ถอดคำประพันธ์ กาพย์เห่เรือ บทเห่ครวญ

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

ถอดบทประพันธ์กาพย์เห่เรือแจก  
ใครอยากได้เข้ามาดูโลด...... 

เนื้อเรื่อง

“….กาลครั้งหนึ่ง เมื่อเร็ว ๆ มานี้ การถอดบทประพันธ์ บทเห่ครวญบทนี้ได้ถือกำเนิดขึ้นเมื่อ  ไรเตอร์ถูกอาจารย์สั่งให้ทำรายงายเกี่ยวบทประพันธ์บทนี้ แต่เมื่อไรเตอร์ได้พลิกตำรามหาเวทย์ (?)เปิดหาทางเน็ต ผลปรากฏว่าบทกาพย์เห่เรือ บทอื่นมีทุกบท ยกเว้นบทนี้ ซึ่งไรเตอร์ได้ทำการค้นหา รื้อค้น แลคุ้ยเขี่ย (?) ทุกซอกทุกมุมของอินเทอร์เน็ต ก็ไม่พบ ด้วยเหตุฉะนี้แล ไรเตอร์จึงต้องถ่อยสังขาร ถอด.....บทประพันธ์เอง  อาจมั่วมั่ง ผิดมั่ง ช่างหัวมัน (แต่ได้เกือบเต็มนะเออ :D)

เมื่องานตัวเองเสร็จแล้ว ไรเตอร์จึงนำมาเผยแพร่สู่สาธารณะด้วยความแค้นจัด ? (ไม่ใช่หรอกแค่โมโห อึดอัด คับแค้นใจว่าทำไมมันไม่เจอสักทีว้า ไรเตอร์ ไม่ยอม ไม่ยอม แง้ๆๆ  T_T ) เออถึงไหนแล้วนะ อ๋อ เอาเป็นว่ากระทู้นี้มัน คือ ถอดบทประพันธ์เห่ครวญแล้วกันนะ ถึงไรเตอร์อาจดูไร้สาระ (มากๆๆ) แต่เรื่องนี้มันไม่ไร้สาระนะเออ ถือว่าเป็นการให้ความรู้ ถึงแม้จะทำด้วยความแค้น แต่ไม่เป็นไรตอนนี้ เพราะไรเตอร์โล่งใจ....แล้วล่ะ เอาละฟังไรเตอร์พล่ามจนน้ำป่าไหลหลากแล้ว (?) ไปดูบทประพันธ์เถอะ อย่ามาสนใจไรเตอร์เพี้ยนๆ เลย ปล่อยให้พล่ามไป (ขอบคุณนะที่ฟังไรเตอร์บ่นๆๆๆ และ บ่น ขอบคุณ นะ ขอบคุณ ) เอวังก็มีด้วยประการละฉะนี้แล...”.

 

ปล. เข้ามาอ่านแล้วไม่เม้นต์ไม่เป็นไร เพราะไรเตอร์เองเข้าไปอ่านของใครแล้วไม่เคยเม้นต์เหมือนกัน ฮ่าๆๆ (อ้าว...เป็นงั้นไป)

 

 

 

กาพย์เห่เรือ

พระนิพนธ์เจ้าฟ้าธรรมธิเบศร

เห่ครวญ

โคลง

เสียงสรวลระรี่นี้                         เสียงใด

เสียงนุชพี่ฤาใคร                                   ใคร่รู้

เสียงสรวลเสียงทรามวัย                         นุชพี่ มาแม่

เสียงบังอรสมรผู้                                    อื่นนั้นฤามี

               

กาพย์

เสียงสรวลระรี่นี้                              เสียงแก้วพี่หรือเสียงใคร

เสียงสรวลเสียงทรามวัย                              สุดสายใจพี่ตามมา

ลมชวยรวยกลิ่นน้อง                        หอมเรื่อยต้องคลองนาสา

เคลือบเคล้นเห็นคล้ายมา                            เหลียวหาเจ้าเปล่าวังเวง

ยามสองฆ้องยามย่ำ                         ทุกคืนค่ำย่ำอกเอง

เสียงปี่มีครวญเครง                                      เหมือนเรียมคร่ำร่ำครวญนาน

ล่วงสามยามไปแล้ว                         จนไก่แก้วแว่วขันขาน

ม่อยหลับกลับบันดาล                                   ฝันเห็นน้องต้องติดตา

เพรางายวานเสพรส                         แสนกำสรดอดโอชา

อิ่มทุกข์อิ่มชลนา                                         อิ่มโศกาหน้านองชล

เวรามาทันแล้ว                                จึงจำแคล้วแก้วโกมล

ให้แค้นแสนสุดทน                                       ทุกข์ถึงเจ้าเศร้าเสียดาย

งามทรงวงดั่งวาด                             งามมารยาทนาดกรกราย

งามพริ้มยิ้มแย้มพราย                                    งามคำหวานลานใจถวิล

แต่เช้าเท่าถึงเย็น                              กล้ำกลืนเข็ญเป็นอาจิณ

ชายใดในแผ่นดิน                                          ไม่เหมือนพี่ที่ตรอมใจ

โคลง

เรียมทนทุกข์แต่เช้า                             ถึงเย็น

มาสู่สุขคืนเข็ญ                                               หม่นไหม้

ชายใดจากสมรเป็น                                          ทุกข์เท่า เรียมเลย

จากคู่วันเดียวได้                                             ทุกข์ปิ้มปานปี

 

ถอดคำประพันธ์

            เสียงหัวเราะนี้เป็นของใคร เสียงน้องของพี่หรือใคร พี่ไม่รู้ เสียงหัวเราะของน้องเหมือนตามพี่มาเสียงของนางอันเป็นที่รักนั้นเพราะจนหาคนอื่นเทียบไม่ได้

                เสียงหัวเราะนี้เสียงแก้วใจพี่หรือเสียงใคร เสียงหัวเราะเสียงของนางผู้เป็นยอดรักเหมือนพี่ตามมา ลมแผ่ว ๆ ช่วยพัดกลิ่นหอมของน้องเรื่อยมาจนถึงจมูก เหลือบมองเห็นเหมือนเจ้ามาพอมองหากลับไม่เห็น ตีสองเสียงฆ้องดังบอกเวลา ทุกคืนพี่อยู่ตัวคนเดียว มีเสียงปี่บรรเลงเหมือนเสียงของน้องหญิงที่พี่คิดถึง ยามตีสามใกล้เช้าจนไก่ขัน เมื่อหลับไปพี่กลับฝันเห็นน้องติดตาอยู่ในฝันของพี่ เวลาเช้าจนถึงเย็นพี่นี้ไม่วายเศร้าหมอง อดกินของรสอร่อย เพราะอิ่มไปด้วยความทุกข์อิ่มไปด้วยน้ำตา อิ่มความเศร้าโศกน้ำตานองหน้า เวรกรรมตามมาทันแล้ว พี่จึงต้องจากเจ้าที่พี่รัก คิดแล้วก็แค้นใจนัก ที่ต้องจากน้องมาเป็นทุกข์เศร้าเสียดายยิ่งนัก นางเปรียบเป็นดั่งภาพวาด งามทั้งมารยาท รอยยิ้มรวมทั้งคำพูดของน้อง ไม่มีชายใดที่จะมาตรอมใจเหมือนพี่     ที่เฝ้าแต่คิดถึงน้อง

                พี่เฝ้าแต่ทนทุกข์ตั้งแต่เช้าถึงเย็น ทุกวันคืนเหมือนตกนรกทั้งเป็น ผู้ชายคนไหนถ้าได้จากหญิงอันเป็นที่รักก็ต้องทุกข์เหมือนพี่ จากกันแค่วันเดียว แต่ทุกข์เหมือนจากกันนานนับปี