คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : D.1 : ไม่อยากให้เรื่องนี้เกิดขึ้น No : 2 (ซินเดอเรลล่าภาคพิศดาร)
หลังจากนั้นซินกี้ก็รีบวิ่งไปหาแม่เลี้ยงที่กำลังพาลูกๆ แต่งตัวกันอย่างสนุกสนาน
"โอ๊ะโอ..ไม่น่าเชื่อเลยนะขอรับว่าจะกลับมาทัน" ท่านเคาท์พูด "ขอบคุณมากนะขอรับที่เอามาให้ แต่ทว่าคุณซินกี้จะต้องไปหาชุดใส่เอาเองนะขอรับ"
แล้วมือกลมๆ ก็ผลักร่างของซินกี้ให้ออกไปจากห้อง ตามมาด้วยเสียงหัวเราะคิกคักจากพี่สาว(?)ทั้งสอง
แล้วชั้นจะต้องทำยังไงต่อไปดีละเนี้ย
ซินกี้เอามือตะปบหัวด้วยความเครียด
นัยน์ตาสีรัตติกาลมองภาพของแม่เลี้ยงกับพวกพี่สาวที่กำลังนั่งรถม้าออกไปจากบ้านด้วยแววตาเศร้าสร้อย
นี้เขาไม่มีโอกาส..แม้แต่จะสู้เลยงั้นเหรอ ?
ช่างปะไรกับเด็กที่ถูกหมายตาเอาไว้มากมาย
...แต่ก็มีค่าพอที่จะลืมไม่ลง...
สินะ
ผัวะ !?
หน้าของคนโดนตุบหันมาตามทิศทางที่โดน
ร่างสูงที่ถูกครอบงำด้วยใบหน้าบูดบึ้ง เรือนผมสีดำยาวสลวยทิ้งตัวพร้อมกับริบบิ้นลูกไม้ที่ผูกไว้บนหัว ในชุดแนวโลลิต้าสีขาวแซมลูกไม้สีดำที่มีริบบิ้นร้อยพันไปมาเต็มตัว
O [] O
"มองอะไรมากมายฟ่ะ..อยากตายก่อนรึไง !!"
"นายเป็นใคร" ซินกี้ถามเสียงสั่น
"นางฟ้าประจำตัวนายชื่อคันดะ"
O [] O ชะหา !!!?
"จะมาช่วยนายให้สามารถไปงานเลี้ยงได้เคลียร์มะ..ถ้าไม่เคลียร์เจอนี้แน่ !!" นางฟ้าที่ว่ายกดาบขึ้นมาให้เห็น ซินกี้จึงรีบเข้าใจทันที
"..อย่างแรกต้องเปลี่ยนชุดให้นาย..ว้อยน่ารำคาญจริง..ไอ้ริบบิ้นพวกนี้ !!" คันดะเริ่มโวยวายกับชุดที่ตัวเองใส่ เครื่องหมายโกรธผุดขึ้นมาบนใบหน้าคม ก่อนจะเอามาลงกับคนข้างหน้า
"แกก็ใส่ชุดอย่างชั้นก็แล้วกัน อินโนเซนส์สำแดงฤทธิ์" คันดะตะคอกเสียงดัง
พลันชุดในแบบที่คล้ายๆ ก้นก็ออกมา
"O [] Oชุดอื่นไม่ได้เร้อ.."
"อย่าเรื่องมากได้มั้ย" แล้วดาบก็ถูกยกขึ้นอีก ริบบิ้นที่ผูกอยู่พริ้วไสวไปมาตามการขยับของคนใส่ยิ่งทำให้อารมณ์ของคันดะขึ้นสูงทะลุมิเตอร์
"ขอร้องละคันดะ..เปลี่ยนให้หน่อยเถอะ"
"ว้อย..!?" คันดะวีนแตกอีกรอบ พร้อมกับใช้สันมุเก็นดันหน้าต่างออก ก่อนจะมีลมบ้าที่ไหนไม่รู้มาหอบตัวของซินกี้ลงไปยังพื้นเบื้องล่าง
ตุบ..
ร่างสูงหล่นตุบลงมาบนเบาะนุ่มที่มีคนสองคนรออยู่ก่อนแล้ว
"เดวิดเฟ้ย"
"จัสเดโร่งาย"
"เราสองคนเป็นจัสเดวี่"
"เห่ ? = [] =" ซินกี้ร้องด้วยความงง
"พาหนะของนายไง.." คันดะตะโกนลงมาจากชั้นบน
"เห่ ?" ซินกี้ร้องขึ้นอีกรอบ
"รีบๆไปได้แล้ว แล้วก็..มนต์ของฉันจะเสื่อมลงเมื่อเวลาเที่ยงคืนนะ..!! จำเอาไว้ด้วย" คันดะตวาดใส่อีกครั้งก่อนที่จัสเดโร่จะวิ่งออกไป
"ทำไมชั้นจะต้องมานั่งรถแบบนี้ด้วยฟร่ะ โฮโอ..T [] T"
และแล้วเรื่องราวระหว่างทางก็เต็มไปด้วยเสียงโอดครวญของซินกี้ต่อไป..~~
และอีกข้อคิดที่ได้..
ใครว่านางฟ้าใจดี..เขาจะไม่เชื่ออีกแล้วT [] T
ณ.ที่พระราชวัง..
เสียงเพลงบรรเลงดังระงมไปทั่ววังที่เปิดไฟสว่างทั้งตึก ในแสงไฟที่กำลังส่องสว่างเท้างามๆ ของซินกี้ก็ก้าวลงมาจากรถม้า(?)
ร่างสูงขยับเสื้อสูทที่นางฟ้าคันดะอุตส่าห์เปลี่ยนให้ แต่ยังไม่ Y มีเนทไทสีม่วงโผล่มาให้ด้วย
"บัตรเชิญละครับ" ทหารนายหนึ่งวิ่งเข้ามา และในขณะที่เหงื่อของซินกี้กำลังไหลอาบหน้า
ปัง..O [] O
นายทหารคนนั้นล้มลงทันทีโดยมีหลักฐานชิ้นสำคัญเป็นปืนที่สองแฝดถืออยู่
"ปืนลั่นนะซินกี้..รีบๆ เข้าไปเถอะ.." ซินกี้พยักหน้าให้ด้วยความกลัวเล็กน้อย..ก่อนจะรีบวิ่งขึ้นไปในปราสาท
และหลังจากที่ซินกี้ได้เดินลันล๊าอยู่ในงานซักพัก เขาก็ได้พบกับภาพวาดที่ลืมไม่ได้ซักที
"โฮะๆๆๆ เจ้าชายอเลน กระผมเอาผลสตอเบอรี่ที่หายากมาถวายขอรับกระผม" ร่างกลมๆ ที่คุ้นเคยกำลังพูดอยู่กับคนในภาพวาดที่เขาได้เห็น
"ขอบคุณครับ^^" รอยยิ้มหวานละมุนถูกส่งให้กับคนรอบข้าง รวมทั้ง..ตัวเขาเองด้วย ก่อนที่มือบางจะยกผลเลิฟลี่สตอเบอแหลนั้นขึ้นกิน
'..อืมผลของเลิฟลี่สตอเบอแหลมีฤทธิ์ทำให้ผู้ที่กินเข้าไปหลงรักคนที่ได้สัมผัสโดยไม่มีสิ่งกีดขวางเป็นคนแรก'
ข้อความหนึ่งถูกส่งเข้าหัวมา ส่งผลให้ซินกี้ยืนงง
"เอ่อ..คุณครับ" เสียงหวานเล็กๆ ดังเข้ามา "เป็นอะไรรึเปล่าครับ"
ซินกี้ยกมือกุมหน้า "มะ..ไม่เป็นไร"
ก่อนจะรีบวิ่งออกจากงานด้วยความอาย
"ดะ..เดี๋ยวสิครับ" เจ้าชายน้อยวิ่งตามมา พร้อมๆ กับเหล่าแม่เลี้ยงและพี่สาวของเธอ
"เดี๋ยวสิจ๊าเจ้าชาย..ขอจับมือด้วยหน่อย.." โร้ดที่วิ่งตามมาร้องเสียงดัง อเลนจึงหยุดกึก พร้อมๆ กับซินกี้ที่หยุดตาม
"ได้ครับ" อเลนพูดเสียงใสพร้อมกับส่งมือไปให้โร้ด
ม่าย...!!!???
ซินกี้แหกปากร้องในใจ..อย่านะ..อเลน..อย่าไปตกเป็นทาสของยัยนั้นนะ !!
" ? " โร้ดจ้องมาที่ซินกี้ที่กำลังยืนอ้าปากค้าง ก่อนจะส่งยิ้มชั่วให้
"อ้าว.."
= = แต่มือที่อเลนยื่นมากลับใส่ถุงมือสีขาวอยู่ การจับมือในครั้งนี้จึงเป็นโมฆะ
ทันใดนั้น !!?
แก๊ง..แก๊ง..แก๊ง..แก๊ง..
เสียงระฆังบอกเวลาเที่ยงคืนดังเข้ามา ซินกี้จึงรีบหันตัวกลับไปยังทางออกทันที
ทิ้งความฝันไว้ที่นี้ ดีกว่าหน้าแตกตลอดกาล
"อ๊ะ..เดี๋ยวสิครับ" อเลนร้องตามหลังจากที่ร่างสูงวิ่งออกไปแล้ว
กึกๆๆๆๆ (It is a เสียงของเกือก)
"เอ่อ..คุณจะรีบไปไหนง่า..รอผมด้วยสิครับ" อเลนตะโกนเรียกมาพร้อมกับยังคงวิ่งตามอยู่
ซินกี้ที่วิ่งอยู่รู้สึกงงๆ ก่อนจะยกบทขึ้นอ่าน
"อ๋อ..ต้องทำรองเท้าทิ้งไว้ข้างหนึ่ง" ซินกี้อ่านบท พร้อมกับสะบัดเท้าไปมาเพื่อให้รองเท้าหลุดไป
= = รองเท้าบูทคงหลุดได้อยู่หรอก..
ซินกี้จึงนั่งลงเพื่อถอดรองเท้าออก
"เวลาใกล้จะหมดแล้วนะ" เสียงของนางฟ้าประจำตัวดังตามมาข้างหลัง พอดีกับที่ซินกี้กำลังปารองเท้าบูทอันใหญ่ไป
ปุก..
คันดะล้มลงทันที ก่อนที่ซินกี้จะวิ่งต่อไปโดยไม่ได้หันกลับมาสนใจนางฟ้าประจำตัวที่นอนกองเป็นศพอยู่ที่บริเวณบันไดเลย
"อ๊ะ..แฮ่ก..แฮ่ก..แฮ่ก..แฮ่ก.." อเลนวิ่งตามมาด้วยความเหนื่อยอ่อน หอบเสียงดัง น้ำตาเริ่มปริ
"เพราะมือนี้เหรอ..คุณถึงต้องหนีผมไปนะ" เจ้าชายรูปงามพืมพำเสียงเบา พลางยกมือข้างซ้ายที่เป็นสีแดงขึ้นพร้อมๆ กับที่น้ำตาเริ่มไหลอายแก้ม
"..ทั้งๆ ที่อ๊ะ.." ร่างเล็กล้มลงมากองบนตักของคนบนพื้น มือหนาในชุดโลลิกุมมือสีแดงไว้เบาๆ ก่อนจะยกขึ้นสัมผัสกับริมฝีปาก
"ดะ..เดี๋ยวนะครับ คันดะ..จะนอกบทเหรอ" อเลนว่า พร้อมกับหยิบบทขึ้นมา
"ในบทเขียนไว้ว่าไงละ" เสียงทุ้มคลอเคลียอยู่ที่ข้างใบหูบาง อเลนผงะไปนิด ก่อนจะพูดต่อ
"ตอนจบผมจะต้องลงเอยกับเจ้าของรองเท้า.."
"ก็ชั้นนี้แหละเจ้าของรองเท้า" นางฟ้าคนงาม (ฉึก<<มุเก็นเสียบหัว) เอ่ยกับเจ้าชายตัวน้อยเบาๆ ก่อนจะประกบปากเข้าหาคนตัวเล็กที่หอมหวานไปด้วยกลิ่นขอผลเลิฟลี่สตอเบอแหลทีี่พึ่งจะออกฤทธิ์ ทำให้ลิ้นที่ตวัดหาความหวานอยู่ข้างในสามารถมอบสัมผัสหวานให้แก่เจ้าชายน้อยได้อย่างไม่รู้สึกเบื่อหน่าย
ในเวลาต่อมา..
"ฮือๆๆๆ " เสียงแหลมสูงดังลั่นห้องโถงโอ่อา..
"ไม่หวานเลย.." สกินพูดขัดขึ้น
"สกินอย่าพึ่งพูดอะไรสิขอรับ..หนูโร้ดกำลังเศร้าอยู่นะขอรับ" เสียงของคุณแม่เลี้ยงใจร้ายดังขึ้น
"ใครว่างโร้ดเศร้าอยู่คนเดียวเล่า" ซินกี้พูดขึ้นเซ็งๆ หลังจากที่พึ่งได้ข่าวใหม่สดๆ ร้อนๆ ขึ้นเมื่อครู่
'เจ้าชายอเลนจะอภิเษกกับนางฟ้าคันดะ ขอประกาศให้รู้โดยทั่วกัน'
เศร้าวะ..
ซินกี้เอามือขึ้นตบหัวตัวเองอีกรอบ..
ก็คิดไว้ตั้งแต่แรกแล้วว่าไม่อยากจะมาอยู่ในฟิกเรื่องนี้..
แล้วก็คิดถูก
.
.
.
.
จนได้
.
.
.
.
.
ใครว่านางฟ้าใจดี
.
.
.
.
.
เขาจะไม่มีวันเชื่ออีกแล้ว
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"แต่ผมเชื่อนะครับคันดะ" เสียงใสที่ถูกส่งมาจากอีกฟากแผ่นดิน
.
.
.
.
.
.
.
.
.
คนแต่งปากหมอนใส่ "จบเถอะ"
.
.
.
อ้อ..ลืมคำตอนจบไป "และแล้วเจ้าชายกับนางฟ้าก็ได้ครองรักกันอย่างมีความสุขตลอดไป..~~"(บทไหนเค้าเขียนไว้ฟร่ะ)
ส่วนซินกี้ก็จงก้มหน้าก้มตาทำงานต่อไป..ลันล๊า
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ความรั่วเป็นบ่อเกิดแห่งความรัก / ถ้าเป็นไปได้อย่ามาอยู่ในฟิกรั่วของนักเขียนคนนี้
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เอาเรื่องนี้ไปก่อนก็แล้วกัน= = พอดีต้องรีบปั่นพวกกุญแจให้(ไอ้)ท่านพี่เน
กำลังมีปัญหาเรื่องผม..มันเรียบเกินไปอ่ะ...
เดี๋ยวตอนหน้าจะเปิดห้องคุย^^ ดีมะ55+ (ต้องดีสิอุตส่าห์เขียนไว้)
ถ้าเกิดพรุ่งนี้อัพอีกเรื่องไม่ทันก็จะเพิ่มอันนี้อ่ะแหละ
โอ้ลันล๊า..กลับไปลงสีอเลนคุงต่อ > <
งานคอมมิกปาร์ตี้คราวนี้(อาจจะได้)เจอกัน
อย่าลืมเม้นเรื่องรั่วสุดๆ นี้ด้วยนะเค้อ^^ จะรักคนเม้นมากมาย
ความคิดเห็น