คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : CHAPTER 1 : ความรู้สึก...
Chapter...1
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ในยามค่ำคืนที่ผู้คนส่วนใหญ่จมเข้าสู่ห้วงนิทรากันหมดแล้ว รถยนต์คันหรู กำลังแล่นด้วยความเร็วสูง ไปตามถนนเรียบชานเมือง ถึงแม้จะเป็นคืนเดือนมืด….แต่แสงไฟจากข้างทาง ก็สว่างพอที่จะทำให้มองเห็นทางข้างหน้าได้อย่างไม่ติดขัดอะไร......
เสียงฮัมเพลงอย่างสบายอารมณ์ก่อนมือใหญ่จะเข้าเกียร์เร่งความเร็วขึ้นไปอีก ดูเหมือนจุดหมายปลายทางจะอยู่อีกไม่ไกลเท่าใดนัก ยิ่งคิดว่าอีกไม่กี่นาทีก็จะได้เจอใครบางคน เพียงเท่านี้รอยยิ้มบางๆก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลาได้รูปอย่างง่ายดาย
RRrrRRrrRRrrRR
เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้น เจ้าของกดรับที่เครื่องสื่อสารไร้สายที่เสียบไว้ที่หู ก่อนจะกรอกเสียงลงไปอย่างอารมณ์ดีเมื่อเห็นเบอร์ปลายทางที่โทรเข้ามา
"ว่าไงครับพี่"
"อยู่ไหนแล้วหน่ะ"
"กำลังจะถึงแล้ว พี่สั่งอะไรกินก่อนก็ได้ถ้าหิว" น้ำเสียงออกจะติดตลกเล็กน้อย ยิ่งเมื่อได้ยินปลายสายบ่นเป็นหมีกินผึ้ง มันก็ทำเอาเค้าถึงกับหลุดหัวเราะออกมา
"ขำอะไรนักหนา ให้เวลาห้านาทีนะ" คล้ายกับขีดเส้นตายเอาไว้แค่นั้น ร่างสูงเหลือบมองนาฬิกาเรือนหรูบนข้อมือแกร่งก่อนจะยกยิ้มออกมาบางๆ
"ผมต่อเหลือสามนาทีก็ยังทัน เอาไว้เจอกันนะครับ" พูดจบก็ตัดสายทิ้งทันที .....
.
.
.....สามนาทีนี้ ผมจะไม่ปล่อยให้มันเปล่าประโยชน์เด็ดขาด.........
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
เสียงอึกทึกที่ดังอยู่รอบๆกายทันทีที่ก้าวเท้าโผล่พ้นเข้ามา สายตาคมสอดส่ายหาร่างคนที่โทรนัดเค้าออกมาดื่มทันทีที่เพิ่งจะบินกลับเกาหลีได้ไม่นาน ก่อนจะไปสะดุดอยู่ที่ชายหนุ่มร่างบางที่ยังใส่สูทอยู่ถึงแม้จะกลับบ้านกลับช่องเอาของไปเก็บมานานนมแล้วก็ตาม
ใบหน้าหล่อเหลายกยิ้มขึ้นบางๆอย่างอารมณ์ดี เมื่อคนๆนั้นโบกไม้โบกมือทักทายมาที่ตน ก่อนจะลุกขึ้นเดินมาหาอย่างรีบร้อน
"มาเร็วจริงๆด้วย"เสียงหวานเอ่ยออกมาอย่างนึกทึ่งก่อนจะลากจูงเจ้าของร่างสูงใหญ่ให้เดินตามมานั่งลงที่โต๊ะที่มีร่างของใครบางคนนั่งรออยู่ก่อนแล้ว
"เอ๋~~~....พี่ก็มากับเค้าด้วยเหรอ"ถามออกไปอย่างสงสัย ก่อนจะทิ้งกายนั่งลงแนบข้างคนที่ประกาศตัวว่าจะเป็นเจ้ามือเลี้ยงฉลองในค่ำคืนนี้เอง
"ทำไม ฉันมาไม่ได้เหรอ...ฮันคยองก็ชวนฉันเหมือนกันนี่"
"ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย"พูดแหย่ออกไป อีกคนเพียงแต่ตวัดสายตามามองก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ อย่างรู้นิสัยกัน
"ไม่เจอพี่มาเท่าไรแล้วเนี่ย พอพี่ฮันกลับไปเยี่ยมบ้าน เราก็ไม่ค่อยมีเวลามาเจอกันอีกเลยใช่มั๊ย" ฮีชอลเพียงพยักหน้าหงึกๆออกมา หากแต่ไม่พูดอะไรออกไป
"เป็นไปได้ยังไงกันเนี่ย "ถามออกมาพลางทำตาโต จะว่าไปสองคนนี้ก็พักอยู่ในระแวกเดียวกัน ดูเหมือนว่าถ้าไม่มีใครออกปากชวน สองคนนี้ก็จะอยู่เงียบๆในโลกของตัวเองต่อไป ถ้าไม่มีใครคนใดคนหนึ่งเอ่ยปากก็อย่าหวังว่าจะเสนอหน้า
"เอาเถอะ ไหนๆวันนี้ก็อยู่กันครบ ฉันว่าเรื่องอื่นเอาไว้ค่อยหาเวลาคุยกันดีกว่า ตอนนี้ฉันหิวแล้ว รอไอ้คุณชายมันมาชาติกว่าจนกระเพราะกับลำไส้ฉันมันบิดมารวมอยู่ที่เดียวกันแล้วเนี่ย"เป็นฮีชอลที่โวยวายเปลี่ยนหัวข้อสนทนา ฮันคยอง ชีวอนหันมามองหน้ากันช้าๆก่อนจะยิ้มออกมาให้กับนิสัยที่ไม่ยอมเปลี่ยนไปเลยของเพื่อนร่วมก๊วน
แต่ใครจะรู้ว่าคนที่กำลังทำตัวบ้าบอในสายตาเพื่อนๆ ในตอนนี้ มันคิดอะไรอยู่ ไม่ใช่ไม่รู้ว่าชีวอนคิดยังไงกับฮันคยอง...ไม่ใช่คนโง่ที่เอาแต่ดักดานปิดหูปิดตาหลอกตัวเองไปวันๆ
ตั้งแต่ฮันคยองโทรมาชวน เค้าก็รับรู้ได้ทันทีว่าหนึ่งในนั้นคงจะมีชีวอนไปด้วย แต่ที่ยังทำตัวไม่รู้ไม่ชี้ ดื้อดึงที่จะออกไปหาก็เพราะเหตุผลเดียว.......
.
.
.
.
.
.
.
.
.
เสียงเอะอะโวยวายเมื่อแอลกอฮอล์ลงไปสะสมในกระเพราะจนได้ที่ ร่างสองร่างที่หิ้วปีกเพื่อนออกมาดูเหมือนจะเบ้ใส่หน้ากันเล็กน้อย แต่อีกสักพักก็กลับหัวเราะมันออกมาคล้ายกับสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นเพียงแค่การดูหนังตลกฉากหนึ่งเท่านั้น
"พี่จะกลับยังไง"
"ฉันต้องไปส่งฮีชอลก่อน หมอนี่ไม่ได้เอารถมา"
"งั้นผมไปส่งด้วยแล้วกัน พี่ก็เริ่มเมาแล้ว คงขับรถกลับไปไม่ไหวหรอก"เสียงพูดคุยที่ดังขึ้นลอยมากระทบหู ฮีชอลเพียงแค่ปรือตาขึ้นมามองเพียงครู่ก่อนจะเอนศีรษะซบเข้ากับอกบางของฮันคยองเพื่อพยุงตัวเองไม่ให้ล้มลงไปนอนกองกับพื้นจนดูน่าเวทนาในสายตาของใครหลายๆคนที่เดินผ่านไปผ่านมา
"ไม่เป็นไรหรอก ฉันยังไหว"
"ไม่เอาน่าพี่ ผมไปส่งหน่ะดีแล้ว"ไม่ทันได้ให้ร่างเล็กทักท้วงอะไรออกมา มือหนากลับสอดเข้าประคองร่างที่เมาแอ๋อยู่กับฮันคยองก่อนจะถ่ายโอนน้ำหนักตัวทั้งหมดมาไว้ยังไหล่ของตนเอง ชีวอนดันร่างของฮีชอลเข้าไปยังเบาะด้านหลังทันทีที่สามารถเปิดประตูรถได้ ก่อนจะเดินมาเปิดประตูด้านหน้าให้กับคนที่ยืนเอามือยันรถเพื่อพยุงตัวเอาไว้กันล้มทั้งยืน
"พรุ่งนี้ก็ต้องกลับมาเอารถอีกใช่มั๊ยเนี่ย" บ่นออกมาน้อยๆ ก่อนจะเอนตัวพิงเข้ากับเบาะอย่างอ่อนแรง มือบางยกขึ้นนวดขมับเบาๆก่อนจะเหล่ตามามองร่างที่ทำหน้าที่สารภีไปส่งเค้ากับฮีชอลกลับบ้าน ดูเหมือนชีวอนจะเป็นคนที่ดื่มน้อยที่สุดในกลุ่มผิดกับฮีชอลที่กรอกเข้าไปราวกับมันเป็นน้ำเปล่า
"ผมมาเอาเป็นเพื่อนยังได้เลยนะ"
"ไม่เป็นไรหรอก ฉันก็พูดไปอย่างนั้นแหละ"
.
.
.
.
.
.
.
.
เสียงที่ดังขึ้นไปตลอดทาง ฮีชอลได้แต่นอนฟังมันอยู่นิ่งๆเพียงคนเดียว ดูเหมือนสองคนข้างหน้าจะลืมไปรึป่าวว่าภายในรถไม่ได้มีแค่เพียงสองคนนั้น แต่มันยังมีเค้าอยู่อีกคนหนึ่ง คนที่ดูเหมือนเพื่อนๆจะคิดว่าคงจะหลับไปแล้วตั้งแต่พาขึ้นรถมาได้
ชีวอนที่เอาแต่หาเรื่องคุยกับคนที่นั่งข้างๆอย่างไม่รู้จักเบื่อ มันผิดกับที่คุยกับเค้าคนละขั้ว อาการที่ถามคำตอบคำเวลาอยู่กับเค้ากับอาการเป็นคนช่างจ้อเวลาอยู่กับฮันคยองมันทำเอาภายในใจถึงกับปวดหนึบ
ไม่บอกก็รู้ว่าความสำคัญมันต่างกัน ถึงจะเป็นเพื่อนก๊กเดียวกัน หากแต่คำพูดแต่ละคำที่ใช้มันบ่งบอกถึงความสนิทสนมได้ดีกว่าอะไร.....รู้สึกสะดุดตั้งแต่คำถามแรกที่ชีวอนพูดกับเค้าแล้วหล่ะ......
....พี่ก็มากับเค้าด้วยเหรอเนี่ย..... รู้สึกดีชะมัด!!!!
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นในตอนเช้า ทำเอาร่างที่ยังคงนอนแผ่หราอยู่ในชุดเที่ยวของเมื่อคืนถึงกับขยี้หัวมุ่นอย่างขัดใจ ก่อนจะยันตัวเองให้ลุกขึ้นไปเปิดประตูให้ผู้มาเยือนตั้งแต่เช้าเข้ามาอย่างเสียไม่ได้
"พี่...."และแล้วความง่วงหงาวหาวนอนก็หายเป็นปลิดทิ้งเมื่อเปิดประตูออกไปแล้วเจอร่างบางของคนที่เพิ่งจะแยกกลับบ้านไปไม่ถึง5 ชั่วโมงมายืนยิ้มหวานอยู่หน้าห้อง
มือหนารีบฉุดแขนบางให้เข้าไปในห้องก่อนจะปิดประตูลงโดยเร็ว เมื่อคืนมีฮีชอลอยู่ด้วยก็เลยแสดงความคิดถึงออกไปอย่างโจ่งแจ้งไม่ได้ แต่วันนี้ฮันคยองกลับมาหาถึงที่ห้อง มันก็เลยกลับยิ่งทำให้เค้าแทบจะเก็บความรู้สึกเอาไว้ไม่อยู่
มือหนารีบฉุดเอวบางเข้าหาตัวก่อนจะประกบจูบลงไปอย่างโหยหา เรียวลิ้นที่ดุนดันแลกเปลี่ยนความหอมหวานให้แก่กันและกัน พาลให้อารมณ์ที่ครุกรุ่นอยู่เมื่อครู่ยิ่งโหมกระหน่ำขึ้นไกลจนยากที่จะกลับมาได้
ร่างเล็กที่ถูกผลักให้นอนลงกับเตียงนอนขนาดใหญ่ หากแต่ก่อนที่ชีวอนจะทันได้ก้มลงตักตวงความหอมหวานอีกครั้ง เมโลดี้เสียงใสของมือถือเครื่องเล็กกลับดังขึ้นขัดจังหวะ
"เดี๋ยวนะ..."ร่างหนาถูกผลักให้ลงไปนอนแผ่ข้างๆตัว ฮันคยองล้วงไปหยิบเจ้าเครื่องมือสื่อสารเครื่องเล็กออกมาก่อนจะรีบกดรับสายไปทันทีที่เห็นเบอร์ปลายทาง
"ว่าไง...โทรมาแต่เช้าเลย"ถามเสียงใส ก่อนจะได้รับเสียงหัวเราะเบาๆกลับมาเป็นคำตอบ ชีวอนนิ่งเงียบอยู่เพียงครู่ หากแต่ประสาทรับรู้มันกลับพุ่งตรงไปอยู่ที่ตำแหน่งเดียว คือเสียงในสายที่ฮันคยองกำลังคุยอยู่...หากเค้าไม่ได้คิดไปเอง....
"ฮีชอล แค่นี้ก่อนนะ ตอนนี้ฉันไม่ว่าง เอาไว้ค่อยเจอกันก็แล้วกัน บาย"พูดจบก็ตัดสายทิ้งก่อนจะทิ้งตัวลงนอนข้างๆร่างสูงที่เอาแต่จ้องมองมาอย่างไม่ละสายตา
"เค้าโทรมาทำไม"ถามเสียงขุ่น หากแต่ได้รับเสียงหัวเราะอย่างขบขันกลับมาแทนคำตอบที่ต้องการจะฟัง
"แล้วโทรมาไม่ได้เหรอ ไม่เอาน่า..." มือเรียวเขี่ยเข้าที่ริมฝีปากหนาของอีกคนอย่างเอาใจก่อนจะก้มลงจุมพิตเบาๆอย่างออดอ้อน หากแต่เพียงเท่านั้น มันก็ทำให้อารมณ์ไม่พอใจเมื่อครู่ของชีวอนแทบจะหายไปทันที
"พี่อย่าทำให้ผมต้องระแวงได้มั๊ย"
"ระแวงเรื่องอะไรหล่ะชีวอน ฉันกับนายไม่ได้เป็นอะไรกันซะหน่อย"คล้ายถูกแทงด้วยมีดนับสิบที่มองไม่เห็นเข้าตรงหัวใจ ชีวอนถึงกับนิ่งไปครู่ใหญ่ ดูเหมือนคำๆนี้เค้าจะเคยได้ฟังมันออกมาจากริมฝีปากบางของคนนี้ไม่ต่ำกว่าสิบรอบ และดูเหมือนฮันคยองจะไม่ใส่ใจความรู้สึกของคนฟังสักนิดทุกครั้งที่เอ่ยมันออกมา
"แต่พี่ก็รู้ว่าผม...."ความสุขที่เพิ่งจะเกิดขึ้นไม่ถึงชั่วโมง บัดนี้มันกลับพังทลายลงไปในพริบตา ร่างสูงยันตัวขึ้นนั่งก่อนจะหันไปมองคนที่ยังวางสีหน้าเฉยชาอยู่ข้างๆอย่างไม่เข้าใจในความคิดของอีกคน
"นายไม่เข้าใจหรอกชีวอน แค่นี้ฉันก็ทำผิดกับใครบางคนมามากแล้ว"
"ใครของพี่มันใครกันหล่ะ พี่ฮีชอลรึไง!!" แทบจะเก็บอารมณ์เอาไว้ไม่อยู่ มือหนาตรงเข้ากระชากไหล่บางเสียแรงจนอีกคนถึงกับเบ้หน้าออกมาด้วยความเจ็บปวด
"อย่ามาหาเรื่องนะชีวอน แค่ฉันยอมให้นายขนาดนี้ มันไม่ได้หมายความว่าเราสองคนเกิดความรู้สึกแบบนั้นมาจริงๆนี่นา ฉันกับนายตลอดเวลาที่ผ่านมามันก็เกิดจากอารมณ์ชั่ววูบของเราทั้งคู่ อย่าลากคนอื่นมาเกี่ยวจะได้มั๊ย!!!"
"ไม่จริง!! ผมรู้ว่าพี่รู้ว่าผมรู้สึกกับพี่ยังไง"
"ไม่...นายแค่คิดว่ามันใช่ แต่ความจริงแล้ว หากนายไปเจอใครที่ดีกว่า นายก็จะรู้"พูดออกมาเสียงแผ่ว ใบหน้าหวานรื้นน้ำใสขึ้นมาน้อยๆ หากแต่สักพักกลับฝืนมันเอาไว้ ไม่ต้องการให้อีกคนรู้ว่าเค้ากำลังอ่อนแอแค่ไหน
"ไม่หรอก...ผมไม่มีวันรู้หรอก เพราะความรู้สึกที่พี่พูดไปหน่ะ ตอนนี้มันไปอยู่ที่พี่จนหมดหัวใจแล้ว" พูดจบก็ทิ้งตัวลงบนไหล่บางของอีกคน มือหนาโอบกอดร่างกายที่ดูเหมือนจะสั่นเทาน้อยๆเอาไว้แนบแน่นไม่ยอมปล่อยไปไหน
ถึงจะได้ฟังคำบอกรักตั้งหลายครั้งหลายครา ถึงจะรู้สึกดี หากแต่บางสิ่งบางอย่างที่กันเก็บซ่อนเอาไว้ ทำให้ฮันคยองเอาแต่ปฏิเสธคำๆนั้นมาตลอด.......มันก็แค่อารมณ์ชั่ววูบ
ริมฝีปากที่สัมผัสอยู่บริเวณซอกคอขาว ฮันคยองหลับตาระงับความรู้สึก ปล่อยตัวปล่อยใจไปกับความอ่อนโยนนั้นอย่างไม่ทักท้วงอะไรก่อนจะถูกฉุดให้เข้าไปในวังวนความปรารถนาของตัวเองและคนที่กำลังครอบครองเค้าอยู่
.
.
.
.
.
.....ถึงแม้จะรู้สึกผิด หากแต่มันกลับไม่สามารถถอนตัวออกมาจากความลุ่มหลงนั้นได้......
.....ถึงแม้จะรู้อยู่แก่ใจว่า กำลังทรยศหักหลังคนสำคัญของเค้าทั้งคู่อยู่ แต่ก็ยังเผลอตัวไปโดยไม่คิดจะแก้ไข.......
.....มีเพียงอย่างเดียวที่พอจะทำให้ใครคนนั้นที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลยยังคงเชื่อมั่นอยู่ต่อไป......
.
.
.
.
....เรื่องของเราสองคน จะต้องเก็บไว้เป็นความลับ!!!......
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
TBC+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Talk::
ก่อนอื่น...ต้องขอพูดว่า......เกลียดแกกกกกกกกกกก.........
ไอ่ลูกปลา....อินโทรขึ้นมาให้ซะแบบว่าไปไม่ถูกเลย T^T
อ่า...3P o[]o..... ให้ฉันแต่ง3P.....กรี๊ดไป103 ตลบ มันช่างอินโทรได้น่าเตะมากมาย
แล้วก็ยังมาบอกนะไม่ใช่สามพี่ กำT^T
เป็นไงหล่ะ ฮือๆๆๆ ตันเลยสมองน้อยๆ มาต่อให้แล้วน๊า~~~~
อ่า....เข้าเรื่องต่อ แบบว่าเป็นการแต่งฟิควนครั้งแรกในชีวิตอ่ะคะ
อันนี้อินโทรมันบังคับให้ไปแบบนี้ มันก็เลยอ่ะนะ...เพี้ยนไปบ้าง แปร่งไปบ้างก็อย่าถือสานะคะ
มีอะไรไปบอกลูกปลาน๊า~~~...(โยนให้น้องเฉยเลยว่างั้น) ล้อเล่นๆ
รักษาสุขภาพด้วยนะคะ อากาศร้อน (เข้าบอร์ดไหนก็บอกมันทุกบอร์ดอ่ะ)
ด้วยความเป็นห่วงจาก haji-pla ไรเตอร์ที่พอจับคู่กันแล้วอาจจะรั่วกันได้อย่างไม่รู้ตัว
ความคิดเห็น