เอาชีวิตรอดเมืองนรก

ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่4 ทรยศ สูญหาย

จัมโบ้เป็นตัวทดลองที่มีพละกำลังมากแต่เสียอย่างเดียวตรงที่มันไม่ค่อยมีสมองเพราะมันเป็นตัวทดลองรุ่นที่1 ซึ่งถูกนำมาใช้ก่อนที่จะเสร็จสมบูรณ์

ตอนนี้พวกผมต่างพากันลุมจัมโบ้ซึ่งมันกำลังโกรธจัดคงเป็นเพราะการกระหายของสารเคมีที่ทดลองกับตัวมัน ทำให้มันดูกระหายอยู่ตลอดเวลาพวกผมซึ่งต่อสู้กับมันได้สักพักต่างกันสั่นเพราะอ่อนล้าเพราะว่ากระสุนปืนไม่สามารถทำอะไรมันได้

“บัดซบ!!จะอึดไปไหนวะ” นิว สบถเสียงดังจนทำให้จัมโบ้หันมาพร้อมกับต่อยเข้าที่นิวจังๆจนทำให้นิวปลิวไป

“อ๊าก” คำสุดท้ายที่นิวเอ่ยด้วยความเจ็บปวด พร้อมกับสลบไปทันที

“นิว” โอมที่รีบวิ่งมาดูอาการของนิวซึ่งตอนนี้นิวได้หมดสติไปเสียแล้วก็โกรธจัด

“แก!ไอสวะ” โอมสบถด่าพร้อมกับวิ่งไต่แขนจับโบ้แล้วใช้ดาบดากัสฟันเข้าที่ใบหน้าของจัมโบ้ไม่ยั้ง

“กรร” การฟันของโอมคงจะได้ผลเพราะจัมโบ้ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดพร้อมกับยิ่งโมโหมากขึ้น มันสะบัดแขน จนทำให้โอมล่วงลงมา

“อ๊าก” โอมร้องด้วยความเจ็บปวด หัวของเขาแตกจนมีลอยเลือด

“ซวยแล้วไง” ผมที่วิ่งควบคู่ไปกับลอส ก็แยกออกเป็นสองทางซ้ายกับขวา

“ลุยพร้อมกันเลยนะ”ลอสขยิบตาให้ผมพร้อมกับกระโดดยิงใส่จัมโบ้ไม่ยั้ง

ผมก็กระโดดตามไปฟันจัมโบ้ ลุยแบบสองทางแต่ก็ทำอะไรจัมโบ้ไม่ได้กลับถูกจัมโบ้สะบัดแขนใส่จนล้มไปคนละทิศคนละทาง

หลังจากนั้นน้าสก็อตซึ่งก้าวเดินออกไปหาจัมโบ้แต่สิ่งที่แปลกคือจัมโบ้ไม่ทำร้ายเขา

“ทำไมจัมโบ้ถึงไม่ทำร้ายคุณ” กั๊กที่เดินมาพร้อมกับล้มลงเพราะอาการเหนื่อยล้า

“หึ! ทำไมหน่ะรึ” น้าสก็อตแสยะยิ้ม

“ก็เพราะว่าฉันเป็นคนสร้างมันขึ้นมันคงไม่ทำร้ายฉันหลอก ฮ่าๆ ๆ” น้าสก็อตพูดพร้อมกับหัวเราะเสียงดัง

“ฉันชื่อ Dr.สก็อต ซาซี่ อยู่ในหน่วยองค์แบล็ค

“คุณมันคนทรยศ”ผมซึ่งดูเหนื่อยล้าน้อยกว่าคนอื่นก็กระโดดไปพร้อมกับยกคาตานะขึ้นหมายที่จะฟันคุณสก็อต

“อย่านะ พี่ฮอลล์” ลอสซึ่งดูตกใจก็รีบห้ามผม แต่ที่แปลกคือลอสจำชื่อผมได้

ปั้ง!!

เสียงปืนดังมาจากข้างหลังตรงที่คุณวิลเนอร์อยู่ ผมซึ่งชะงักพร้อมกับหันไปมองแต่คนที่ยิงคือ ต้าจงเขาแสยะยิ้ม “ฉันคงให้นายทำยังงั้นไม่ได้หลอก ฮอลล์ มิชิแกลน”

หลังจากที่เขาพูดชื่อผมเสร็จเขาก็วิ่งมาพร้อมกับกระโดดด้วยความเร็วที่ไม่หน้าจะใช้มนุษย์เลยเขาหยิบดาบสั้นผมมาจากข้างตัวพร้อมกับประกบดาบกับผม

“นาย ทำยังงี้เพื่ออะไรต้าจง”ผมที่ดูตกใจเล็กก็เอ่ยถามขึ้น

“ก็เพราะว่าฉันเป็นคนขององค์กรแบล็ค เขาส่งให้ฉันมาดูแลคุณสก็อตแต่โชคดีทีฉันเจอนายนายเลยช่วยเหลือศัตรูเลยหน่ะสิ”เขาพูดด้วยเสียงสะใจพร้อมกับแสยะยิ้ม

“ฆ่ามันซะ ต้าจง” Dr.สก็อตที่ตอนนี้ดูลนลานก็สั่งให้ฆ่าผมทิ้ง

“คุณไม่มีสิทธิ์ที่จะสั่งผมสก็อต” ต้าจงที่หันไปมองDr.สก็อตด้วยสายตาที่ดูนิ่งๆ

“หึ แกคิดจะขัดคำสั่งของฉันงั้นหรอ” Dr.สก็อตแสยะยิ้ม

“คุณจะทำอะไรผมได้ สก็อต”ต้าจงตวาดเสียงดัง

“คุณมันก็แค่เบี้ย ที่ทำให้องค์แบล็คเกือบจะล่มสลายแต่ที่พวกเขาเห็นว่าคุณสามารถทดลองเจจ้าตัวสวะนี้ขึ้นมาได้นะเขาเลยให้โอกาสคุณ”

“แกรู้เรื่องนี้ได้ไง” Dr.สก็อต ทำสีหน้าตกใจทันที

“หึ คุณกับผมมันคนละชั้นกัน” ต้าจงแสยะยิ้ม พร้อมกับผละดาบแล้วเตะผมกระเด็นไปที่พื้น

“อ๊าก”ผมร้องโอดครวญด้วยความเจ็บปวด

“วันนี้พอแค่นี้ดีกว่า ฮอลล์ มิชิแกลน เพราะว่านายคงจะไม่รอดเพราะจัมโบ้อยู่แล้ว ฉันเริ่มที่จะเบื่อนายขึ้นมาแล้วสิ” ต้าจงหันมาแสยะยิ้มให้ผม

ผมรีบลุกขึ้นพร้อมกับกระโดดไปอีกครั้ง ยกคาตานะขึ้นพร้อมกับฟันไปทีDr.สก็อต “แก ไอคนทรยศ ตายซะ”

สิ่งที่คาดไม่คิดก็เกิดขึ้น เมื่อลอสที่เห็นผมหมายที่จะฟัน พ่อของเขาก็กระโดดเอาตัวมาขวาง แก้มสองข้างเต็มไปด้วยคราบน้ำตา “หลบไปลอส พ่อเทอเป็นยังงี้แล้วเทอยังจะดีกับเขาอีกหรอ”ผมตวาดใส่ลอส

“ใช่ พ่อฉันมันไม่ดีแต่ฉันก็รักพ่อ” ลอส ที่ตอนนี้ยืนบัง Dr.สก็อตเอาไว้ มองผมด้วยสีหน้าจิงจัง

แต่ทันใดนั้น ต้าจงก็มาผลักลอสออกไปผมฟันดาบคาตานะไปที่ต้าจงแต่เขากับรับมันได้อย่างง่ายดาย

“หึ! นายกับฉันมันคนละชั้นกัน ฮอลล์ มิชิแกลน”ต้าจงหัวเราะดัง

ผับๆ!!

เสียงเฮลิคอบเตอร์ดังมาจากข้างหลัง พร้อมกับแสงไฟที่ส่องจนทำให้มองไม่เห็นDr.สก็อตจับราวบรรไดพร้อมกับหัวเราะดัง

“ตายซะ ไอพวกสวะ จัมโบ้ จัดการมัน” สิ้นเสียงคำสั่ง จัมโบ้ก็รีบวิ่งเข้าใส่พวกผมซึ่งกั๊กพยายามลุกขึ้นพร้อมกับยิงไรเฟิ้ลใส่

“ลอส! ลูกจะไปกับพ่อไหม” Dr.สก็อตหันไปหาลอสพร้อมกับยื่นมือให้

“ขอโทษค่ะ! คุณพ่อหนูกับพ่อคงอยู่ด้วยกันไม่ได้”ลอสร้องไห้พร้อมกับปฏิเสธ พ่อของเธอ

“อย่าหนีซิวะ” ผมเตะต้าจงพร้อมกับจับคาตานะกระโดดไปยังเฮลิคอบเตอร์ ก็ต้องตกใจเพราะต้าจงไวเหลือเกิน เขาพึ่งโดนผมเตะเมื่อกี้ แต่กลับขึ้นมาซัดผมจนผมกระเด็นลงมาข้างล่าง

“หึ! ลาก่อนฮอลล์ มิชิแกลนขอให้แกโชคดีละกัน”เขาจับราวบันไดพร้อมกับหัวเราะดังลั่น

หลังจาก ที่ต้าจงกับDr.สก็อตไป จัมโบ้ก็วิ่งเข้ามาพร้อมกับอาการที่โกรธจัด ลอสที่ตอนนี้ยังดูเสียใจก็รีบปรับตัวให้ทันพร้อมกับ หยิบหน้าไม้ที่สะพายออกมายิงทันที

พึ่บ!

“กรร” ลูกธนูหน้าไม้เข้าไม่ทีดวงตาของจัมโบ้พร้อมกับอาการโกรธจัดของมัน มันจับลอสโยนไปที่คุณวิลเนอร์ซึ่งดูอาการของนิวอยู่จนทำให้ทั้งสองกระเด็นไปชนกับเสาของสถานีตำรวจ

คุณวิลเนอร์สลบไป แต่ลอสดูอ่อนแรงเพราะเลือดออกเยอะมากจนทำให้สลบไป

“ปอน พี่จะล่อมันไปเอง พี่มีแผนแล้วปอนดูแลพวกกั๊กด้วยหล่ะ”ผมหันมาบอกน้องชายที่ตอนนี้มีแต่ปอนกับผมซึ่งดูไม่ค่อยเหนื่อยล้าซักหน่อยไหร่

“ผมจะไปกับพี่”ปอนเบี่ยงตัวหลบจัมโบ้พร้อมกับมองหน้าผม

“เชื่อใจพี่”ผมหันไปบอกน้องชายทันที

“ถ้ามีอะไรพี่ช่วยวิทยุมาบอกผมโอเคไหม” ปอนที่ตอนนี้ดูลนคงเพราะไม่อยากให้ผมเสี่ยงอันตราย

“โอเคได้”ผมพยักหน้ารับ พร้อมกับปามีด3เล่ม ปักเข้าทีแขนของจัมโบ้มันหันมามองผม

“เฮ้ ไองั่งแน่จิงตามมาเด้”ผมตะโกนเรียกมันเสียงดังลั่นจนมันวิ่งตามผมมาโดยที่ไม่สนใจปอนอีกเลย

แผนที่ผมคิดเอาไว้คือ ถ้าผมวิ่งไปตรงหน้าซอยลิตเตอร์ที่สี่ก็จะเจอกับปั้มน้ำมันซึ่งคงจะใช้ได้แน่นอนถ้ามันโดนปืนไม่เป็นอะไรก็ต้องโดนเผา ขณะที่ผมวิ่งมาข้างทางก็เจอกับพวกซอมบี้ที่หันแล้วแห่วิ่งตามผมมา ตัวที่อยู่ข้างหน้าผมฟันแต่ตัวที่วิ่งไล่ตามก็โดนจัมโบ้ต่อยจนกระเด็น ผมมาถึงหน้าปั้ม ในปั้มมีตู้เติมน้ำมันสี่ตู้ มีร้านมินิมาร์ทอยู่ฝั่งซ้ายผมรีบรัดวิ่งไปยังมินิมาร์ทเพื่อหาไฟแช็ค ผมวิ่งผ่านตู้กดน้ำมันตู้ไหนจัมโบ้ก็วิ่งชนจนน้ำมันไหลออกมาเอ่อล้นตรงบริเวณนั้นผมวิ่งเข้าไปควานหาไฟแช็ค

“เจอแล้ว”ผมหยิบไฟแช็คพร้อมกับลอดระหว่างขาของจัมโบ้วิ่งมาตรงที่มีน้ำมันไหลเต็มพื้น

จัมโบ้ที่หันหลังกลับมาพร้อมกับวิ่งมาทางผมทันที

ผมหยิบไฟแช็ค พร้อมกับฉีกเสื้อจุดไฟโยนเข้าไปทันที “ตายซะไอสวะ” ผมสบทด่าเสียงดังพร้อมกับรีบวิ่งออกไปจากปั้มทันที

ตู้ม!!เสียงระเบิดดังขึ้น

ผมโดนแรงระเบิดลอยกระเด็นมาอยู่ข้างรถ นัยย์ตาพล่ามัวก็มองเห็นคนหน้าคุ้นๆยื่นหน้ามอง

“เป็นอะไรไหมเจ้าหนุ่ม” ประโยคสุดท้ายที่ได้ยินจั้มโบ้มันคงจะตายแล้วสินะผมคงจะได้นอนหลับซะทีผมคิดยังงั้นเป็นครั้งสุดท้ายพร้อมกับหลับไป…..