ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ///การเปลี่ยนไปของ...(ใคร)///
“พิงกี้!!ใครทำอะไรลูกหรอจ้ะ บอกแม่มา...”
หลังจากที่แม่เห็นสภาพ เสื้อยับ ปากแตก แก้มบวม คิ้วแตก
และรอยฟกช้ำดำเขียวตามตัวฉัน แม่ก็รีบวางงานบนโต๊ะ และ
วิ่งมาหาฉันทันที...นี่แหละ คือเหตุผล...ที่ทำให้ฉันอยู่บนโลก
นี้ต่อไปได้ หลังจากเมื่อ 2 ปีก่อน...เพราะแม่ของฉัน...^^
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะแม่...พิงกี้แค่ซุ่มซ่าม...ไม่ได้มีเรื่องอะไร
หรอกค่ะ”
...เจ็บจัง...................................แต่ก็ไม่มีน้ำตาออกมาจากฉันซัก
หยด....เพราะฉันจะต้องอดทน...
“แม่คะ พิงกี้ อยากพักผ่อนจังเลยค่ะ พิงกี้ขึ้นไปก่อนนะคะ”
“ทำแผลก่อนเถอะลูก”เสียงของแม่สั่นมาก...
“แม่ขา พิงกี้ไม่เป็นไรจริงๆ ^^ นะค้า”ฉันลากเสียงแบบ
อ้อนๆอย่างที่ฉันทำทุกครั้ง
“จ้ะ แม่ตัวแสบ แต่ต้องให้ป้าหอมทำแผลให้นะ ^^”
“อิอิ ค่า จุ๊บๆๆ หนายยย...ขอจุ๊บแม่หน่อยน๊า”
ฉันหอมแก้มและจุ๊บแก้มแม่...>.<
แม่ยิ้มพร้อมกับบอกป้าหอมให้ทำแผลให้ฉัน และเดินไปทำ
งานต่อ...^^
เมื่อป้าหอมทำแผลให้ฉันเสร็จ ปรากฏว่า...ฉันกลายเป็นมัมมี่รี
เทิร์นไปแล้ว-*-
5 นาทีที่แล้ว...
‘ป้าหอมจ้ะ ตรงนั้นไม่ต้องติดก็ด้ายยย มานเป็นรอยนิ๊ดเดียวเอ
งงงง’
‘ไม่ได้นะคะคุณหนู เดี๋ยวมันจะยิ่งเป็นรอย โธ่...คุณหนูของ
ป้า’ป้าหอมทำหน้าเหมือนตอนลุงเนียม(สามีของป้า)เสีย
ใหม่ๆเลยอ่ะ
และแล้ว ทั้งหน้า ทั้งแขน ทั้งศอก ทั้งขาของฉันก็เต็มไปด้วย
ผ้าพันแผล -*-
เช้าวันรุ่งขึ้นที่โรงเรียน...
“นี่เธอ...อ่านหนังสือพิมพ์โรงเรียนรึยังน่ะ!!”
“อ่านแล้วสิยะ ไม่อ่านนี่บ้านนอกมากกกก ยัยเด็กใหม่นั่น...”
“ชู่ว์!!เงียบนะ...มันมาแล้ว นั่นไงๆ...”
=.=^ ไม่ต้องปิดหรอกเจ๊ ฉันได้ยินแล้ว -*-
พอฉันย่างเท้าก้าวลงมาจากรถสีดำสุดหรูแล้ว...ทุกสรรพสิ่งก็
เงียบหมด...และทุกสายตาก็จับโฟกัสมาที่จุดเดียว...ใช่ๆๆ...ก็
ฉันอีกแล้วไง...เฮ้อ แม่จะภูมิใจมั้ยเนี่ย มาเรียนแค่ 2 วัน คน
รู้จักกันทั้งโรงเรียน...แต่พอฉันหันหน้าไปมองด้วยสายตา
อาฆาต ทุกคนก็รีบหลบตากันทั้งนั้น...เห็นฉันเป็นอะไรวะ-*-
ฉันเดินเข้าไปในห้อง...ปฏิกิริยาก็เป็นอย่างเดียวกัน...คือทุก
คนจะละเว้นทุกอย่างที่อยู่ในมือ...แม้กระทั่งการลอกการบ้าน
ซึ่งถือเป็นสิ่งสำคัญที่ทำให้ทุกชีวิตในห้องเรียนอยู่รอดมาได้
จนถึงปัจจุบัน...=O=++
“พิงกี้ ^^;; มาแล้วหรอจ๊ะอ๊ะ!...หน้าเธอ...”คงมีแต่คาซูมิ...
ที่ยังคงทำตัวปกติกับฉัน...เธอทำท่าเหมือนพยายามจะจับ
พลาสเตอร์ยาบนหน้าของฉัน...
“คาซูมิ...เธอยังกล้าคุยกับ.....เอ่อ..เธอไม่กลัวท่านฮันนารึ
ไง!!”เมลลอน...สาวมั่นที่สุดในห้องพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงดุ
ดัน...
อ่อ ที่แท้ก็นึกว่าเรื่องอะไร...เรื่องเมื่อวานนี่เอง...หึหึ
“เอ่อ...”คาซูมิอ้ำๆอึ้งๆ และมีทีท่าลังเล...”แต่...”
“คาซูมิ...ขอบคุณนะ แต่ เลิกยุ่งกับฉันซะเถอะ...”ฉันพูดและ
นั่งลง ฟุบหน้าลงบนโต๊ะ...เหนื่อยจัง...
“อ๊ะ!!ท่านเรียวมาแล้ว ยัยพิงกี้ตายแน่ๆเลยยอ่ะเธอ”
“กรี๊ด ฉันละกลัวแทนจังงง”
“มันสมควรแล้วเธอ...คิดดูสิ...ท่านฮันนาถึงกับต้องเข้าโรง
พยาบาลเลยนะ!!”
อุ๊ยตายแล้ว...คนเรานี่สำออยเก่งกันจัง-*- แต่โดนถีบท้องครั้ง
เดียวก็เข้าโรงพยาบาลกันแล้ว ไม่ไหวๆๆ-*-
ฉันค่อยๆลืมตาขึ้น...นายเรียวก็เข้ามา...แล้วก็เดินผ่านฉันไป
นั่งที่ตัวเอง...ตามปกติ...
“เอ๋!!”
“ทำไมท่านเรียวไม่ทำอะไรเลยล่ะ”
“หรือว่าท่านเรียวยังไม่รู้ข่าว!”
“ไม่จริงอ่ะ...ท่านฮันนาต้องโทรไปบอกแล้วแหละเธอ...”
“ท่านเรียว!!!!” แม่ 3 สาว จอมสุ้น...ประจำห้อง - -เรียก
เรียวหันหน้าไปมองอย่างไม่สบอารมณ์-*-
“ท่านเรียว รู้รึยังคะที่ท่านฮันนาถูก...”
“รู้แล้ว แล้วไงหรอ?”หน้าตาเขาบอกบุญไม่รับสุดๆแม่เจ้า
โว้ยย
“เอ่ออ...ท่านไม่คิดที่จะ...แ...แก้แค้นให้...”
ปึงงง!!!!
“ธุระกงการอะไรของฉันไม่ทราบ -_-^^^แล้วก็หุบปาก
ซะทุกคน ฉันจะนอน รำคาญ!!!”
วันนี้อีตานี่เกิดเพี้ยนอะไรอีกล่ะเนี่ย คู่หมั้นตัวเองถูกฉันทำ
ร้ายแท้ๆ แปลกคนจริงๆ...^^ บ่นไปก็แอบยิ้มไปล่ะนะเรา...
พยายามทำให้ยาวๆแล้วน้า
ขอบคุณที่ติ ค่ะจะพยายามแก้ไขนะคะ
อิอิ
^O^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น