ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [Fic Bleach] Bya x ren เจ้ากับข้าเรานั้นต่างกัน

    ลำดับตอนที่ #2 : [Fic Bleach] Bya x ren เจ้ากับข้าเรานั้นต่างกัน 2

    • อัปเดตล่าสุด 6 ก.ค. 52


    ถึงจะพิพ์ว่า Bya*ren แต่จริงๆแล้วมันคือ ren*Bya โทษที่ทำให้งง

    ----------------------------------------------------------------------------

    อีกด้านหนึ่งในห้องฟักโทรมๆของใครบางคน (-.-)

                    มีร่างสูงร่างหนึ่งนอนมองท้องฟ้ายามราตรีผ่านหน้าต่างบานหนึ่ง นัยน์ตาทับทิมที่เศร้าโศก เหม่อมองจันทราพลางให้คิดถึงร่างงามที่เป็นที่รักของตน

                    หัวหน้านอนรึยังนะ ถ้าหัวหน้ายังไม่นอนหัวหน้าทำอะไรอยู่ร่างสูงคิดเป็นห่วงร่างงาม ตลอดเวลาที่ได้อยู่ข้างเคียงร่างงาม ทำให้ร่างสูงที่เมื่อก่อนพยายามจะก้าวข้าม พยายามเอาชนะ แต่นับวันความคิดนั้นก็เริ่มเปลี่ยนไป เขานั้นรู้สึกไม่อยากเอาชนะพลังของร่างงามแต่กลับอยากเอาชนะหัวใจร่างงาม เขาแอบเฝ้ามองดูแลห่างๆ มาตลอดไม่ว่าจะทำดีขนาดไหน ร่างงามก็ไม่เคยเปิดโอกาสให้สักที ไม่ว่าจะนานขนาดไหนร่างงามก็ยังเย็นชาใส่เขา ความสัมพันธ์ระหว่างเขาและร่างงาม ในความคิดของเขาคือ ร่างงามคือคนรัก แต่ในความคิดขอร่างงามนั้นเขาคือผู้ใต้บัญชาการเท่านั้น

     

                    สงสัยข้าจะใฝ่สูงไป ใช่มั๊ยครับ ท่านเป็นถึงจันทรา ข้าเป็นเพียงวานรที่ทะเยอทะยานร่างสูงเอ่ยเตือนตัวเอง

                    ข้าอยากรู้ว่าใจจริงท่านคิดไงกับข้า ขอแค่นี้ถ้าท่านปฎิเสทข้าก็จะไม่ยุ่งกับท่านอีกเลยร่างสูงเอ่ยกับตัวเองเพราะใจจริงอยากเอ่ยคำนี้กับร่างงามแทบใจจะขาดแต่ก็ทำไม่ได้ เขาไม่กล้าพอ

                    “แฮก..” เสียงไอลำคอ ปลุกร่างสูงให้ตื่นจาภวังค์ เขาหันไปที่ต้นเสียง ปรากฏลิงสีขาวมีลอยสักทั่วร่าง มีหางเป็นงูกระดูก

                    “ซาบิมารุ” ชื่อของลิงตนนั้นออกจากปากร่างสูง

                    “เร็นจิมั่วมานอนเพ้อฝันอะไรอยู่นี้ ได้ยินแล้วรำคาญ” ลิงตนนั้นเอ่ย แล้วเดินมาใกล้ๆร่างสูง

                    “นานๆครั้งเจอกันทักทายกันอย่างนี้หรอ”

                    “แล้วอีกอย่างข้าไม่พูดให้เจ้าฟัง แล้วฟังทำไม”

                    “ข้าเป็นดาบของเจ้า เจ้าคิดอะไรข้าได้ยินหมดล่ะ”

                    “แล้วไม” ร่างสูงเริ่มอารมณ์เสีย

                    “คิดถึงเจ้าของเซ็มบง ซากุระก็ไปหามันสิ”

                    “หัวหน้าไม่อยากเจอข้าหรอ แล้วดีก็ดึกแล้วไปหาตอนนี้มีหวังได้กินคมดาบแทน” ร่างสูงเอ่ยแล้วทำหน้าหมอง

                    “เฮ้อ~อ นานๆจะออกมาจากดาบพาข้าไปเที่ยวนะดิ” ลิงเผือกขอ

                    “ได้ๆ ไปไหนอ่ะ”

                    “เมืองลูคอน เดี๋ยวข้านำทางเอง และไม่ต้องห่วงข้าไม่ปรากฏตัวให้ใครเห็นแน่”

                    “อืมๆๆ” ร่างสูงหยิบดาบคู่กายมาแนบไว้ที่ประจำ แล้วใช้ก้าวพริบตาวิ่งตามลิงเผือกไป

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×