RAIN SUCK
ย่า เ้าเือนราม ฝนเือบทุวัน วันนี้ผมิฝนะยืนรอรถเมล์เพื่อที่ะลับบ้าน ผมไม่อบารรอแ่วันนี้มีอะไรบาอย่าที่ทำให้ผมิว่าารรอไม่ใ่เรื่อน่าเบื่ออี่อไป ผู้หินหนึ่ เธอรอรถเมล์ที่ป้ายเียวับผม ผมภาวนาให้ฝนอย่านี้ลอและให้รถมา้าล เพื่อที่ผมะไ้มีเวลาอยู่ับเธอนานๆ ผมเห็นเธอรั้แรเมื่อประมา 3 เือนที่แล้ว เธอน่ารัในสายาผม ใอผมเ้นไม่เป็นัหวะเวลาอยู่ใล้เธอ ผมไม่ล้าที่ะทำวามรู้ัับเธอ แ่วันนี้แหล่ะที่ผมะรวบรวมวามล้าเพื่อบอเธอว่าผมรู้สึอย่าไรับเธอ เอี๊ย.... เสียรถเมล์มาอที่ป้ายเธอเินึ้นรถไปแล้ว ผมรีบเินามเธอไป บรรยาาศในรถนั้นนแน่นนั ไม่มีที่นั่ว่าๆเลย ผมยืนห่าาเธอไม่มานั สมออผมำลัทำานอย่าหนั ิหาำพูที่ะุยับเธอ นไม่ไ้ยินเสียเ็ระเป๋ารถเมล์ “พี่พี่ เ็บเิน้วยพี่” ผมไ้สิทันที “อ่ะ นี่เิน” ผมรีบล้วเินในระเป๋าสา์ให้ไป ่อนเ็ระเป๋ารถเมล์ไปมันบอับผมว่า “ผมเรียพี่ั้นานว่าพี่ะ่าย ว่าๆพี่ไปเ็ประสาทบ้า็ีน่ะ เห็นยืนยิ้มอยู่นเียว” ผมไม่เ้าใว่าเี๋ยวนี้ทำไม้อเอาวัยรุ่นท่าทาวนีนมาเป็นระเป๋ารถเมล์้วย เาใ้อะไรในารัเลือระเป๋ารถเมล์ ผมไม่อยา่อล้อ่อเถียับมัน เพราะผมอารม์ยัีอยู่ “อป้ายหน้า้วย่ะ” เธอบอับนับรถเมล์ เมื่อรถเมล์อ เธอเินลารถ ผมรออยู่ในรถสัพั ็ัสินใลป้ายเียวับเธอ เธอเินเ้าอยหมู่บ้าน ผมามเธออยู่ห่าๆ เธอเลี้ยววา ผมทิ้่วไว้ประมาห้านาทีานั้น่อยเินามเธอ แ่ปราว่า ในอยนั้นไม่มีใรเินอยู่เลย บ้านหลัแรที่ผมเห็นนั้น ้อใ้เวลาเินอย่าน้อยสิบนาที เป็นไปไม่ไ้ที่เธอะเินเ้าบ้าน สอ้าทามีแ่ห้า และระท่อมหลัหนึ่ มันเิอะไรึ้นหรือเธอไม่ใ่มนุษย์ ผมเริ่มเิวามลัวึ้นมาเพราะอนนี้ใล้พลบ่ำ บรรยาาศัวัเว ผมพยายามมอให้ทั่วนไปสะุาับระท่อมที่อยู่ลาพห้ามีเาเลื่อนไหวอยู่ในนั้น มีอะไรบาอย่าที่ทำให้ผมเินรไปที่ระท่อม และแล้วภาพที่เห็นเป็นสิ่ที่ผมไม่อยาเื่อที่สุ เธอถูมั เอาผ้าปิปา มีายสอนำลัทำมิีมิร้ายับเธอ ผมวรทำยัไีวรแ้ำรวไหมหรือะเป็นพระเอไป่วยเธอ ถ้าผม่วยเธอสำเร็ผมอาไ้เธอมาเป็นแฟน ิไ้ันั้นผม็เปิประูเ้าไปและพูประโยลาสสิออมาว่า “หยุน่ะ ะทำอะไรับแฟนู” นั่นิ๊่าว่าเาเป็นแฟนทั้ที่ไม่เยุยันเลย ายสอนหันมามอผม “แฟนมึเหรอ ืนนีู้อแล้วัน”ายที่มีรูปร่าให่พูและวิ่มาหาผมเพื่อะ่อย ผมหลบหมัไ้และถีบเ้าไปที่ท้อนมันล้มอยู่รพื้น ายนที่สอหมายะับัวผม ผมเหวี่ยัว แล้ว่อยไปหมัหนึ่ นเาเไป ายัวให่ลุึ้นมา หน้าออเป็นสีแ้วยวามโรธั เาโถมัววิ่มาทาผม ราวนี้ผมหลบไม่พ้น้วยวามที่เาัวให่ว่าผมมา เานผมอย่าแรนผมระเ็นไปนอนอยู่ับพื้น เสร็แล้วเา็ับผมึ้นมา “ มึเ่นัเหรอ เอไอ้นี่หน่อย ” ายนที่สอพูพร้อมับโว์มีพับยาวสอนิ้วรึ่ ึ... ใบมีสัมผัสับร่าอผม ผมรู้สึไ้ถึวามเย็นอมัน เสียเธอนนั้นรีร้อสุเสีย ายัวให่สะุ้่อนปล่อยร่าผมล่วลไปอับพื้น “ไปเร็ว เี๋ยวำรว็แห่มาับมึหรอ ” ายนที่สอบอับายัวให่ ทั้สอนวิ่ออาระท่อมไป เลือ่อยๆึมออมาาร่า ลิ่นาวเลือระายไปทั่วระท่อม ผมนอนหายใโรยริน หูอื้อไปหม ไ้ยินเสียอใรบานะโนอยู่้านอระท่อม “ สวัสีรับ มีใรอยู่ในระท่อมร้าหรือปล่าวรับ ผมไ้ยินเสียรีร้ออผู้หิ ” มีนเปิประูเ้ามาเห็นผมนอนมอเลือและหิสาวถูับมั เารีบไป่วยแ้มัเธอ “รุา ่วยแ้ำรวับเรียรถพยาบาลมาให้หน่อย่ะ” เธอพูรัวพร้อมับหายใหอบ “อบุ่ะที่มา่วยฝน ไม่ั้นฝนโนไอ้พวี้ยามัน่มืน” เธอบอับผม พลา้อนหัวผมึ้นมาไว้บนัเธอ อย่าน้อยวันนี้ผม็ทำสำเร็ที่หาโอาสไุ้ยับเธอแถมยัรู้อี้วยว่าเธอื่อฝน “อาารเป็นยัไบ้ารั้ เ็บมาหรือปล่าว” ผมพยายามะพูแ่ไม่มีเสียใๆออมา ผมไ้แ่พยัหน้า เหื่อบนหน้าผาเริ่มไหล ไม่เยเ็บอะไรเท่านี้มา่อน “อทนอีัพัน่ะ่ะ รถพยาบาละมาแล้ว” เธอพูปลอบผม ระบบหายใเริ่มิั เลือเริ่มไหลออาปา ทำไมไม่เห็นเหมือนในหนัเลย นี่ผมำลัะายริๆหรือเนี้ย ีวิทำไมมันสั้นนั อุสาห์ไุ้ยับเธอแล้ว าเริ่มพร่ามัว ในที่สุผม็ทนพิษบาแผลไม่ไหว ่อนที่ลมหายใสุท้ายะมาถึ ผมพยายามมอเธอเป็นรั้สุท้าย ผมีใที่ไ้หลับในอ้อมออผู้หิที่ผมรั ผมทำหน้าที่อผมไ้อย่าสมบูร์แล้ว ผม่อยๆหลับาล ในที่สุผม็หลับไปอย่าไม่มีวันลับมา......
รัและอาลัยแ่เพื่อนรั
