(exo) - KRIS x KAI

ตอนที่ 7 : 06

         

EXO

KRIS x KAI

                            





CHAPTER ^#6








วันนี้วันอะไรวันที่เท่าไร?
ไม่รู้.. 


แต่จากที่แอบดูปฏิทินในโทรศัพท์ของอี้ฟ่านครั้งล่าสุดครั้งนั้นมันเป็นวันอังคาร


แล้วตอนนี้ล่ะ?



ผ่านมากี่วันหรือกี่ชั่วโมงแล้ว



การที่ต้องใช้ชีวิตอยู่โดยที่ไม่ได้ทำอะไรเลยได้แต่นอนเฉยๆไม่ได้ดูทีวีหรือแม้แต่ฟังวิทยุ...
การที่ต้องอยู่ในห้องปิดตายสีทึบแคบๆที่ไม่มีแม้แต่หน้าต่างมันกำลังจะทำให้คิมจงอินเป็นบ้า


กำลังจะเป็นบ้าแล้ว


ไม่รู้วันรู้คืน
ไม่รู้อะไรเลย
ไม่รู้ว่าจะทำอะไร
ได้แต่นอนนิ่งๆอยู่บนเตียงรอเวลา


รอเวลาให้อี้ฟ่านเอาอาหารมาให้
รอเวลาให้อี้ฟ่านเอาน้ำมาให้
รอเวลาให้อี้ฟ่านมาพูดหรือคุยด้วย



เหมือนสัตว์เลี้ยงโง่ๆที่รอเจ้าของ




แต่ไม่.. คิมจงอินไม่ใช่สัตว์... คิมจงอินไม่ใช่สัตว์เลี้ยง
และอี้ฟ่านก็ไม่ใช่เจ้าของของคิมจงอิน


ไม่มีเจ้าของที่ไหนจะเปิดประตูมาแล้วสมสู่กับสัตว์เลี้ยงของตัวเองหรอก







CUT








คิมจงอินก็เป็นเพียงแค่ของเล่น
เป็นเพียงแค่อะไรซักอย่างที่ไม่มีความหมาย
เป็นเพียงแค่สิ่งระบายอารมณ์ของอี้ฟ่านเท่านั้น


คิมจงอินก็เป็นแค่นี้แหละ


เป็นได้แค่นี้แหละ


ตอนนี้คิมจงอินก็แต่รอเวลา..

รอคอยเพียงเวลาเมื่อใดที่อี้ฟ่านเบื่อคิมจงอิน
แล้วโยนคิมจงอินทิ้งไป..
ทิ้งไปให้พ้นๆ
โยนทิ้งไปให้ไกลๆ

ทำเหมือนคิมจงอินเป็นขยะ
ไม่ต้องเห็นค่าอะไรคิมจงอินหรอก


อีกไม่นานหรอกอี้่ฟ่านคงเบื่อคิมจงอิน
เพราะทุกสิ่งที่คิมจงอินมี
และทุกสิ่งที่คิมจงอินภูมิใจ

อู๋อี้ฟ่านได้กระชากทำลายและช่วงชิงไปหมดแล้ว..
หมดสิ้น


ไม่เหลือซักอย่าง



เพราะงั้น

เดี๋ยวอี้ฟ่านก็เบื่อจงอิน
เดี๋ยวก็เบื่อแล้ว


รออยู่


คิมจงอินรอเวลานั้นอยู่
รออยู่ตลอด



เพราะเวลานั้นคงเป็นเวลาเดียวที่คิมจงอินจะได้เป็นอิสระ


ได้เป็นอิสระ..


ได้ถูกปลดปล่อยจากห้องนอนที่กังขังเขาไว้ไม่ต่างจากคุกนี้ได้เสียที



คิมจงอินจะรอ..
จะรอเวลา



แค่เพียงอดทน






.



.




.




คิมจงอินกำลังนอนอยู่บนเตียง
หลับตา 
หายใจด้วยจังหวะที่สม่ำเสมอ

แต่คิมจงอินไม่ได้หลับ

เขานอนไม่หลับ



ไม่ว่าจะพยายามอย่างไรก็ไม่หลับ
เขากำลังจะประสาท
เขาคงกำลังจะบ้า



เขาได้ยินเสียงเปิดประตูและเสียงจังหวะก้าวเดินของอี้ฟ่านที่เขาคุ้นเคย
แต่เขาไม่ได้หันไปมอง

ไม่อยากมอง

ไม่อยากเห็นหน้าหรือเพียงหายใจร่วม
ไม่อยากได้กลิ่นน้ำหอมของอี้ฟ่านที่คุ้นเคย 


น้ำหอมกลิ่นที่คิมจงอินได้กลิ่นก็อยากจะหันหน้าหนีไปไกลๆ
น้ำหอมกลิ่นฉุนๆที่คิมจงอินได้กลิ่นทีไรก็อยากจะอาเจียน
น้ำหอมกลิ่นที่คิมจงอินปฏิเสธไม่ได้ว่ามันหอม.. 



… และเขาก็ชอบน้ำหอมกลิ่นนี้เหลือเกิน




ปึก!




จงอินรู้สึกเหมือนมีบางสิ่งถูกโยนมาที่บริเวณศรีษะของเขา
ก่อนที่หลังสือเล่มหนาๆสองสามเล่มจะถูกโยนมาติดๆกัน

ความรู้สึกปวดเมื่อมุมหนังสือกระแทกเข้าที่หน้าผากจังๆทำให้จงอินลืมตาและยันตัวขึ้นมาพิงกับหัวเตียง
ก่อนที่จะลองเอามือคลำๆดูตรงที่ปวด รู้สึกดีขึ้นนิดหน่อยที่ไม่แรงจนทำให้เลือดออก

น่าเป็นเพียงรอยช้ำนิดหน่อยทำนั้น

ก็แค่เพิ่มรอยช้ำหรือรอยแผลอีกหนึ่งในอีกเป็นร้อยๆรอยทั่วร่าง
คิมจงอินไม่รู้สึกแล้วล่ะ.. 


มันคงไม่มีอะไรเลวร้ายไปกว่าสิ่งที่คิมจงอินเป็นตอนนี้แล้ว



"อ่านซะสิ นั่นหนังสือเรียนที่นายจะใช้สอบพรุ่งนี้"



อี้ฟ่านชี้ไปที่หนังสือเรียนสองสามเล่มที่เค้าโยนมาให้ผมเมื่อกี้



"และนั่นก็ชุดนักศึกษา ฉันไปเอามาให้แล้ว"



อี้ฟ่านชี้ไปที่ถุงเล็กๆที่มีเสื้อและกางเกงนักศึกษาพับอยู่เรียบร้อย
คงเป็นถุงที่อี้ฟ่านโยนมาที่เขา.. ก่อนที่จะตามด้วยหนังสือพวกนั้นสินะ



… เอามาให้เขาดีๆก็ได้ไม่ใช่หรือ
จะทำกับเขาดีบ้างไม่ได้เลยหรือยังไง ?


แต่แค่นี้.. แค่อุตส่าห์เอาหนังสือมาให้..
เขาก็ไม่รู้จะขอบคุณอย่างไรแล้ว...



"ขะ.. ขอบ..คุณมากนะฮะ.. "



คิมจงอินลงมาจากเตียงแล้วโค้งขอบคุณอี้ฟ่าน
ร่างของจงอินที่มีเพียงกางเกงนอนขายาวตัวบางปกปิดอยู่

อี้ฟ่านอนุญาติให้เขาใส่เพียงแค่นี้เท่านั้น
มันง่าย.. ต่อการทำอะไรอะไรดี.. 

อี้ฟ่านบอกเขาอย่างนั้น..

แต่มันก็ดีกว่านอนเปลือยเปล่าอย่างเมื่อก่อน

ควรจะขอบคุณไหมนะ..

อู๋อี้ฟ่านผู้กรุณา
อู๋ฟี้่านผู้แสนจะใจดี


แสนจะมีเมตตากับคิมจงอินคนนี้เหลือเกิน



"รีบๆอ่านซะล่ะ หึหึหึ "



อู๋อี้ฟ่านบอกเสียงเรียบก่อนที่จะเดินออกไปจากห้อง



"ดะ. เดี๋ยวฮะพี่อี้ฟ่าน! "



จงอินร้องทักก่อนที่อี้ฟ่านจะออกไปจากห้อง 
อี้ฟ่านหันมามองที่จงอินก่อนที่จะเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม



"ตอนนี้.. กี่โมงแล้ว.. แล้ววันนี้วันที่เท่าไรแล้วหรอฮะ.. "




อี้ฟ่านหันมายิ้มให้จงอิน

รอยยิ้มแบบนี้อีกแล้ว
รอยยิ้มแบบที่จงอินไม่ชอบ



"เวลานอนนี้น่ะหรอเด็กน้อย.. "


อี้ฟ่านยกนาฬิกาข้อมือในมือมาดูด้วยท่าทีที่เสแสร้ง


"อีกห้านาทีจะสองทุ่มแล้วล่ะ.. "


"ครับ.. "


อี้ฟ่านเอื้อมมือมาลูบไปที่ใบหน้าเรื่อยไปถึงลำคอของจงอิน


"ส่วนวัน.. วันนี้วันอาทิตย์แล้วนะเด็กน้อย.. "


"อะ อะไรนะครับ! .. "


"ทำไมหรอ ? เหลือเวลาอีกตั้งสิบชั่วโมงกว่าจะสอบ.. "

"… ."

"มากไปหรือเด็กน้อย? หืมม "

". . ."

"อะไร.. ทำไมมองพี่ด้วยสายตาแบบนั้น?

"… "

"ต้องขอบคุณพี่ต่างหาก.. ขอบคุณพี่อีกครั้งสิ.. "


คนเลว.. อู๋อี้ฟ่านคนเลว


"พี่บอกให้ขอบคุณ.. "


เลว..
เกลียด..


น่ารังเกียจ.


เกลียด


เกลียดที่สุด


การที่ทำอะไรไม่ได้
เกลียดขนาดนี้แต่ไม่สามารถต่อสู้อะไรได้

มันน่าอึดอัด


อึดอัดจนตัวสั่น

โกรธจนตัวสั่น

เกียจจนตัวสั่น



พยายามแล้ว
พยายามที่จะห้ามไม่ให้น้ำตาไหลแล้ว


แต่มันทำไม่ได้
ทำไม่ได้จริงๆ



อ่อนแออีกแล้ว
คิมจงอินอ่อนแอต่อหน้าอู๋อี้ฟ่านอีกแล้ว



อ่อนแอ
น่าสมเพศ

คนที่อ่อนแอ
เป็นคนที่น่าสมเพศ

คิมจงอินอ่อนแอ
คิมจงอินน่าสมเพศ



"อ้าว… แค่นี้เองร้องให้ทำไม... กลัวทำข้อสอบไม่ได้หรอครับ.. 
กลัวทำไมล่ะ.. เก่งนักไม่ใช่หรอ.. หืมม ว่าไงที่พ่อหนึ่งวิศวะแห่งมหาวิทยาลัยโซล
เก่งนักไม่ใช่หรอ.. ทำให้พ่อภูมิใจนักไม่ใช่หรอ... หืมร้องให้ทำไม.. "



".. "



"ร้องให้ทำไมหรอครับจงอิน.. "



มือของอี้ฟ่านที่เคยลูบหน้าของจงอินตอนนี้มันกลับถูกลงแรงมากขึ้นๆ
จนตอนนี้กลายเป็นว่าอี้ฟ่านกำลังบีบไปที่แก้มของจงอินอย่างแรง
ทั้งๆที่น้ำตาของคิมจงอินยังไหลออกมาอย่างนั้น

ไหลออกมาเรื่อยๆ.. โดยที่ปราศจากเสียงสะอื้น



"กูถามว่าร้องให้ทำไม!! มึงจะลองดีกับกูอีกใช่ไหม!! "



มาอีกแล้ว..

ปีศาจ..



".. ปะ.. ป่าวฮะ.. ไม่ใช่เลยฮะ .. "



อี้ฟ่านหัวเราะในลำคอเบาๆก่อนที่จะสแยะยิ้ม
แล้วก้มลงมาบดจูบที่ริมฝีปากช้ำๆของจงอินอย่างแรง
บดขยี้จนแดงเจ่อ ลิ้นร้อนๆสำรวจไปทั่วไรฟันและโพรงปาก
เรียวลิ้นหนาเกี่ยวกระหวัดช่วงชิงความหวานอย่างเอาแต่ใจ
ช่วงชิงเอาทุกอย่างของคนตรงหน้าไม่ให้เหลือ..

.. แม้แต่ลมหายใจ



หายใจ.. ไม่ได้..

อี้ฟ่านไม่ปล่อยให้เขาหายใจ..




"อึ้ก.. "



พอแล้ว



พอแล้ว





พอ





จงอินที่กำลังจะขาดหายใจเพราะจูบที่จาบจ้วงราวกับจะฆ่าให้ตายของออี้ฟ่าน
จงอินพยายามที่จะทุบไปที่หน้าอกของคนตรงหน้า.. 

… แต่ไม่สะเทือนเลย


จะไม่ไหวแล้ว


ลิ้นของอี้ฟ่านมันปัดป่ายไปทั่ว
ไม่เปิดโอกาสให้เขาหายใจเลย





"อึ้ก… ยะ.. หยุด "




น้ำตาไหลอีกแล้ว..

อ่อนแออีกแล้ว




"วันนี้พอแค่นี้ก่อนแล้วกัน.. หึหึหึ.. จำไว้.. วันหลังฉันถามอะไรต้องตอบทันที.."



"… "



"เข้าใจใช่ไหม .. ? "




คนเลว..
ใจร้าย




"ขะ.. เข้าใจฮะ"




"เข้าใจก็ดี.. งั้นรีบๆอ่านหนังสือเข้าล่ะ มีเวลาทั้งคืน.. " 





"… "





อี้ฟ่านลูบหัวคิมจงอินเบาๆก่อนที่จะเดินออกไปจากห้อง
โดยที่ไม่ลืมจะลงกลอนและล็อคประตูจากด้านนอก







"สู้ๆเข้าละ เด็กน้อยของฉัน … "














100%











-เวิ่นในทวิตติดแท็ค #ฟิคคริสไค ได้นาา เล่นกันหน่อยขอร้อง 555555
-แต่งแล้วไม่มีคนอ่านเสียใจนะเฟ้ย!
-เราแอบเปิดฟิคเรื่องใหม่แหละ อิอิ ไปอ่านกันนะ! 
* My cutest panda แพนด้าของผมน่ารักป้ะละ! จิ้มโลด




-------------------------------------------------

 

  ELA CIE