เอาชีวิตรอดเมืองนรก

ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่3 เบาะแสจากสถานีตำรวจ

ตอนนี้พวกผมกำลังทานอาหารเช้า อาหารเช้าวันนี้คือ สลัดผัก ไก่ทอด แล้วก็ไข่ดาวทุกคนต่างกินกันอย่างเอร็ดอร่อยคนที่ทำอาหารก็แน่นอนไม่พ้นลอสอยู่แล้ว หลังจากกินเสร็จทุกคนก็เตรียมตัวที่จะไปสถานีตำรวจเพราะว่ากั๊กคิดว่าสถานีตำรวจหน้าจะมีเบาะแสอะไรสักอย่างที่จะสาวตัวไปถึงองค์กรแบล็ค

“เอ้าพร้อมกันหรือยัง” กั๊กที่ยืนรออยู่หน้าประตูบ้านหันหลังมาถามทุกคนที่กำลังเตรียมตัวกันอยู่ข้างหลัง

“พร้อมแล้วครับ/ค่ะ”ทุกคนเอ่ยพร้อมกัน

“งั้นก็ไปสถานีตำรวจกันเลย”กั๊กเปิดประตูพร้อมกับเดินนำหน้าไป

สถานีตำรวจอยู่ในซอยลิดเตอร์ที่4 ซึ่งหากจากที่นี้อีกสามซอย ออกจากบ้านมาได้สักพักก็เจอกลับกลุ่มซอมบี้กำลังจัดโต๊ะจีนอยู่หน้าบ้านซึ่งเหยื่อรายนี้คือคุณลุงแก่ๆคนหนึ่ง อายุประมาณ สี่สิบ ห้าสิบ ซึ่งกำลังถูกซอมบี้ลุมกินกันอย่างเอร็ดอร่อย

“เวงแล้วไง ออกมาก็เจอแจ็คพ็อตเลยหรอเนี้ย” ผมวิ่งเข้าไปพร้อมกับชักดาบคาตานะวิ่งไปฟันซอมบี้ที่วิ่งเข้ามาหาพวกผมที่ยืนอยู่หน้าบ้าน

“เฮ้อ มีเรื่องให้เหนื่อยแต่เช้าอีกแล้วอะไรเนี้ย” ลอสที่วิ่งตามผมมาชักปืนยิงซอมบี้  ที่กำลังพุ่งใส่เธอพร้อมกับทำหน้าเหนื่อยหน่าย

“อย่ามัวแต่บ่นกันเลย รีบๆฆ่ามันให้หมดจะได้ไปสถานีตำรวจกันต่อ” กั๊กวิ่งไปใช้ปืนพกสั้นยิงใส่ซอมบี้ที่วิ่งมาจากข้างๆเขา

“งั้นเอานี้ไหม แยกกลุ่มกัน อีกกลุ่มไปสถานีตำรวจ อีกกลุ่ม วิ่งช่วยชีวิตคน” ปอนที่เงียบอยู่นานเริ่มออกความคิดเห็น

“อย่าแยกกลุ่มกันเลยหน้าจะดีกว่า”กั๊กยิงไร้เฟิ้ลพร้อมตะโกนบอกทุกคน

“ไว้ใจพวกผมสิ อย่างน้อยถ้าสำเร็จเราก็จะได้พวกเพิ่ม”ปอนที่เงียบอยู่ในก็พูดด้วยเสียงที่มั่นใจสุดๆ

“งั้นเอางี้ เดวฉันจะไปกับลอสแล้วโอม ส่วนนิวกับฮอลล์ ไปกับปอน”กั๊กที่ใช้ความคิดอยู่นานก็หันมาบอก

“ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นต้องใช้วิทยุส่งข้อความมาอย่าทำอะไรผลีผลามเข้าใจไหม!!” กั๊กพูดเสียงเข้มพร้อมกับออกคำสั่ง

“โอเคถ้ามีอะไรเกิดขึ้นจะวิทยุมาหา”ผมยืนยันที่จะส่งข้อความมาหาแล้วจะไม่ทำอะไรผลีผลาม

“งั้นเอางี้เราไปนัดเจอกันที่สถานีตำรวจเพราะว่ามันไปได้สองทางโอเคไหม”ผมที่ฟันซอมบี้ตัวสุดท้ายหันมาบอกกั๊ก

“งั้นก็เอาตามนั้น”กั๊กที่เห็นดีด้วยก็วิ่งไปทางซ้ายตามด้วยโอมกับลอส

“ไปกันเถอะนิว ปอน เราอาจจะเจอคนที่รอดชีวิตก็ได้”ผมหันวิ่งไปทางขวาซึ่งพวกเรานัดหมายไว้แล้วว่าจะไปเจอกันที่หน้าสถานีตำรวจ

หลังจากวิ่งมาทางขวาได้สักพักก็เจอเข้ากลับ บรรดาซอมบี้ที่แห่วิ่งตามมาจากข้างหลังคงเป็นเพราะได้ยินเสียงวิ่งเลยวิ่งมากันอย่างไม่ขาดสายลาวๆสิบตัวได้

“พวกมันจะเยอะไปไหนเนี้ย”นิวที่หมดความอดทนก็วิ่งเข้าไปฟันใส่ซอมบี้ที่วิ่งกรู่กันเข้ามาหาเขา

“ใจเย็นๆนิวอย่าลืมสิถ้าโดนกัดทีเดียวอาจจะกลายเป็นซอมบี้เลยนะ”ผมที่ซึ่งเห็นท่าไม่ดีก็ชักคาตานะวิ่งไปฟันใส่ซอมบี้ที่วิ่งไปลุมนิว

“พวกพี่รอผมด้วยสิ”ปอนที่ดูหงุดหงิดเพราะกลัวคนอื่นแย่งความเด่นก็รีบวิ่งไปพร้อมกับใช้ปืนยิงใส่ซอมบี้

หลังจากนั้นซอมบี้จำนวนสิบตัวก็ถูกกำจัดจนหมด เลือดเต็มตัวผมกับนิวส่วนปอนลงไปนั่งลงกับพื้นข้างๆเสาไฟ

“เราจะต้องเจอยังงี้อีกนานเท่าไหร่”ปอนที่นั่งหายใจหอบๆ ยื่นหัวขึ้นมาถาม

“ก็คงกว่าจะหาทางออกจากเมืองนี้ได้นั้นหล่ะจะไปทางไหนก็เจอแต่ซอมบี้ก็คงจะยากหน่อย”ผมที่ยืนพิงเสาไฟฟ้าพร้อมกับหายใจแรง เพราะว่าเหนื่อยเหมือนกัน

“งั้นเรารีบไปกันเถอะถ้ามัวแต่อยู่ยังงี้เดียวพวกมันจะแห่กันมาอีก”นิวที่ยืนหอบอยู่ข้างๆผมเริ่มออกความเห็น

“งั้นเราก็ไปกันเถอะ” ผมที่ตอนนี้หายเหนื่อยก็เตรียมที่จะออกวิ่งต่อ

“พี่ๆรอปอนด้วย” ปอนที่นั่งอยู่ก็รีบยืนขึ้นพร้อมกับวิ่งตามมาพร้อมกับนิว

พวกผมเดินมาอยู่ตรงซอยลิตเตอร์ที่สองก็เห็นชายหนุ่มผมสีเทาอายุราวๆยี่สิบกว่าๆใส่ชุดสูทสีดำกำลังวิ่งหนีซอมบี้มาจากข้างหน้าผม

“ช่วยด้วย!!พวกนี้มันตัวบ้าไรกันนี้”ชายหนุ่มผมเทาตะโกนเสียงดัง

“ไปช่วยเขากันเถอะ” ผมที่รีบวิ่งไปชักมีดสั้นปาไป2อันโดนซ้อมบี้ที่วิ่งตามเขามา1ตัว ก็ถือว่าดีอยู่หลอกเพราะว่าผมพึ่งเคยจะลองปา

ปั้งๆ!!

เสียงปืนดังมาจากข้างหลังผมพอผมหันไปดูก็ต้องช็อค เพราะว่าเขาคือต้าจงเด็กหนุ่มที่ผมเจอตรงเสาไฟฟ้าเขาวิ่งมาพร้อมยิงใส่ซอมบี้ที่วิ่งไล่ตามชายหนุ่มผมเทามา

ปั้ง!!

“ต้าจง นายมาได้ไง” ผมที่ตกใจพร้อมกับชะงักที่จะฟันซอมบี้พร้อมกับหันไปหาเขา โดยที่ไม่ตั้งตัวซอมบี้ที่อยู่ข้างหน้าผมก็หมายที่จะกัดผมก็ถูกยิงโดยต้าจง

“อย่าชะล่าใจสิไอบ้า”ต้าจงวิ่งมาพร้อมกับยิ่งใส่ซอมบี้ที่อยู่ข้างหลัง เขายิงจนหมดแม็กแล้วก็สบถ “ทำไมกระสุนมันน้อยจังวะ”

“เอ้ารับ”ปอนโยนแม็กกระสุนให้ต้าจง

“เจ๋งเลยไอหนู” ต้าจงเอาแม็คมาใส่ปืนพร้อมกับยิงใส่ซอมบี้

“คิดจะลุยคนเดียวมันก็เปลืองกระสุนแย่สิ” นิวที่วิ่งมาเสริมผมก็ฟันซอมบี้ที่กระโดดเขาหาเข้าเลือดกระชูดเข้าหน้าเขาเต็ม จนตอนนี้เขาดูเหมือนนักล่าไปเสียแล้ว

“เฮ้อ เมื่อไหร่จะได้พักสักที” ปอนที่ใส่แม็คกระสุน วิ่งมายิงใส่ซอมบี้ ที่กำลังจะลุมกัดชายหนุ่มผมเทา

หลังจากนั้นไม่นานซอมบี้สิบตัวก็ตายหมดชายหนุ่มผมเทาดูตื่นกลัวเพราะเขาคงจะเจออะไรหลายอย่างมากๆ

“น้าชื่ออะไรหรอครับ” ผมที่เดินไปยื่นมือไปหาเขา

“น้าชื่อ สก็อต ซาซี่” ชายหนุ่มผมเทาที่ชื่อสก็อตยื่นมือมาจับมือกับผม

“ผมชื่อ ฮอลล์ มิชิแกลน” ผมฉุดเขาลุกขึ้นยืน

“ส่วนคนที่ถือปืนคู่ นั้นชื่อปอน มิชิแกลน คนที่ถือดาบดากัส ชื่อนิว วิสกี้” ผมหันหลังไปพร้อมกับแนะนำปอนกับนิวให้น้าสก็อตรู้จักพวกเขา

“น้ากำลังตามหา ลูกสาวน้าอยู่” น้าสก็อตเดินไปจับมือกับปอนและนิวหันมาพูดกับผม

“ลูกน้าชื่ออะไรหล่ะ”

“ลอส ซาซี่” น้าสก็อตบอกชื่อพร้อมกับทำหน้าเศร้า

“พวกผมรู้จักเธอ” ปอนที่ตกใจรีบพูดขึ้นทันที

“เธอปลอดภัยดีไหม” น้าสก็อตที่ได้รู้ข่าวก็ดีใจขึ้นทันที

“เขาปลอดภัยดีครับ เธออยู่กับพวกผม”ผมที่ยืนนิ่งอยู่ก็เสริมปอน

“งั้นพาน้าไปหาเขาได้ไหม”น้าสก็อตขอร้อง เขาคงจะเป็นห่วงลอสหน้าดู

“ได้ครับพวกผมนัดกันไว้อยู่ว่าจะไปเจอกันที่สถานีตำรวจโอเวีย”

“แล้วก็ต้าจง นายหายไปไหนมา”ผมหันมาถามต้าจงที่ตอนนี้กำลังยืนพิงกำแพงอยู่

“ก็ฉันบอกแล้วนี้ว่าไปทำธุระมา นายไม่ต้องเป็นห่วงหลอกฉันเอาตัวรอดเองได้ไม่ใช่เด็กอมมือ”ต้าจงพูดด้วยเสียงนิ่งๆ

“แล้วก็อีกอย่าง ผมชื่อฮอลล์ มิชิแกลน ส่วนนั้น นิว วิสกี้ แล้วน้องชายผม ปอน มิชิแกลน”ผมตบที่หน้าอกตัวเองพร้อมกับหันไปแนะนำ นิวกับ ปอนให้ ต้าจงรู้จัก

“ฉันชื่อต้าจง พวกนายก็จะรู้อยู่แล้วนี้” ต้าจงที่ทำสีหน้าไม่พอใจพร้อมกับพูดชื่อตัวเองอีกครั้ง

“แล้วนายจะไปสถานีตำรวจกับพวกเราไหม” ผมหันไปถามต้าจงที่ตอนนี้หันมามองผมด้วยสายตาไม่ญาติดีด้วย

“ไปก็ได้ไม่มีอะไรให้เสียหายนี้”เขาพูดด้วยเสียงไม่พอใจ

หลังจากนั้นพวกผมก็ค่อยๆเดินไปกันอย่างเงียบๆ เพราะว่าจะได้ไม่ต้องเหนื่อยมากเพราะว่ายิ่งเสียงดังมากเท่าไหร่ซอมบี้ยิ่งรู้ว่าพวกผมอยู่ตรงนี้เพราะพวกมันมองไม่เห็นแต่จะรู้ได้เมื่อมีอะไรเสียงดัง พวกผมเดินมาจนถึงหน้าสถานีตำรวจได้อย่างปลอดภัยเพราะว่าตลอดทางไม่มีซอมบี้อยู่เลยคงเป็นเพราะว่าพวกคนที่รู้อาจจะหนีไปก่อนแล้ว หรือไม่ก็ทางที่ผมผ่านเป็นทางลัดเลยไม่ค่อยเจอซอมบี้มาจ๊ะเอ๋สักเท่าไหร่ หลังจากนั้นกั๊ก โอมกับลอสก็วิ่งมาโดยพ่วงซอมบี้มาอีกยี่สิบตัว

“โหกั๊ก พาเพื่อนมาเพียบเลยนะ” ผมที่วิ่งไปเสริมก็หันมาพูดแซว

“นั้นสิ พาเพื่อนวิ่งตามมาเพียบเลยอย่างกับแข่งวิ่งมาราธอนแหนะ” นิววิ่งมาพร้อมกับชักดาบดากัสวิ่งไปฟันซอมบี้

“นั้นมันคุณพ่อนี้” ลอสตกใจเพราะเจอพ่อของเขายืนอยู่ข้างๆพวกผม

“อย่ามัวแต่ดีใจช่วยกันก่อน” กั๊กที่หันไปยิงซอมบี้ด้วยปืนพกสั้นของเขา

“นั้นสินะ” ลอสที่ตั้งหลักได้ก็หยุดพร้อมกับหมุนยิงใส่ซอมบี้ราว5ตัวได้

ไม่นานซอมบี้ก็หมด ลอสก็รีบวิ่งมาหาพ่อของเขา

“พ่อยังมีชีวิตอยู่หรอ” ลอสที่วิ่งมา เข้าไปกอดพ่อพร้อมกับร้องไห้

“ใช่แล้วลูก” น้าสก็อตยกมือลูบหัวลอส

“หยุดพักเรื่องซึ้งๆไว้ก่อนครับ”กั๊กที่ยืนหอบอยู่ก็พูดขึ้น

“เรารีบเข้าไปในสถานีตำรวจก่อนดีกว่า”กั๊กเดินนำพร้อมกับหันมาบอกทุกคนที่อยู่ข้างหลัง

ข้างในสถานีตำรวจไม่ต่างราวกับนรก มีเศษกระจกเต็มไปหมด มีลอยเศษไม้ของโต๊ะเก้าอี้กระจัดกระจายเต็มไปหมด มีตำรวจคนหนึ่งผมสีขาวดูค่อนข้างมีอายุกำลังถือปืนวิ่งหนีซอมบี้ไปพลางพร้อมกับยิงซอมบี้ไปพลาง ซอมบี้วิ่งไล่เขาประมาณสักห้าตัวได้ ซอมบี้ทุกตัวใส่ชุดตำรวจหมด

“เราไปช่วยเขากันดีกว่า” กั๊กยิงไร้เฟิ้ลใส่ซอมบี้ที่กระโดดไปตะคุบนายตำรวจผมขาว

“นั้นสิ มัวแต่ยืนดูเขาก็ตายพอดี”ผมวิ่งไปฟันซอมบี้อีกตัวทันที

“เฮ้อ วันนี้จะมีอะไรให้เหนื่อยอีกไหมเนี้ย” นิวที่ดูอ่อนเพลียวิ่งใช้ดาบดากัสมาฟันใส่ซอมบี้อีกตัว

“อีกสองตัวขอนะ” ลอสที่วิ่งมาอย่างรวดเร็วยิงปืนใส่ซอมบี้อย่างแม่นยำ

หลังจากนั้นซอมบี้ห้าตัวก็ลงไปกองกับพื้นทันที เลือดมันส่งกลิ่นเหม็นเน่าอบอวลไปหมด

“คุณชื่ออะไร”กั๊กยื่นหน้าไปถามนายตำรวจผมขาวที่นอนอยู่กับพื้น

“ฉันชื่อ วิลเนอร์ เจสัน เป็นผู้กำกับประจำสถานีตำรวจนี้”นายตำรวจที่ชื่อว่าวิลเนอร์ ใช้มือยันกับพื้นพร้อมกับลุกขึ้น

“ผมชื่อ กั๊กเกอร์ โชวอน เป็นหน่วยFBI ที่ถูกส่งมาดูเหตุการ์ณในเมืองนี้”กั๊กพูดแนะนำตัวพร้อมกับตบที่หน้าอกตัวเอง

“FBI หรอ แล้วนายรู้เรื่องอะไรบ้างหล่ะ คุณกั๊ก”

“ผมรู้แค่ว่าเมืองนี้ตกเป็นเมืองที่ถูกองค์แบล็คปล่อยซอมบี้ออกมาทดสอบแล้วคุณหล่ะรู้อะไรบ้าง”

“ฉันรู้มาอีกอย่างหนึ่งว่าองค์กรแบล็คได้สร้างซอมบี้สายพันธุ์ใหม่อีกตัวหนึ่งซึ่งร่างกายมันแข็งแรงมาก สักวันหนึ่งพวกมันคงจะต้องปล่อยออกมาแน่นอน ชื่อของมันคือ จัมโบ้ เป็นตัวที่ถูกสร้างมาตัวแรก ซึ่งคงจะเป็นตัวที่ทดลองไม่สมบูรณ์” คุณวิลเนอร์เล่าในสิ่งที่เขารู้มา

“แล้วคุณรู้มาได้ยังไง” กั๊กที่ตกใจก็เริ่มถามเจาะลึกเข้าไปอีก

“เพราะว่าฉันเขาไปแทรกแซงอยู่ในนั้นหน่ะสิ”เข้าที่ยินยอมบอกมาอย่างไม่ปิดบัง

หลังจากนั้นไม่นานก็ได้ยินเสียงดังออกมาข้างนอก เสียงเดินดังตุ้มๆ เหมือนกับมีตัวอะไรบางอย่างที่ตัวใหญ่กำลังเดินเข้ามาตรงหน้าสถานีตำรวจ ทุกคนที่ได้ยินก็รีบวิ่งออกไปดูดังต้นต่อของเสียงที่หน้าสถานีก็พบกับตัวประหลาด นัยย์ตาของมันสีแดงกล่ำ ตัวใหญ่ประมาณหลังคาสถานีตำรวจ กล้ามเป็นมัดๆ เส้นเลือดเต็มตัวของมัน มันส่งเสียงคำรามราวกับสัตว์ป่าที่หิวกระหาย

“เจ้านี้ใช่ไหมครับ จั้มโบ้” ผมหันไปถาม คุณวิลเนอร์ 

“ใช่แล้ว” คุณวิลเนอร์หน้าซีด

“เราคงต้องลุยกับมันสินะ” ปอนที่ยืนทำหน้าซีดพูดขึ้น

“ก็คงต้องอย่างนั้น ก็ลองกับมันสักตั้งถ้าไม่ไหวก็วิ่งหนี” นิวพูด พร้อมกับ รีบวิ่งออกไปชักดาบดากัสวิ่งไป

“งั้นก็มาลองกันสักตั้ง” ผมพูดพร้อมกับชักคาตานะวิ่งออกไปตามด้วย คนอื่นๆที่ยืนอยู่