คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ❤ COOKIE RUNLINELOVE
นี่ก็แต่งไว้นาน เคยอัพนานแล้วเช่นกัน ตั้งแต่สมันคุกกี้รันยังฮิต
กำลังจะล้างเครื่อง แต่เสียดายฟิคที่เคยแต่งไว้ เลยลงมันให้หมด
คุกกี้ รัน ไลน์ เลิฟ
คุกกี้รัน แอปพลิเคชั่นที่ดูไร้สาระ
แต่ใครจะเชื่อ ว่าแอปพลิเคชั่นไร้สาระนี่แหละ
ทำให้คนอย่างอี ทงเฮ ได้รู้จักกับการ “ต้องหลุมรัก”
ห้องนอนสีเทา ที่ถูกตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์สีเทาขาวดูเรียบแต่แสนจะดึงดูดตา บ่งบอกรสนิยมของเจ้าห้อง ตอนนี้กำลังมีร่างหนา เจ้าของใบหน้าหล่อเหลา เจ้าของห้องนอนเกลือกกลิ้งอยู่บนที่นอนด้วยใบหน้าเคล้าความสุข
“สุดยอด”เจ้าของใบหน้าหล่อระเบิดเสียงออกมา ก่อนตามด้วยเสียงหัวเราะอย่างสะใจ กับตัวเลขที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอเครื่องมือสื่อสารสุดไฮเทค
6,980,013
“แซง 3 คน สมน้ำหน้า ไปหัดมาใหม่นะหนูๆ”หัวเราะกับตัวเลขบนหน้าจอจบ ก็ต้องมาหัวเราะต่อกับการจัดลำดับในเกม ที่ตอนนี้เค้าขึ้นมาอยู่ที่ 9 จากที่ 12 จัดว่าเด็ดเพราะเพื่อนในไลน์เค้าแต่ละคนมาความสามารถกันทั้งนั้น
ใช่แล้ว อย่างที่ทุกคนคิด ตอนนี้อี ทงเฮ กำลังเล่นคุกกี้รัน
เกมสุดฮิตที่ใครๆก็ต้องเล่น ยอมรับว่าตอนแรกทงเฮเล่นแค่ตามกระแส กะว่าจะแป๊บๆเลิกก็ทำไม่ได้ เพราะตอนนี้ติดจริงจังแล้วเรียบร้อย
“เหี้ย”ดีใจไม่ถึงสามนาที ก็ดูเหมือนว่าสุภาพบุรุษทงเฮจะเจอเรื่องขัดใจซะแล้ว
“ที่ 8 น้องเหงือกสะดิ้ง ที่ 9 DH มึงอีกแล้ว ไอ้สัส”ทงเฮสบถอย่างขัดใจ ก่อนจะเอื้อมมือไปกดเริ่มเกมใหม่อย่างเอาเป็นเอาตาย
ยังไงเค้าจะต้องชนะอีเหงือกสะดิ้งอะไรนี่ให้ได้
อี ทงเฮเป็นนักเรียนมัธยมปลายปีสามโรงเรียนชื่อดังแห่งหนึ่ง เป็นนักเรียนธรรมดาไม่ได้แตกต่างอะไรจากคนอื่นๆ จะมีก็แต่หน้าตาที่เกิดมาหล่อแซงหน้าชาวบ้านเลยค่อนข้างมีชื่อเสียงในโรงเรียนอยู่พอสมควร
ส่วนเกมคุกกี้รัน ถามว่ามาเล่นได้ไง ก็อย่างที่บอกว่าตอนแรกแค่ตามกระแส แต่หลังๆติดหนักเข้าๆ จนเพื่อนที่เล่นอยู่ด้วยกันแนะนำกลุ่มไลน์กลุ่มนึง เป็นกลุ่มรวมนักเรียนที่เล่นคุ้กกี้รันในโรงเรียนของทงเฮ คนตั้งรู้สึกว่าเป็นรุ่นน้องเค้าปีนึง ชื่อทึกหรือถึกอะไรซักอย่างทงเฮไม่ได้สนใจ สิ่งเดียวที่เค้าสนใจคือต้องแอดทุกคนในกลุ่ม จะได้หัวใจเยอะๆ
และนั่น ทำให้ทงเฮได้รู้จักกับมนุษย์ชื่อน้องเหงือกสะดิ้ง เจ้าของไลน์ดิสรูปสตรอเบอร์รี่ที่ทงเฮโคตรจะไม่ชอบขี้หน้า
ก่อนหน้านั้นทงเฮก็ไม่ได้อะไรกับอิน้องสตรอสะดิ้งนี่หรอก ออกจะชื่นชมเพราะตอนทงเฮอยู่เวลยี่สิบ น้องเหงือกอะไรนี่อยู่แค่เวลสิบ คะแนนก็ลิบหรี่ แต่หลังๆมากลับตามเค้าทันซะแล้ว
แต่จุดเปลี่ยนมันอยู่ที่วันนั้น วันที่ทงเฮกำลังหงุดหงิดเพราะที่ชาร์จหาย แบตก็จะหมดกลัวไม่ได้เล่นคุกกี้รัน น้องเหงือกสะดิ้งอะไรนี่บังอาจส่งคะแนนมาโอ้อวดทงเฮ แล้วคะแนนนั้นก็เป็นคะแนนที่ทงเฮไม่เคยทำได้
เค้าเองไม่รู้หรอกว่าที่ส่งมาเพราะอยากได้ Gift หรือเพราะอยากจะอวดจริงๆ แต่นาทีนั้นความหมั่นไส้มันบังตา บอกเลยว่าตอนนั้นโคตรจี๊ด นับจากวันนั้น ทงเฮก็เริ่มเกลียดไอ้น้องเหงือกอะไรนี่เรื่อยๆ และสุดท้ายก็ตั้งตัวเป็นศัตรูในเกมกับหมอนี่อย่างจริงจัง
ถึงฝ่ายนั้นจะไม่รู้ตัวก็เถอะ
Haeeun
คาบภาษาอังกฤษ ที่วิชาที่ทงเฮเกลียดที่สุดในโลก
วิชาอะไรก็ไม่รู้ เอาฝรั่งมายืนพูดบลาๆๆ พูดเฉยๆไม่ค่อยเท่าไหร่ดันชอบเรียกถาม บอกตรงๆว่าทงเฮโคตรเกลียด มันเหมือนจะหาเรื่องประจานกันยังไงก็ไม่รู้ บอกตรงๆว่าวิชานี่มันไม่เหมาะกับเด็กวิทย์แบบเค้าเลยซักนิด (วิทย์ก็ไม่รู้เรื่อง)
ปิ๊งๆ
แรงสั่นเบาๆจากโต๊ะที่มีมือถือของทงเฮตั้งอยู่ทำให้ร่างหนาสะดุ้ง รีบคว้ามาเปิดดูโดยด่วน พอเห็นสัญลักษณ์เขียวๆของแอปพลิเคชั่น Line ก็รีบกดเข้าดูโดยด่วน ไม่ได้สนใจจะดูซักนิดว่ามาจากใคร
น้องเหงือกสะดิ้ง
[LINE CookieRun]
7,101,398 คะแนน!! ชนะแล้ว! ก็ไม่รู้สินะ วิ่งตามทันเมื่อไหร่บอกด้วยละกัน ;)
“ไอ้สัส”อยากจะปาโทรศัพท์ใส่หน้าครูฝรั่งที่ยืนอยู่หน้าห้องนักถ้าไม่เสียดาย และกลัวโดนด่า ก็แหม ดูไอ้คำโอ้อวดของไอ้น้องเหงือกอะไรนี่ ถึงจะรู้ว่าเจ้าตัวไม่ได้เป็นคนคิดคำพูดพวกนี้เองแต่เค้าก็อดจะหมั่นไส้ไม่ได้ นี่ขนาดเวลาเรียนยังกล้าอวดกูนะ อื้อหือ
- -
ทงเฮพยายามใจเย็นส่งขีดสองขีดไป อยากรู้ว่าอีกฝ่ายจะว่าไง ถ้าบอกว่าขอโทษนะ เราแค่อยากได้ Gift ทงเฮจะให้อภัย
“หือ”แต่ดูเหมือนจะผิดพลาด ไม่ขอโทษแล้วยังจะส่งสติ๊กเกอร์ที่มีข้อความว่า ก็ไม่รู้สินะมาให้กันอีก แล้วที่โคตรแค้นคือสติ๊กเกอร์ที่ส่งมามันเป็นสติ๊กเกอร์เสียตัง นี่จะเย้ยว่าทงเฮไม่มีปัญญาซื้อสติ๊กเกอร์ใช่มั๊ย
เออ กูมีแต่สติ๊กเกอร์ฟรี
จึกๆ
“มึงๆ”ทงเฮใช้มือหนาๆสะกิดเรียกเพื่อนซี้ข้างๆ แต่คำตอบที่ได้มาคือสายตาดุๆ แต่มีหรือเค้าจะหยุด
“ไอ้ซีวอน”
“ภาษาอังกฤษมึงย่ำแย่คนเดียวไม่พอ ยังจะมาชวนคนอื่นแย่ด้วยอีกหรอ มึงมันตัวทำให้นักเรียนเกาหลีใต้มีคุณภาพการศึกษาย่ำแย่”
กูแค่สะกิดมึง มันผิดขนาดนั้นเลยหรอ
“สัส งั้นมึงหันไปหาไมเคิลที่รักของมึงต่อเถอะ”
“มันต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว และมึงก็ควรจะทำแบบนั้นด้วย”
กำ - -
ติ๊งต่อง
เสียงสวรรค์ของทงเฮดังขึ้น ชายหนุ่มแทบจะลุกขึ้นร้องเย่ถ้าไม่ติดว่ากลัวครูฝรั่งไมเคิลอะไรนั่นพล่ามภาษาอังกฤษใส่หน้าเอา จะบอกว่าวิชานี้ในวันนี้โคตรน่าเบื่อ เหตุเนื่องมาจากหงุดหงิดน้องเหงือกอะไรนั้นผสมกับความไม่ชอบวิชานี้เป็นส่วนตัว
“เมื่อกี้มึงเรียกกูทำไมนะ”เสียงจากเพื่อนตัวสูงนาม ชเว ซีวอนทำเอาทงเฮอยากจะทึ่งหัวตัวเองซะให้ได้ พอหมดจากคาบไมเคิลกูถึงสำคัญสินะ
“กูมีเรื่องสงสัย”ทำปกติไป ถ้าแสดงอาการงอนเดี๋ยวกูตุ๊ด ไอ้ซีวอนตัวใหญ่กว่าเค้ามาก เพราะฉะนั้นเค้าต้องเซฟตัวเองด้วยการแมนตลอดเวลา กันคนเข้าใจผิด
“นั่นไง ตอนเรียนไม่ตั้งใจ ตอนนี้เลย...”
“ไม่ใช่เรื่องเรียน”อยากถามต่อว่าเอาเรื่องเรียนออกจากหัวซักพักจะได้มั๊ย แต่อย่าเลย ยังไงคำตอบก็คือไม่ได้ กูรู้ตัวครับ
“แล้วเรื่อง?”
“รู้จักเจ้าของไลน์นี้ปะ”เครื่องมือสื่อสารที่ติดตัวอยู่ตลอดถูกยื้นไปหน้าเพื่อนสนิท บนหน้าจอมีโปรไฟล์ของน้องเหงือกสะดิ้งดิสสตรอเบอร์รี่สีแดงดูน่าหมั่นไส้
ชเว ซีวอนรับไปถือแล้วเพ่งมองเข้าไปในเครื่อง ขยับแว่นนิดนึงดูมีมาดเด็กเรียน ขมวดคิ้วอีกหน่อยก่อนจะทำหน้าตาเหมือนเวลาแก้สมการยากๆได้
“อ่อ น้องฮยอกแจ”
“ห้ะ”ทงเฮอุทานอย่างไม่เชื่อหู ไม่ใช่ว่ารู้จักหรืออะไร แต่ที่ตกใจนี่คือซีวอนรู้จัก แม้งเมพจริง ไม่ได้รู้เฉพาะเรื่องเรียนนี่หว่า
“น้องฮยอกแจ”
“เออๆ มึงรู้จักหรอ”
“อื้อ อยู่ม.ปลายปี 2 ห้องศิลป์จีนไง เป็นเพื่อนคยูฮยอน”คยูฮยอนที่ว่าคือแฟนซีวอน แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น ประเด็นคือทงเฮมีรุ่นน้องสนิทกับอยู่ห้องนั้น รู้จักนักเรียนในห้องแทบทุกคน จะมีก็แต่แฟนซีวอนนี่แหละที่ไม่ค่อยรู้จัก เห็นว่าไปแลกเปลี่ยนที่จีนเพิ่งมา
“แปลก ทำไมกูไม่รู้จักวะ”
“ไม่แปลกหรอก น้องเค้าเพิ่งเข้ามาตอนปี 1 พอเข้ามาปุ๊บก็ได้ทุนไปจีนเลย นี่ก็เพิ่งกลับมาพร้อมคยู”
“อ่อ”
ไม่น่าละ คงไม่รู้ซะแล้วว่าทงเฮเจ๋งแค่ไหน
“มึงถามไปทำไม”ซีวอนถามขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนตัวสั้นยืนเงียบทำหน้าเหมือนคิดอะไรอยู่นานพอสมควร
“ไม่มีอะไรหรอก”
“อ่อแล้วไป นึกว่ามีเรื่องกัน น้องเค้า...”
“พากูไปเจอหน้าเด็กนี่หน่อยดิ”ไม่ปล่อยให้เพื่อนเด็กเรียนได้พูดจบทงเฮก็แทรกขึ้นมาก่อน ไม่ได้อยากจะถือสาอะไรแต่ยังไงก็ขอเจอหน้าไอ้รุ่นน้องคนนี้หน่อยเถอะ ไม่กล้าเอาดิสขึ้นสงสัยจะหน้าตาไม่ดี แถมดูจากดิสที่เอาขึ้นแทนและชื่อไลน์ น่าจะสะดิ้งไม่เบา
“ไหนว่า...”
“ก็บอกว่าไม่มีอะไร กูแค่อยากรู้จักไง จะได้ถือโอกาสไปดูหน้าแฟนมึงด้วยเลย โอเคมั๊ย”ประโยคคำถามแกมบังคับทำให้ซีวอนส่ายหน้าเอือมๆ ก่อนจะเออออตามไป
อวดคุกกี้รันกูบ่อยขนาดนี้ เดี๋ยวเจอกันแน่ น้องเหงือกสะดิ้ง
Lasting Haeeun
“มึงพากูมาข้างล่างทำไม ตึกเด็กศิลป์อยู่ทางโน้น”ร่างหนาพูดแกมบ่นขณะเดินตามเพื่อนตัวสูงลงบันได ชเว ซีวอนไม่ได้สนใจคำบ่นของทงเฮ เพียงแต่เดินนำไปอย่างมีมาด ซึ่งในสายตาทงเฮคือ
ไอ้ควาย ขี้เก๊กชิบหาย
“ไอ้ซีวอน ตอบกู”เมื่อเห็นว่าเพื่อนตัวสูงไม่ยอมตอบ ทงเฮจึงใช้การตะโกนเข้าช่วย ทงเฮรู้ดี ซีวอนมันขี้รำคาญ
“หุบปากได้แล้วมึง กูโทรไปถามคยู น้องบอกเรียนพละอยู่ อาจารย์ปล่อยช้า อยากจะไปดูมั๊ยน้องฮยอกแจหนะ”
“เออๆ ไม่รู้นี่หว่า”
ทงเฮเดินตามซีวอนมาหยุดอยู่หน้าสนามกีฬาขนาดใหญ่ ตอนนี้เต็มไปด้วยนับเรียนม.ปลายห้องจีน ที่อาจารย์ปล่อยให้เล่นได้ตามสบายแต่ไม่ยอมปล่อยไปกินข้าวซักที
ทงเฮเพ่งสายตาไปในสนาม ตอนนี้รุ่นน้องทั้งหลายกำลังเล่นบาสกันอย่างเมามัน ไล่มองหน้าแต่ละคนดูว่ามีใครที่เค้าไม่คุ้นหน้า แต่ดูเหมือนจะไม่มี
“มองอะไร ทางนี้”ซีวอนสะกิดทงเฮที่สายตาเล็งอยู่สนามบาส จะบอกว่าแฟนเค้านั่งเล่นคุกกี้รันอยู่ข้างสนาม
“อ้าว ไม่บอกกู”
“โทษทีๆ นั่นๆ เห็นสามคนนั้นมั๊ย ที่นั่งเล่นโทรศัพท์อยู่”ซีวอนชี้นิ้วไปข้างสนาม ซึ่งทงเฮก็มองตามอย่างว่าง่าย แต่ดูเหมือนจะไม่ง่าย เพราะตอนนี้มีนักเรียนนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ข้างสนามเยอะพอสมควร
“มีตั้งเยอะ กูจะรู้ปะเนี้ย”
“โถ่ไอ้ควาย กูชี้ขนาดนี้ มึงดู สามคนไหนขาวที่สุด ก็กลุ่มนั้นแหละ”ทงเฮไล่สายตาไปเรื่อยๆและสังเกตตามที่ซีวอนบอก แต่เหมือนจะไม่ต้องสังเกตอะไรมากมายเมื่อสายตาไปสะดุดกับสามคนที่นั่งห่างออกมาจากเพื่อน ความขาวออร่าของคนทั้งสามทำเอาทงเฮเห็นได้ไม่ยาก
“เห็นแล้วใช่มั๊ย คนริมซ้ายที่ใส่เสื้อสีส้มผมสีบลอนด์ชื่อฮงกิ คนริมขวาเสื้อเทาผมน้ำตาลชื่อคยูฮยอน แฟนกู ส่วนคนเสื้อฟ้าผมสีบลอนด์อีกคนที่นั่งตรงกลาง...”
ทงเฮมองเพ่งตามองตามซีวอน ก่อนจะมาหยุดอยู่ที่คนตรงกลาง
“….น้องฮยอกแจ”
“ไม่จริง”ทงเฮมองภาพตรงหน้าชัดๆแล้วพูดกับตัวเองเสียงแผ่วเบา ซีวอนที่อยู่ข้างๆได้ยินถึงกับขมวดคิ้วก่อนจะค้านคำพูดนั้น
“จริง นั่นหนะน้องฮยอกแจ อี ฮยอกแจ เจ้าของไลน์น้องเหงือกสะดิ้งที่มึงอยากเจอไง”
ไม่จริง นั่นไม่ใช่ฮยอกแจ
นั่นมันนางฟ้าชัดๆ
โอ๊ย ทงเฮอยากจะร้องไห้ซักร้อยรอบแล้ววิ่งไปให้รถชนเล่น นี่เค้ากำลังฝันอยู่รึเปล่า
กรี๊ดดดดดด ทำไมน้องเหงือกสะดิ้งน่ารักถูกใจพี่ทงขนาดนี้หละ
ตัวขาวออร่า ร่างบางอ้อนแอ้น ตบท้ายด้วยในหน้าน่ารักราวกับเทพธิดาตัวน้อยๆ โอ๊ยยย จะละลาย ซีวอน กระโดดถีบกูที
ตอนนี้เพ้อมาก ยอมรับ เพ้อถึงขั้นคิดว่าน้องฮยอกแจเก็บโทรศัพท์แล้วเดินเข้ามาหา แต่ถึงรู้ว่าเพ้อก็ขอเพ้อต่อหน่อยเถอะ
“เอ่อ สวัสดีครับ”เสียงใสหวาน เหมือนจริงมากครับ
ป๊าบ!
“ไอ้ทงเฮ”
“ห้ะ”แรงตีหนักๆของผ่ามือเพื่อนตัวดีทำเอาทงเฮเลิกเพ้อแล้วมาอยู่ในโลกแห่งความจริง แต่เดี๋ยว ทำไมหน้าน้องฮยอกแจคนน่ารักยังชัดอยู่ละ
“เห็นห่าอะไรครับ อยู่ดีๆก็หลับในรึไง กูแนะนำเพื่อนสะใภ้กับ...โอ๊ย”ภาพตรงหน้าทงเฮตอนนี้คือคยูฮยอนกำลังตีแขนซีวอนแล้วทำหน้าเขิน ส่วนน้องฮยอกแจกับเพื่อนชื่ออะไรฮงๆยืนยิ้มอยู่ข้างๆ อย่าบอกว่านี่คือความจริง
“เอ่อ พี่ทงเฮเป็นอะไรรึเปล่าอ่า”คราวนี้ไม่ต้องสงสัยอะไรต่อ น้องฮยอกแจตัวจริง พูดกับทงเฮจริงๆ อาจจะดูเว่อไปนิดแต่ตอนนี้เค้าฟินมาก มาก มากจน....
“ระวัง!!!”
ตุบ!!!
Lasting Haeeun
ทำไมมันรู้สึกมึนๆ งงๆ เหมือนคนเอาภูเขามาทับหัวไว้เลยวะ
“อื้ออ”
“เฮ้ย ตื่นแล้วหรอมึง”ทงเฮทำหน้าสะลึมสะลือค่อยๆลืมตาขึ้นมา ก่อนจะได้ยินเสียงโวยวายที่ตนจำดี ร่างหนากระพริบตาถี่ๆแล้วหันไปรอบๆ แต่ก็ต่อหยุดชะงักเพราะรู้สึกปวดหัวชอบกล
“อยู่นิ่งๆดิวะ ไม่เจ็บรึไง”ซีวอนติเพื่อนตัวดีเบาๆ แล้วจับให้ทงเฮนอนลง แต่คนป่วยดันดื้อยื้อตัวไว้เหมือนเดิม
“กูเป็นไรวะ รู้สึกมึนๆหัว”
“ก็มึงโง่ ยืนให้ลูกบาสลอยมาเข้าหัว”ซีวอนเล่าไปตามความจริง นึกภาพตอนที่หันมาเจอลูกบอลอัดเข้าหัวทงเฮแล้วความรู้สึกมันหลากหลายมาก คือไม่รู้จะสงสารหรือสมน้ำหน้ามันก่อน แต่ดูท่าทางมันจะชอบ เห็นยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
“ตอนไหนวะ”จำไม่ได้จริงๆ ทงเฮเองจำได้แค่ว่าไปดูหน้าน้องฮยอกแจ แล้วน้องฮยอกแจเดินมาหา แล้วก็ แล้วก็มืดเลย
“อย่ามาทำหน้างง ก็มึงให้กูพาไปดูน้องฮยอกแจ แล้วพอน้องเค้าจะเข้ามาสวัสดีทำความรู้จักมึงก็เบลอไปเลย ไอ้ตอนยืนเอ๋อนั่นแหละ บอลอัดเข้าหน้าเต็มๆ”
“ห้ะ”
“ตอนนั้นพวกกูก็นึกว่ามึงแกล้งสลบเลยยืนขำกัน น้องฮยอกแจเค้าก็ขำนะเว้ย แต่พอขำไปขำมา อ้าวเหี้ย มึงสลบจริง”
ซีวอนเองก็เล่าไป ส่วนทงเฮก็นั่งฟังเงียบๆ ที่เงียบนี่ไม่ใช่อะไร กำลังประมวลเหตุการณ์ในหัวอยู่
นี่คือเค้าสลบต่อหน้าคนที่ชอบหรอ โอ๊วไม่นะ แต่เดี๋ยว คนที่ชอบ ฮยอกแจหรอ อะไร เค้าอะนะชอบน้องเหงือกสะดิ้ง ไม่น่า มันอวดคะแนนใส่เค้าน่าหมั่นไส้จะตาย แต่เมื่อกี้ที่เจอนี่คือใช่เลยนะ ไม่เคยเจอใครใช่ขนาดนี้ โอ๊ยยยยย สับสน
“เป็นไรมึง”เพื่อนตัวสูงถาม เมื่อเห็นอาการน่าเป็นห่วงของทงเฮ คงไม่รู้ว่าตอนนี้ร่างหนากำลังพูดกับตัวเองอยู่ ทงเฮเองก็เหมือนจะได้สติ เลิกเพ้อเงียบๆคนเดียวเลยหันมาคุยกับซีวอนน่าจะโอเคกว่า
“ป่าวๆ เออนี่กี่โมงแล้ววะ กูหลับไปกี่ชั่วโมงวะ”
“เลิกเรียนพอดี”
“ห้ะ”
“ไม่ต้องห้ะแล้ว กูว่ามึงรีบลุกเถอะ ก่อนที่ห้องพยาบาลจะปิด”
“เออๆ”
Haeeun
“นายเคย...คิดถึงใครตลอดเวลา ทั้งๆที่เพิ่งเคยเจอกันแค่ครั้งเดียวมั๊ย”
ติ๊ด
โทรทัศน์จอแบนเครื่องใหญ่ถูกปิดลงด้วยฝีมือของเจ้าของห้อง กะจะแก้ฟุ้งซ่านด้วยการเปิดทีวีดูซะหน่อย ดันมาเจอประโยคบ้าๆเมื่อกี้นั้น ไอ้พระเอกมันกำลังพูดถึงเค้ารึเปล่านะ
จะถามว่าเค้าชอบเด็กนั่นหรอ
โอเค ยอมรับว่าชอบ
แต่คนอย่างอี ทงเฮ เกิดมาก็ยังไม่เจอกันประสบการณ์รักแรกพบแบบนี้ มาเจอกับตัวต้องบอกมันรู้สึกตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก อีกอย่างถึงจะเคยมีแฟนมาเยอะ แต่ก็ยังไม่เคยมีความรู้สึกแบบตื่นเต้นและคิดถึงตลอดเวลาแบบนี้
ยังไงก็ขอทำใจก่อน รอพร้อมแล้วพี่จะบุกจีบน้องเต็มที่เลย
ปิ๊ง!
คิ้วหนาขมวดเข้ม คนกำลังใช้ความคิด ใครมันกล้าไลน์มากวน บ่นอยู่ในใจซักแป๊บก่อนจะกดเข้าดูโดยด่วน ถึงจะบ่นแต่ทงเฮไม่เคยหยิ่งครับ ใครไลน์มาพี่ต้องรีบตอบ
น้องเหงือกมุมิ
[LINE CookieRun]
7,535,428 คะแนน!! ชนะแล้ว! ก็ไม่รู้สินะ วิ่งตามทันเมื่อไหร่บอกด้วยละกัน ;)
อื้อหือ ที่รักของพี่ไลน์มาหา
“อ๊ากกกก”พอเปิดไลน์ขึ้น อาการนอนชักดิ้นชักงอเหมือนครั้งแรกที่คนในไลน์ส่งข้อความมาโอ้อวดก็กลับมาอีกครั้ง ครั้งแรกที่โดนร่างหนาก็มีอาการแบบนี้แหละ ผิดแต่ว่าครั้งนั้นใบหน้าของเค้ามันตึงเครียด ต่างจากครั้งนี้ที่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เหมือนกำลังจะแต่งงาน
“ทำแบบนี้อ่อยปะเนี้ย”พูดคนเดียวจบก็จัดการแคปหน้าจอเอาไว้เป็นหลังฐานว่าไม่ได้ทำอะไรเลย น้องอ่อยมาก่อนเอง
อีกอย่างแอบสังเกตเห็นว่าคนน่ารักที่ตนเพิ่งได้เจอหน้าวันนี้เปลี่ยนชื่อไลน์ ทงเฮก็เกิดเขินขึ้นมาโดยอัตโนมัติ อาจจะไม่เกี่ยว แต่ตอนนี้ไม่ว่าคนน่ารักจะทำอะไรทงเฮก็เขินไปหมด มันเป็นอารมณ์แบบ เธอทำให้ฉันรู้สึกเหมือนตอนป.สี่ ตอนที่ฉันมีแฟนคนแรก
DH
แค่เจ็ดล้านห้าทำมาอวด
ชั่งใจอยู่นานก่อนจะกดส่งข้อความตอบกลับไป จะมามุ้งมิ้งคนเดียวก็ผิดกับคาแรคเตอร์ทงเฮไปนิด แต่จะให้ไปจีบแบบมุ้งมิ้งๆก็ไม่ใช่อีกแหละ งั้นลองกวนไปนิด รอดูฟีดแบคแล้วค่อยคิดว่าจะเอาไงต่อ
“อ๊ากกก อ่านแล้ว”ไม่ปล่อยให้ทงเฮต้องรอนาน คำว่า ‘อ่าน’ ก็ปรากฏขึ้น บ่งบอกให้รู้ว่าอีกฝ่ายเห็นข้อความของเค้าแล้ว รอเพียงแต่ลุ้นว่าอีกฝ่ายจะตอบกลับมาว่าไง
น้องเหงือกมุมิ
เอ่อ เราก็แค่อยากได้กิ๊ฟเลยโอ้อวดไป ไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เคืองเลยนะ อีกอย่าง....
ข้อความที่ถูกส่งกลับมาทำเอาทงเฮใจกระตุกวูบ น้องฮยอกแจช่างบอบบางและอ่อนไหวง่ายเข้ากับหน้าตาน่ารัก พี่ทงเฮขอโทษที่พูดจาไม่ดี น้องฮยอกแจอาจจะสะเทือนใจ แต่ทว่า...
น้องเหงือกมุมิ
เล่นให้ได้เท่ากูก่อนค่อยปากดี
ฟวยยยยยยยยยย
จุดจุดจุด
ทงเฮหน้าชาไปชั่ววูบ น้องฮยอกแจสุดบอบบางกูว่าเริ่มไม่ใช่ละ ร่างหนาไม่รู้จะพิมพ์อะไรตอบกลับเลยเลือกจะส่งสติ๊กเกอร์ฟรีรูปตัวการ์ตูนทำหน้านิ่งๆแสดงอาการพูดไม่ออก ก่อนกดส่งก็แอบสะเทือนใจเบาๆ แต่ต้องทำใจเพราะทงเฮมีแต่สติ๊กเกอร์ฟรี คุยกับพี่น้องคงต้องทำใจ
ไม่นานเกินรอ น้องฮยอกแจคนน่ารักก็ส่งข้อความกลับมา เป็นสติ๊กเกอร์ที่แสดงถึงอาการเยอะเย้ยแบบขำๆ ทงเฮเริ่มมองเห็นเค้ารางของการจนบทสนทนาระหว่างเค้ากับคนน่ารักมาแต่ไกล ยังไงชอบแล้วก็ปล่อยไม่ได้ ต้องหาเรื่องคุยต่อ
DH
คุกกี้รันแข่งกันปะ
คนแพ้ต้องทำตามคำสั่งคนชนะ
การท้าแข่งเกม ถึงจะเป็นความคิดที่ปัญญาอ่อน แต่ตอนนี้เค้าคิดอะไรที่มันสร้างสรรค์ไปได้มากกว่านี้ไม่ได้แล้ว
และถึงปัจจุบันนี้สถิติของน้องฮยอกแจจะมากถึงเจ็ดล้านห้า แต่คนเราจะเล่นได้เจ็ดล้านห้าทุกรอบเป็นไปไม่ได้ ถ้าให้เดารอบนี้น้องฮยอกแจน่าจะได้ซักเกือบๆเจ็ดล้าน ซึ่งมากสุดของทงเฮคือเจ็ดล้านนิดๆ และตอนเล่นได้เค้าก็ไม่ลืมที่จะแคปหน้าจอไว้ เดี๋ยวส่งอันนั้นให้น้องฮยอกแจดู แค่นี้ก็ชนะละ
แผนนี้จัดว่าเด็ด
น้องเหงือกมุมิ
ทำไมกูต้องเล่นกับคนอ่อนๆแบบมึง
DH
กลัวก็บอกดิ
น้องเหงือกมุมิ
พ่อง
ร่างหนาเจ้าของใบหน้าหล่อเหลานิ่งไปอีกครั้ง พูดจาหยาบๆมันเป็นปกติของวัยรุ่น แต่พอเจอคนน่ารักๆพูดมันดูไม่เข้าเลยแฮะ แบบนี้มันน่าจับมาตีก้นสั่งสอนให้หายหยาบนัก แล้วถ้าไม่ฟังจะตบท้ายด้วยการฟัดให้หนำใจไปเลย
น้องเหงือกมุมิ
เริ่มเลยดีกว่า
DH
ต้องงี้ดิ
เล่นแล้วแคปมา ห้ามโกง
บอกเค้าว่าห้ามโกง แต่ตัวเองเตรียมตัวโกงเรียบร้อย ทงเฮช่างเป็นสุภาพบุรุษ
น้องเหงือกมุมิ
เออ
สิ้นสุดข้อความสุดท้ายน้องฮยอกแจก็หายไป ซักพักก็มีข้อความชวนเล่นเกมเข้ามา บ่งบอกว่าตอนนี้คนตัวเล็กคงเข้าเกมแล้วเรียบร้อย ส่วนทงเฮนะหรอ ก็แค่นั่งรอจนอีกฝ่ายมาบอกผล แล้วเค้าก็ส่งรูปภาพที่เคยแคปไว้ไปให้ ง่ายจะตาย
เวลาผ่านไปพอสมควรทงเฮก็ได้รับการแจ้งเตือนไลน์จากคนที่กำลังรอ ชายหนุ่มยกยิ้มกว้าง เริ่มคิดถึงเรื่องที่จะขอ ขอเป็นแฟนเลยได้มั๊ย หรือเร็วไป
น้องเหงือกมุมิ
เสร็จยัง
DH
ตอกแรกยัง แต่พอทักมาตายเลย
น้องเหงือกมุมิ
เหอะ
DH
ช่างเถอะ ถือว่าอ่อนให้
ได้เท่าไหร่เอามาดูดหน่อย
น้องเหงือกมุมิ
มึงก็เอามาก่อนดิ
พอจบคำชายหนุ่มก็จัดการกดส่งรูปที่เตรียมไว้ไป เห็นสัญลักษณ์อ่านของอีกฝ่ายแต่ไม่มีใครตอบกลับมา นานพอสมควรทงเฮจริงลองทักๆไป
DH
เฮ่ กลัวแพ้จนรีบหนีเลยหรอ
น้องเหงือกมุมิ
ไม่ได้กลัว มันส่งไม่ไปเว้ย
ไปละๆ
ได้ยัง
ทงเฮยกยิ้มก่อนจะกดเข้าไปดูรูปนั้นชัดๆ ตัวเลขบนจอที่คาดว่าจะไม่เกินเจ็ดล้านกลับไม่เป็นไปตามคาด
8,901,312
ร่างหนากวาดตามองตัวเลขนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า ออกจากไลน์แล้วเข้าใหม่อยู่หลายรอบมันก็ยังเลขเดิม ความชั่วของเค้าแพ้ต่อความดีแล้วสินะ
ร้องไห้แป๊บ
น้องเหงือกมุมิ
เงียบเลยนะ
ไงละจ๊ะ
เพิ่งรู้ว่าอาการเอ๋อแดกของจริงมันเป็นยังไง ร่างหนาทำหน้ามึนอยู่ชั่วครู่แล้วยิ้มออกมาอย่างยอมรับความพ่ายแพ้ แพ้คนน่ารัก ทงเฮยอม
DH
โอเค จะให้ทำไรว่ามา
น้องเหงือกมุมิ
ไม่ต้อง
DH
*สติ๊กเกอร์หน้าสงสัย*
น้องเหงือกมุมิ
ยังไงก็ไม่รู้จักกันอยู่แล้ว
อีกอย่าง
มึงยังไม่ได้เริ่มเลยด้วยซ้ำ กูจะชนะได้ไง
ประโยคสุดท้ายทำเอาทงเฮรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง อารมณ์ประมาณว่ามีเมียน้อยแล้วเมียหลวงจับได้ ทำไมคนน่ารักพูดเหมือนรู้อะไรเลยเนอะ
DH
เอ่อ
น้องเหงือกมุมิ
คิดว่าโง่รึไง
ใครมันจะเล่นได้เท่ากับคะแนนสูงสุดที่ตัวเองเคยทำไว้เป๊ะ
DH
…………
น้องเหงือกมุมิ
ไม่ต้องมาทำตอแหลสำนึกผิด ไม่ได้รู้จักกันอยู่แล้ว
อีกอย่าง
คะแนนเมื่อกี้กูก็ไม่ได้เล่นเองหรอก
เพื่อนแคปละส่งมาให้
555555555555555555555555555
อิเหงือกนี่
สติ๊กเกอร์ร้องไห้ร้อยตัวลอยรอบหัวทงเฮ ขนาดแค่จะเริ่มจีบยังโดนปั่นหัวขนาดนี้ อนาคตสดใสไปแล้วกู
น้องเหงือกมุมิ
ไง งิดเลยดิมึง
DH
ป่าว กำลังคิดว่าจะด่ามึงว่าอะไร
น้องเหงือกมุมิ
ถ้าคิดว่าจะรู้สึกก็ด่ามาดิ
เร็วๆนะมีเวลาไม่มาก
ต้องรีบพาคุกกี้ไปวิ่ง
^^
DH
ไอ้.....
น่ารัก
น้องเหงือกมุมิ
……..
ทงเฮนั่งอมยิ้มได้ใจเมื่อเห็นอีกคนเงียบไป จะปากร้ายแค่ไหนเจอหยอดไปก็ต้องมีรู้สึกไรบ้างแหละ ถึงทงเฮในไลน์จะดูกวน แต่ยังไงเค้าเชื่อว่าคนน่ารักต้องรับรู้ว่าคำชมที่เค้าไปพูดไปมันเป็นความจริงบ้างแหละ
ฮยอกแจน่ารักจริงๆ
DH
เงียบทำไม
น้องเหงือกมุมิ
ลืมไปว่าเราไม่รู้จักกัน
และคนเราไม่ควรคุยกับคนไม่รู้จักเกินสามประโยค
บายส์
ทงเฮฟิน > <
Lasting Haeeun
ตั้งแต่ร่ำเรียนมาเป็นสิบๆปี นี่เรียกได้ว่าเป็นวันที่ทงเฮมาเช้าที่สุดในชีวิตเลยก็ว่าได้ ขนาดเพื่อนสนิทกันมาหลายปีอย่างซีวอนยังแทบไม่เชื่อ แถมมาถึงไม่พูดไม่จา ลากเค้ามานั่งเฝ้าโรงอาหารแล้วทำหน้าเพ้อๆ
“ถามจริงนะทงเฮ”ซีวอนที่นั่งอ่านหนังสือวรรณกรรมภาษาอังกฤษเงยหน้าจากหนังสือ หันไปหาเพื่อนที่กำลังนั่งยิ้ม เห็นมันเป็นแบบนี้นานละ อยากรู้ว่าเป็นอะไร
“ว่า?”
“มึงเป็นอะไร อยู่ๆลากกูมานั่งเฝ้าโรงอาหาร”
“ก็มึงบอกว่าตอนเช้าแฟนมึงชอบมากินข้าวที่โรงอาหาร”
“แล้วเกี่ยวเหี้ยอะไร”
“ก็น้องฮยอกแจต้องมาด้วยดิ”
“น้องฮยอกแจมาด้วยแล้วเกี่ยว.....หือ? เดี๋ยวนะ มึงพูดอย่างนี้อย่าบอกนะว่า.....”
“ซีวอน”
ยังไม่ทันที่ซีวอนจะได้คาดเดาอะไรจบ เสียงนุ่มทุ้มของเข้าของใบหน้าน่ารักราวกับตุ๊กตาก็แทรกขึ้นมาก่อน ทั้งสองหันไปตามเจ้าของเสียง พอเห็นว่าเป็นใครทั้งสองก็ยิ้มกว้าง
ซีวอนยิ้มเพราะแฟนมาหา
แล้วทงเฮละ?
“มานั่งอยู่นี่เอง เมื่อกี้ไปหาที่ห้อง เพื่อนพี่จะขอเบอร์ผมด้วย โคตรกะล่อน”มาถึงก็จัดการฟ้องคนที่ได้ขึ้นชื่อว่าแฟน ทงเฮขยับที่ให้คยูฮยอนได้นั่งลงข้างซีวอนแล้วนั่งฟังทั้งสองเงียบๆ
“อะไร ใครมันกล้าจีบเรา”
“ไม่รู้อะ คนที่หน้าตาประหลาดๆอะ เห็นบอกว่าชื่อเยซองมั้ง”
คู่รักก็พูดคุยจีบกันไปตามประสา ส่วนคนนอกอย่างทงเฮก็ไม่ได้สนใจบทสนทนาของสองคนนี้เท่าไหร่ พอดีเป็นคนไม่ชอบยุ่ง แต่ที่สงสัยอยู่คือเมื่อไหร่ฮยอกแจจะมา ถ้าตามบทในละคร พอเพื่อนนางเอกเดินเข้ามา ซักพักนางเอกก็จะตามมาแล้วป๊ะกับพระเอกไม่ใช่หรือไง
“มาคนเดียวหรอ”ทงเฮตัดสินใจถามไป ไม่สนใจว่าสองคนนี้จะคุยอะไรกันอยู่ ก็อยากเจอคนน่ารักแล้วนี่
“ป่าวครับ มากับฮยอก อ่า อยู่โน่นไง”ทงเฮมองตามมือร่างโปร่งเข้าไปในฝูงชน ตรงกลางโรงอาหารมีคนอยู่เยอะแยะ แต่จะเว่อไปมั๊ย ถ้าจะบอกว่าความขาวของฮยอกแจมันโดดเด่นกระแทกตาที่สุดแล้ว
ภาพที่เห็นตรงหน้าทำเอาทงเฮยิ้มกว้าง น้องฮยอกแจคนน่ารักของทงเฮกำลังนั่งเล่นเกมอย่างมุ่งมั่นแต่ดูน่ารัก ที่รู้เพราะดูจากการวางนิ้ว ลักษณะแบบนี้ไม่น่าจะกำลังแชท
ทงเฮมองไปยิ้มไป เก็บเกี่ยวภาพคนน่ารักไว้ให้หัวใจชุ่มชื่นซักแป๊บ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ออกมา แล้วเข้าแอปไลน์ ไหนๆก็ไหนๆแล้ว แกล้งซักนิด หยอดซักหน่อยเถอะ
DH
สวัสดีตอนเช้า
กดส่งไป ก่อนจะเงยหน้าขึ้นแอบสังเกตพฤติกรรมอีกคน ข้อความที่เค้าส่งไปดูจะกวนใจคนตัวเล็กมากน่าดูเลยทำหน้ามุ่ยขนาดนั้น แต่จะผิดมั๊ย ถ้าจะบอกว่าฮยอกแจทำหน้าขัดใจแล้วโคตรน่ารักเลย
น้องเหงือกมุมิ
พ่อง
คุกกี้กูตายเลย
สัส
DH
แค่นี้ด่าหรอ
น้องเหงือกมุมิ
อ่อ ป่าว ป่าวเลย
แค่อุทาน
ช่างประชดประชันได้น่ารักเหลือเกิน แล้วดูทำหน้าเข้าสิ จะน่ารักไปแล้วนะ ฮยอกแจ
DH
เหี้ย
อันเมื่อกี้ อุทาน เหมือนกัน
ไอ้สัส กูชอบมึง
แต่อันนี้อะ....บอกชอบ
น้องเหงือกมุมิ
..................
DH
ฮยอกแจ
น้องเหงือกมุมิ
เฮ้ย
รู้จักชื่อได้ไงอะ
โรคจิตปะเนี้ย
DH
เวลาแอบชอบใครจะไม่ให้รู้ชื่อเลยรึไง
น้องฮยอกแจ ม.ปลายปีสอง ศิลป์จีน
มีเพื่อนสนิทชื่อคยูฮยอน
หลังจากจนประโยคสุดท้าย ทงเฮก็รออยู่นานสองนาน หวังว่าคนน่ารักจะตอบกลับมา แต่ก็ว่างเปล่า ไม่มีข้อความใดตอบกลับมา ทำเอาชายหนุ่มใจห่อเหี่ยว ตัดสินใจเงยหน้าดูว่าคนน่ารักของเค้าทำอะไรอยู่ถึงไม่ยอมตอบกลับพี่ทงเฮคนนี้ซักที
แต่ภาพที่เห็นตรงหน้า ทำเอาชายหนุ่มห่อเหี่ยวไปมากกว่าเดินซะอีก
ภาพของคนน่ารักที่เพิ่งรู้จักแต่ดันขโมยหัวใจเค้าไป กำลังยืนหัวเราะร่า โดยมีผู้ชายหน้าตาหล่อเหลาเคล้าน่ารักยืนโอบกอดจากด้านหลัง ใบหน้าเล็กก็ซบอยู่ที่คอขาวๆของฮยอกแจ ที่ไม่ตอบพี่เพราะแบบนี้หรอ น้องฮยอกแจช่างโหดร้ายเกินไปแล้ว
“ทงเฮ เป็นไรวะมึง นั่งเงียบๆ”เหมือนร่างหนาจะนั่งใช้ความคิดอยู่นานเกินไป ชเวซีวอนที่ตอนนี้หวานใจทิ้งไปหาเพื่อนแล้วเลยถามขึ้นซะหน่อย เดี๋ยวมันจะหาว่าไม่ห่วง
“มึงว่าไอ้หัวขาวที่กอดน้องฮยอกแจอยู่นั่นเป็นอะไรกับน้องฮยอกแจวะ”
“หือ?”ซีวอนมองตามสายตาของทงเฮ จนไปหยุดอยู่ที่สองร่าง ที่กำลังกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันอยู่
“นี่อย่าบอกนะ ว่ามึงชอบน้องเค้าจริงๆ”
“เออ”
“เหี้ย มึงแม้ง ได้ข่าวเพิ่งเห็นหน้าเค้าเมื่อวาน โหย ไวไฟมาก กูว่ากูจีบคยูไวแล้วนะ....”
“มึงเลิกนอกเรื่องแล้วตอบกูทีเถอะ กูจะบ้าแล้ว” เมื่อเห็นว่าเพื่อนเค้าเริ่มออกนอกเรื่องไปไกล ทงเฮจึงพยายามดึงเพื่อนกลับมาในเรื่องเดียวกันซักที ซีวอนเองก็ไม่ได้ว่าอะไร ได้แต่อมยิ้มขำๆ เห็นหน้าตาเครียดเคร่งของคนกวนตีนแบบทงเฮแล้วก็แปลกดี ไม่เคยมีใครทำให้มันเป็นได้ขนาดนี้
“กูก็อยากตอบนะ แต่มึงอาจจะลืมไป ว่ากูเป็นแฟนคยู ไม่ได้ใช่แฟนสองคนนั้นถึงจะรู้เรื่องของเค้า”
“เอ้า”ทงเฮเอามึงทึ่งหัวแรงๆแล้วนอนฟุบลงกับโต๊ะอย่างหมดคำจะพูด เอาแค่ว่าไม่รู้ก็จบ ไอ้เด็กเรียนนี่ตอบมาซะยาว
“แต่กูว่าอาจจะเป็นแฟนกันก็ได้นะ กอดกันซะขนาดนั้น”
“แต่เค้าอาจจะเป็นแค่เพื่อนก็ได้นะ มึงดูไอ้เด็กนั่นดิ หน้าหวานจะตาย ตัวก็เล็กพอๆกับฮยอกแจเลย”
“น้องเค้าชื่อฮงกิ”
“เออนั่นแหละ”
จะหาว่าทงเฮให้ความหวังตัวเองก็ว่าเถอะ แต่มันก็ไม่ได้ผิดไปจากที่เค้าพูดนักหรอก ไอ้เด็กผมบลอนด์นั่นหน้าหวานมากจริงๆนะ ตัวก็เล็ก จะเป็นแฟนน้องฮยอกแจอาจจะไม่เหมาะ เดี๋ยวจะกลับเป็นคู่เลสเบี้ยนกันไปได้
“แต่มึงลองคิดดูนะ ฮงกิมันหน้าหวานจริง แต่มึงลองมองดีๆดิ แม้งหล่อนะเว้ย มองไปมองมามันหล่อกว่ามึงอีก ดูดิๆ เผลอๆมันอาจจะแมนกว่ามึงใครจะไปรู้”
“ไอ้เหี้ยวอน!”
“แต่มึงอย่าโวยวายไปเลย มันไม่สำคัญหรอกว่ากูกับมึงจะมองฮงกิยังไง มันสำคัญว่าน้องฮยอกแจของมึงจะมองเด็กนั่นยังไง ถ้ามองแบบเพื่อนสาว มึงก็รอด แต่ถ้าเค้ามองว่ามันแมน อันนี้มึงก็ซวย”
เกือบจะรู้สึกดีแล้วเชียว ถ้าไม่ติดประโยคหลังนี่ละนะ
“งั้นมึงช่วยกูสืบได้ปะซีวอน ไปถามแฟนมึงให้หน่อย นะ นะ นะ”
“กูคงปฏิเสธไม่ได้สินะ”
“เออ”
Lasting Haeeun
ดึกดื่อจนป่านนี้ ทงเฮก็ยังนอนไม่หลับ ไม่ได้นับดูดาวแต่กำลังนั่งเฝ้าไลน์อยู่ แผนเดิมๆ ชวนเล่นคุกกี้รัน แกล้งแหย่ ชวนทะเลาะ
น้องเหงือกมุมิ
จะเลิกกวนได้ยัง เหนื่อยแล้วนะ
นี่ถามจริงเถอะ ที่บอกตอนเช้าอะ
DH
ที่บอกว่าชอบนะหรอ
น้องเหงือกมุมิ
บ้า
หมายถึงชื่อแล้วก็ข้อมูลอะ ไปเอามาจากไหน
DH
จะเอามาจากไหนก็ช่างเถอะ รู้ก็แล้วกัน
น้องเหงือกมุมิ
โรคจิต
DH
ก็บอกแล้วไง ว่าอยากรู้เรื่องของคนที่ชอบ
น้องเหงือกมุมิ
อย่ากวนตีน
DH
คิดว่าพูดเล่นรึไง
น้องเหงือกมุมิ
แล้วควรจะเชื่อหรือไง ไม่ได้เคยเจอกันด้วยซ้ำ
บอกมาเถอะ ใครจ้างมาแกล้ง
DH
ฮยอกแจไม่เคยเจอพี่ แต่พี่เคยเจอฮยอกแจนะ
แล้วก็ไม่มีใครจ้างมาด้วย
ไม่ว่าจะเชื่อรึเปล่า
แต่พี่จริงใจ
น้องเหงือกมุมิ
.............
งั้นตอบมาว่ามึงชื่ออะไร
DH
เอาไว้ซักวันพี่จะเดินเข้าไปแนะนำตัวกับเราเอง
ตอนนี้รู้แค่ว่าพี่เป็นรุ่นพี่โรงเรียนเดียวกันก็พอ
น้องเหงือกมุมิ
เออ ไม่บอกก็ไม่ต้องบอก
ไปก่อนนะ จะไปวิ่ง
แล้วไม่ต้องทักมาด้วย เดี๋ยวตกเหว
DH
ครับๆ ฝันดีนะครับ
ถึงจะกวนมาทั้งวัน แต่ก่อนจะนอนก็ขอทำคะแนนหน่อยละกัน เอาเป็นว่าวันนี้ ทงเฮหลับฝันดีแน่นอนครับผม
Lasting Haeeun
จากวันเป็นสัปดาห์ จากสัปดาห์เป็นเดือน ตอนนี้ก็ระยะเวลาเดือนกว่าแล้ว ที่ทงเฮตามจีบน้องฮยอกแจในไลน์ และเป็นไอ้ทงเฮ ผู้ชายโรคจิตในชีวิตจริงที่เอาแต่แอบจดๆจ้องๆด้อมๆมองๆคนน่ารัก ตัวขาวิ๊งค์ที่ชื่อฮยอกแจตลอดเวลา
ไอ้เพื่อนรักชเวซีวอนที่ให้ๆไปสืบข่าวจนตอนนี้ก็ยังไม่รู้เรื่อง เห็นว่าทะเลาะกันเรื่องไรไม่รู้ แฟนงอนไม่ยอมคุยด้วยตั้งสองอาทิตย์ พอหายกะจะถามเจอหน้าแฟนก็ลืมตลอดเพราะมัวแต่ฟัด แบบว่าคิดถึงเกิน หรือเหตุผลบ้าบออะไรมากมายที่โคตรฟังไม่ขึ้นในความคิดทงเฮ
DH
ก้มหน้าก้มตาเล่นแต่โทรศัพท์ เพื่อนไม่งอนรึไง
พอกดส่ง ทงเฮก็คอยสังเกตการณ์ต่อ และก็เป็นแบบที่คิด ร่างเล็กเงยหน้าขึ้นจากเครื่องมือสื่อสาร ก่อนจะกวาดสายตาไปมองรอบๆหาคนผิดสังเกต ก่อนจะทำหน้าขัดใจแล้วก้มลงกดโทรศัพท์ต่อ
DH
อะไรกัน พี่ดูไม่มีพิรุธเลยใช่มั๊ย
เราถึงมองเลยพี่ไปทุกครั้งเลย
น้องเหงือกมุมิ
พี่กำลังทำให้ผมรู้สึกระแวง
พี่แม้งโรคจิตชิบหาย
แต่มีอย่างนึงที่น่าดีใจ คือพักหลังๆนี้สรรพนามที่คนตัวเล็กใช้กับทงเฮมันเปลี่ยนไป จากมึงกู กลายเป็นพี่กับผม และฮยอกแจสามารถคุยกับทงเฮมากขึ้นอย่างสบายๆ ทำให้ชายหนุ่มเริ่มดีใจว่าอย่างน้อยคนตัวเล็กก็เปิดใจให้เค้าแล้ว
ไม่มากก็น้อย
DH
อะไรกัน ใจเย็นหน่อยสิ
น้องเหงือกมุมิ
ผ่านมาเป็นเดือน ผมยังไม่รู้ซักทีว่าพี่เป็นใคร
ไม่ยุติธรรมเอาซะเลย
DH
รอให้พี่แน่ใจอะไรบางอย่างแล้วพี่จะบอก
น้องเหงือกมุมิ
มั่นใจว่าพี่ชอบผมแน่รึเปล่าหรอ
DH
ไม่ใช่ อันนั้นอะ พี่มั่นใจตั้งแต่ท้าเราแข่งคุกกี้รอบแรกแล้ว
แต่มันมีอีกเรื่อง ที่พี่ยังไม่แน่ใจ
น้องเหงือกมุมิ
จะรอแล้วกัน
ไปเข้าเรียนก่อนนะ บาย
DH
ตั้งใจเรียนนะครับ
พอล่ำลากันเสร็จ น้องฮยอกแจของทงเฮก็จัดการเก็บโทรศัพท์แล้วรีบวิ่งตามเพื่อนร่างโปร่งอย่างคยูฮยอนออกไป
เรื่องดีอีกเรื่องสำหรับทงเฮคือน้องฮยอกแจไม่เคยโกหกเพื่อจบบทสนทนากับเค้า เหมือนที่เค้าชอบทำกับคนอื่นบ่อยๆ ถ้าฮยอกแจบอกว่าไปเรียน คือเรียนจริงๆ ไม่ว่างคือไม่ว่างจริงๆ ไม่รู้ว่าฮยอกแจทำแบบนี้กับทุกคนรึเปล่า แต่ทงเฮจะขอมโน ว่าฮยอกแจทำแบบนี้กับทงเฮคนเดียว
Lasting Haeeun
“เออทงเฮ เรื่องที่มึงให้กูไปสืบอะ ได้เรื่องแล้วนะ”
เป็นครั้งแรกในรอบสิบปี ที่ซีวอนยอมเสียงสละเวลาคาบภาษาอังกฤษที่แสนชื่นชอบ เพื่อหันมาคุยกับทงเฮ แสดงว่าต้องเป็นเรื่องสำคัญ แล้วยิ่งซีวอนเปิดเรื่องมาแนวนี้ มันยิ่งให้ความหวังเค้าไปกันใหญ่
“เรื่องอะไร”แต่ก็ยังแสร้งทำเป็นไม่รู้
“ก็เรื่องหนุ่มน้อยที่มึงนั่งส่องเข้าส่องเย็นไง กูไปถามมาละ”
“ฮงกิอะ จริงๆแล้วไม่ใช่กิ๊กฮยอกแจหรอกเว้ย เป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกัน แต่ที่มึงชอบเห็นเค้ากอดรัดฟัดเหวี่ยงกับบ่อยๆเพราะฮงกิมันแกล้งแหย่ให้น้องชายมันโกรธ”
“ฮันกุกน้องชายมันอะ ชอบน้องฮยอกแจ”
“ชอบมานานมาก แถมมีฮงกิช่วยเป็นพ่อสื่อ ตามจีบมานาน เรียกได้ว่ารู้เรื่องน้องฮยอกแจทุกเรื่อง และยังเป็นคนที่ดูมีหวังที่สุดในบรรดาที่เข้ามาจีบฮยอกแจอีก”
“กูได้พูดให้มึงกลัว แต่เตือนให้มึงรีบ ก่อนที่เค้าจะเป็นของคนอื่น ไปเปิดเผยตัวจริงของมึงได้แล้ว”
คำพูดซีวอนเปรียบเสมือนพายุ พัดมาแล้วสงบไป แต่สร้างความเสียหายไว้นับไม่ถ้วน ซีวอนพูดจบก็หันตั้งใจเรียนต่อ ส่วนทงเฮฟังจบ ก็จมหายไปในภวังค์ตัวเองต่อ ไอ้ประโยคที่ว่าฮันกุกเป็นคนที่ดูมีหวังที่สุดในบรรดาคนที่มาจีบฮยอกแจทำเอาทงเฮรู้สึกงิด
ไม่รู้ว่าในนั้นนับเค้าแล้วรึยัง แต่ความรู้สึกตอนนี้คือไม่โอเคมากๆ แค่คิดว่ามีคนอื่นที่แอบมองฮยอกแจ แอบชอบฮยอกแจเหมือนกันก็ไม่ชอบแล้ว ยิ่งรู้ว่าเค้าจีบมาก่อนตนตั้งนาน รู้จักฮยอกแจดีมากยิ่งไม่ชอบใจ ย้อนกลับมามองตนเองแทบไม่รู้อะไรเลย
บางทีทงเฮอาจจะเป็นไอ้โรคจิตตามจีบแต่ในไลน์จนลืมคิดไปว่าฮยอกแจมีชีวิตบนโลกแห่งความจริงไม่ใช่ในไลน์ ถึงจะอกหัก แต่ก่อนอกหักคนหน้าด้านอย่างอี ทงเฮควรทำอะไรได้มากกว่านี้ไม่ใช่รึไง
งั้นจะรออะไร ถึงเวลาเปิดเผยตัวตนซะที
จึกๆ
“อะไรอีกวะซีวอน”
“จะบอกว่าเมื่อกี้กูยังเล่าไม่หมด คยูยังเล่าให้ฟังอีกว่า ตอนเจอมึงครั้งแรก น้องเค้าชมว่ามึงหล่อด้วย สเปคเลย แต่นิสัยยังไม่รู้ต้องลองคุย”
ซีวอนพูดไป ทงเฮก็นิ่งเงียบและรับฟัง อย่างน้อยซีวอนก็ช่วยสร้างกำลังใจเพิ่งให้เค้านิดนึงละนะ
“กว่าจะบอกกูได้นะมึง”
“ก็มึงลืมนี่หว่า ยังไงก็สู้ๆนะมึง อย่าลืม รีบๆ ก่อนที่จะโดนคาบไปแดก”
“เออ”
Lasting Haeeun
วันนี้เป็นวันแรกในรอบหนึ่งเดือนที่ทงเฮไม่ได้ทักฮยอกแจไป เพียงแค่เปิดไลน์แล้วไล่ดูบทสนทนาเก่าๆระหว่างคนทั้งสอง ในหัวก็คิดแต่เรื่องราวที่ผ่านมาคำพูดของซีวอน
ถ้าถามความรู้สึกของทงเฮ ก็อย่างที่บอกไปกับฮยอกแจ เค้ามั่นใจตั้งแต่วันแรกที่เจอกัน ส่วนถ้าถามว่าถึงขั้นไหน เค้าเองก็ยังไม่แน่ใจ จะถึงขั้นรักรึเปล่าไม่รู้ แต่ทั้งชีวิตที่ผ่านมาเคยคุยกับหลายคน ฮยอกแจคือที่สุดแล้วจริงๆ
ตั้งแต่มีฮยอกแจชีวิตทงเฮได้สัมผัสกับความมุ้งมิ้งในจิตใจแบบที่ไม่เคยสัมผัส
ทั้งการการรอคอยเวลาที่จะได้เจอหน้ากัน
การแอบมองใครซักคนทำอะไรโน่นนี่โดยไม่รู้จักคำว่าเบื่อ
การที่เห็นใครสักคนยิ้มแล้วก็ยิ้มตามออกมาเองโดยไม่ทราบสาเหตุ
การอยากรู้ทุกเรื่องเกี่ยวกับคนๆนึง
การเป็นห่วงใครซักคนตลอดเวลาไม่ว่าจะทำอะไร
การรู้สึกคิดถึง ใครซักคนตลอดเวลา
และอีกหลายๆอย่างที่ชีวิตนี้ทงเฮไม่รู้ว่าตนจะพบเจอรึเปล่า ถ้าไม่ได้ชอบฮยอกแจ
เมื่อทุกอย่างมันแน่ชัด มันก็ถึงเวลาแล้ว ถึงเวลาที่พี่ทงเฮคนนี้จะจีบน้องฮยอกแจอย่างเปิดเผยเสียที
Lasting Haeeun
เวลาเย็นย่ำหลังเลิกเรียนที่นักเรียนส่วนใหญ่ต่างพากันกลับบ้าน แต่ก็ยังมีนักเรียนอีกส่วนหนึ่งที่ยังอยู่ที่โรงเรียน บ้างก็ทำการบ้าน พูดคุยกับเพื่อน หรือรอผู้ปกครองมารับ ทงเฮก็เป็นอีกคนนึงที่ยังไม่ได้กลับบ้าน ด้วยกิจวัตเดิมๆที่ทำทุกวัน นั่งแอบมองคนน่ารักทำการบ้านที่โต๊ะม้าหิน
DH
ทำการบ้านอยู่หรอ
และก็ยังคงทำอะไรเดิมๆตามสไตล์ทงเฮ แอบมองและทักไลน์ ส่วนฝ่ายที่ได้รับข้อความก็ยังคงทำเหมือนเดิมๆคือมองไปรอบๆแล้วทำหน้าขัดใจ
น้องเหงือกมุมิ
เหอะ ยังไม่ตายหรอ
ไม่ต้องสงสัยกับคำตอบกลับของคนตัวเล็ก เพราะนับจากคุยกันครั้งล่าสุด นี่ก็เป็นวันที่สามแล้วที่ทงเฮเงียบหายไป จู่ๆโผล่มาแบบนี้ก็ต้องมีตกใจบ้างแหละ
DH
ยังไม่ได้คบกันเลย จะยอมตายได้ไง
น้องเหงือกมุมิ
แล้วหายหัวไปไหนมาละ
ทงเฮนั่งอ่านข้อความนั้นซ้ำๆอยู่หลายรอบ พยายามจะเดาใจคนส่ง ว่าที่พูดแบบนี้เพราะเคืองที่หายไปโดยไม่บอกกล่าว เป็นห่วง หรือคิดถึงเค้ากันแน่ แต่จะให้เดาไปยังไงก็คงไม่ถูก ถ้าอยากรู้ก็ถามเลยดีกว่า
DH
ทำไม คิดถึงกันหรอ
น้องเหงือกมุมิ
อะไร
ทำไมต้องคิดถึง
*สติ๊กเกอร์อย่ามโน*
ร่างหนาเงียบไปซักพักไม่ได้ตอบอะไร ทำเอาคนที่รอคำตอบหน้ามุ่ย ทำท่าฮึดฮัดขัดใจก่อนจะหันไปพูดกับเพื่อนต่อ
ทงเฮเองก็ชั่งใจกับประโยคที่จำพิมพ์อยู่นาน นั่งคิดมาตั้งหลายวันว่าจะสารภาพยังไง เซลก้าแล้วส่งไปให้ วิดิโอคอลไปหาหรืออะไร แต่พอถึงเวลาจริงๆแล้วกลับลืมหมดทุกสิ่งอย่างที่เตรียมไว้ นาทีนี้ขอใช้ความจริงใจเข้าสู้อย่างเดียว
DH
ฮยอกแจ
ถ้าพี่หายไปจะคิดถึงพี่มั๊ย
ทงเฮกดสั่งไปและรอคำตอบอย่างลุ้นๆ ในขณะที่กำลังพาตัวเองลุกขึ้นแล้วเดินไปยังโต๊ะของคนน่ารักเจ้าของไลน์น้องเหงือกมุมิอย่าช้าๆ
น้องเหงือกมุมิ
หมายความว่ายังไง
DH
เบื่อแล้ว
ไม่อยากตามจีบฮยอกแจในไลน์แล้ว
น้องเหงือกมุมิ
...............
ก้มอ่านข้อความที่อีกคนตอบกลับมาจบ ตัวทงเฮก็มาหยุดอยู่ที่โต๊ะของฮยอกแจพอดี ในจังหวะที่อีกคนกำลังยืนขึ้น น้ำตาคลอเบ้าแล้วกำลังทำท่าจะเดินไปที่อื่น หากแต่ทงเฮขวางเข้าไว้ก่อน
“จะไปไหน”ทงเฮถามเสียงแผ่วเบา นี่เป็นครั้งที่สองที่ทงเฮมีโอกาสเห็นใบหน้าอีกคนใกล้ๆ ใบหน้าน่ารักที่มีน้ำตาคลออยู่ช่างดูไม่เข้ากันเสียเลย ฮยอกแจเหมาะจะยิ้มมากกว่าร้องไห้นะ
“พี่ทงเฮมีอะไรรึเปล่าครับ”
เอ่ยถามรุ่นพี่เสียงแผ่วเบา พยายามก้มหน้าหลบสายตาอีกคน ไม่อยากให้ใครเห็นว่ากำลังจะร้องไห้ ก่อนที่เสียงเตือนไลน์ของตนจะดังแทรกขึ้นมาซะก่อน ฮยอกแจก้มมองโทรศัพท์ในมือ พอเห็นชื่อว่าเป็นใครส่งมา ก็เลือกที่จะไม่เข้าไปอ่านดีกว่า ไม่อยากคุยกับคนใจร้าย
“ไลน์เด้ง จะไม่อ่านหน่อยหรอ”
“ไม่จำเป็นหรอกครับ”
“หรอ งั้นอ่านนี่หน่อยได้มั๊ย”
พอจบประโยค ฮยอกแจก็รับโทรศัพท์ในมือทงเฮไปดูอย่างว่าง่าย ในหน้าจอแสดงถึงบทสนทนาของคนสองคน ที่แทบจะไม่ต้องดูชื่อ คนที่เป็นหนึ่งในผู้สนทนาก็จำได้ดี คนน่ารักเลื่อนหน้าจอลงเรื่อยๆจนถึงประโยคทำร้ายจิตใจของใจร้าย
ก่อนจะไปหยุดอยู่ที่ประโยคสุดท้ายที่ยังไม่มีเครื่องหมายอ่าน แสดงให้เห็นว่าอีกฝ่ายยังไม่ได้เปิดอ่าน คนน่ารักอ่านถ่อยคำนั้นช้าๆอย่างใจเย็น
DH
อยากเป็นคนในชีวิตจริงของฮยอกแจซักที
ถ้อยคำที่ไม่ได้มากมาย แต่ก็พอจะเฉลยปริศนาอะไรได้หลายๆอย่าง อย่างน้อยฮยอกแจก็ได้รู้ ว่าคนที่ตัวเองคุยด้วยมาเป็นเดือนๆ คือรุ่นพี่หน้าหล่อตรงหน้านี้
“พี่ชื่ออีทงเฮ เรียนอยู่ม.ปลายปีสาม ห้องวิทย์คณิต เจ้าของไลน์ชื่อ DH……”
คนน่ารักนิ่งเงียบและรับฟังคำพูดรุ่นพี่หน้าหล่ออย่างตั้งใจ ถึงจะทำนิ่งเพียงใด แต่ใครจะรู้ว่าจิตใจข้างในมันกำลังเต้นโครมคราม เกิดมามีคนมาสารภาพรักก็เยอะ จนชินและไม่ค่อยจะตื่นเต้นเท่าไหร่ แต่ทำไมครั้งนี้มันกลับตรงข้าม ครั้งนี้หัวใจเค้ามันเต้นแรงจนเหมือนจะระเบิด
ตัวมันร้อน หน้ามันแดง แข้งขามันอ่อนแรง มือไม้ก็ระเกะระกะไปหมด ไม่รู้จะเอาไปไว้ไหนได้แต่กำโทรศัพท์ในมือแน่น ไม่เป็นตัวของตัวเองเอามากๆเลย
DH
ฮยอกแจครับ
การแจ้งเตือนโทรศัพท์ของฮยอกแจสั่นขึ้นอีกครั้ง ก้มลงดูก็เป็นไลน์จากรุ่นพี่หน้าตรงหน้า คนตัวเล็กขมวดคิ้วกับข้อความนั้น ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตากับทงเฮ
“อะไร”
“เป็นแฟนกันนะ”
“นะครับ”
พูดออกไปแล้ว อยากจะรัวสติ๊กเกอร์เขินซักสองร้อยอันให้เครื่องอีกคนนึงค้างไปให้รู้แล้วรู้รอด แต่ติดว่าตอนนี้ทงเฮต้องแอบเท่ห์อยู่ จึงทำได้เพียงยืนยิ้มนิ่งๆอยากจริงใจ แล้วมองดูปฏิกิริยาการเขินที่น่ารักกำลังดีของคนตัวเล็ก
ไม่บอกก็รู้ว่าคนตัวเล็กกำลังประหม่าแค่ไหน แก้มที่ปกติแดงอยู่แล้วแดงขึ้นอีกอย่างเห็นได้ชัด มือไม้ถูกันอย่างเกะกะตาแต่ดูน่ารักไปอีกแบบ ท่าทางเหมือนกำลังชั่งใจกับคำตอบที่กำลังจะพูด ทำเอาทงเฮลุ้นไปด้วย
“จะ จะบ้าหรือไง เพิ่งจะรู้จักกันจริงๆเมื่อกี้มาขอเป็นแฟน”ฮยอกแจกำลังพยายามทำหน้าตาให้ปกติ เรียกว่าใจดีสู้เสือก็ว่าได้ แต่ถึงอย่างไรก็ปิดบังอาการเขินไม่ได้เลย
“แล้วพี่ต้องทำยังไงละครับ”
“จะจีบสิ จริงแบบไม่ใช่แค่ในไลน์ จีบแบบคนในชีวิตจริงเค้าทำ”
“แล้ว?”
“แล้วจะพิจารณาให้เป็นพิเศษ”
ถึงตอนนี้จะยังไม่ใช่แฟน แต่อีกไม่นานต้องใช่ละนะ
จบ
#โดนถีบ
ความคิดเห็น