เอาชีวิตรอดเมืองนรก

ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่6 กลับไปอีกครั้ง

ผมชื่อปอน มิชิแกลน ตอนนี้ผมอาศัยอยู่ในเมืองเอนตัลซึ่งอยู่ห่างจากเมืองโอเวียไปไม่ไกลนัก ตอนนี้ผมอายุสิบห้าปีหลังจากเหตุการ์ณนั้นผ่านไป1ปีแล้ว ซึ่งพวกผมรอดชีวิตมาได้เพราะได้ความช่วยเหลือของหน่วยFBI แล้วก็การเสียสละของพี่ชายตอนนี้ผมได้เข้าอยู่ในหน่วยสืบสวนของสถานีตำรวจเอนตัลซึ่งเหตุผลที่ผมเข้าก็เพราะหาข้อมูลของพี่ชายที่ไม่รู้ว่าอยู่หรือตาย

“เฮ้ ปอนจะไปกันได้หรือยังมัวแต่นั่งเหม่ออยู่ได้” ลอสเขย่าตัวผมอย่างนัก

“ก็แค่คิดอะไรนิดหน่อยหน่ะ” ผมหันไปพูดด้วยสีหน้าเศร้า

“เอานา พี่เขาคงยังไม่ตายหลอก นี้ก็ผ่านไปปีหนึ่งแล้วนะ”

“นั้นสิ” ผมเงยหน้ามองท้องฟ้า

ติ๊ดๆ

หลังจากนั้นเสียงวอร์ก็ดังขึ้นผมรีบยกวอร์ขึ้นมาแล้วก็ได้ยินเสียงของกั๊ก

“ตอนนี้ฉันได้ข้อมูลเกี่ยวกับฐานทัพลับขององค์กรแบล็คแล้ว” เสียงของกั๊กออกมาจากวอร์

“แล้วกั๊กจะเอายังไงหล่ะ” ลอสแย่งวอร์ผมไปพูดทันที

“ฉันจะขออาสาสมัคร เอาให้ได้เยอะที่สุดก็ยิ่งดี” กั๊กทำเสียงเข้มใส่วอร์

“ตอนนี้ก็คงมีแค่สองคนนั้นหล่ะ”ผมแย่งวอร์คืนจากลอสแล้วพูดตอบทันที

“งั้นเอาแค่สองคนพอ มาเจอกันที่ลานเครื่องบิน”กั๊กพูดทิ้งท้ายพร้อมกับปิดวอร์ทันที

“รู้สึกว่างานจะเข้า”ผมหันไปหาลอสพร้อมกับทำหน้าเบื่อหน่าย

“ก็อยู่ด้วยกันรู้แล้วนา”ลอสเขกหัวผม อย่างแรง

หลังจากนั้นพวกผมกับลอสก็รีบนั่งรถไปยังที่ ลานบินของFBIซึ่งอยู่ไม่ไกลจากสถานีสักเท่าไหร่พอมาถึงก็เจอกั๊ก แล้วก็คนขับเครื่องบินซึ่งยืนรออยู่ข้างๆ เฮลิคอบเตอร์

“สิ่งที่อยากให้พกไป อยู่ ตรงโต๊ะนี้ มีทั้งมีด ปืน ของทุกอย่างที่เตรียมไว้ล้วนเอาไว้ใช้อย่างจำเป็นเพราะมีจำนวนจำกัด ถ้าไม่พอก็ไปที่ห้องลับพวกนายคงจะรู้ส่วนรหัสเอานี้กระดาษ”กั๊กพูดพร้อมกับยื่นกระดาษให้

“พร้อมกันหรือยัง”กั๊กพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังมาก

“พร้อมแล้ว ครับ/ค่ะ” ผมกับลอสทวนคำพูด

“งั้นขอให้โชคดี ถ้าจำเป็นจริงๆเอาปืนนี้ยิงขึ้นฟ้านะ”กั๊กพูดพร้อมยื่นปืนให้

“งั้นพวกเราไปก่อนเดวมีอะไรจะวอร์มา”ผมพูดพร้อมกับขึ้นเฮลิคอบเตอร์ไปพร้อมกับลอส

พวกผมบินมาถึงหน้าทางเข้าเมืองโอเวียร์ซึ่งตอนนี้มีทหารยืนคุมอยู่รอบทิศเพื่อกั้นไม่ให้ซอมบี้ออกจากเมืองไป เหตุที่พวกเขาไม่ยอมทำลายเมืองทิ้งก็เพราะว่ามีห้องลับขององค์กรแบล็คอยู่ในเมืองนี้ซึ่งในนั้นมีข้อมูลสำคัญอยู่มาก พวกผมบินมาอยู่หน้าทางเข้าเมืองโอเวีย ซึ่งตอนนี้มีทหารวิ่งมารอรับเพียบ

“พวกคุณเป็นใคร มีเหตุอะไรที่จะเข้าไปข้างในเมืองนี้”นายตำรวจผมสีดำวิ่งเข้ามาพร้อมกับมองสำรวจ

“ผม ปอน มิชิแกลน อยู่หน่วยสืบสวนของเมืองเอนตัล”ผมพูดพร้อมกับยื่นบัตรทำรวจให้นายทหารผมดำดู

“ฉัน ลอส ซาซี่ เป็นผู้ช่วยซึ่งกั๊กเกอร์ โชวอน วานให้มา” ลอสพูดเสริมขึ้นทันทีเพราะนายทหารผมดำมองไปทางลอสเชิงถามเช่นกัน

“ข้างในนั้นอันตรายมากๆอย่าเข้าไปเลยจะดีกว่า”นายทหารผมดำกำชับทันที

“ก็เพราะอันตรายเลยต้องเข้าไป”ผมทำสีหน้าเบื่อหน่ายที่จะตอบคำถาม

“งั้นก็ขอให้โชคดีละกัน” นายตำรวจผมดำรับรู้ว่าผมเริ่มรำคาญเลยปล่อยผมไป

“พวกนายอย่าพึ่งไป” เสียงหวานของหญิงสาวคนหนึ่ง นัยย์ตาสีเทา ข้างๆลำคอมีหูฟังพร้อมกับสายที่เชื่อมไปยังโทรศัพย์ ข้างหลังมีดาบคาตานะ2เล่มสพายไว้อยู่ เขารีบลงตามหลังมา ซึ่งผมไม่รู้เลยว่าเขาก็อยู่บนเฮลิคอบเตอร์

“เทอคือใคร”ผมหันไปถามด้วยสีหน้างง

“ฉันชื่อ ปลา คอร์ดฮาร์ดเดฟจี อยู่หน่วยสื่อสารของสถานีเอนตัล”เทอแนะนำตัวพร้อมกับยกหูฟังขึ้นมาฟังทันที

“ผมปอน มิชิแกลน อยู่หน่วยสืบสวน” ผมพูดแนะนำตัวขึ้นทันที

“ฉันชื่อ ลอส ซาซี่” ลอสหันไปมองหน้า ปลา ซึ่งปลาดูไม่ค่อยสนใจเพราะมัวแต่ฟังเพลง

“งี้มันกวนประสาทกันชัดๆ” ลอสบ่นขึ้นพร้อมกับส่ายหัว

“เราจะเข้าไปกันได้แล้วใช่ไหม” ผมรีบตัดบททันทีเพราะถ้าอยู่นานเรื่องคงจะไม่จบ

“ไปก็ไปสิ” ลอสที่ตอนนี้หงุดหงิดก็รีบลากผมเดินเข้าไปทันที ตามด้วยปลาที่เดินตามด้วยสีหน้านิ่งๆ

เมืองโอเวีย ก็ไม่ต่างไปจากเดิมดูจากตอนนี้คงจะร้ายแรงกว่าตอนที่พวกผมอยู่เสียอีก เพราะทุกอย่างดูรกร้างไปหมดมีควันลอยมาจากรถหรือตึก ส่วนข้างหน้าที่พวกผมมองเห็นก็เห็นซอมบี้เดินชนกันไปมาเต็มไปหมด

“โว้ว มาถึงกะเจอเลยหรอเนี้ย” ปลาที่ดูตื้นเต้น ก็พูดขึ้นพร้อมกับชี้ไปตรงที่ซอมบี้อยู่

“อย่าทำยังงั้นเดี๋ยวพวกมันก็แห่มาหลอก” ลอสรีบจับมือปลาลง

แฮ่!!

“เวรละมันเห็นพวกเราแล้ว” ผมพูดพร้อมกับรีบพาพวกลอสไปหลบในห้าง

ในห้างก็เหมือนกับข้างนอกซอมบี้เต็มไปหมด มีทั้งลอยกระจกแตก ลอยของล้มระเนระนาดเต็มไปหมดซึ่งคงเป็นเพราะในช่วงที่มีซอมบี้ออกมาแรกๆแน่นอน

“เฮ้อคงหลีกเลี่ยงไม่ได้แล้วหล่ะ” ผมที่ชักมีดดากัส2เล่มวิ่งไปหาซอมบี้ที่วิ่งเข้ามาตรงที่พวกผมยืนอยู่ทันที

ฉึบ!!

ผมฟันเข้าไปที่หัวของซอมบี้ จนหัวหลุดกระเด็นลงมา

“ว้าวหน้าสนุกจัง”ปลาชักมีดคาตานะสองเล่มพร้อมกับวิ่งไปฟันซอมบี้ทันที

“จะรีบไปไหนกันพวกมันเยอะเกินไปนะ” ลอสใช้มีดสั้นฟันใส่ซอมบี้ที่กระโดดเข้ามาใส่

“มาถึงคงจะต้องใช้ไอนี้เลยสินะ” ผมพูดพร้อมกับหยิบระเบิดพร้อมกับปลดสลักออกแล้วโยนไป

“หลบเร็ว”ผมตะโกนบอกทุกคน

ตู้ม!!

เสียงระเบิดดังไปทั่วห้าง โต๊ะแตกกระจายของที่อยู่ในระแวกนั้นแตกกระจายเพราะแรงระเบิด ตามด้วยล่องลอยเศษชิ้นเนื้อของซอมบี้เต็มไปหมด

“มาถึงก็ใช้ระเบิดเลยหรอ หน้าเบื่อ”ปลาที่ทำหน้าเซง หันมาหาผม

“ก็มันเยอะเกินไป ถ้าทำอะไรผลีผลามอาจจะแย่ได้”ผมหน้าไปพูดกับปลา

“แล้วจะไปไหนต่อ” ลอสที่เงียบอยู่นานก็หันมาถาม

“สิ่งที่หน้าจะเป็นเบาะแสได้ในตอนนี้ก็คงจะเป็นโรงพยาบาล ไปโรงพยาบาลเมืองโอเวียกันดีกว่า”

“งั้นก็ไปโรงพยาบาลกัน” ลอสพูดพร้อมกับเดินนำหน้าไป

โรงพยาบาลอยู่ในซอยลิตเตอร์ที่2 ซึ่งตอนนี้พวกผมอยู่ในซอยที่1 ซึ่งกำลังเดินออกห้างมา ก็ ป๊ะกับเข้ากลุ่มซอมบี้

“ทำไมมันเยอะยังงี้” ผมที่ทำหน้าเซงแล้วก็ใช้ปืนกลยิงใส่ด้วยความโมโห

“บอกแล้วว่าอย่าใช้ปืน” ลอสตะคอกพร้อมกับชักปืนสั้นคู่มายิง

“อย่ามัวแต่บ่นกันเดวจะผลาดตอนสนุกๆไปนะ” ปลาพูดด้วยสีหน้านิ่งพร้อมกับ ใช้ดาบคาตานะวิ่งไปฟันซอมบี้

“รีบวิ่งหนีไปกันเถอะ ปอนนำไปเร็ว” ลอสที่ยิงซอมบี้ตัวหนึงที่กระโจนมาก็หันมาบอกผม

“งั้นไปกันเถอะ อย่าเสียเวลากับมันมากเดวเราจะเหนื่อยเสียเปล่า” ผมหันไปบอกปลาที่ตอนนี้ดูสนุกกับการซอมบี้

“ทำไมถึงรีบ กำลังสนุก” ปลาพูดด้วยสีหน้าเซง พร้อมกับวิ่งตามหลังมา

พวกผมรีบวิ่งลัดทางไปซึ่งเจอซอมบี้วิ่งตามหลังมาแต่ก็ไม่สนใจที่จะฟันมันเพราะจะทำให้เสียแรงเปล่า พอวิ่งมาถึงหน้าซอยสอง ก็ต้องตกใจเพราะสิ่งที่อยู่ข้างหน้าคือต้าจง

“หึ ดูสิเราเจอใคร” ต้าจงแสยะยิ้มพร้อมกันหันหน้ามาทางผม

“ ปอน มิชิแกลน ลอส ซาซี่ แล้วก็หญิงสาวไร้นาม” ต้าจงยิ้มพร้อมกับเดินอย่างรวดเร็วจนมาหยุดอยู่ตรงหน้าผม

“ต้าจง นายมาได้ยังไง”ผมที่ยืนนิ่งตัวสั่นก็เอ่ยถามขึ้น

“ฉันก็อยู่ในเมืองนี้อยู่แล้ว พวกนายคงจะมาตามหามันสินะ หึ” ต้าจงหัวเราะพร้อมกับชู ปุ่มรีโหมดขึ้นมา

ตู้ม!!

เสียงระเบิดดังมาจากโรงพยาบาล

“นายทำยังงี้ทำไม” ผมพูดพร้อมกับฟันดาบดากัสใส่ต้าจง

“ก็เพราะ ที่นั้นมันมีข้อมูลอยู่หน่ะสิพวกนายก็รู้เลยมา” ต้าจงจับดาบผมพร้อมกับผลักออก

“มัวแต่พูดมาก ตายซะ!!” ปลาใช้ดาบคาตานะฟันไปที่ต้าจงทันที

“โอ้แม่สาวน้อยใจเย็นๆสิ ฉันยังไม่อยากทำให้พวกเทอเจ็บตัวนะ”ต้าจงหลบดาบคาตานะพร้อมกับปัดดาบกระเด็นไป

“นายเป็นใครกันแน่ทำไมถึงเร็วขนาดนี้” ปลาถามขึ้นพร้อมกับต่อยไปที่ต้าจง

“เดี๋ยวพวกเทอก็จะรู้เองสักวันหนึ่ง” ต้าจงยิ้มพร้อมกับรับหมัดของปลา

“งั้นก็กินลูกปืนก่อนสักนัดนะ” ปลาพูดพร้อมกับยิงปืนสั้นใส่ต้าจง

“ก็บอกให้ใจเย็นๆไงเล่า” ต้าจงพูดพร้อมกับปล่อยมือปลาแล้วหลบลูกกระสุน

“ถ้าฉันทำให้พวกเทอเป็นอะไรไปก็จะไม่สนุกเอาหน่ะสิ” ต้าจงหันมาพูดพร้อมกับหัวเราะ

ปั้ง!

เสียงกระสุนปืน บาเร็ตดังมาจากหลังคาบ้านหลังที่สอง

“ต้าจง นายแกล้งเด็กยังงี้ดูไม่แฟร์เลยนะ”เสียงชายนิรนามพูดมาจากชั้นสองของบ้าน

“แกเป็นใคร” ต้าจงมองขึ้นไปทางบ้านหลังที่สอง

“ฉันเป็นเหมือนแก แกก็เป็นเหมือนฉันอย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่าแกได้รับอะไรมา”ชายนิรนามพูดตะโกนขึ้น

“ดูจากถ้า คงจะต้องตามเก็บแกสินะ”ต้าจงพูดพร้อมกระโดดตามชายนิรนามไปที่หลังคาพร้อมกับหายไปทันที

“ชายคนนั้นเป็นใคร” ลอสที่ยืนงงอยู่นานหันมาถาม

“ไม่รู้สิแต่ต้องขอบคุณเขาที่ช่วยยื่นเวลาที่จะเจอกับต้าจงไป”ผมพูดพร้อมกับถอนหายใจ

“นายนั้นเป็นใครกันแน่ คนที่ชื่อต้าจงนั้น” ปลาถอดหูฟังออกพร้อมกับหันหน้ามาถาม

“ผมจะเล่าให้คุณฟังเอง” ผมพูดพร้อมกับยิ้มให้ปลา