คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : รัตติกาลที่ 1 : Start
รัตติกาลที่ 1 Start
ท่ามกลางวันเวลาที่แปรเปลี่ยนอยู่ทุกวินาที วิทยาศาสตร์ในโลกปัจจุบันก็ถูกพัฒนาขึ้นอยู่ตลอด แต่..จะมีซักกี่คน ที่รู้ว่ายังมีสิ่งมีชีวิตที่น่าสนใจอยู่ในโลกกลมๆ ใบนี้ เค้าว่าโลกแคบ แต่จะมีซักกี่คนที่จะได้โคจรมาพบกับมนุษย์พวกนี้ แล้วอะไรละ ที่จะสามารถพาคนสองคนให้สามารถมาพบกันได้
เอาเป็นว่ายินดีต้อนรับทุกท่านเข้าสู่สถานศึกษาที่มีชื่อเรียกเป็นภาษาไทยว่า ‘โรงเรียนปีศาจ’ก็แล้วกัน
ณ.ค่ำคืนที่หิมะตก
บ้านสีขาวบริสุทธิ์ ถูกตั้งอยู่ท่ามกลางสุสานอันกว้างใหญ่ ร่างสูงเจ้าของเรือนผมสีรัตติกาลก้าวผ่านรั่วมาอย่างไม่หวั่นเกรงบรรยากาศอันหนาวเย็นรอบข้าง พลันนัยน์ตาสีรัตติกาลมองไปเจออะไรทองๆ
ตาสีนิลหรี่ลงเมื่อปรับภาพให้เห็นเด่นชัดขึ้น วัตถุสีทอง..บินได้ เขาเดินเข้าไปใกล้มัน กลมๆ..มีปีก..มีหาง..และ
ตุบ
ยังไม่ทันได้ร้องเพราะอะไรบางอย่างทำให้ร่างสูงสะดุดล้มลงไปจูบพื้นหิมะเย็น ถึงแม้ว่าแวมไพร์อย่างเขาจะไม่รู้สึกอะไรเลยก็ตาม แต่ก็ไม่ได้อยากจะลงไปกองกับพื้นซักเท่าไหร่นี่หว่า..!!
นัยน์ตาสีรัตติกาลมองกลับมาหาสาเหตุที่ทำให้เขาต้องล้ม..
เรือนผมสีขาวแทบกลืนไปกลับหิมะสีขาวถ้าไม่ทันได้สังเกตเสื้อคลุมตัวบางสีดำที่เด็กชายใส่เอาไว้..
เด็กนี้..บ้ารึเปล่า หนาวอย่างนี้ยังจะใส่เสื้อผ้าบางไว้อีก
ร่างสูงคิด ก่อนจะลุกเดินต่อไปถ้าไม่ได้ยินเสียงหนึ่งขัดขึ้น
“ชะ...ช่วย..ด้วย”
เมื่อถึงหน้าประตูบ้านที่มีลายสลักวิจิตแบบสไตล์ยุโรป เจ้าตัวก็ยกมือขึ้นมาวางบนแท่นวางมือด้านข้าง แสงสแกนฉายขึ้นลง ก่อนที่ประตูจะเปิดออก และปิดลงทันทีร่างสูง และร่างของเด็กหนุ่ม กับไอ้วัตถุสีทองกลมๆที่บินได้ผ่านเข้าไป
ไฟนิออนสีส้มเหลืองเปิดขึ้นตามทางที่มีคนเดินผ่าน พอเจ้าของเรือนผมสีรัตติกาลถึงห้องรับแขกปุ๊บ..วางเจ้าตัวเล็กปั๊บ..เจ้าตัวก็ถึงกับวีนแตก
“สภาสูงน่ารำคาญบัดซบ...มันน่าฝังเขี้ยวฆ่าทิ้งให้หมดสภาเลยสิว้อย..พรุ่งนี้ก็ต้องกลับไปเรียนอีกเบื่อๆๆ เซ็งๆๆ” คำบ่นของแวมไพรหนุ่มดังลั่นห้องอย่างไม่มีท่าทีว่าจะหยุด จนกระทั่งโกเล็มของเขาบินเข้ามา
“มาถึงก็บ่นเลยนะยู” น้ำเสียงกวนๆ ดังมาจากโกเล็ม
“อย่ามาเรียกชื่อชั้นง่ายๆ นะว้อย..!!” ร่างสูงว่ากลับ
“โธ่..ก็คันดะมันยาวนี้” เสียงในโกเล็มกลับมาอีก
“อีกแค่สองพยางค์แกเรียกไม่ได้รึไงฮะราวี่..!!” เจ้าของชื่อคันดะ ยูบ่น
“..อะอ๊าง..ยูจังโกรธซะและ”
“..อย่ามาทำให้ชั้นต้องหงุดหงิดเพิ่มได้มั้ย..เจอกันคราวหน้าชั้นจะสูบเลือดแกให้หมดตัวเลยสิ..!!” คันดะกำดาบในมือแน่นเตรียมตัวจะได้ฟันคนปลายทางโกเล็มปากเสียนั้น
“..งั้นเหรอกำลังหงุดหงิดอยู่เหรอ..เรามาดูไพ่ยิฟซีกันดีกว่า”
“ยิปซีบ้าบออะไร..”
“มีให้เลือก ใบ นายจะเลือกใบไหน สามใบ” ราวี่พูดต่อ
“1-2-
“อดีตคุณของคุณมีแต่ความสุข ไพ่คิงเชียวนะเนี้ย” ปลายสายโกเล็มพูดอย่างร่าเริง
“..ความสุขบ้าอะไรวะ..”
“ปัจจุบันชีวิตนายจะยุ่งพัวพันบัดซบ”
“พอเถอะ..อีกใบละ” คันดะถามต่อเมื่อเห็นว่าคำทำนายเริ่มแย่ลงๆ
“ใบสุดท้ายอนาคต..ไพ่เลิฟเวอร์จ๊า..”
“ความหมายละ..?”
“เลิฟเวอร์ก็น่าจะรู้อยู่แล้วนี่..ว่ามันคือความรักนะ นายได้แบบนี้แล้วชั้นไม่ค่อยกล้าทายเลยวะ..กลัวผิดอย่างนายเนี้ยนะจะรัก ?” ราวี่พูดเชิงวิเคราะห์
“..”
“แล้วทำไมนายไม่ลองรักใครบ้างละ”
“เพราะฉันไม่เชื่อว่าความรักมีจริงนะสิ” เสียงทุ้มเปรยเบาๆ สร้างความประหลาดใจให้กับปลายสายได้
คนอย่างยู..คิดอย่างนี้ได้ด้วยเหรอ ? (อ้าว)
“ทำไมจะไม่มีให้รักเล่า..พ่อแวมไพร์เนื้อหอม” ราวี่แซวมา
“อย่าพูดถึงแม่ผู้หญิงพวกนั้นได้ไหม..รำคาญ” คันดะว่ากลับ
“อ้าว..ไม่ให้พูดถึงผู้หญิงแล้วจะให้พูดถึงผู้ชายที่ไหนเล่า!! หรือว่าต้องย้ำด้วยว่าเป็นรินารี่”
“ชั้นรักรินารี่แล้วได้อะไร”
“คำถามโลกแตกเลยนะเนี้ย..” ราวี่พูด
“ก็เงียบไปซะ” คันดะตวาดเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะหันกลับไปหาร่างบางที่นอนนิ่งอยู่บนโซฟา
“งือ..ชะ..ช่วยด้วย” เสียงหวานครางใส
“เฮ้..นี้นายกำลังทำอะไรอยู่นะยู !!” เสียงของราวี่ดังต่อ เมื่อได้ยินเสียงประหลาด
“...” ขณะที่คันดะยังคงเงียบสนิท เพื่อรอฟังประโยคต่อไป
“มานา..อะ..อาจารย์..อาจารย์ครอส”
..!!!..
“ศิษย์ครอสเหรอ !! เดี๋ยวชั้นจะไปหานะยู” ราวี่ส่งเสียงมา ก่อนจะเงียบหายไป ขณะที่คันดะยังคงนั่งนิ่ง
ครอส มาเรี่ยน..
ใช่แน่ๆ..ต้องใช่เขาแน่ๆ ..!!
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ฝากไว้อีกเรื่อง ที่อยากจะแต่งไปพร้อมๆ กับการเปิดเทอม
ส่วนเรื่องเก่าคงมีดอง..= = เฮ้อ..ปล่อยไปเถอะ
ความคิดเห็น