คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : PARALLEL | 1 เพื่อนสนิท
เพื่อนสนิทของคุณ เป็นแบบไหน
ผลการคัดเลือกนักศึกษาเพื่อเป็นตัวแทนของมหาวิทยาลัย เข้าร่วมงาน มหกรรมศิลป์
โจ คยูฮยอนและ ชเว จีน่า
ใต้ต้นไม้ที่เงียบสงบ เป็นที่ตั้งของโต๊ะม้าหินอ่อนมากมาย บรรยากาศดีๆแบบนี้ เหมาะจะเป็นที่สำหรับติวหนังสือหรือทำการบ้านที่ดี แต่ในบรรดานักเรียนที่กำลังนั่งอ่านหนังสือกันอยู่ ก็มีนักศึกษากลุ่มนึง ที่ตอนนี้ดูจะกำลังวุ่นวาย
"เฮ้ยๆ มาแล้วๆ"เสียงดังนุ่มทุ้มของคนที่นั่งหัวโต๊ะเอ่ยบอก ก่อนที่ที่เหลือจะพากันหันไปมองยังเป้าหมาย และทำตามแผนที่เตรียมกันเอาไว้
"โอเคๆ พร้อมนะ หนึ่ง สอง....ซั่ม"
ปัง!!!!
กรวยกระดาษ ชิ้นส่วนที่มักถูกนำมาใช้ในเทศกาลเฉลิมฉลอง ถูกดึงออก พร้อมเสียงร้องยินดี
"ดีใจด้วยนะ คุณนักศึกษาตัวแทนมหาลับ เฮ้!!!!"สิ้นเสียง เหล่าเพื่อนๆในกลุ่มก็กระโดดกอดคนทั้งสองอย่างดีใจ ก่อนจะดึงให้นั่งลงบนเก้าอี้ด้วยกัน
"ดีใจด้วยนะคยู ดีใจด้วยนะจีน่า มึงสองคนทำได้"จีมิน หญิงสาวร่างเล็กเปล่งคำพูดออกมาอย่างยินดี ทำเอาคนถูกชมทั้งสองอดจะยิ้มไม่ได้
"แต่พวกมึงกำลังจะทำให้กูสองคนหัวใจวายตายก่อนจะได้ไปแข่ง"จีน่า หญิงสาวอีกคนของกลุ่มเอ่ยคำพูดออกมาอย่างโผงผาง ดูแล้วมันช่างขัดกับหน้าตาสะสวยพิลึก
"อย่ามาทำเป็นขวัญอ่อน ถ้าไอ้คยูตกใจนี่กูเชื่อ แต่หญิงถึกแบบมึงนี่ให้ตายกูก็ไม่เชื่อ"เสียงของเยซองเพื่อนปากเสียทำเอาจีน่าหุบยิ้ม ก่อนที่มือเรียวๆจะฟาดเข้าไปที่ไหล่เยซองดังตุบ ทำเอาเหล่าเพื่อนๆนั่งหัวเราะชอบใจ และมันก็มักจะเป็นแบบนี้เสมอ
เยซอง ฮงกิ จินซอง ฮยอกแจ คยูฮยอน จีน่าและจีมินเป็นนักศึกษาชั้นปีที่ 2 ของมหาวิทยาลัยฮวานัม เยซองเรียนอยู่คณะครุศาสตร์ ฮงกิเรียนอยู่คณะดุริยางคศิลป์ จินซองเรียนอยู่คณะบริหารธุรกิจ ฮยอกแจกับจีมินเรียนอยู่คณะศิลปกรรมศาสตร์ และจีน่ากับคยูฮยอนเรียนคณะนิเทศศาสตร์
โดยทั้ง 7 คน ถือเป็นเพื่อนรักกลุ่มเดียวกัน คบหากันมาตั้งแต่วัยมัธยม เมื่อถึงเวลาเข้ามหาลัย และโชคดีที่ได้อยู่มหาลัยเดียวกัน ทำให้ไม่ว่าจะผ่านมากี่ปี ทุกคนก็ยังคงสนิทกันเหมือนวันวานไม่เคยเปลี่ยน แถมยังมามากขึ้นทุกวัน
"นี่ ถึงเพื่อนเราแม้งจะเมพ ติดตัวแทนคณะทั้งคู่ แต่เอาจริงกูเสียดายนะ"เยซอง เป็นคนที่นับว่าพูดเก่ง และสร้างเสียงหัวเราะให้ทุกคนได้มากที่สุด
"เสียดายอะไรวะ"จินซองถาม
"ก็เสียงดายที่แม้งไม่มีแข่งชายหนุ่มหน้าตาดี ไม่งั้นนะ กูก็คงได้อะ"
"โห ไอ้เหี้ย"แทบไม่ต้องเดาเลย ว่าเยซองจะได้รับคำสรรเสริญจะเพื่อนๆมากขนาดไหน
คยูฮยอน หนุ่มน้อยตัวขาว ร่างสูงเนื้อเน้น แต่มีใบหน้าน่ารักจิ้มลิ้มส่ายหัวเอือมๆกับอาการหลงตัวเองของเพื่อน ก่อนจะชูนิ้วกลางแทนการที่ทำให้ตนอุตส่าห์ตั้งใจฟัง ก่อนจะลุกย้ายที่จากข้างๆจินซองมานั่งที่ว่างข้างๆเพื่อนตัวเล็กอีกคนที่นั่งยิ้มอยู่เงียบๆแทน
"ไม่คิดจะกล่าวแสดงความดีใจให้กันบ้างหรอ"เสียงทุ้มแต่มีจังหวะการพูดที่ดูอ่อนหวานเอ่ยถาม ก่อนจะขยับวางศอกลงบนโต๊ะ และเท้าคางนั่งมองคนถูกถามอย่างตั้งใจ
"ไม่เห็นจำเป็น"เจ้าของใบหน้าน่ารัก ที่ชอบทำหน้าบึ้งเอ่ยบอกเหมือนไม่ได้ใส่ใจ คำพูดนั่นทำเอาเพื่อนตาโตมุ่ยหน้าอย่างขัดใจ
"อะไร เดี๋ยวนี้พูดงี้กับกูหรอ"
"อื้ม ก็รู้อยู่แล้วว่ายังไงมึงก็ต้องชนะ"ใบหน้ายังคงจริงจังเหมือนเดิม จะเปลี่ยนไปก็แค่แววตาที่เมื่อครู่จับจ้องมองอย่างอื่นไปเรื่อยๆ เปลี่ยนมาจ้องลึกเข้าไปในใบหน้าอีกคนแทน
"ตัวก็โต ทำขี้น้อยใจไปได้นะมึงเนี้ย"
ออร่าสีชมพูที่ลอยไปทั่วบริเวร ทำเอาเหล่าเพื่อนๆที่กำลังคุยเล่นกับหยุด ก่อนจะหันมามองเพื่อนสองคน ที่กำลังนั่งมองตากันเหมือนพวกเค้าไม่ได้นั่งอยู่ในนี้
นึกแล้วก็ดูตลกดี คยูฮยอนกับฮยอกแจเป็นผู้ชายทั้งคู่ แต่เวลาอยู่ด้วยกันโมเม้นมันยิ่งกว่านิยายรักหวานแหว๋วซะอีก คนนึงตัวโต เนื้อแน่น เสียงก็ทุ้ม แต่นิสัยอ่อนหวานและสดใสขัดกับตัวสูงๆนั่นนัก ส่วนอีกคนตัวเล็ก หน้าหวาน แต่นิสัยเงียบขรึมและมาดแมน ดูขัดกับตัวเล็กๆนั่น
และอาจจะเพราะความต่าง เลขทำให้ทั้งสองคนดูเข้ากันได้ดีเป็นพิเศษ
"เออที่เราตกลงกันไว้ว่าถ้ามึงสองคนได้เป็นตัวแทนเราจะไปเลี้ยงกันอะ จำได้ปะ"เยซอง
"เรื่องแดกกูไม่เคยลืม"จีน่า
"โห ส่อนิสัยสุดๆ เอาเป็นว่าพรุ่งนี้ปะ อยากแดกหมูกะทะอะ ไม่ได้แดกมานานละ"เยซองเสนออีกครั้ง ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย เว้นก็แต่คยูฮยอน
"เฮ้ยมึง โทษนะคือพรุ่งนี้กูไม่ว่างอะ กูมีนัดแล้ว เอาไว้วันอื่นได้ปะ"คยูฮยอนกล่าว ตาโตกระพริบถี่ๆอย่างขอความเห็นใจ ตามนิสัยคนขี้อ้อน ถ้าให้ลองนึกภาพผู้ชายตัวสูงทำหน้าทำตาแบ๊วๆคงประหลาดพิลึก แต่พอคยูฮยอนทำแล้วมันอดคิดไม่ได้ว่าน่ารักดี
"อะไร ยังไง"...เยซอง
"มึงไปนัดอะไรกับใครทำไมกูไม่รู้"...ฮงกิ
"ใคร บอกมา"...จินซอง
"คุณแฟนมึง"...จีมิน
"หรือคุณพี่สุดหล่อที่อยู่ข้างห้อง"...จีน่า
เหล่าเพื่อนๆรุมซักคยูฮยอนอย่างเป็นสเต็ป ถ้าไม่บอกคงคิดว่านัดกันมา จะมีก็แต่ฮยอกแจ ที่ก้มหน้ากดโทรศัพท์ไม่ได้สนใจจะร่วมวงสนทนาเท่าไหร่
"อะไรเนี่ย จะใครก็ช่างเถอะน่า เอาเป็นว่ากูไม่ว่าง นี่ แล้วพี่เค้าก็ยังไม่ใช่แฟนกูด้วยพูดอะไรเนี้ย"ยิ่งเห็นท่าทางที่ดูเก้อเขินของคยูฮยอน ยิ่งที่ให้ต่อมอยากรู้ของทั้งห้าคนเพิ่มประสิทธิภาพมากขึ้น
"อะไรอะ บอกเพื่อนแค่นี้ไม่ได้หรอวะ"...เยซอง
"เออ นี่เพื่อนนะเว้ย"...จีมิน
"เราต้องเลื่อนนัดกันเพราะมึงนะเว้ย มึงควรแจ้งเหตุผลที่สมเหตุสมผลมาให้พวกกูพิจารณาปะ"...ฮงกิ
"ช่ายๆ เนอะๆฮยอกแจเนอะ"จีน่ากล่าวเสริม ก่อนจะเพยิดหน้ามาทางฮยอกแจเพื่อหาแนวร่วม ร่างเล็กวางโทรศัพท์ในมือลงก่อนจะเอ่ยออกไป
"กูก็ไม่ว่างวะ เลื่อนไปก่อนเถอะ"สีหน้านิ่งๆของฮยอกแจไม่ได้ให้เพื่อนแปลกใจอะไร เพราะมันค่อนข้างจะเป็นนิสัยของร่างบาง แต่ไอ้คำพูดเมื่อครู่ ทำเอาทุกคนแทบไม่อยากเชื่อหูตัวเอง
"มึงเนี้ยนะ มีนัด"คำพูดแรกที่หลุดออกมาเป็นคำพูดของจีน่า ซึ่งทุกคนเองก็สงสัยไม่ต่างกัน ฮยอกแจเป็นเพื่อนคนเดียวในกลุ่มที่ไม่มีแฟนหรือคนคุยใดๆทั้งสิ้น จะมีก็แต่พี่อะไรซักอย่างที่ชอบเห็นคุยกันทางไลน์บ่อยๆ แต่เท่าที่รู้เค้าก็อยู่เมืองนอก ทำให้เวลาส่วนใหญ่ของร่างบางจะเป็นอยู่กับเพื่อน ไม่ก็วาดรูป อ่านหนังสือหรือทำอะไรที่ดูน่าเบื่อๆอยู่ที่คอนโด
"เออ เอาเป็นว่าตกลงตามนั้นนะ"แม้จะอยากรู้แค่ไหนแต่ก็ไม่มีใครกล้าต่อประเด็นให้ยืดยาวเหมือนตอนของคยูฮยอน ฮยอกแจไม่ใช่คนน่ากลัว แต่ก็มีรังสีความน่าเกรงใจลอยอยู่รอบตัวตลอด
เอาเป็นว่ามันอยากรู้ก็คงบอกเอง
------------------PARALLEL-----------------
หลังจากพูดคุยตกลงนัดหมายกับก็สรุปว่าเรื่องเลี้ยงหมูกะทะเอาวันเสาร์นี้ ก่อนที่ทุกคนจะเริ่มแยกย้ายกันไป จินซองกับเยซองมีเรียนต่อ ฮงกิต้องเข้าไปช่วยงานที่คณะ จีมินไปช็อปกับเพื่อนในคณะ จีน่าไปฟิตเนส ส่วนคยูฮยอนกับฮยอกแจก็กลับคอนโด
คยูฮยอนเป็นเด็กกำพร้า ใช้ทุนเรียนดีในการศึกษาต่อ ญาติพี่น้องก็ไม่มี จึงทำให้ต้องใช้ชีวิตอยู่ตามลำพัง โชคดีที่มีพ่อแม่อุปถัมภ์ที่ตัวคยูฮยอนเองก็ไม่เคยเจอส่งเสียค่าใช้จ่ายต่างๆให้ และโชคดีอีกอย่างนึงของคยูฮยอนคือการมีเพื่อนแบบฮยอกแจ
ฮยอกแจฐานะทางบ้านค่อนข้างร่ำรวย สมาชิกในครอบครัวก็อบอุ่นพร้อมหน้าพร้อมตา แต่ความเป็นคนรักสันโดดและอยากจะลองใช้ชีวิตด้วยตนเอง ทำให้ฮยอกแจจัดสินใจย้ายออกมาจากที่บ้านมาซื้อคอนโดอยู่ ประจวบเหมาะกับตอนที่คยูฮยอนหาหอพักใหม่ ฮยอกแจจึงให้คยูฮยอนมาอยู่ด้วยซะเลย
การอยู่ร่วมกันของทั้งสองคนนับว่าเป็นไปได้ด้วยดี ฮยอกแจไม่ได้ทำตัวเป็นเจ้าของแล้วทำเหมือนคยูฮยอนเป็นคนอยู่อาศัย แต่ทำเหมือนที่นี่เป็นที่ของทั้งสองคน อย่างเวลาจะโยกย้ายหรือปรับเปลี่ยนอะไร ก็มักจะถามความเห็นกันเสมอ
กริ๊ง!!
เสียงเตือนของออดหน้าห้องเสียงส่งเสียงเตือน คยูฮยอนกำลังตากเสื้อผ้าเพราะเพิ่งอาบน้ำเสียงรีบวิ่งมาเปิดประตู เพราะตอนนี้ฮยอกแจอาบน้ำอยู่
ทันทีที่เปิดประตูออกมา ร่างสูงก็ต้องพบกับความมึนงง เพราะไม่พบใครอยู่หน้าห้อง มีเพียงถุงเซเว่นที่วางอยู่ พร้อมโพสอิทสีเขียวใบเล็ก
กินให้อร่อยนะ
"ใครเนี้ย"คยูฮยอนพึมพำกับตัวเอง ถึงจะไม่รู้ว่าใครให้แล้วให้ใคร แต่ก็คงไม่พ้นเค้าหรือไม่ก็ฮยอกแจหรอก ดังนั้นคยูฮยอนจึงไม่ลังเลที่จะหยิบถุงดังกล่าวเข้ามา คยูฮยอนนำถุงมาวางไว้บนโต๊ะกินข้าว ก่อนจะได้ยินเสียงเปิดประตูห้องน้ำ ทำให้รู้ว่าฮยอกแจอาบน้ำเสร็จแล้ว
"ไม่รู้ว่าใคร เห็นมีแต่โน๊ต"ร่างโปร่งเอ่ยบอก เมื่อเห็นฮยอกแจหันมามองเชิงถาม
ตอนนี้คยูฮยอนอยู่ในชุดนอน ส่วนฮยอกแจอยู่ในชุดคลุมอาบน้ำ นั่งเช็ดผมที่เปียกจากการสระผมมา
"มา เดี๋ยวเช็ดให้"คยูฮยอนคว้าเข้าที่มือของฮยอกแจ ก่อนที่คนตัวเล็กจะค่อยๆปล่อยผ้าในมือให้คยูฮยอนรับไป และเป็นฝ่ายเช็ดผมให้ฮยอกแจแทน
มือเรียวขาว ใช้ผ้าบรรจงเช็ดไปตามเส้นผมสีควันบุหรี่อย่างเบามือ ความอ่อนโยนของเจ้าตัวที่ส่งผ่านมาถึงฮยอกแจ ทำให้ฮยอกแจอดจะเงยหน้าขึ้นมามองคนที่กำลังตั้งใจเช็ดผมให้ตนอยู่ไม่ได้
"พรุ่งนี้นัดกับพี่เค้าไว้หรอ"คำถามถูกส่งออกมาจากปากคนหน้านิ่ง แต่คำพูดนั้นทำเอาคยูฮยอนอดจะยิ้มไม่ได้ อาจจะดูมากไป แต่พอคิดถึงเค้าทีไร ก็รู้สึกเขินขึ้นมาทุกที
"อื้อ เดทที่สอง"ท่าทางมีความสุขของคยูฮยอน ทำให้คนยิ้มยาก ยิ้มตามได้อย่างง่ายดาย
"แล้วเดี๋ยวเค้าก็จะขอมึงเป็นแฟน"คำพูดตรงๆที่เปล่งออกมาตามที่คิดเอาคนตาโตอยู่แล้ว เบิกตากว้างกว่าเดิมเดิม มือที่กำลังบรรจงเช็ดผมอยุ่หยุดชะงัก
"แล้วมึงก็จะลืมกู"
"บะบ้า เร็วไปแล้ว กูเพิ่งคุยกับพี่เค้าไม่ถึงสามเดือน"
"แต่มึงก็หวังอยู่ลึกๆว่าเค้าจะทำแบบนั้น"อยากจะเถียงออกไป แต่นั่นแหละ ฮยอกแจรู้ใจคยูฮอนทุกอย่างจริงๆ
"ว่าแต่มึงเถอะ พรุ่งนี้มีนัดกับใครหรอ จะไปไหน ทำไมกูไม่รู้ละ"ถึงตาคยูฮยอนถามบ้าง ฮยอกแจเงยหน้าขึ้นมองสบตากับเพื่อนรัก ก่อนจะเอ่ยออกไปด้วยแววตาเปี่ยมสุขแบบที่คยูฮยอนก็ไม่ได้เห็นบ่อยนัก
"ไปสนามบิน..."
"....เค้ากลับมาแล้ว"จริงที่ใครมักบอกว่าแววตาคนเราพูดได้ แววตาฮยอกแจก็เป็นแบบนั้น มันกำลังบอกว่ามันกำลังดีใจอย่างเห็นได้ชัด ก่อนร่างบางจะหันหน้ากลับไปตามปกติให้คยูฮยอนได้เช็ดผมต่อ
คยูฮยอนไม่ได้ถามฮยอกแจต่อว่าหมายถึงใคร เพราะตั้งแต่รู้จักฮยอกแจมาเกือบสิบปี ฮยอกแจก็คุยกับคนๆเดียวมาโดยตลอด คนที่คยูฮยอนเคยเห็นบ้างในภาพถ่าย หรือภาพวาดของฮยอกแจ คนที่ฮยอกแจต้องไลน์หาตลอดเวลา คนที่ฮยอกแจมีรอยยิ้มเสมอเมื่อพูดถึง
"ดีใจด้วยนะมึง หน้าบานโคตร"ได้แซวพอหอมปากหอมหอ ก่อนจะเช็ดผมต่อจนเสร็จ
"อะ เรียบร้อย"
"ขอบใจ"ฮยอกแจเอ่ย ร่างบางลุกขึ้นจากที่นอนเพื่อจะเดินไปแต่งตัวให้เรียบร้อย แต่ยังไม่ทันลุก ก็โดนอีกคนฉุดมือไว้ซะก่อน
"รางวัลละ?"เพื่อนตาโตพูดด้วยใบหน้าแสนสดใส ฮยอกแจหลี่ตามองอย่างสงสัย
"ห้ะ?"
"รางวัลไง รางวัลที่วันนี้กูกับจีน่าชนะจนได้เป็นตัวแทนมหาลัย"เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยออกไปช้า ใบหน้าหล่อเหล่าแต่ทว่าน่ารักขยับไปใกล้จนแทบชิดกับใบหน้าฮยอกแจ ซึ่งฮยอกแจก็ไม่ได้มีท่าทีตกใจหรือถอยหนีแต่อย่างใด
"ยังไม่ลืมอีกหรอ"
"ไม่มีทาง จะเบี้ยวกู...อ้ะ"ยังไม่ทันพูดจน เสียงนุ่มทุ้มก็ต้องหยุดลงเพราะริมฝีปากสีแดงสดที่พุ่งเข้ามาปิดเสียงไว้ ก่อนจะถอนปากออกอย่างรวดเร็วแล้วยกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ แบบที่ถ้าเป็นคนอื่นคงไม่มีโอกาสได้เห็น
ทางด้านคยูฮยอนที่โดนจู่โจมอย่างไม่ทันตั้งตัวได้แต่นั่งนิ่ง จนค่อยๆเริ่มรู้สึกตัว สิ่งที่เห็นคือฮยอกแจกำลังทำหน้าตาล้อเลียนตัวเองอยู่
"ทำบ้าอะไรเนี้ย"น้ำเสียงดุๆ แต่ก็ไม่ได้ทำอีกคนรู้สึกสะทกสะท้าน
"ก็ให้รางวัลคนเก่ง ยินดีดะ...อื้ออ"คราวนี้เป็นฮยอกแจบ้างที่ต้องหยุดคำพูดลง เพราะริมฝีปากสีชมพูดูชุ่มชื่นของคยูฮยอนที่ประกบลงมาบนริมฝีปากสีแดงสดอย่างไม่ทันตั้งตัว มันต่างกันตรงที่ว่าครั้งที่ไม่ใช่แค่การใช้ริมฝีปากประกบกันธรรมดาแบบเมื่อครู่
ริมฝีปากของร่างโปร่งบดเบียดกับริมฝีปากร่างเล็กอย่างเร้าร้อน ใบหน้าค่อยๆเอียงให้ได้องศา ก่อนที่ลิ้นเล็กจะเริ่มรุกรานช่องปากอีกคนอย่างเร้าร้อน ฮยอกแจเบิกตากว้างกับการกระทำของเพื่อนรัก ก่อนที่แววตาที่ฉายแววตกใจจะแปรเปลี่ยนมาเป็นถูกใจ ริมฝีปากของร่างบางเผยออกรับสัมผัสที่อีกฝ่ายมอบให้ก่อนจะเป็นคนพลิกเกมเป็นฝ่ายรุกแทน
TBC.
----------------------------------------------------------------------------------------
สองเคะของทำแบบนี้ คุณพี่วอนกับพี่ทงนี่ยังจำเป็ยอยู่มั๊ย 55555555555555555555
อย่าถามว่าฮยอกกับคยูใครแมนกว่า เอาเป็นว่านางแมนพอกัน
ตอนนี้แอบสั้นเนอะ จะบอกว่าความสั้นยาวของตอนในฟิคเรื่องนี้มันไม่เสถียร
ขึ้นอยู่กับเนื้อหาแต่ละตอนและอารมณ์คนแต่ง
ตอนหน้า คุณพระเอกกำลังจะมา
ความคิดเห็น