คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : น้องสาว
ตอนที่3 น้องสาว
ฮูเร่ๆ วันนี้เซฮุนพาฉันมาบ้าน (หลังจากคืนดีแล้ว) วันนี้ที่บ้านฉันไม่มีใครอยู่ ฉันก็เลยขอเซฮุนมาบ้าน (อย่าบอกใครเชียว) โอ้โห!! บ้านนายนี่ใหญ่โตเหมือนเดิม ฉันเคยมาแล้วครั้งหนึ่ง แต่อยู่ได้แค่หน้าบ้าน เพราะตอนก่อนมีหมาตัวเท่าควายแน่ะ ฉันกลัวหมา
ฉันหยุดอยู่หน้าบ้านเซฮุน เซฮุนต้องหันมามอง
“เป็นไรไป” เซฮุนหันมาถาม พอเห็นฉันหน้าหงอยก็หัวเราะออกมา
“ฮ่าๆๆ เธอกลัวปุกปุยเหรอ ฮ่าๆ ไม่ต้องกลัวแล้ว แม่เอาไปจีนด้วยแล้ว” ฉันคลี่ยิ้มออกมา และเดินเข้าบ้านเซฮุนทันที
หมาตัวอย่างกับควาย! ชื่อปุกปุย -__-“
“ยัยบ๊องเอ้ยย”
.
.
.
“นายตอนเด็กน่ารักอ่ะ ไม่น่าโตเลย” ฉันนั่งมองรูปตอนเด็กๆของเซฮุน และหันไปล้อเซฮุน
“นี่แน่ะ” เซฮุนดีดหน้าผากของฉันดัง ป๊อก หึ่ย เจ็บน่ะเว้ย
“โอ้ย!!” ฉันไม่ร้องเพราะเซฮุนดีดหน้าผากหรอก แต่มีคนโยนหนังสือมาโดนหัวฉันต่างหาก อื้อหือปูดเล้ย!! ฉันมองไปรอบๆก็เจอ เด็กผู้หญิงอายุสัก15-16 ยืนเท้าเอวมองหน้าฉันอยู่ ยัยเด็กนี่ใครกัน น้องเซฮุนงั้นเหรอ
“จูฮยอน ทำไมทำแบบนี้” ใช่เลยน้องเซฮุน ดูจากหน้าก็ดูเรียบร้อยดีนี่ เซฮุนลุกขึ้นว่าซอฮยอน ซอฮยอนค้อนใส่ฉันและเดินมาดึงเซฮุนให้อยู่ห่างฉัน ฉันไม่ใช่เชื้อโรคนะ
“ซอ ไม่ชอบคนนี้ แต่งตัวอย่างกับทอม” อ้าวเฮ้ย พูดงี้น้องปากอาจมีสีนะ
“พี่ไม่ใช่ทอม พี่เป็นเพื่อนของเซฮุน” ฉันลุกขึ้นเก็บหนังสือก่อนจะยื่นให้ซอฮยอน ด่ามากไม่ได้เดี๋ยวน้องไม่ชอบขี้หน้า (ได้ข่าวเค้าก็ไม่ชอบแกอยู่)
“เหรอ!! เฮีย หมวยไม่ชอบ คนก่อนก็นิสัยไม่ดี” ห๊ะ!! คนก่อน ฉันมองเซฮุนทันที เซฮุนยักไหล่และเมินหน้าหนี นี่ฉันก็เหมือนกับผู้หญิงพวกนั่นสิ
“ฉันว่าเรามีเรื่องต้องคุย ฉันจะกลับบ้านแล้ว” ฉันพูดเสร็จก็เก็บของและจะเดินออกไป แต่เซฮุนก็จับแขนฉันไว้ ฮึ่ย งอนอ่ะงอน : (
“อย่าเพิ่งกลับสิฉันไม่มีเพื่อน อยู่เป็นเพื่อนก่อนสิ น้องฉันก็งี้แหละปากร้ายหน่ะ”
“เหมือนนาย”
“ก็ได้ๆ เหมือนฉันก็ได้ อยู่เหอะนะ”
“เออ ก็ได้” สุดท้ายฉันก็ต้องใจอ่อนอยู่จนได้
ฉันออกมานั่งเล่นดูปลาที่สวนหน้าบ้าน มองไปในน้ำใสๆ ในบ่อเล็กๆ มีปลาอยู่2ตัว เป็นปลาคาร์พ เซฮุนออกไปซื้อของ ที่จริงก็ชวนฉันไปอ่ะแหละ แต่ความขี้เกียจครอบงำ เลยมานั่งดูปลาด้วยความเหงาหงอยตรงนี้แหละ ไอบ้า!! ไหนบอกจะรีบไปรีบกลับ ชิส์
หงิงๆ
“หึ? อร้ายๆๆ ไม่เอาๆ!! ” ฉันรู้สึกเหมือนมีตัวอะไรมาดันอยู่ข้างๆก้นฉัน หันไปต้องตกใจกับ..หมา!!! โอ เซฮุน!! ทำไมบ้านนายต้องมีหมาด้วยยยยย ด้วยความตกใจที่เห็นหมา เกิดอาการเซจนตกลงไปในบ่อน้ำ
“ว้ายๆ!!”
ตุ๋ม~
“เฮ้อ ดีนะบ่อเล็ก” ฉันพรึมพรำออกมาเมื่อขาฉันลงไปอยู่ในบ่อน้ำข้างนึงและมือของฉันยันไว้กับหินอีกฝั่ง ดีนะ ไม่งั้นต้องเปียกแน่ๆ
“นี่ๆ เธอไปทำอะไรในบ่อปลา” ซอฮยอนอุ้มเจ้าหมาสีขาวตัวน้ำและพูดขึ้นเมื่อเห็นฉันโพสท่าอยู่กับบ่อน้ำ ยัยเด็กบ้า ฉันเซลฟี่อยู่มั้งงง
“เพราะหมาตัวนั้นแหละ มันทำพี่ตกใจ” ฉันชี้ไปที่เจ้าหมาและพยายามตะเกียกตะกายขึ้นจากน้ำอย่างระวังที่สุดเพราะกลัวเท้าจะไปเตะปลาคาร์พเข้า เดี๋ยวโดนเทศน์ -____-
“ทำไม เต้าหู้ไปทำอะไรให้เธอ” เต้าหู!! เพราะพริ้งค่ะ-___-
“ก็มันทำพี่ตกใจไง” ฉันลุกขึ้น และมองหน้าซอฮยอนสลับกับเจ้าหมาน้ำเต้าหู้ (?)
“เต้าหูออกจะน่ารัก” ซอฮยอนพูดและลูบหัวเจ้าเต้าหู้ โว้ยยย หมันไส้
“เหรอ!” ฉันพรึมพรัมคนเดียวเบาๆ และจะเดินเลี่ยงออกมา แต่หูเจ้ากรรมของคุณน้องสาวดันเกิดได้ยินขึ้นมาอีก
“เธอจะมีปัญหากับเต้าหู้เหรอ!!” ฉันจะมีปัญหากับเธอนั่นแหละ -____-
“พี่ว่าพี่ปวดฉี่ ไปดีกว่า เจ้าหมาหน้าตาประหลาด” ฉันพูดออกไปและรีบเดินมาเข้าบ้านทันที เฮ้อ ดีนะคุณเธอไม่ตามมา
ตลอดทั้งวันฉันอยู่บ้านเซฮุนจนเย็น โดนมุกแกล้งจากซอฮยอนตลอด นั่งเล่นเกมส์อยู่ก็โดนลูกบอลบ้างแหละ น้ำหกบ้างแหละ อยากจะปรี๊ด! แต่ทำไม่ได้เพราะเด็กนั่นคือน้อง ๆ ตอนเย็นฉันก็เข้าไปช่วยแม่บ้านทำอาหาร เห็นอย่างนี้ทำอาหารเป็นน่ะจ๊ะ ส่วนใหญ่จะมีแต่เมนูผัก แม่บ้านบอกซอฮยอนรักสุขภาพเลยชอบกินแต่ผัก ซึ่งพี่ชายก็ไม่ชอบกินผัก ก็เลยมีเมนูไก่ทอด และไส้กรอก อะไรอย่างนี้บ้าง
หลังจากตั้งโต๊ะเสร็จฉันก็ขึ้นไปตามเซฮุนที่ห้องและซอฮยอน ทั้งคู่ลงมากินข้าวกัน
“เดี๋ยวพี่ไปรับโทรศัพท์แปปนะ กินกันก่อนเลย” เซฮุนมองโทรศัพท์ในมือและก็วิ่งออกไปหน้าบ้าน ฉันเหลือบมองซอฮยอนเล็กน้อยและนั่งก้มหน้ากินข้างต่อเงียบๆ
“ทำไมไม่กินผัก ผักมันดีต่อสุขภาพนะ รู้มั้ย?” ซอฮยอนว่าฉันที่ฉันไม่กินผัก ถ้าฉันกินได้ฉันกินไปแล้ว หนูเอ้ย
“พี่กินไม่ได้ พี่แพ้ผัก” ฉันบอกตามความจริง คนมันแพ้ผักนี่หว่า
“โกหก แก้ตัวได้เรื่อยๆ คนมันจะไม่กินผัก ฉันไม่เชื่อ ฉันตักให้แล้วต้องกิน” ซอฮยอนตักผักมาไว้ในจานของฉัน แต่ฉันเขี่ยไว้ข้างๆจาน แต่ซอฮยอนก็มองฉันตาเป๋ง ฮึบ เอาว่ะ หน่อยเดียวคงไม่เป็นไร
ฉันจีบจมูกและตักผักเข้าปาก แหวะ เหม็นเขียวชะมัด
“ผักมันดีนะ กินสิมันจะทำให้พี่แข็งแรง” โอ๊ะ ซอฮยอนเรียกฉันว่าพี่ด้วย ฉันก็กินข้าวต่อ
สักพักฉันเริ่มหายใจไม่ออก และรู้สึกวูบไปเลย
โครม!!!
“พี่ยุนอา!!!!”
เม้น+โหวต หน่อยค้าา
เป็นกำลังใจให้กับไรเตอร์แก่ๆคนนี้หน่อยค่ะ
ความคิดเห็น