คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ❤ MY Prince
ปิ๊งป่อง
เสียงออดดัง บ่งบอกเวลาแห่งการพักเรียน เวลาที่นักเรียนทุกคนต่างก็รอคอย
ฮยอกแจเองก็เช่นกัน
มือเรียวกวาดเก็บอุปกรณ์เครื่องเขียนเข้ากระเป๋านักเรียนอย่างไม่รีบร้อน โรงเรียนฮยอกแจดีกว่าโรงเรียนอื่นตรงที่มีเวลาพักถึงหนึ่งชั่วโมงครึ่ง ทำให้มีเวลาทำกิจกรรมในช่วงกลางวันเยอะ พอเก็บของเสร็จ ฮยอกแจและเพื่อนในกลุ่มอีกสามคนก็เดินมุ่งหน้าไปที่โรงอาหารทันที
ฮยอกแจเป็นนักเรียนเข้าใหม่ เพิ่งย้ายมาในโรงเรียนนี้ตอนต้นเทอม แต่ด้วยความเป็นคนอัธยาศัยดี และพูดจาไพเราะทำให้เข้ากับเพื่อนๆได้ไม่ย้าย ใช่เวลาไม่นานเพื่อนๆก็รับเข้ากลุ่ม เพื่อนๆในห้องทุกคนก็ล้วนแต่เอ็นดูฮยอกแจ จะติดก็แต่เพื่อนคนเดียว ที่ฮยอกแจไม่เคยคุยด้วย
อี ทงเฮ
ผู้ชายหน้าตาดีประจำห้อง ที่ชอบนั่งอยู่หลังสุดทุกวิชา มีของคู่ใจคือหูฟังที่เจ้าตัวมันจะใส่มันเพื่อตัดขาดจากโลกภายนอก วันๆมีคำพูดหลุดจากทงเฮไม่ถึงสิบประโยค ทุกประโยคล้วนแต่เป็นประโยคสั้นๆ แต่ที่หนักที่สุด ตั้งแต่เข้าเรียนมา ทงเฮไม่เคยพูดกับฮยอกแจแม้แต่ประโยคเดียว
“คิดอะไรอยู่ฮยอกแจ”คนตัวเล็กได้สติเมื่อสัมผัสได้ถึงแรงสะกิดที่หัวไหล่ ไม่ใช่ใครที่ไหน เพื่อนสนิทอย่างทิฟฟานี่นี่เอง “กำลังเหม่อถึงใครอยู่อะ”
“เปล่าซะหน่อย แล้วเมื่อกี้พวกนายว่ายังไงนะ”ฮยอกแจรีบเปลี่ยนเรื่องโดยการถามถึงเรื่องที่เพื่อนๆคุยกับ เพื่อนฮยอกแจมีห้าคน เป็นผู้ชายสามคนคือเยซอง คยูฮยอน จงฮยอน ส่วนหญิงอีกสองคนคือทิฟฟานี่และกาอิน
“พวกเรากำลังคุยกันเรื่องละครเวทีปีที่แล้วอยู่ ฮยอกแจไม่เคยดูใช่ม๊า นี่จะบอกให้.....”แล้วทิฟฟานี่ก็พล่ามเรื่องละครเวทีของโรงเรียนในปีที่แล้วให้ฮยอกแจฟัง ลองทิฟฟานี่ได้พูดแล้ว ท่าจะหยุดยาก
“นี่ แล้วยิ่งตอนที่พี่ชางมินจูบกับยุนอานะ ฉันนี่อยากจะกรีดร้องดังๆ มันดูดดื่มสมจริงไป รับไม่ได้อะ”
“ใช่ๆ ฉันก็ไม่ชอบเลย แต่เห็นเค้าว่ากันว่าจริงๆปีที่แล้วพี่ชางมินจะไม่ได้เล่นเป็นพระเอกด้วยหละ ที่จริงพวกรุ่นพี่อยากให้ทงเฮเล่น แต่ทงเฮไม่ยอมเล่น”
“หือ?”ชื่อของคนที่กำลังอยู่ในความคิดของฮยอกแจจากปากของกาอินเรียกความสนใจให้ฮยอกแจเป็นอย่างมาก
“ใช่ๆ ฉันไปถามมินโฮมานะ มินโฮบอกว่าทงเฮไม่ยอมเล่นเพราะมีฉากจูบแหละ ทงเฮเป็นคนไม่ชอบยุ่งหรือสุงสิงกับใคร อีกอย่าง มินโฮเล่าให้ฟังว่าทงเฮเคยพูดไว้ ว่าจะจูบเฉพาะแต่กับคนที่ตัวเองรักเท่านั้น”คำพูดของทิฟฟานี่ ทำเอาฮยอกแจใจกระตุก หน้าขาวๆก้มลงจนแทบมองไม่เห็น
นี่มันเหมือนในนิยายชะมัด ไม่แปลกใจ ทำไมใครๆถึงเรียกทงเฮว่าเจ้าชาย ทงเฮมีความเป็นเจ้าชายอยู่ในตัว ต่อให้ไม่ต้องสนิท แต่ก็สามารถสัมผัสถึงมันได้ไม่ยาก เจ้าชายน้ำแข็ง อี ทงเฮ
“พอๆ เลิกเม้าท์แล้วเอาจานไปเก็บได้แล้ว เหลืออีกสิบนาทีจะเข้าคาบแล้วนะ”
“โอเคๆ รู้แล้วน่า จงฮยอนนายนี่พูดมากจริง”
สี่โมงเย็น ตอนนี้ฮยอกแจเลิกเรียนแล้ว คนตัวเล็กกำลังยืนรอรถเมล์อยู่ที่ป้ายรถเมล์หน้าโรงเรียน ทุกวันฮยอกแจจะต้องขึ้นรถเมล์กลับบ้านกับเยซอง แต่วันนี้เยซองมีซ้อมร้องเพลงประกวดในงานโรงเรียน ตนเลยจำใจต้องกลับบ้านคนเดียว
“เธอแน่ใจหรอว่าพี่ทงเฮกลับเวลานี้หน่ะ ทำไมพี่เค้ายังไม่มาหล่ะ”
“มั่นใจสิ ใจเย็นสิ อ้ะ นั่นไง พี่ทงเฮมาแล้ว”
เสียงคุยกันที่ดังเข้ามาในหูเรียกความสนใจให้ฮยอกแจได้อย่างมาก ฮยอกแจหันมองตามรุ่นน้องม.ต้นสองคนนั้น ทงเฮเพื่อนร่วมห้องของเค้าจริงๆด้วย หน้าตานิ่งๆ หูสองข้างมีหูฟังอุดอยู่ นี่แหละทงเฮตัวจริง
เวลาผ่านไป ฮยอกแจก็เริ่มรู้ตัวว่ามองทงเฮนานไปจนอาจจะผิดสังเกต เลยหันกลับมาที่ท้องถนน โชคดีจริงๆ รถเมล์สายที่ฮยอกแจกำลังรอวิ่งมาพอดี ไม่รอช้า ร่างเล็กรีบวิ่งขึ้นไปบนรถเมล์โดยไม่ลืมที่จะหันไปมองทงเฮที่มองมาเช่นกัน ยิ้มให้เล็กน้อยตามประสาเพื่อนร่วมห้อง ส่วนสิ่งที่ได้กลับมาก็ยังคงเป็นหน้าตานิ่งๆเช่นเคย
บรรยากาศบนรถดูไม่เป็นใจ ฮยอกรู้สึกว่าวันนี้คงเยอะไปรึเปล่า นอกจากจะไม่มีที่นั่งแล้ว ที่ยืนก็แทบจะไม่มี ยิ่งตอนรถวิ่งมาจอดที่ป้ายโรงเรียนชายล้วนนี่คนยิ่งขึ้นเยอะ คนที่ตัวเล็กอยู่แล้ว ตอนนี้ยิ่งรู้สึกตัวลีบเข้าไปใหญ่
“อ้ะ”กำลังจะหันไปด่าเมื่อรับรู้สึกสัมผัสที่เอวตัวเอง แต่ก็ต้องกลืนคำด่าลงเมื่อคนที่ช่วยพยุงเอวตัวเองไว้ไม่ใช่ใคร หากแต่เป็นเพื่อนผู้แสนจะพูดน้อยของตัวเอง
“ทะทงเฮ”ทงเฮเบือนสายตามองไปทางอื่นทำเหมือนไม่สนใจ แต่อ้อมแขนแกร่งนั่นก็ไม่ได้ปล่อยฮยอกแจไปไหน คนตัวเล็กจึงทำได้แค่ก้มหน้า ซ่อนใบหน้าแดงๆของตนเองลง ทงเฮมาอยู่บนนี้ได้ยังไงกลับคนละทางกันไม่ใช่หรอ นี่คือความคิดของฮยอกแจ แต่ก็คงได้แค่คิดเพราะไม่กล้าที่จะถามออกไป
เวลาผ่านไปเนิ่นนานจนคนเริ่มบางลง แต่ทงเฮก็ยังไม่ได้ปล่อยมือจากฮยอกแจ ไม่รู้ว่าทำไม แต่การยืนอยู่ในท่านี้นานๆทำให้ฮยอกแจรู้สึกอึกอัดอย่างบอกไม่ถูก มันรู้สึกเหมือนตัวกำลังจะหลอมละลาย เหมือนฟ้าเองก็คนจะเห็นใจ อีกหนึ่งป้ายจะถึงบ้านของฮยอกแจแล้ว
“ทงเฮ จะถึงบะ....”ฮยอกแจพูดยังไม่ทันจบ ทงเฮก็ปล่อยมือออกจากเอวของตนเองแล้วเดินไปกดออดตรงระตูทันที พอรถหยุดทงเฮก็ก้าวลงไปจากรถ ทิ้งไว้แต่ความมึนงงให้ฮยอกแจ
“ทงเฮย้ายมาอยู่แถวนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่นะ”
จากวันนั้นฮยอกแจก็พยายามจะเข้าไปพูดคุยกับทงเฮมากขึ้น เพื่อหวังจะขอบคุณที่ช่วยพยุงในวันนั้น แต่ดูจะย้ายเพราะทงเฮดูไม่อยากจะคุยกับฮยอกแจซักเท่าไหร่นัก แต่ฮยอกแจก็ยังสู้ เช่นเดียวกับตอนนี้
“มินโฮ ทงเฮยังไม่มาหรอ”เอ่ยถามเพื่อนที่ดูจะสนิทกับทงเฮมากที่สุด มินโฮเงยหน้าขึ้นมามอง พอเห็นว่าเป็นฮยอกแจใบหน้าหล่อเหล่าก็อมยิ้มอย่างชอบใจ
“มาแล้ว เห็นว่าไปหาข้อมูลรายงานของอาจารย์ยงกุกอยู่ที่ห้องสมุด ฮยอกแจถามทำไมหรอ”ไม่รู้ว่าคิดไปเองรึเปล่า แต่ทำไมตามองมินโฮมันบ่งบอกว่ากำลังล้อเลียนฮยอกแจยังไงอย่างงั้น
“อ่อไม่มีอะไรหรอก แค่สงสัยเฉยๆ”ถ้าบอกมาวันนี้ทำขนมมาขอบคุณทงเฮต้องโดนมินโฮมองแปลกๆแน่ๆ เพราะฉะนั้นฮยอกแจคิดว่าฮยอกแจควรจะรีบถอยห่างจากมินโฮซะ
ห้องสมุดมันไม่ได้เล็ก แต่มันก็ไม่ได้ใหญ่เกินความสามารถของฮยอกแจตอนนี้ฮยอกแจหาทงเฮเจอแล้ว ทงเฮนั่งอยู่โต๊ะด้านในสุดซึ่งปลอดจากผู้คน แต่ปัญหามันอยู่ที่ฮยอกแจไม่ได้ใจกล้าพอจะเดินเอาคุกกี้ในกล่องน่ารักนี้ไปให้ทงเฮ กลัวทงเฮจะเมิน ถ้าเป็นแบบนั้นเค้าคงรู้สึกแย้
แต่เอาเถอะ โดนทงเฮเมินมาตั้งหลายครั้ง โดนอีกซักครั้งจะเป็นไรไป
“เหอะๆ สวัสดี”ฮยอกแจพาตัวเล็กๆของตัวเองค่อยๆย่องเข้าไปหาทงเฮ คำตอบที่ได้คือความเงียบเช่นเคย เริ่มต้นก็เงียบแบบนี้ ใจมันฟ่อชะมัด
“นั่งด้วยนะ”ทงเฮไม่ตอบ ไม่มองหน้าฮยอกแจด้วยซ้ำ งั้นฮยอกแจก็ขอคิดว่าทงเฮอนุญาตแล้วกัน
“ทงเฮทำรายงานอยู่หรอ”เป็นคำถามของคนสิ้นคิดที่ไม่รู้จะพูดอะไร และผลลัพธ์มันก็ออกมาดีเยี่ยม ทงเฮยอมเงยหน้าขึ้นมามองฮยอกแจแล้ว ใบหน้าหล่อเหลาส่ายหัวอย่างเอือมๆให้ฮยอกแจรู้ว่ากำลังกวนสมาธิ ก่อนจะก้มหน้าก้มตาหาข้อมูลในหนังสือต่อ
หน้าชาเลยฮยอกแจ
“อ่า ทงเฮกินข้าวเช้ามารึยัง”ฮยอกแจเชื่อว่าความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จย่อมอยู่ที่นั่นจึงรวบรวมความ
กล้าถามออกไปคำตอบที่ได้มายังคงเป็นความเงียบเช่นเคย
“ทงเฮวันนี้เราทำขะ.......”
“นายกำลังรบกวนสมาธิฉัน”
โอเค ยอมแพ้ก็ได้
ถึงวันนี้จะไม่ได้เอาคุกกี้ให้ทงเฮ แต่วันนี้ก็เป็นวันแรกที่ทงเฮยอมพูดกับฮยอกแจ
ถึงประโยคแรกที่พูดกับเค้าจะไม่น่าประทับใจ แต่มันก็ยังดีละน่า
วันนี้มันแย่ชะมัด ฮยอกแจติดฝนอยู่ตรงป้ายรถเมล์มาจะชั่วโมงแล้ว วันนี้ดันลืมเสื้อกันฝนกับร่มไว้บนห้องได้ซะนี่ ตอนนี้ฮยอกแจมองไปรอบๆ มีคนอยู่หลบด้วยกันไม่ถึงห้าคนด้วยซ้ำ ฝนก็สาดเข้ามาไม่ขาดสาย ถ้าได้เสื้อกันฝนตอนนี้คงดี
พรึบ ๆ ๆ ๆ ๆ
“ทงเฮ”เสียงคนวิ่งมาเรียกความสนใจให้ฮยอกแจหันไปมอง เป็นทงเฮที่วิ่งลุยฝนเข้ามาในป้ายรถเมล์ มองแบบนี้แล้วทงเฮเท่ห์จัง ไม่สิ ทงเฮเปียกหมดเลย
“ทงเฮ นายวิ่งมาทำไม เปียก.....”ฮยอกแจเอ่ยถถามด้วยความเป็นห่วงแต่ก็โดนขัดขึ้นมาซะก่อน
“ทำไมไม่เอาร่มมา ทิ้งไว้บนห้องแล้วมันช่วยให้นายกลับบ้านได้รึไง”นับเป็นประโยคที่สองที่ทงเฮคุยกับฮยอกแจ และถือว่าเป็นประโยคที่ยาวซะด้วย
“คือ.....”
“ใส่ซะ แล้วทีหลังดูหน้าดูหลังให้ดีด้วย”ฮยอกแจจำใจรังเสื้อกันฝนสีชมพูของตัวเองมาใส่ หน้าตาทงเฮตอนนี้ทั้งดุแล้วก็น่ากลัว
เวลาผ่านไปทงเฮกับฮอยอกแจก็ยังไงคงนั่งหลบฝนอยู่ในป้ายรถเมล์ ฮยอกแจมีเสื้อกันฝนอยู่ ฝนสาดเข้ามาเลยไม่เป็นไร แต่ทงเฮนี่สิ วิ่งจากฝนเข้ามา ซ้ำยังไม่ได้ใส่เสื้อกันฝนอีก ฮยอกแจอยากจะบอกว่าเสื้อกันฝนไปใส่มั๊ย แต่พอเห็นหน้าตาดุๆเหมือนรู้ทันของทงเฮก็ได้แต่เงียบต่อไป
เพราะพิษของฝนตก ทำให้ฮยอกแจกำลังไม่สบาย คนตัวเล็กไข้ขึ้นทำให้ไปโรงเรียนไม่ได้มาสามวันแล้ว วันนี้ก็ยังไม่ได้หายขาด แต่ถ้ายังหยุดต่อ มีหวังเรียนไม่ทันแน่ๆ พอมาถึงโรงเรียนคนตัวเล็กก็ได้รับความเป็นห่วงจากเพื่อนๆอย่างท่วมท้น
“เยซองนายเก็บชีทไว้ให้เราหรอ ขอบใจนะ”ฮยอกแจเอ่ยขอบคุณเพื่อน เมื่อมาถึงโรงเรียนก็เห็นชีทแต่ละวิชาอยู่ใต้โต๊ะจนเต็มไปหมด เยซองหันมาเลิกคิ้วใส่ฮยอกแจอย่างงงๆ
“กูยังเอาตัวเองไม่รอดเลยครับฮยอกแจ นี่ไปแข่งร้องเพลงมาสองวันยังตามขอชีทจากอาจารย์ไม่ครบเลยเถอะ”
“นี่ ไม่ใช่เยซองหรอก ไม่ใช่พวกเราด้วยเพราะพวกเราก็มาบ้าง ไม่มาบ้าง ฉันกับจงฮยอนก็หยุดเหมือนกัน บางวิชาก็หลับ โน้น คนโน้นโน่น ที่เก็บชีทไว้ให้นายทุกวิชา แถมเก็บไว้ให้แต่นายด้วยนะ ทีกับพวกเราไม่เห็นมี”ฮยอกแจหันไปมองตามกาอิน เป็นทงเฮที่นั่งหน้าขรึมอยู่หลังห้อง พอเห็นฮยอกแจมอง ทงเฮก็เบือนหน้าหนีไปมองทางอื่น
ยิ่งทงเฮทำเป็นไม่สนใจฮยอกแจยิ่งรู้สึกอยากเข้าใกล้ทงเฮ
ยิ่งทงเฮทำแบบนี้ฮยอกแจยิ่งรู้สึกว่าทงเฮเหมือนเจ้าชายขึ้นทุกวัน
ต้องมนต์เจ้าชายน้ำแข็งเข้าให้แล้วแน่ๆเลยฮยอกแจ
ยังไงวันนี้ฮยอกแจก็ต้องขอบคุณทงเฮให้ได้
ทงเฮช่วยฮยอกไว้สามครั้งติด จิตสำนึกของฮยอกแจบอกว่าตนควรจะไปขอบคุณทงเฮ ฮยอกแจไปถามมินโฮมาแล้ว มินโฮบอกว่าทงเฮไปนั่งเล่นอยู่บนดาดฟ้าโรงยิม ฮยอกแจก็ไม่รอช้าที่จะตามมา
ฮยอกแจค่อยๆย่องขึ้นไปบนดาดฟ้า คนตัวเล็กพยายามขยับตัวอย่างเบาที่สุด กวาดสายตาไปมองรอบๆ เห็นทงเฮกำลังนอนหลับตาพริ้มอยู่ สองขาก้าวเข้าไปใกล้ๆแล้วนั่งลงข้างทงเฮ
“ทงเฮ”ฮยอกแจส่งเสียงเรียก ทงเฮไม่ได้ตอบอะไร คนตัวเล็กจึงได้โอกาส ส่งนิ้วชี้ไปแตะมุมปากทงเฮ แล้วดันขึ้นให้เหมือนกำลังยิ้ม คนตัวเล็กหัวเราะคิกคักอยู่คนเดียวก่อนจะเลิกเล่นหน้าตาทงเฮ แล้วส่งมือไปลูบข้างแก้มเบาๆแทน
“ทำไมเวลาตื่นแล้วน่ากลัวจัง”ฮยอกแจพึมพำ ก่อนละไล่นิ้วไปที่แตะที่ริมฝีปากของทงเฮ ยิ่งสัมผัสยิ่งรู้สึกใจเต้นอยากบอกไม่ถูก
พรึบ
“อ้ะ”ฮยอกแจชักมือกลับทันทีที่ตาของทงเฮลืมขึ้น แต่มันก็ช้าไป ทงเฮจับมือของผู้ต้องหาที่แอบมาเล่นหน้าตนไว้ได้ทัน
“ทำอะไร”ทงเฮถามเสียงเรียบ
“ปะเปล่า ไม่ได้ทำอะไรนะ เราแค่เห็นทงเฮหลับอยู่เลยไม่กล้าปลุก”
“เล่นมาจับหน้าฉันบิดไปบิดมาเล่น”ไม่คิดว่าอีกคนจะรู้ทัน ฮยอกแจส่งยิ้มเห่ยๆให้แล้วรีบก้มหน้าขอโทษขอโพยยกใหญ่
“แล้วตามมาทำไม”
“อยากขอบคุณ ทงเฮช่วยฉันไว้หลายครั้ง”ฮยอกแจตอบอย่างจริงใจ เงยหน้าขึ้นสบตากับทงเฮ แว๊บนึงฮยอกแจแอบเห็นสายตาอ่อนโยนจากทงเฮ ก่อนที่ทงเฮจะเบือนหน้าหนีไปทางอื่นอีกแล้ว
“อื้ม”พอสิ้นสุดเสียงทงเฮ ทุกอย่างก็ตกใจอยู่ในความเงียบอีกครั้ง
พอเห็นว่าทงเฮไม่ยอมพูดอะไร ฮยอกแจก็ไม่รู้จะพูดอะไรเหมือนกัน ความเงียบเข้าปกคลุมจนได้ยินเสียงลมพัด จนฮยอกแจคิดได้ว่าตัวเองเป็นคนที่ตั้งใจจะมาขอบคุณ ควรจะเป็นคนพูดก่อน
“เอ่อ ขอบคุณนะทงเฮ นายช่วยฉันไว้หลายครั้งมากเลย”
“ถึงมันอาจเป็นเรื่องเล็กๆแต่ฉันก็อยากจะขอบคุณนายนะ”
“ถึงนายจะไม่ค่อยพูดกับฉันแต่ฉันก็ไม่เคยโกรธนายหรอกนะ จริงๆแล้วฉันรู้ว่านายใจดี”
“นายหนะใจดีมาก แถมยังหล่ออีกดะ.....อื้อ”ยังไม่ทันให้ฮยอกแจได้พูดจบประโยค ริมฝีปากสีสวยก็ถูกปิดลงโดยริมฝีปากของทงเฮคนตัวเล็กเบิกตากว้าง สองมือกำเสื้อทงเฮแน่น ด้วยความตกใจทำให้ลิ้นของทงเฮสอดแทรกเข้าไปในริมฝีปากฮยอกแจได้โดยง่าย
ลิ้นทงเฮทำหน้าที่ลุกลานฮยอกแจได้อย่างดีเยี่ยม รสจูบหวานละมุนทำให้ฮยอกแจหมดแรง ร่างทั้งร่างเหมือนจะล่องรอย แขนแกร่งด้านนึงของทงเฮกอดรัดฮยอกแจแนบแน่น ส่วนอีกข้างก็กอดเอวเล็กไว้ไม่ให้ห่างกาย เนิ่นนานจนแทบหมดลม ทงเฮจึงยอมละริมฝีปากออก
“นาย”ฮยอกแจไม่รู้จะพูดอะไรได้แต่ก้มหน้างุง ความงียบเข้าปกคลุมอีกครั้ง ทงเฮทำหน้าเหมือนรู้สึกผิดก่อนจะลุกขึ้นเดินหนีไป ทิ้งให้ฮยอกแจนั่งสับสนใจอยู่คนเดียว
ความรู้สึกเมื่อกี้มันคืออะไรฮยอกแจเองก็ไม่รู้ แต่มันเบาหวิว และรู้สึกดีจนบอกไม่ถูก ใจมันเต้นแรงจนตอนนี้ยังไม่หายเลย ไม่เข้าใจเลยจริงๆ ทำไมการถูกทงเฮจูบมันถึงรู้สึกดีขนาดนี้ แต่ฮยอกแจก็ต้องใจเต้นแรงขึ้นมาเป็นสองเท่าเมื่อนึกถึงคำพูดของทิฟฟานี่ขึ้นมา
“ใช่ๆ ฉันไปถามมินโฮมานะ มินโฮบอกว่าทงเฮไม่ยอมเล่นเพราะมีฉากจูบแหละ ทงเฮเป็นคนไม่ชอบยุ่งหรือสุงสิงกับใคร อีกอย่าง มินโฮเล่าให้ฟังว่าทงเฮเคยพูดไว้ ว่าจะจูบเฉพาะแต่กับคนที่ตัวเองรักเท่านั้น”
ถ้าเป็นแบบนั้น ฮยอกแจขอคิดว่าตัวเองคือคนๆนั้น มันจะผิดมั๊ยนะ
จากวันนั้น ฮยอกแจก็แทบจะไม่กล้าสู้หน้าทงเฮเลย ฮยอกแจรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนที่เข้าข้างตัวเองที่สุดในโลก มันอาจจะไม่ใช่ แต่ฮยอกแจก็เชื่อไปเต็มหัวใจ ว่าทงเฮก็ชอบฮยอกแจ เหมือนที่ฮยอกแจชอบทงเฮ และนั่นมันทำให้ฮยอกแจไม่กล้าเผชิญหน้ากับทงเฮเลย ไม่รู้ว่าจะต้องทำให้ยังไง ทำตัวยังไง แค่คิดถึงเรื่องวันนั้น หน้ามันก็แดงขึ้นมาเองอย่างห้ามไม่อยู่
“ฮยอกแจ เหม่ออะไรอยู่ ครูบอกให้ไปช่วยเพื่อนเอาลูกบาสที่ห้องเก็บอุปกรณ์ไม่ได้ยินหรอ”เสียงครูยุนโฮทำให้ฮยอกแจหลุดจากภวังค์ คนเล็กรีบพยักหน้าแล้ววิ่งไปห้องเก็บอุปกรณ์ตามที่ยุนโฮบอก ไม่รู้เหมือนกันว่าครูยุนโฮใช้ให้มาช่วยใคร แต่ฮยอกแจก็ต้องมา
ทันทีที่ประตูห้องเก็บอุปกรณ์กีฬาเปิดออก ใจฮยอกแจก็เต้นแรงอย่างห้ามไม่อยู่ ภาพตรงหน้าคือผู้ชายที่ฮยอกแจเพิ่งจูบด้วยวันนั้น กำลังลากตาขายใส่ลูกบาสมาทางประตูห้องซึ่งฮยอกแจยืนอยู่
อี ทงเฮ
ฮยอกแจก้มหน้างุน ไม่รู้จะพูดอะไร คนตัวเล็กเดินเข้าไปช่วยทงเฮ แต่ทงเฮส่ายหน้าบอกว่าไม่เป็นไร
“ครูยุนโฮให้มาช่วยหรอ”เมื่อเห็นว่าฮยอกแจไม่ยอมพูดอะไรเอาแต่ก้มหน้า ทงเฮเลยเอ่ยขึ้น ฮยอกแจพยักหน้าทั้งที่ยังก้มหน้าอยู่ ทงเฮมองภาพของเด็กพูดมากอย่างฮยอกแจที่วันนี้ไม่ยอมพูดอะไรอย่างงงๆ
จริงๆมันก็ไม่ใช่เฉพาะวันนี้หรอก ตั้งแต่วันนี้เค้าเผลอจูบคนตัวเล็กนี่ไป ฮยอกแจก็เอาแต่หลบหน้าหลบตา ไม่ยอมมาพูดด้วย หรือมาวุ่นวายกับตนเลย พยายามจะไม่คิด แต่ทุกอย่างมันฟ้อง มาฮยอกแจไม่ชอบสิ่งที่ตนทำวันนั้น
“มันแย่ขนาดนั้นเลยใช่มั๊ย”ทงเฮถาม ตอนนี้ทงเฮรู้สึกว่าตัวเองคงกำลังทำหน้าเครียดมากๆ ฮยอกแจเงยหน้ามามองอย่างงงๆ แต่พอสบเข้ากับสายตาของทงเฮก็รีบก้มหน้าลงอีกครั้ง ฮยอกแจไม่ชอบจริงๆสินะ
“นะนายพูดเรื่องอะไร”
“ก็เรื่องวันนั้น ที่ฉันจูบนะ......”ทงเฮยังพูดไม่ทันจบ ฮยอกแจก็ตะโกนขัดขึ้น
“หยุดพูดนะ!” ทงเฮหยุดตามที่ฮยอกแจบอก นึกสมเพชตัวเองจริงๆ ฮยอกแจแสนน่ารักที่พูดเพราะอยู่ตลอดเวลาตะคอกเค้า ฮยอกแจคงจะไม่ชอบเค้ามากจริงๆ
“ฉันแค่จะบอกว่าถ้าการที่ฉันจูบนายมันทำให้นายรู้สึกแย่มาก”คำพูดของทงเฮทำเอาฮยอกแจนิ่งเงียบ คิ้วขมวดแน่น
“ก็ลืมๆมันไปซะเถอะ ฉันก็เองก็จะลืมมันเหมือนกัน”พูดจบก็หันหลังเดินออกไปทันที ถึงจะพูดอย่างนั้น แต่ทงเฮมั่นใจ ว่าเค้าไม่มีวันลืมความรู้สึกนั้นได้หรอก
วันนี้เป็นวันที่ทงเฮรู้สึกแย่ที่สุดก็ว่าได้ การที่ได้รู้ว่าคนที่ตัวเองแอบชอบตั้งแต่เห็นหน้ากันครั้งแรกไม่ชอบเรา หรืออาจจะเกลียดเราไปแล้วด้วยซ้ำมันเป็นอะไรที่แย่มากๆ
ความจริงทงเฮแอบชอบฮยอกแจตั้งแต่เจอกันครั้งแรกด้วยซ้ำ วันนั้นฮยอกแจเดินเข้ามาในห้องกับอาจารย์ หน้าตาฮยอกแจดูกังวลแต่น่ารักมากๆ ขณะที่เพื่อนๆต่างรุมถามคำถามฮยอกแจ ทงเฮก็ได้แต่นั่งมอง พร้อมความรู้สึกชอบที่เกิดขึ้นมาในใจ
ฮยอกแจเป็นคนน่ารัก ไม่ใช่แค่หน้าตา แต่นิสัยฮยอกแจก็น่ารักไม่น้อยไปกว่าใคร คนตัวเล็กพูดเก่ง แต่พูดเพราะ จิตใจดี แถมยังร่าเริง โลกของฮยอกแจมันสดใส การนั่งแอบมองฮยอกแจมันทำให้เค้ามีความสุข
พอนึกถึงฮยอกแจทงเฮก็ยิ้มออกมาทุกครั้ง แต่มันคงไม่มีใครเคยสังเกตเห็น ตอนนี้ทงเฮนั่งอยู่บนรถเมล์ คนละทางกับบ้านฮยอกแจโดนสิ้นเชิง แต่วันนั้นที่ขึ้นรถคันเดียวฮยอกแจได้ก็คงต้องยอมสารภาพตรงๆว่าทงเฮแอบตามคนตัวเล็กไป
วันนี้ฝนตกแต่ไม่หนักมาก นึกเป็นห่วงอยู่เหมือนกันว่าฮยอกแจจะเป็นยังไง คนขี้ลืมป่านนี้ไปจะถึงบ้านรึยัง หรือไปติดฝนอยู่ที่ไหน เวลาผ่านไปถึงป้ายบ้านทงเฮ ทงเฮเดินลงจากรถ กางร่มเข้าซอย แต่ในหัวมีแต่เรื่องฮยอกแจ
แกร๊ก
ทงเฮเดินเข้ามาในซอยจนถึงหน้าบ้านตนเอง ภาพตรงหน้าทำเอาชายหนุ่มชะงัก หน้าบ้านที่ทงเฮตอนนี้มีก้อนกลมๆที่มองออกว่าเป็นคน ใส่ชุดนักเรียนเหมือนทงเฮนั่งกอดเข่าตากฝนอยู่ ไม่รอช้าทงเฮรีบวิ่งเข้าไปดูเจ้าก้อนนั้นทันที
“นายๆ”ทงเฮเขย่าร่างที่กอดตนเองอยู่ ทันทีที่ร่างเล็กเงยหน้าขึ้นมา ทงเฮก็ตกใจจนแทบจะทำตัวไม่ถูก
“ฮยอกแจ”
“ทงเฮ”
ทงเฮนั่งเฝ้าฮยอกแจที่สลบไปชั่วโมงกว่าอย่างหาคำตอบ เมื่อกี้เค้ากลับบ้านมา เจอฮยอกแจนั่งตากฝนอยู่หน้าบ้าน พอวิ่งเข้าไปหา ฮยอกแจก็สลบไป ทงเฮเลยพาฮยอกแจเข้าบ้าน เช็ดตัวแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ แต่ที่สงสัยคือฮยอกแจมาทำไม มาตากผมรอทงเฮทำไม
“ทงเฮ”เสียงเรียกชื่อทำให้ทงเฮหันมามอง ฮยอกแจตื่นแล้ว คนตัวเล็กลืมตาแป๋วมองมาที่ทงเฮอย่างอ้อนๆ ตากฝนจะสลบไปยังจะมีหน้ามายิ้มได้อีกรึไง
“ทำแบบนี้ทำไม ตากฝนทำไม นายไม่รู้หรือไงว่าตัวเองร่างการอ่อนแอ ทำไมไม่ดูแลตัวเอง”ทงเฮระเบิดอารมณ์ใส่ฮยอกแจ มือสองข้างบีบไหล่ฮยอกแจแล้วเขย่าจนคนตัวเล็กทำหน้าเหยเกทงเฮจึงรู้สึกตัว
“มันเจ็บนะ”ตอนนี้ใบหน้าขาวใสคลอไปด้วยน้ำตา ทงเฮรีบเบือนหน้าออกจากภาพที่ทำให้ตัวเองเจ็บใจก่อนจะลุกขึ้นเต็มความสูง กำลังจะหันหลังออกจากห้องไปแต่โชคดีที่ฮยอกแจคว้ามือทงเฮเอาไว้ก่อน
“ทงเฮอย่าไป”เสียงเหมือนจะร้องไห้ของฮยอกแจทำให้ทงเฮทำอะไรไม่ถูก อยากจะหันไปปลอบแต่ก็ทำไม่ได้ อยากจะใจแข็งเดินหนีไปก็ทำไม่ได้เช่นกัน คนตัวเล็กนี่มีผลต่อหัวใจทงเฮมากเกินไป
“อะไรอีก นายจะเอาอะ....อื้อ”แค่จะหันไปถามว่าเอาใจทงเฮไปแล้วจะเอาอะไรอีก ทงเฮก็โดนคนตัวเล็กปิดปากไว้ซะก่อน
ปิดปากด้วยปาก
“เอ่อฉัน”ทงเฮได้แต่ยืนอึ้งกับการกระทำของฮยอกแจ ต่างคนต่างเงียบ ทงเฮไม่เข้าใจเลยซักนิด ฮยอกแจทำแบบนี้ทำไม จะทำให้ทงเฮสับสนไปถึงไหนกัน ทางด้านฮยอกแจเองเงียบ เงียบเพราะไม่รู้จะพูดอะไร เมื่อกี้เผลอทำอะไรน่าอายออกไปซะด้วย
“ขอโทษ”รวบรวมความกล้าอยู่นานจนกล้าพอฮยอกแจจึงโพลงออกไป ทงเฮกำลังขมวดคิ้วจนหางคิ้วสองข้างมันชนกัน ยิ่งทงเฮทำหน้าแบบนั้นฮยอกแจยิ่งเขิน เขินกับสิ่งที่ตัวเองเตรียมจะมาพูด
“ขอโทษที่ทำให้เข้าใจผิด ฉันไม่ได้หลบหน้านายเพราะเสียใจที่นาย เอ่อ จูบฉัน”
“ฉันแค่ เขิน”
อ่า พูดออกไปแล้ว
โอ๊ยย ฮยอกแจอยากจะร้องไห้เสียดื้อๆ ทงเฮขมวดคิ้วหนักอยู่ซักพักนึง ก่อนจะคลียิ้มออกมา รอยยิ้มแรกที่ฮยอกแจเพิ่งเคยเห็นจากปากเจ้าชายน้ำแข็งอย่างทงเฮ
“หมายความว่ายังไง”หน้าตาทงเฮตอนนี้มันบอกชัดเจนว่าทงเฮรู้ว่าฮยอกแจหมายความว่ายังไง แต่ทงเฮก็ยังถาม แล้วแบบนี้จะไม่ให้เค้าเขินได้ยังไงกัน
“หื้ม? หมายความว่ายังไง”ทงเฮไม่พูดเปล่า ขยับหน้าเข้ามาใกล้ฮยอกแจมาขึ้น ฮยอกแจทำหน้าเลิกลักหันซ้ายหันขวาอยู่พักใจเหมือนไม่วู้ว่าจะทำยังไงเลยโผเข้ากอดทงเฮซะงัน ทงเฮถึงจะงงๆแต่ก็ยอมกอดตอบฮยอกแจจนได้
“งื้อ ชอบทงเฮ”ถึงเสียงมันจะเบาเพียงใด แต่คนที่อยู่ใกล้ขนาดนี้ย่อมได้ยินชัดเจน เจ้าชายน้ำแข็งอย่างทงเฮปิดกั้นรอยยิ้มไว้ไม่อยู่กับความน่ารักของฮยอกแจ ยิ้มออกมาอย่างห้ามไม่อยู่
“ชอบฮยอกแจ เหมือนกัน”
END
จบเถอะ
ไม่รู้มันออกมาเป็นอย่างนี้ได้ยังไง ไม่ได้แต่งนาน มึน
ความคิดเห็น