เอาชีวิตรอดเมืองนรก

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่1 หายนะมาเยือน

ผมกำลังเตรียมตัวเพื่อไปเรียน วันนี้เป็นวันเรียนวันสุดท้าย ผมชื่อฮอลล์ มิชิแกลน ผมอายุ16ปี ตัวสูง 175 เซนติเมตร ผมสีน้ำเงิน นัยย์ตาสีฟ้าน้ำทะเล ผมมีคนในครอบครัวทั้งหมด 4คน พ่อ แม่ ผม แล้วก็น้องชาย ผมอาศัยอยู่ในเมืองโอเวีย ถนน ลิดเตอร์ซอยที่1 ตอนนี้ผมกำลังเดินลงมาหน้ายังทางออกบ้านก็เจอกับน้องผม น้องผมชื่อ ปอน มิชิแกลน อายุ 14ปี ผมสีดำ นัยย์ตาสีเทา ส่วนสูง165  น้องผมกำลังยืนรอผมซึ่งเดินลงจากบ้านอย่างเร่งรีบพร้อมกับเอ่ยทักผม

“พี่ฮอลล์ รีบเร็วๆครับ พวกเราจะสายแล้ว” ปอนรีบใส่รองเท้า แล้วหันมาบอกผมซึ่งกำลังวิ่งลงมา

ตุบๆ  ตุบๆ

เสียงผมเดินตกกะได

“อูย” ผมร้องโอดครวญ

“พี่ฮอลล์เป็นอะไรไหม” ปอนพูดพลางยื่นมือมาให้ผมจับ

“ไม่เป็นไรหลอก วันนี้ดวงซวยแต่เช้าเลย” ผมพูดแล้วก็ยื่นมือไปจับมือปอน เพื่อลุกขึ้น

หลังจากนั้นพวกผมก็รีบสาวเท้าออกจากบ้าน วิ่ง ใส่เกียร์หมา ไปจนถึงหน้าโรงเรียนเค็บตอลก็พบกับเรื่องประหลาด เมื่อมีผู้ชายคนหนึ่ง ใส่เสื้อแขนยาวสีดำกางเกงขายาวสีดำ ผิวเนื้อสีขาวจนเห็นเส้นเลือด นัยย์ตาสีแดงเถือก อย่างกับคนที่กระหายเลือดเสียงหายใจหอบฮึดๆฮัดๆยืนอยู่นิ่งๆอยู่ทางเข้าโรงเรียน

“พี่ฮอลล์ ชายคนนั้นดูท่าทางแปลกๆนะพี่” ปอนพูดพลางชี้ไปตรงที่ชายคนนั้นยืนอยู่

“นั้นดิ ดูหน้ากลัวยังไงไม่รู้” ผมพูดด้วยท่าทางสั่น

ไม่กี่นาทีต่อมาก็มีเด็กนักเรียนกลุ่มนึง ที่กำลังจะเดินเข้าโรงเรียน ก็มองชายคนนั้นแล้วเดินเข้าไปชน เพื่อจะหาเรื่องแบบธรรมชาติของเด็กหนุ่มวัยรุ่นทั่วๆไป ที่กระหายการชกต่อยกัน

“เฮ้ ยืนขวางทางยังงี้เดวก็มีเรื่องหลอก”เด็กหนุ่มผมสีทอง ใส่ชุดโรงเรียนเค็บตอล เขาทำท่าทางมัดเสื้อขึ้นไปที่แขน พร้อมกับเสียงเพื่อนในกลุ่มเฮฮา กันยกใหญ่

“เฮ้ย พวกเราบอกให้หลบแล้วไม่หลบหรอวะ”เด็กหนุ่มผมสีแดงแปร๊ด พูดเสริมขึ้น

“ยังงี้มันต้องมีเรื่องกันสักหน่อยแล้วมั้งเนี้ย” เด็กหนุ่มในกลุ่มพูดเสริมขึ้นมาอีกคน

หลังจากนั้น เด็กหนุ่มผมสีทองก็ทำท่าง้างหมัด พร้อมกับต่อยเข้าไปที่ใบหน้าของชายฉกรรจ์คนนั้นทันที แต่กลับไร้กิริยาจากชายคนนั้น

“เฮ้ยทำไมมันไม่เป็นอะไรเลยวะเนี้ย” ชายหนุ่มผมทองชะงัก

หลังจากนั้นสิ่งที่ไม่ขาดคิดก็เกิดขึ้นเมื่อชายฉกรรจ์หันหน้ามา พร้อมกับกลิ่นเหม็นเน่าที่ตามตัวมา ชายฉกรรจ์กระโดดตะคุบเด็กหนุ่มผมทองพร้อมกับใช้ฟันกัดเข้าที่ซอกคอของเด็กหนุ่ม

“อ๊าก ช่วยด้วย” เด็กหนุ่มผมทอง ร้องโอดครวญทันทีที่ถูกชายฉกรรจ์กัด

แทนที่เพื่อนในกลุ่มจะช่วยเขา แต่กลับพากันวิ่งหนีเข้าโรงเรียนอย่างเสียขวัญ เด็กผู้หญิงกลุ่มหนึ่งเดินมาเห็นก็ตกใจพร้อมกับกรีดร้องกันระงม

“เฮ้ย ปล่อยเพื่อนกูนะเว้ย” เด็กหนุ่มผมสีแดงพยายามดึงไหล่ชายฉกรรจ์เพื่อช่วยเพื่อน

ชายฉกรรจ์ ผละจากเด็กหนุ่มผมทองแล้วหันมาหาเด็กหนุ่มผมแดงพร้อมกับกัดเข้าที่ซอกคอของเด็กหนุ่มผมแดงทันที

“อ๊าก” เด็กหนุ่มผมแดงร้องครวญคราง พยายามขอความช่วยเหลือจากพวกผม

หลังจากนั้นไม่นาน เด็กหนุ่มผมทองก็ลุกขึ้นยืน เขาเดินไปที่เด็กหนุ่มผมแดง แต่ไม่ใช่จะช่วยชีวิตกับ ลงไปช่วยชายฉกรรจ์กัดเข้าไปแขนของเด็กหนุ่มผมแดง

“พี่ฮอลล์ ผมว่าท่าจะไม่ดีแล้วนะ” ปอนที่ยืนมองอยู่นาน เริ่มเขย่าตัวผม

“พี่ก็ว่างั้นหล่ะปอน พี่ว่า เรารีบเข้าไปบอกคนในโรงเรียนกันเถอะ” ผมพูดพร้อมกับวิ่งเข้าไปในโรงเรียน

ตอนนี้ผมยืนอยู่หน้าตึกโรงเรียน โรงเรียนผม กว้างขวางขนาดถ้าเด็กใหม่เดินเข้ามาในโรงเรียนก็มีสิทธิ์หลงได้เลย เพราะมันเหมือนเขาวงกตมากๆ ตัวอาคารมีต่างสีออกไป สีแดงบ้าง สีเขียวบ้าง ผมวิ่งเข้ามาในตัวตึกโรงเรียนสีแดงทันที

“ปอน ไปที่ชั้น3นะ ห้องเสียงตามสาย ประกาศให้ทุกคนอยู่แต่ในห้องเรียน”

“แล้วพี่หล่ะ” ปอนถามกลับทันที

“พี่จะไปหาอะไรก็ได้ที่หน้าจะเป็นอาวุธป้องกัน ดูจากท่าแล้วมันหน้าจะเหมือนหนังซอมบี้แน่ๆเลย” ผมพูดพร้อมกับวิ่งเลี้ยวซ้ายเพื่อจะไปห้องเก็บของ ซึ่งหน้าจะมีอะไรหลายๆอย่างอยู่ในนั้น

ในกลางทางผมได้เจอกับเด็กหนุ่มคนหนึ่ง  ผมสีเทา นัยย์ตาสีน้ำเงิน ดูจากท่าทางคงหน้าจะอายุเท่าผม ส่วนสูงประมาณ 176-177 เขาเดินสวนกับผมซึ่งผมกำลังรีบวิ่งไปห้องเก็บของ

“เฮ้ นายมีอะไรเกิดขึ้นหรอถึงได้รีบวิ่งขนาดนนี้” เด็กหนุ่มซึ่งเห็นผมวิ่งก็เอ่ยถามขึ้น

“คือว่าข้างนอกตอนนี้มีชายคนหนึ่ง ดูท่าทางแปลกๆ กำลังกัดเด็กนักเรียนโรงเรียนเราอยู่หน่ะ” ผมพูดขึ้นด้วยท่าท่างเร่งรีบ

“อ้อ” เด็กหนุ่มคนนี้พูดเหมือนกับไม่เชื่อเรื่องที่ผมบอกเขา

“ฮ่าๆพวกนายถ่ายหนังกันหรือเปล่า ของยังงั้นจะไปมีได้ยังไง” เด็กหนุ่มพูดพร้อมกับหัวเราะ

“หัวเราะงี้ไม่เชื่อใช่ไหมงั้นก็ลองไปดูตรงหน้าต่างดิ”ผมพูดพลางชี้ไปที่หน้าต่าง

พอเด็กหนุ่มคนนี้เดินไปดูเขาก็สีหน้าซีด ขึ้นมาทันที เพราะเขาเห็นเด็กหนุ่มผมทองใส่เสื้อโรงเรียนเรากับชายฉกรรจ์เสื้อแขนยาวกางเกงขายาวกำลังวิ่งไปไล่กัดคนที่เดินผ่านโรงเรียน

แล้วเขาดันเห็นตอนที่เด็กหนุ่มผมสีแดงลุกขึ้นยืนพร้อมกันหันมาทางโรงเรียนพร้อมกับวิ่งแบบหื่นกระหายเข้ามาในโรงเรียน

“เฮ้นาย ผมเชื่อนายละ” เด็กหนุ่มผมสีเทาหันมาพูดกับผมด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยดีนัก

ปั้ง!!

“ผมว่าพวกเรารีบวิ่งกันดีกว่าไหมหล่ะ นายจะไปไหนหล่ะ”เขาเลื่อนหน้าต่างปิดทันทีพร้อมกับพูดกับผม

“ทำไมหล่ะ” ผมพูดพร้อมกับทำหน้างง

“พอดีว่า ผมเห็นเด็กหนุ่มผมสีแดงๆหน่ะกำลังวิ่งเข้ามาในโรงเรียนนี้”สีหน้าเขาเปลี่ยนทันทีที่ผมถาม

จังหว่ะนั้นเสียงกรีดร้องของนักเรียนหญิงที่เดินอยู่ข้างล่างก็ดังขึ้นมา

“ผมชื่อฮอลล์ มิชิแกลน เรียกผมว่าฮอลล์ก็ได้ แล้วนายหล่ะ”ผมรีบออกตัววิ่งพร้อมกับแนะนำตัว

“โอมเชอร์ รีบอร์น เรียกว่าโอมเฉยๆก็ได้” เด็กหนุ่มโอมพูดพร้อมกับรีบวิ่งตามผมมาทันที

ปัง!!

พวกผมวิ่งมาหยุดหน้าห้องเก็บของพร้อมกับเปิดประตูทันที

ข้างในห้องเก็บของเต็มไปด้วยของต่างๆ เช่นกล่อง หนังสือเก่า ไม้ถูพื้นหัก ไม้กวาด กล่องที่ใส่ลูกบอล ลูกบาส สักพักโอมก็หยิบของอย่างนึงแล้วโยนมาให้ผม

“ฮอลล์รับ” โอมหยิบไม้เบสบอลโยนมาให้ผมอันนึง ส่วนของเขาก็หยิบมาเช่นกัน

“สวยเลย เราคงจะพอป้องกันตัวเองได้บ้าง” ผมพูดพร้อมกับยกนิ้วโป้งให้โอม

สักพักพวกผมก็ออกมาจากห้องเก็บของ ผมกับโอมได้ไม้เบสบอลคนละอัน ผมหยิบมาเผื่อปอนอันนึง

พวกผมรีบสาวเท้าเพื่อวิ่งลงไปข้างล่าง ตอนนี้ขาผมเริ่มล้าๆเหมือนกันเพราะไม่ค่อยได้ออกกำลังกาย สักพักผมก็วิ่งลงมาเจอปอนกลางทาง ซึ่งปอนกำลังยืนบังเด็กผู้หญิงผมสีดำคนหนึ่ง เขาใส่แว่นตา ดูท่าทางเรียบร้อย ข้างหน้าเขามีเด็กหนุ่มผมแดง เดินโซซัดโซเซ หายใจฮึดฮัด เดินเข้ามา

“ปอน รับ” ผมพูดพลางโยนไม้เบสบอลให้ปอน

พอปอนรับไม้เบสบอลได้สักพัก ก็ใช้ไม้เบสบอลฟาดเข้าที่เด็กหนุ่มผมแดงทันที ปอนฟาดโดนตรงหัว ทำให้ เด็กหนุ่มแดง ล้มลง  แต่กลับไม่เป็นอะไรเด็กหนุ่มผมแดงลุกขึ้นพร้อมกับกระโดดพุ่งเข้าใส่ปอน ในตอนนั้นผมวิ่งเข้าไปเพื่อจะช่วยปอน ก็ต้องชะงัก เพราะได้ยินเสียงไรเฟิ้ล  ยิงเจาะทะลุเข้าที่กระหม่อมของเด็กหนุ่มผมแดง เลือดกระเด็นไปโดนหน้าปอนเต็มๆ ปอนเอามือขึ้นมาลูบหน้าที่เปอะเลือดพร้อมกับสั่นกลัว เด็กหญิงที่หลบอยู่ข้างหลังปอนกรี๊ดทันที

“ปอนเป็นอะไรหรือเปล่า” ผมพูดพร้อมกับวิ่งเข้าไปหาน้องทันที

“นี้มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่” โอมที่ยืนอึ้งอยู่ก็พูดออกมา

“ก็เพราะว่าเมืองนี้กำลังเกิดเรื่องหน่ะสิ เพราะว่ามีองค์กร สวะ องค์กรหนึ่ง ดันเผลอปล่อยพวกซอมบี้ ที่พวกนายเห็นมะกี้ออกมาหน่ะสิ” เสียงชายหนุ่ม ทรงผมสีขาว ใส่เสื้อนักแข่งรถ กางเกงยีนสีขาว อายุ 17-18 สวนสูงประมาณ180 เดินมาพร้อมกับถือปืนไรเฟิ้ล รุ่น Cencer เดินมาจากทางข้างหลังเด็กสาวผมสีดำ ซึ่งตอนนี้ยืนเกาะปอนอยู่ข้างหลังอย่างไม่ยอมปล่อย

“แล้วคุณคือใคร” ผมหันไปมองทางข้างหลังปอน ซึ่งตอนนี้ชายหนุ่มผมขาวยืนอยู่ข้างๆเด็กสาว

“ฉันชื่อ กั๊กเกอร์ โชวอน เป็นตำรวจหน่วยFBI” เข้าพูดพร้อมกับยิ้มหันมาทางทุกคน