที่ถล่มลงไปพร้อมกับหันมาหาผม

“ต้องหาอะไรเพื่อปีนขึ้นไป”ผมหันซ้าย หันขวาก็เจอเข้ากับเชือกซึ่งเป็นของชมรมปีนป่าย

“ลอสเอานี้ไป”ผมโยนเชือกให้ลอส

“ฉันไม่ค่อยแม่นนะถ้าไม่โดนก็ขอโทษด้วยละกัน” ลอสพันเชือกเป็นกลมๆแล้วเขวี้ยงไป

ฟุบ!!!

เชือกที่เขวี้ยงไป ก็ไปติดกับราวบรรได

“ลอสเทอนี้แม่นจริงๆ”ปลายกนิ้วให้ลอสพร้อมกับพูดชม

“ก็แค่ฟลุ๊คอะนะ”ลอสพูดแก้เขิลพร้อมกับรีบปีนขึ้นไป

แฮ่ๆ !!

ซอมบี้จำนวน10ตัววิ่งออกมาจากห้องเรียน ซอมบี้ทุกตัวใส่เสื้อโรงเรียนเค็ปตอลทั้งนั้น

“คงจะหิวกันสินะพวกแก”ผมจับดาบดากัสควงฟันซอมบี้

“ปอนไหวไหม”ปลาเตรียมที่จะชักดาบคาตานะเพื่อจะมาช่วย

“ไม่ต้องปลารีบขึ้นไปเลยผมไหว”ผมฟันซอมบี้พร้อมกับหันไปบอกปลา

“โอเค”ปลาเก็บดาบพร้อมกับปีนขึ้นไป

พึก!!

“เชือกขาด ซวยแล้วไง” เชือกขาดพร้อมกับปลาที่เกือบจะล่วงลงไปข้างล่างแต่ดีนะที่ลอสจับมือปลาไว้ได้ทัน

“ปอน แล้วนายจะขึ้นไปยังไง”ลอสที่ดึงปลาขึ้นมาตะโกนลงมาถาม

“เดี๋ยวหาทางขึ้นไปเองนำกันไปก่อนเลย”ผมฟันซอมบี้ตัวสุดท้ายพร้อมกับหันไปขยิบตาให้ลอสแล้ววิ่งไปทางขวาเพื่อไปขึ้นบรรไดอีกฝั่ง

ผมรีบวิ่งไปทางขวาอย่างสุดชีวิตพอวิ่งมาสุดก็เจอกับสิ่งที่ไม่ขาดฝัน ต้าจงยืนดักอยู่ข้างหน้า

“หึ!! จะไปไหนปอน มิชิแกลน” ต้าจงแสยะยิ้มใส่ผม

“ผมจะขึ้นไปข้างบนนั้นหน่ะสิ”ผมตีหน้านิ่งพร้อมกับตะคอกใส่

“คงให้นายไปไม่ได้หลอก หึ”ต้าจงยิ้มพร้อมกับหยิบปืนยิงใส่ผมรัวเลย

“ทำไมนายชอบมาขัดขวางจริงๆนายเป็นตัวอะไรกันแน่”ผมไปหลบกระสุนอยู่ข้างหลังผนังห้องเรียนห้องหนึ่งพร้อมกับตะโกนถามต้าจง

“บอกไปนายก็ไม่รู้อยู่ดี แต่ที่แน่ๆฉันไม่ให้นายไปไหนได้แน่นอน”ต้าจงยิ้มพร้อมกับหัวเราะ

แฮ่ๆ!!

ซอมบี้ที่อยู่ในห้องจำนวน20 กว่าตัววิ่งเข้าใส่ผมที่พิงกำแพงอยู่

“ซวยแล้วเยอะยังงี้ไม่ไหวแน่”ผมอุทานขึ้นพร้อมกับสีหน้าที่ซีดลง

“หึ! ออกมาซะดีๆ ปอน มิชิแกลน ไม่งั้นนายก็คงจะโดนซอมบี้กัดตายแน่นอน”ต้าจงหัวเราะพร้อมกับท้าทายผม

“จะทำยังไงดี” ผมพูดพร้อมกับคลำไปที่กระเป๋ากางเกงก็เจอปืนแก็ฟอันหนึ่งซึ่งกั๊กเคยบอกไว้ว่าถ้าเกิดเรืองอะไรให้ยิงมัน

“ต้องลองเสี่ยงสักหน่อยแล้ว”ผมหยิบปืนแก๊ฟขึ้นมาพร้อมกับยิงขึ้นข้างบนทันที

“เฮ้ยแต่เราอยู่ในห้องแล้วใครมันจะได้ยินฟะนิ”ผมพึ่งนึกขึ้นได้แต่ก็ไม่ทันเสียแล้วเพราะมือผมกดลันไกไปเรียบร้อยพร้อมกับซอมบี้ที่กระโจนเข้ามาเพื่อจะกัด

“กระโดดหลบออกไปข้างนอกซะ”เสียงของชายหนุ่มนิรนามคนหนึ่งตะโกนขึ้นมาจากข้างหลั

ตู้ม!!!

 สิ้นเสียงระเบิดซอมบี้จำนวน20ตัวโดนแรงระเบิดจนทำให้เศษเนื้อเศษลูกตากระเด็นทั่วห้องไปหมด

“แก ฉันตามหาแกตั้งนานแกมาช่วยเจ้านี้ทำไม”ต้าจงสบถขึ้นพร้อมกับมองชายหนุ่มผมสีน้ำเงินซึ่งยืนอยู่ข้างหลังผม

“ก็เพราะฉันต้องคอยดูแลหน่ะสิไม่งั้นก็คงเป็นพี่ชายที่ไม่ได้เรื่องแน่ๆ”ชายหนุ่มผมสีน้ำเงินพูดขึ้นพร้อมกับมองขึ้นไปหาต้าจง

เศษฝุ่นของผนังปูนหายไปผมก็ต้องตกใจ

“คุณ.....คือ”ผมตกใจกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า

“ใช่แล้ว น้องชาย ฉันคือ ฮอลล์ มิชิแกลน จำพี่ไม่ได้หลอน้องชาย.....”