My space " พื้นที่ว่างต้องการรัก "

บทนำ



" โชคดีนะ " ชายคนนึงพูดในขณะที่ตัวเองยืนจับขอบระเบียงของห้องที่คอนโด เขาเงยหน้ามองท้องฟ้ามืดมิดที่ไม่มีดวงจันทร์และไร้ดวงดาวมีเพียงแสงสว่างจากเมืองที่อยู่ด้านหน้าของเขา





สายลมที่พัดแรงจนใจหาย ดวงตาสีน้ำตาลที่ฉายแววเศร้าอย่างที่ไม่เคยมีใครเห็น ผมทรงสกินเฮดที่ตัดเพราะคนรักเก่าชอบ ตาตี่จมูกโด่งที่ผสมผสานกันในรูปแบบของผู้ชายเอเชียอย่างลงตัว ปากที่มีสีชมพูและภายในปากยังมีเหล็กดัดฟันเส้นเล็กๆอยู่ข้างใน ใบหน้าที่ลงตัวเหมาะจะใช้กับคำว่าผู้ชายน่ารักอย่างที่สุด หากใครได้มองก็ต้องหลงในความน่ารัก แม้คนมองจะเป็นเพศเดียวกันก็ตาม ...




จากคนที่อารมณ์ดีตลอดเวลามีรอยยิ้มแจกจ่ายให้กับทุกคนบนใบหน้านั้น แต่วันนี้กลับกันใบหน้าที่เคยมีแต่รอยยิ้มกำลังมีหยดน้ำใสๆคลออยู่ที่รอบดวงตาด้านล่าง สิ่งที่เขาสูญเสียไปวันนี้คือคนรัก ใช่แล้วผู้หญิงคนนั้นเจอคนที่ดีกว่าเขา ผู้ชายอย่างเขาจะรั้งอะไรผู้หญิงที่ดีขนาดนั้นได้ล่ะ ดีซะอีกที่เขาเจอคนที่ดีกว่า ต้องดีใจสิ แต่น้ำตาที่ไหลนี่คืออะไร ...




เขายืนอยู่ที่ระเบียงลำพังและเพ่งสายตามองดิ่งลงไปด้านล่าง เขาคิดอยู่ว่าควรจะโดดลงไปดีมั้ย ตกลงไปจะเจ็บหรือเปล่า แล้วเธอคนนั้นจะยินดียินร้ายด้วยไหม ถ้าเขาหายไปจากโลกนี้ตลอดกาล ? กว่าเขาจะคิดอะไรได้ตอนนี้เขาก็เหยียบราวระเบียงแล้ว คงเจอกันในอีกโลกหน้า เขาภาวนาให้เขาเจอเธอ และให้เธอและมีเขาคนเดียวยังไงก็ขอทิ้งความเจ็บปวดนี้ไว้ที่นี่จบกันสักที ...




" เห้ย คุณจะทำอะไรน่ะ ! "


" ผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่ของผมอีกแล้ว "


" คุณจะคิดสั้นแบบนี้ไม่ได้นะ ไหนจะเพื่อนคุณ ครอบครัวคุณล่ะ "


จู่ๆก็มีเสียงผู้ชายจากระเบียงข้างๆตะโกนใส่เขา ชายคนนั้นเตือนสติเขาได้ดีเลยทีเดียว ครอบครัว เพื่อน ... นั่นสินะถ้าเขาหายไปคนที่เหลืออยู่ข้างหลังนี้จะเป็นยังไง เขาล้มลงนั่งที่พื้นระเบียงกอดตัวเองและปล่อยโฮทันที โดยที่ไม่อายชายแปลกหน้าคนนั้นเขาทนไม่ไหวจริงๆ ทั้งๆที่คิดว่าตัวเองเข้มแข็งมาตลอดแต่พอมาถึงจุดนี้เขากลับกลายเป็นคนที่อ่อนแออย่างไร้เหตุผล




" อะ เผื่อจะโอเคขึ้น "


เขามองไปที่ชายคนนั้นที่พยายามยื่นแก้วให้เขา เขาก็ไม่รู้ว่าในแก้วนั้นมันคืออะไรเพราะตาเขาเบลอไปด้วยน้ำตาหมดแล้ว เขาก็ขอให้เป็นเหล้าขมๆจะได้ลืม แค่คืนนี้ก็ยังดี แต่เขาก็ทำได้แค่มอง เรี่ยวแรงจะเอื้อมแขนไปรับแก้วจากมือคนแปลกหน้ายังไม่มี อยู่ๆชายคนนั้นก็เดินเข้าห้องไป ...




เขาก็รู้สึกใจหายอีกแล้วที่ต้องนั่งตัวคนเดียว ในใจตอนนี้เขาคงอยากมีใครสักคนมานั่งข้างๆมาให้กอด มาให้ร้องไห้ใส่และรับฟังเรื่องของเขาเสมือนว่าเป็นเรื่องของตัวเอง ... นี่อาการอกหักมันเป็นขนาดนี้เลยหรอ ?




" อย่าปล่อยไป อย่าหายไปสิ "


เขาพูดเสียงสั่นอยู่คนเดียวน้ำตาก็ไหล นั่งกอดตัวเองจนรู้สึกได้ว่าการกอดตัวเอง ' มันหนาวอย่างนี้นี่เอง '


" อะ "


เขาหันไปมองด้านหลังก็พบว่าชายคนนั้นมายืนอยู่ข้างหลังแล้ว แถมยื่นแก้วให้เขาอีก เขารับแก้วมาและดื่มอย่างเร็ว มันไม่ใช่เหล้า ไม่ใช่เบียร์ แต่เป็นนมอุ่นๆรสชาติดีจนทำให้เขารู้สึกดีไปชั่วขณะนึง


" โอเคขึ้นมั้ย ? "


ชายคนนั้นถามด้วยหน้ายิ้มแย้มและยืนด้วยท่าทางย่อตัวเอามือเท้าเข่ามองเขา


" อืม "


เขาตอบพลางปาดน้ำตา เขาจะอ่อนแอให้คนอื่นเห็นไม่ได้


" เสียใจมากมั้ย ? "


ชายคนนั้นถามและยังคงยิ้มอยู่


" ก็มากนะ "


" อยากให้ช่วยกอดแทนมั้ย กอดตัวเองมาสักพักแล้วนี่ "


ชายคนนั้นพูด นั่นสิเขาต้องการให้มีคนกอดมากๆตอนนี้ ใครก็ได้ ...


" ช่วยที "


เขาบอก ชายคนนั้นก็ล้มตัวลงมากอดอย่างบางๆและลูบหัวเขา ขณะนั้นเองเขาก็กอดตอบและปล่อยโฮอย่างหนักทั้งบีบหลังทั้งกัดเสื้อชายคนนั้น เขาคงจะเจ็บมากเพราะเขารักผู้หญิงคนนั้นมากจริงๆ ...


" ปล่อยออกมา จะได้รู้สึกดี "




เขากอดแน่นกว่าเดิม บีบแรงกว่าเดิมและร้องไห้หนักกว่าเดิม ตัวเขาเองร้องไห้ไปก็คิดไปว่าเธอคนนั้นยังคิดถึงเขาไหม ยังรักเขาอยู่มั้ย เขาคิดไปจนรู้สึกเหมือนจะหมดสติ ในที่สุดเขาก็หลับตาลงในอ้อมกอดของชายแปลกหน้าข้างห้องที่พึ่งจะรู้จักกัน พึ่งจะเคยคุยกัน และความอบอุ่นจากอ้อมกอดนี้ยังมากมายกว่าคนรักเก่าอย่างเธอคนนั้นด้วยซ้ำ ...