เอาชีวิตรอดเมืองนรก

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่2 เมืองที่เปลี่ยนแปลงไป

หลังจากที่พวกเราได้เจอกับกั๊กเกอร์ โชวอน เขาก็พาพวกผมมายังห้องผ.อ โรงเรียน ห้องผ.อ  โรงเรียนเหมือนกับห้องลับ ปิดทึบ เหมือนกับว่าเขารู้อยู่แล้วว่าสักวันต้องมีวันนี้เกิดขึ้น ในห้องมีทุกอย่างพร้อม ตู้เย็นมีอาหารที่อยู่ได้1เดือนอยู่ในตู้ ตู้กดน้ำอยู่ฝั่งซ้ายจากโซฟา พอเข้ามาถึงห้องกั๊กก็เริ่มเล่าเกี่ยวกับสิ่งที่เห็น ซึ่งที่ได้รู้มาคือ องค์กรหนึ่ง ที่ชื่อว่าแบล็คได้ทำการปล่อยซอมบี้เพื่อจะทดสอบผลการทดลองแต่กลับเป็นการทำให้เมืองเกิดหายนะขึ้น คุณกั๊กได้แอบติดตามด็อกเตอร์คนหนึ่งไปยังห้องแล็ปแต่ก็คลาดกันกลางทาง แต่รู้แค่ประโยคคำพูดโดยย่อว่า องค์ที่ชื่อว่าแบล็คนี้ต้องการที่จะทำสงครามกับหน่วยFBIเพราะหน่วยFBI ได้ไปตรวจค้นและยึดแฟทไดท์

ที่มีการค้นคว้าต่างๆ ข้อมูลจำนวนหนึ่งจึงถูกเปิดออกมาบอกหน่วยFBI ทุกคนที่ประจำเมืองต่างๆให้รู้ว่าตอนนี้ทุกพื้นที่ไม่ปลอดภัย

พอผมได้ยินสักพักผมก็หน้าซีด ตัวสั่นเทา

“งั้นแปลว่าตอนนี้ทุกที่ก็ไม่ปลอดภัยแล้วสินะครับ”ผมพูดพร้อมกับเอามือปิดหน้า

“ใช่แล้ว เพราะงั้นฉันถึงเดินสำรวจตามรอบเมืองแล้วก็มาเห็นเหตุการ์ณแปลกๆในโรงเรียนนี้หล่ะ” กั๊กพูดพร้อมกับเดินไปกดน้ำที่ตู้ในห้องผ.อ มากิน

“แล้วพวกเราจะเอาไงกันต่อดีอะครับ” ปอนที่ดูนิ่งที่สุดในกลุ่มพูดขึ้น

“ฉันก็ไม่อยากเอาพวกนายมาเอี่ยวด้วยหลอกนะ แต่ในเมื่อรู้แล้วก็ขอให้ระวังไว้ด้วยละกัน ถ้าเจอไอพวกท่าทางยังงั้น ก็อย่าชะล่าใจเด็ดขาด” กั๊ก เดินมานั่งที่โซฟาพร้อมกับหันมามองหน้าทุกคน

“พวกนายทุกคน เอาวิทยุสื่อสาร(วอร์)นี้ไป” กั๊กพูดพร้อมกับยื่นให้ทุกคน

“วิธีใช้ก็ง่ายๆ กดปุ่มข้างๆแล้วพูด ฉันปรับคลื่นไว้ให้แล้ว” กั๊กพูดพร้อมแสดงวิธีทำให้ดู

“แล้วเราจะหาอาวุธได้จากที่ไหนหล่ะครับ” โอมที่ดูช็อคจากเรื่องที่เกิดขึ้นในเมืองนี้ก็เอ่ยขึ้นมา

“หาได้ง่ายๆ”กั๊กพูดพร้อมกับเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า เขากดรหัสที่ซ่อนอยู่หลังมุมสุดตู้เสื้อผ้า จากนั้นตู้เสื้อผ้าก็ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นห้องทึบๆห้องหนึ่ง

“เอ้าเดินตามมาสิ” กั๊กที่เดินไปเปิดไฟขวักมือเรียกทุกคนเดินตามเขาไป

“โหนี้มันสุดยอดเลย” ปอนที่เดินเข้ามาตะโกนด้วยความตะลึง

“ตะโกนดังไปแล้วนะปอน” กั๊กที่เดินนำไปหันหลังมาบอกปอน

“ขอโทษครับ”ปอนผงกหัวขอโทด

“ของในห้องนี้จะหยิบไปใช้กี่อย่างก็ได้นะ” กั๊กพูดพร้อมกับชี้ไปที่ของทุกอย่างในห้อง

“ทำไมห้องผ.อ ถึงมีของยังงี้หล่ะครับ”ผมพูดขึ้นด้วยความสงสัย

“ก็นั้นสินะ ถ้าฉันบอกว่า เป็นลูกของผ.อ จะเชื่อหรือเปล่าหล่ะ” กั๊กพูดพร้อมยิ้มที่มุมปาก

“นามสกุลเหมือนคุณผ.อ บารอน เลย” โอมพูดขึ้นด้วยความตกใจ

“ใช่แล้ว ฉันนี้หล่ะลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของเขา พ่อฉันชื่อ บารอน โชวอน ฉันรู้ว่าจะเกิดเรื่องยังงี้เลยบอกให้พ่อทำให้ห้องทึบ แต่ถ้าคนข้างนอกมองเข้ามามันก็เหมือนห้องธรรมดาทั่วไป ส่วนเรื่องห้องลับ มีแต่ฉันเท่านั้นที่รู้”กั๊กหันมายิ้มให้ทุกคน ตอนนี้ทุกคนในห้องต่างอึ้ง

“เชิญเลือกตามใจชอบเลยนะเดวฉันขอตัวไปส่งข่าวก่อน” กั๊กพูดขึ้นพร้อมกับเดินออกไปข้างนอก

พวกผมต่างเลือกอาวุธกันยกใหญ่ ปอนดูอึ้งกับ อาร์พีจีมากๆ จนอยากจะเอาออกไปลองยิงแต่ก็คงจะยากเพราะตัวปอนเล็กจนเกินไป

“พี่ฮอลล์นี้คงจะเหมาะกับพี่ดีนะ” ปอนชี้ไปที่ดาบคาตานะ แล้ว มีดสั้นจำนวน10เล่ม

“พี่ก็ว่างั้น ถ้าพวกนั้นเป็นซอมบี้จริงๆก็คงจะสุ่มสี่สุ่มห้ายิงปืนไม่ได้หลอก” ผมยกคาตานะขึ้นมาจับพร้อมกับหันหลังไปพูดกับปอน

“โหอันนี้สุดยอดเลยนะเนี้ย” โอมหยิบดาบดากัสคู่หนึ่งขึ้นมา

“พี่โอม นั้นมันสุดยอดเลยดาบดากัสซะด้วย”ปอนทำตาแวววาวขึ้นทันทีที่พูดเรื่องอาวุธ

บ้าจริงๆน้องเราทั้งๆที่เมืองเรากำลังเจอหายนะแท้

“เออใช่ แล้วผู้หญิงคนนั้นคือใครละ” ผมหันไปถามปอนที่กำลังหยิบปืนคู่นึงมาพกติดไว้ข้างๆ

“อ้อ เขาชื่อ ลอส ซาซี่ เธอเป็นเพื่อนในห้องผมครับ” ปอนแนะนำตัวเพื่อนสาวที่ตอนนี้สนใจอาวุธข้างหน้า

“แปลว่าเธอคงเป็นพวกบ้าซอมบี้อีกสินะ” ผมพูดกวนๆขึ้นทันที

“พี่ของปอนบ้าหรือเปล่า ก็แค่เห็นมันเฟี้ยวดี พึ่งจะเคยเห็นของจริง” ลอส หันกลับมาโวยวายใส่ผม

“ก็แค่ล้อเล่นเอง” ผมทำเสียงน้อยใจ

หลังจากนั้นเขาก็ไม่สนใจที่จะคุยกับใครอีกเลย หลังจากนั้นไม่นานกั๊กก็เดินกลับมาในห้อง ซึ่งตอนนี้ทุกคนในห้องต่างเตรียมอาวุธพร้อมเรียบร้อย ผมเลือกดาบคาตานะเล่มหนึ่ง ดาบสั้น10เล่ม พกติดข้างๆตัว ส่วนปอน เอาปืนพก สั้น2กระบอกข้างหลังปอนสะพายดาบดากัส1เล่ม ส่วนโอม หยิบดาบดากัสมา2เล่ม ข้างๆเขาพกปืนสั้น 1กระบอก ส่วนลอสนั้นพกปืนพกสั้น2กระบอกข้างหลังเขาสะพายปืนไรเฟิ้ลหน้าไม้กับลูกอีก10ดอกอยู่ในกระบอกตรงขาข้างซ้าย

“โห เตรียมพร้อมกันหน้าดูเลยนะเนี้ย” กั๊กที่เดินเข้ามาตะลึงพร้อมกับหัวเราะที่เห็นพวกผมตอนนี้กลายเป็นมนุษย์ติดอาวุธไปเสียแล้ว

“นี้พวกนายจะไปถล่มบ้านซอมบี้กันหรือไงเนี้ย” กั๊กเอ่ยแซวทันที

“ก็เตรียมไว้เผื่อฉุกเฉินไงครับ” โอมที่จัดของเสร็จก็หันมาคุยกับกั๊ก

“ตอนนี้คนในเมืองเริ่มเป็นซอมบี้แล้ว ทางสูญบัญชาการได้ส่งวิทยุมาบอก”กั๊กทำสีหน้าเศร้า

“งั้นพวกเราออกไปช่วยเหลือคนทิ่รอดกันเถอะครับ” ผมที่เงียบอยู่ก็ออกไอเดียทันที

“นั้นสินะ งั้นเราไปกัน”กั๊กที่เห็นด้วยก็พาพวกเราเดินออกไปทันทีพร้อมกับปิดห้องลับ

พวกผมเดินมาถึงหน้าโรงเรียนก็เจอกลุ่มซอมบี้ฝูงนึงวิ่งไล่เด็กชายคนหนึ่ง ผมสีทองกำลังใช้ไม้ตีซอมบี้อยู่ตรงหน้าโรงเรียน ผมซึ่งเห็นยังงั้นก็รีบ วิ่งพร้อมกับชักมีดคาตานะเข้าไปหมายจะฟันที่หัวแต่เสียงไรเฟิ้ลก็ดังขึ้น

ปั้ง!!

กั๊กยิงไรเฟิ้ลเข้าไปที่กระหม่อมของซอมบี้อย่างแม่นยำ เด็กหนุ่มผมทองหันมาหาผมพร้อมกับใช้ไม้หมายที่จะตีผม

“เฮ้ ใจเย็น” ผมจับมือเขาที่กำลังจะใช่ไม้ตีใส่ผม

“พวกนายเป็นอย่างไอพวกนั้นหรือเปล่า”เขาที่ดูท่าทางสั่นๆหันมามองผมอย่างไม่ไว้ใจ

“ไม่ๆๆพวกผมเป็นพวกที่รอดชีวิต ผมชื่อฮอลล์ มิชิแกลน ส่วนคนที่ ผมสีดำ ที่ถือปืนคู่นั้นชื่อปอน คนที่ยิงไรเฟิ้ลมะกี้ชื่อกั๊ก ส่วนคนที่สะภายดาบดากัสนั้นชื่อโอม ผู้หญิงคนเดียวในกลุ่มชื่อลอส แล้วนายหล่ะ”ผมพูดพร้อมกับหันไปชี้แนะนำตัวทุกคน พร้อมกับหันมาถามชื่อเด็กหนุ่มผมทอง

“ลีนิว วิสกี้ เรียกฉันนิวเฉยๆก็พอ”นิวแนะนำตัวพร้อมกับตบเข้าที่หน้าตัวเอง

“ยินดีที่ได้รู้จักนิว”ผมยื่นมือขึ้นมา

“ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันฮอลล์” นิวยื่นมือมาจับมือผม

“เอ้า นี้ดาบดากัส ฉันแบ่งให้เล่มนึง” โอมเดินมายื่นดาบดากัสพร้อมกับยื่นมือทำความรู้จักกับนิว

“ขอบคุณมาก”นิวยื่นมือขึ้นมาจับมือกับโอม

หลังจาก นั้นพวกซอมบี้ก็แห่มาจากในโรงเรียนประมาณ20ตัวเสื้อโรงเรียนเค็บตอลคงจะเป็นนักเรียนที่โดนกัด  กั๊ก ยิงไรเฟิ้ลอย่างแม่นยำ ยิงกี่ทีก็โดนทุกที ผมวิ่งไปพร้อมกับฟันดาบคาตานะเข้าที่หัวซ้อมบี้ แต่ผมไม่ทันระวังตัวซอมบี้ พุ่งมาเพื่อจะกัดผม นิววิ่งมาฟันเข้าที่หัวของซ้อมบี้อย่างแม่นยำเลือดกระเด็นเต็มหน้าผม เลือดส่งกลิ่นเหม็นเน่า

“เหม็นจริงๆเลย เลือดอะไรฟะเนี้ย”ผมเอาผ้าเช็ดเลือดออกจากหน้า

“ก็ในตัวพวกนี้มีแต่สารเคมี สารเคมีเข้าไปกัดเนื้อเยื่อกับ เส้นเลือด ทำให้มีกลิ่นเหม็นเน่า” กั๊กที่ยิงซอมบี้ที่หมายจะวิ่งไปกัดปอนหันมาบอกผม

ปอนใช้ปืนพกยิ่งใส่ซอมบี้ อย่างแม่นยำ ส่วนลอสนั้น นึกว่าจะคอยเป็นตัวถ่วงกลับวิ่งไปหากลุ่มซอมบี้ พร้อมกับหมุนตัวแล้วยิงปืนใส่ซอมบี้ โอมวิ่งไปพร้อมกับฟันตัวซอมบี้ ซอมบี้ตัวขาดคลึ่ง ส่งกลิ่นเหม็นโชยมา จนโอมต้องหันไปโก่งคออาเจียน ผมวิ่งไปฟันซอมบี้ที่กำลังพุ่งมาหาผม ผมบั่นคอซอมบี้ตัวนั้นทันที

“เฮ้อกว่าจะหมด” กั๊กที่ใส่ลูกกระสุนหันมาพูดพร้อมกับทำสีหน้าเบื่อหน่าย

“เหนื่อยจริงๆเลย”ปอนที่ตอนนี้ลงไปนั่งพักบนฟุตบาด

“เราจะต้องเจอยังงี้อีกนานไหมเนี้ย” โอมที่ตอนนี้ลงไปนอนกับพื้น เพราะความเหนื่อยพูดขึ้นมา

“แล้วต่อไปเราจะไปไหนดีหล่ะ” นิวที่พึ่งมาก็อ่อนล้าเช่นกันเพราะเขาก็คงหนีซอมบี้มาตั้งแต่เช้า

“งั้นเอายังงี้ ไปที่บ้านผมดีกว่าอย่างน้อยที่นั้นก็ดูเงียบเช่นกันเพราะบ้านผมมันทึบแล้วอีกอย่างบ้านผมก็เป็นบ้านเดี่ยว”ผมออกไดเดียทันที

“งั้นก็ตามนั้น”กั๊กที่ใส่กระสุนเสร็จก็เห็นดีด้วย

ทุกคนต่างพากันไป ลิดเตอร์ซอยที่1 บ้านหลังที่3 ซึ่งห่างจากโรงเรียนไป1ซอย ซึ่งระหว่างทางก็ได้เจอกับต้าจง เด็กหนุ่มที่เป็นเด็กแลกเปลี่ยนชาวจีน ผมสีแดง ตาตี่ๆ ใส่แว่น ซึ่งเจอเขาระหว่างทาง ซึ่งเขาแอบอยู่ในกล่องที่อยู่ข้างเสาไฟฟ้าผมก็เลยให้เขาเดินทางไปด้วยแต่เขาบอกว่าเขามีสิ่งที่ต้องทำอยู่ก็เลยยื่นปืนให้เขากระบอกหนึ่งแล้วก็ก็วิ่งจากไป กว่าจะไปถึงบ้านได้ก็ยากลำบาก เพราะปอนดันเล่นพิเลน เขวี้ยงหินเล่นใส่กำแพง ทำให้เสียงไปกระทบถึงหูซอมบี้ใกล้ๆ ราว10ตัว ต่างพากันวิ่งมา ก็เลยมีการละเลงเลือดกันอีกพักใหญ่ ตอนนี้ทุกคนมาถึง ลินเตอร์ซอยที่1 บ้านหลังที่3 ซึ่งคือบ้านของผม ทุกคนเดินเข้าไป พร้อมกับค่อยๆปิดประตูเบาๆ

บ้านผมเป็นบ้าน2 ชั้น มีห้อง นอน 3ห้อง ห้องนั่งเล่น1ห้อง ห้องน้ำ1 บ้านผมเป็นบ้านปิดทึบ จึงดูปลอดภัยมากๆ

“เฮ้อถึงบ้านซะที” ผมพูดพร้อมกับนั่งลงบนโซฟาในบ้าน

“วันนี้เล่นเอาแทบบ้าเลยวิ่งตั้งแต่เช้า ขาก็ล้า”นิวที่นั่งลงโซฟาตรงข้ามบ่นมาด้วยท่าทางเหนื่อยหน่าย

“แล้วพรุ่งนี้จะเอายังไงต่อหล่ะ” กั๊กที่เดินไปเปิดประตูหยิบน้ำแล้วโยนให้พวกผม

“ยังไงก็ได้อยู่แล้ว” ทุกคนในนั้นพูดพร้อมกัน

“งั้น พรุ่งนี้ไปที่สถานีตำรวจกัน เราอาจจะได้รู้ข่าวอะไรบางอย่างจากที่นั้น”กั๊กกระดกน้ำกินอย่างหิวกระหายพร้อมกับนั่งลง

ทันทีที่หัวถึงหมอน ทุกคนต่างก็กลับกันเพราะความเหนื่อยล้า กั๊กนอนห้องปอน ส่วนนิว กับโอม ก็นอนบนโซฟา   ส่วนลอส นอนห้องแม่ ส่วนผมกับปอน นอนข้างล่าง ในห้องเดียวกับลอส