คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : D.1 : ไม่อยากให้เรื่องนี้เกิดขึ้น No : 1 (ซินเดอเรลล่าภาคพิศดาร)
เรื่องนี้เน้นรั่ว
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เมื่อกาลครั้งหนึ่งพึ่งเกิดขึ้นเมื่อกี้..
"อ๊าย...เจ้าชายอเลน วอคเกอร์ช่างน่ารักน่ากินจริงๆ เลย..เนอะสกิน" เสียงเล็กที่ถูกดัดให้แหลมดังขึ้นในห้องโถงโออ่า และเมื่อเด็กสาวเห็นในภายหลังว่าคนที่กำลังคุยอยู่ด้วยเงียบไป โร้ดจึงพูดขึ้นอีกรอบ
"สกิน..ถึงบทนายแล้ว..พูดดิ.." เด็กสาวว่า โดยที่ไม่ได้สนใจใบหน้าของเจ้าของบทที่แทบจำขยำบททิ้งด้วยความโกรธ
"แล้วทำไมชั้นต้องร้อง ' อ๊าย..น่ารักจริงๆ ด้วย ' ตามเธอละ" สกินตวาดลั่น
"ก็คนแต่งเค้าให้บทมาอย่างงี้ก็พูดๆไปเถอะน่า" โร้ดว่าอีกรอบ "เริ่มใหม่นะ.."
"เออ.."
"3-2-1-0-แอคชั่น" << คนแต่ง
"อ๊าย.." โร้ดกรีดเสียงสูงขึ้นอีกรอบ "เจ้าชายอเลน วอคเกอร์ช่างน่ารักน่ากินจริงๆ เลยเนอะสกิน"
"อ๊าย..น่ารักจริงๆด้วย" สกินเค้นเสียงตอบ
"ขะขอชั้นดูบ้างได้ไหม" อีกเสียงสั่นๆ ดังเข้ามา พร้อมกับร่างสูงในชุดคนใช้ที่มีรอยปะเต็มตัว
"เชอะ..นังซินกี้ อย่างแกไม่คู่ควรกับเจ้าชายอเลนหรอก" โร้ดว่า ก่อนจะเผยยิ้มชั้ว
"จะให้ดูก็ได้เอาบุญ..นี้ไงเจ้าชายอเลนผู้น่ารัก"
ภาพวาดเบื้องหน้าทำเอาผู้ที่ได้เห็นภาพช็อกค้างทันที
เรือนผมเส้นบางสีหิมะพริ้วไสวไปกับสายลม นัยน์ตาสีขี้เถ้าที่เปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มจริงใจ ผิวสีน้ำนมดูมีน้ำมีนวลที่เรียกใบหน้าแดงของคนดูได้ไม่ยาก ริมฝีปากบางอิ่มสีชมพูระเรือนน่าดร๊วบ..
= =เขากำลังคิดอะไรอยู่เนี้ย
"แถมคืนนี้จะมีงานเลือกคู่ของเจ้าชายอีกด้วย..และชั้น.." โร้ดเว้นเสียงน่ากลัวเอาไว้ "จะไปกับสกินด้วยย่ะ !!"
"ไม่ไปไม่ได้เหรอ" สกินเงยหน้าถาม แต่ก็ได้รับเบื้องพระบาทของโร้ดยันปากไว้เป็นคำตอบ
"ชั้นก็อยากไปด้วย !!" ซินกี้ว่า
"ฮะฮะ..ถ้าหากว่านายไปขออนุมัติจากท่านแม่ได้อ่านะ..."
ห้องโถงอีกห้อง
"อะไรนะขอรับ....บบบบ" เสียงของคนเป็นแม่เลี้ยงดังสนั่นไปทั่วห้อง เมื่อได้ยินคำขอร้องของลูกเลี้ยง
"คือชั้นก็แค่อยากไปงานเลี้ยงเต้นรำของเจ้าชายอเลนก็แค่นั้นเอง"
"งั้นเธอก็จะต้องไปซักผ้าถูบ้าน เสร็จแล้วก็ไปเช็ดกระจกขัดส้วม ผ่าฟืน รดน้ำต้นไม้ อย่าลืมปลูกผักชีไว้ด้วยนะขอรับกระผม ฮิฮิ"
ท่านแม่เลี้ยงเคาท์พันปีเรียงลำดับงานมา ก่อนจะยื่นตะกร้าที่มีผ้าสีแดงคลุมอยู่มาให้กับซินกี้
"สุดท้ายสำคัญมากๆ เลยนะขอรับ ช่วยไปเอาผลเลิฟลี่สตอเบอแหลจากคุณพ่อมดแห่งยุคโคมุอิที่ป่าวงกตด้วยนะขอรับ !?"
"หา..!?" ซินกี้แผดเสียงดังลั่น ดูแต่ละงานสิ ชื่อน่าทำทั้งน๊าน..T^T
"อ๋อ..ทางไปหาคุณโคมุทางที่ดีตามกระต่ายสีส้มที่มีนาฬิกาไปจะหาง่ายสุดเลยนะขอรับ แต่ถ้าหลงจริงๆ ถามคุณแมวแถวนั้นน่าจะได้นะขอรับขอให้โชคดีมีชัยไม่ได้กลับมานะขอรับฮิฮิ"
แถมยังมีงานไปเอาของอะไรนั้นอีก..เรื่องนี้จะรั่วไปถึงไหนละเนี้ยT^T (ถึงโน่นเลยละจ๊า)
เวลาผ่านไปจนเกือบเย็น กว่าซินกี้จะทำความสะอาดอะไรต่างๆ ในบ้านเสร็จ ปัญหาก็คือเขายังไม่ทันจะได้ไปเอาผลเลิฟลี่สติเบอแหลอะไรนั่นจากโคนมเอ๊ย..โคมุเลยนะสิ
โฮก..จะทำยังไงดีวะTOT
ผลัก..
แรงถีบจากข้างหลังทำให้ซินกี้ที่มายืนไว้อาลัยตัวเองที่เชิงเขากลิ้งหล่นลงเขาไป..
"แกก็ไปหาผู้ควบคุมกาลเวลาไว้สิวะ..อย่าโง่" เสียงทุ้มเสียงหนึ่งดังเข้ามา พร้อมกับตระกร้าที่มีผ้าสีแดงของแม่เลี้ยงที่หล่นจากฟากฟ้าลงมาใส่หัวซินกี้ซ้ำอีกรอบ
"เมื่อกี้อะไรนะ= [] =" ซินกี้รำพึงรำพันกับตัวเอง ก่อนจะนึกถึงผู้ควบคุมกาลเวลาที่ว่า..
"ใช่เลย..มิลันด้าผู้ควบคุมกาลเวลาอาศัยอยู่ที่ทางเข้าเขาวงกตด้วย!?" เมื่อคิดได้แค่นี้..เอ๊ยเช่นนี้ซินกี้จึงรีบเอาผ้าแดงมาโพกหัว แล้วจึงรีบวิ่งไปนามที่กล่าวถึง..
ผู้ควบคุมกาลเวลา มิลันด้า ล๊อตโต้
"อะไรนะค่ะ.." เสียงของหญิงสาวที่อดหลับอดนอนมาหลายวันดังขึ้น ดวงตาที่ถูกล้อมด้วยขอบตาดำเบิกกว้างด้วยความตกใจ
"จะขอให้ฉันช่วยย้อนเวลากลับไปตอนเช้างั้นเหรอ ?" มิลันด้าถามซ้ำ
ซินกี้พยักหน้าแรงๆ เห็นสัญญาณว่าใช่..ผู้หญิงคนนี้ก็อะไร
หรือว่าต้องมีข้อแลกเปลี่ยน !? O O !?
"ดิฉันจะต้องขอแลกเปลี่ยนกับเสียงของคุณนะค่ะ"
"เย้ย..!?"
นี้มันเรื่องอะไรกันแน่ละเนี้ย
"เสียงของคุณจนกว่าเวลาจะย้อนกลับมาตอนนี้อีกครั้งตกลงมั้ยค่ะ" มิลันด้าถามเสียงหวาน
"ช่วยไม่ได้..เอาไปเถอะ" ซินกี้พูดด้วยน้ำเสียงปลงตก โอ้..ชีวิตบัดซบสุดๆ เมื่อได้มาอยู่ในฟิกเรื่องนี้= =
"จะเริ่มแล้วนะค่ะ" สิ้นเสียงของผู้ควบควบคุมกาลเวลา แสงสีขาวสว่างจ้าก็ปะทะเข้าตาของซินกี้ทันที
"โอ้ แม่โร้ด ท่านเคาท์ช่วย" เสียงหนึ่งดังเข้ามาในหัวของซินกี้ทำให้เปลือกตาเริ่มขยับ ภาพตรงหน้าที่มัวๆ ในตอนแรกก็ค่อยๆ เริ่มชัดขึ้น
คนข้างหน้าคือคนประหลาด ที่มีหูกระต่ายผุดขึ้นมาด้วย ตาข้างขวาถูกคาดไว้เหมือนโจรสลัด หัวสีส้ม มีนาฬิกาเรือนหนึ่งอยู่ในมือ
ไม่พูดพร่ำทำเพลง (เพราะพูดไม่ได้แล้ว) ซินกี้ก็จัดการล๊อกตัวกระต่ายน้อยที่อุตส่าห์กระโดดมาดู(ด้วยความสมสมเพชเวทนา)ไว้แน่น
"เฮ้ย..!? แกจะทำอะไรนะ ปล่อยนะว้อย" กระต่ายน้อยตวาด (เลิกเรียกมันว่ากระต่ายน้อยซักทีเถอะน่า= =<<ซินกี้>>แล้วก็เลิกเรียกชั้นว่าซินกี้ด้วย> <)
"ไม่ปล่อยใช่มั้ย !?" ดวงตาของกระต่ายน้อยเริ่มฉายแววดำมาแต่ไกล ก่อนจะยกมือที่ถืออาวุธไว้แน่น และลงมาอย่างรวดเร็ว
'ประทับอัคนี !!'
ร่างสูงล้มลงทันที ทั้งๆที่ยังไม่ทันจะพูดอะไร (และเพราะพูดไม่ได้ด้วย)
"..กลับไปฟ้องพ่อมดแห่งยุคดีกว่าชิ"
อย่างน้อยเสียงสุดท้ายที่ได้ยินก็แสดงว่าเขาได้มาถูกทางแล้ว
"..." ร่างสูงลุกขึ้นงงๆ ทั้งๆ ที่ในใจ บ่นลั่น
'ปวดเฮดว้อย'
ซินกี้เดินต่อไปเบื้องหน้าเรื่อยๆ เส้นทางในป่าเริ่มมืดลงๆๆ ทุกทีๆๆ
"หลงเหรอ ?" เสียงสยองดังขึ้นข้างตัว ซินกี้หันกลับมาทันที และก็ได้พบกับร่างๆ หนึ่งที่นั่งแยกเขี้ยวอยู่บนต้นไม้ หูแมวกับหางแมวที่โผล่มาทำให้เขาพอจะเดาอะไรลางๆ ได้นิดหน่อย
ซินกี้พยักหน้าให้แมว(?)ตัวนั้น
"ชั้นชื่อโครวรี่นะ จะไปไหนละ^^"
ซินกี้ตั้งใจจะร้องว่ากำลังหากระต่ายสีส้มอยู่แต่ด้วยความที่มันไม่มีเสียงเปล่งออกมาเขาจึงทำท่ากระต่ายกระโดดไปมาให้แมวตัวนั้นดู
"อ็อ..นายกำลังหาเจ้าชายกบ"
ซินกี้ส่ายหน้ารุนแรง แล้วก็ทำท่าอย่างเดิมให้ พร้อมแถมยกมือขึ้นชูสองนิ้วเป็นหูกระต่ายอีกด้วย
"อ๋อ..นายกำลังหาแมว..อ้าวก็เจอแล้วนี้" โครวรี่ชี้นิ้วใส่ตัวเอง
ซินกี้ส่ายหน้าซ้ำอีกครั้ง ก่อนจะพยายามทำปากให้รู้ว่าเป็นคำว่ากระต่าย
"อ๋อ..กระต่ายส้มใช่มะ..^^"
เฮ้อ..ในที่สุดมันก็ฉลาด..
"กระต่ายน้อยอาศัยอยู่กับพ่อมดแห่งยุคเดินตามทางเดินสีม่วงไปเดี๋ยวก็เจอ^^" โครวรี่ชี้ทางให้
ซินกี้รีบโค้งขอบคุณ พร้อมกับหิ้วตะกร้าและเดินไปตามเส้นทางสีม่วง..
แค่สีพื้นของทางยังน่าตกใจได้ขนาดนี้เลย..โอ้วแม่โร้ดท่านเคาท์ช่วย กระต่ายส้มมันอยู่ในเส้นทางแบบนี้งั้นรึ ??
ณ.บ้านที่ถูกทำขึ้นด้วยขนม..ตั้งตระง่าอยู่เบื้องหน้าปักป้ายหน้าบ้านที่ทำจากช๊อกไว้อย่างน่าสะพรึงกลัว ความว่า 'พ่อมดแห่งยุค' ซินกี้ถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน ก่อนจะตัดสินใจไปเคาะประตู
ติ้งน่อง..~
...เงียบ
...ติ้งน่อง~
เงียบ
"เฮ้ย..ไอ้โรคจิตนายมาได้ไงอะ" เสียงคุ้นเคยของกระต่ายน้อยดังขึ้นข้างหลัง อาวุธในมือถูกยกขึ้นอีกครา
...มือหนาถูกโบกไปมาเป็นทำนองว่าไม่ใช่
"แล้วนายมาทำไร"
..กระดาษแผ่นหนึ่งถูกยกขึ้นเกือบจิ้มหน้าของกระต่ายน้อย ไม่รู้ว่าคุณแม่เลี้ยงแกคิดยังไงถึงได้เขียนข้อความมาให้ด้วย
"อ๋อ..ถ้าบอกมาแต่แรกก็รู้เรื่องแล้ว" กระต่ายน้อยพูด พร้อมกับเหลือบตามองเจ้าของกระดาษ "พูดไม่ได้ ?"
ซินกี้พยักหน้า
"ช่างเถอะ..ชั้นชื่อราวี่ตามมาได้เลย" ราวี่พูด พร้อมกับเปิดประตูบ้านเข้าไป
เฮือกO [] O !!!
ลิ้นสากหนาเลียไล้ไปวนมาอยู่ที่คอของอีกฝ่าย ก่อนจะหยุดชะงักเมื่อมีคนอื่นเข้ามา
"ลุกได้แล้วครอส..มีแขกมา" ผู้ที่ถูกกระทำพูดพร้อมกับดันตัวของอีกฝ่ายให้ออกห่าง แต่ชายผมแดงกลับไม่ยอมเอาซะดื้อๆ
"ท่านครอส..ไม่ได้มีแต่ผมน่า" ราวี่พูดราวกับว่ามันเป็นเรื่องธรรมดา แต่ผู้มาใหม่บัดนี้ได้ตาค้างไปกับการกระทำเบื้องหน้าเสียแล้ว
"ยุ่งน่า.." ครอสว่า พลางทำตาขวาง ก่อนจะหันประกบปากกับคนข้างหน้าด้วยความรุนแรง
O O โอ้ แม่โร้ดท่านเคาท์ช่วย (ยังไม่เลิกมุขนี้)
"อ๋อ..นายมาที่นี้ เพื่อที่จะมาเอาผลเลิฟลี่สตอเบอแหลของชั้นชิมิ ?" เสียงระรื่นของพ่อมดแห่งยุคดังขึ้น พร้อมกับจัดเสื้อให้เข้าที่โดยมีมือของอีกฝ่ายโอบไหล่อยู่ข้างๆ
ซินกี้พยักหน้าหงิกๆ
"..อืมผลของเลิฟลี่สตอเบอแหลมีฤทธิ์ทำให้ผู้ที่กินเข้าไปหลงรักคนที่ได้สัมผัสโดยไม่มีสิ่งกีดขวางเป็นคนแรกจบข่าว ราวี่ไปหยิบผลนั้นในตู้เย็นมาที"
..คุณแม่เลี้ยงจะเอาไปทำอะไรละเนี้ย = =
"อะ.." กระต่ายส้มส่งตะกร้าผลนั้นให้กับโคมุอิ
พ่อมดแห่งยุคนับหยึบผลเลิฟลี่สตอเบอแหลที่มีขนาดคล้ายลูกอมใส่ตระกร้าให้ ก่อนจะส่งกลับมา
"ขอให้เธอโชคดีนะ..ราวี่!! ส่งแขก"
แล้วสติทั้งหมดก็ดับวูบไปในทันใด..
จิ๊บๆ ๆ ๆ
เสียงนกที่ดังลอดเข้าหูมาเรียกให้เปลือกตาบางขยับขึ้น ก่อนจะเริ่มกระพิบถี่เพื่อที่จะได้ปรับให้เข้ากับแสงได้
"นี่เราหลับไปนานขนาดไหนเนี้ย ?" ซินกี้รำพึงรำพันกับตัวเอง มือหนาจับหัวที่เต้นตุบๆ ด้วยความเจ็บปวด
เฮ้ย..!?
"นี่เราพูดได้แล้วนี้หว่า ?" ซินกี้ว่า พร้อมกับเหลือบดูท้องฟ้าที่พระอาทิตย์เริ่มจะลับตาไป
"ฟู่..อย่างน้อยก็คงทันเวลา" ซินกี้ให้กำลังในกับตัวเอง ก่อนจะเหลือบไปเจอตัวเองที่กำลังยืนหมดอาลัยตายอยากอยู่หน้าเชิงเขา
ไม่ต้องคิดอะไรมาก ฝ่าเท้างามๆ ก็เร่งตัวไปถีบเอาที่กลางหลังของตัวเองทันทีโดยไม่ลืมที่จะโยนตระกร้าไปด้วย
"แกก็ไปหาผู้ควบคุมกาลเวลาไว้สิวะ..อย่าโง่"
= =สรุปแล้วก็เป็นเขาด่าตัวเองใช่มั้ย
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เม้นด้วย เพราะเรื่องนี้จบแล่ว..(ภายในวันเดียว)
แต่จะต่อไม่ต่อขึ้นอยู่กับเม้นค่ะ^^ (ตอบอย่างมั่นใจ)
ความคิดเห็น