คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : สาส์นท้าที่ 1 : ก็แค่...เผลอ...100%
Title :: ก็แค่..เผลอ..
Author :: PanDa~HK
Pairing :: Sihan
Song :: โรคประจำตัว – แคลช
Note :: แต่งตามคำท้าเนอะ อิอิ ไม่รู้จะชอบกันหรือป่าวนะคะ
“ก็แค่...เผลอ...”
ณ ผับแห่งหนึ่งซึ่งมีระดับ ด้านในประดับตกแต่งหรูหราสวยงาม เสียงเพลงดังก้องอยู่ในนั้น ร่างสูงกับเพื่อนอีก 2 - 3 คนนั้งดื่มกันอยู่ บนชั้น 2 ของผับ
“เป็นไรว่ะ ไอ่วอนทำหน้าเบื่อโลกแบบนั้น ไหน ๆ ก็มาเที่ยวแล้ว สนุกให้เต็มที เอา ชนนน” เพื่อนของซีวอน เห็นซีวอนนั่งอมทุกข์อยู่จึงเข้ามาถามไถ่
“จะอะไรสะอีกละ ก็เรื่องฮันกยองนั้นแหล่ะ นิด ๆ หน่อย ๆ ไม่ได้เลย ฉันมองหญิงหน่อยไม่ได้ เฮ้อ เซ็ง ถ้ารู้ว่าเป็นแบบนี้ไม่คบหรอก” ระบายออกมาด้วยความโมโห และ เริ่มจะเมาของซีวอน
“เฮ้ย อย่าพูดแบบนี้ดิ ฮันมาได้ยินเดี๋ยวมรึงก็ซวย หรือ มรึงไม่รักฮัน” เพื่อนอีกคนกล่าว
“เซงโว๊ยยยย ” จากนั้นก็กระดกเหล้าเข้าปาก อย่างกับมันเป็นเพียงน้ำเปล่า
ซีวอนและฮันกยองคบกันมาได้ประมาณ ปีกว่าแล้ว เริ่มจากที่ฮันกยองได้ไปเป็นเลขาของรองประท่านบริษัทซึ่งก็คือซีวอน ทั้ง 2 ทำงานด้วยกัน จนเข้าใจซึ่งกันและกัน สนิทคุ้นเครือกันเป็นอย่างมาก อีกทั้งยังรู้ใจ ค่อยเอาใจกันและกันตลอดเวลา จากนั้นไม่นาน ทั้ง 2 ก็ตกลงคบกับ ช่วงแรก ๆ ก็หวานแว่วอยู่หรอก แต่นาน ๆ ไปมันก็เริ่มะแย่ลง
น้ำฝนตกไหลผ่านหน้าต่างสีขาวของห้องนอนในอพาร์ทเมนต์ที่ซีวอนกับฮันกยองอยู่ด้วยกัน ร่างเล็ก ๆ นอนสะอื่นอยู่บนเตียงนุ่มขาว
เรามันไม่ดีหรือไง ทำไมถึงไปมองคนอื่น
ที่บอกว่ารักกัน ตอนนี้ฉันยังเชื่อได้มั้ย
ที่บอกว่าไม่ว่าเวลาไหน ก็ยังรัก
ที่บอกว่าไม่ว่าฉันจะเป็นยังไง ก็ยังคงรักตลอดไป
ฉันยังเชื่อได้อีกมั้ย.....
เสียงประตูเปิด ทำให้รู้ว่าคนที่ฮันกยองรอ ได้มาถึงบ้านแล้ว
“กลับมาแล้วหรอ” พูดอย่างเหนื่อยหน่าย
“อืม ทำไมยังไม่นอน ห๊ะ !! ดึกแล้วนะ” ซีวอนเริ่มขึ้นเสียง เพราะเค้าโมโห โมโหที่ฮันกยองยังไม่นอน พูดง่าย ๆ ก็คือเป็นห่วงนั้นเอง
“ทำไมละ คนรักออกไปไหนก็ไม่รู้ ทั้ง ๆ ที่ดึกแล้วก็ยังไม่กลับ จะให้ฉันนอนหลับสบายอย่างนั้นอะหรอ!!” เริ่มขึ้นเสียงเช่นกัน
“นอนได้แล้ว!!” ซีวอนตะคอกกลับ จากนั้นตัวเองก็เดินไปอาบน้ำ ฮันกยองล้มลงไปบนเตียง ร้องไห้ จนซีวอนอาบน้ำเสร็จ ฮันกยองก็เผลอหลับไป
มันเป็นแบบนี้มาเป็นเดือนแล้ว ซีวอนเริ่มกลับดึกทุกวัน ฮันกยองก็รอซีวอนกลับทุกวันเช่นกัน และ ทั้ง 2 คนก็จะทะเลอาะกันทุกคืน ๆ แบบนี้ จากที่ ตอนคบกันใหม่ ๆ หวานแวว ซีวอนไม่เคยเหล่มองใครคนอื่น ไม่เคยกลับบ้านดึก ถึงแม้ว่าจะเคยเป็นเสือผู้หญิงมาก่อน ก็สละคราบนั้นทิ้งไปหมด ฮันกยองไม่เคยที่จะต้องบ่น ต้องด่า ต้องร้องไห้ หรือ ต้องรอแบบนี้มาก่อน จนถึงตอนนนี้มันเริ่มเปลี่ยนไป เริ่มทนไม่ไหว จนกระทั่ง.....
นี้ก็อีกคืนหนึ่งที่เป็นแบบนั้น แต่จะไม่เหมือนกับคืนที่แล้วมา ก็คือ......
“ทำไมยังไม่นอน” เสียงนุ่มกำลังกระแทกเสียง เหมือน ๆ เดิม
“ทำไม ตัวฉันไม่ใช่ตัวนาย” แต่คำตอบของอีกคนไม่เหมือนเดิมแล้ว
“บอกมาเดี๋ยวนี้นะ”
“นายไม่มีสิทธิที่จะรู้ว่าทำไม”
“ทำไมฉันจะไม่มีสิทธิ”
“ก็ฉันกับนายไม่ได้เป็นอะไรกันนิ” พูดออกมาอย่างไม่คิด
“ฉันก็เป็นแฟนนาย เป็นเจ้าของนายไง”
“เจ้าของฉันอะนะ เป็นแฟนกันอะนะ คนเป็นแฟนกับเค้าทำแบบนี้หรอ ปล่อยให้แฟนตัวเองต้องนั่งรอดึก ๆ ดื่น ๆ ทกวัน บางทีก็ชอบเหล่คนอื่นทั้ง ๆ ที่แฟนก็อยู่ตรงนั้นด้วย ฝ่ายฉันยังไม่เคยนอกใจนายเลย แต่นายสิ เอาแต่หล่ เอาแต่มองคนอื่น กลับบ้านก็ดึก ไม่รู้จะมีใครอีกหรือป่าว....นี้อะนะคนเป็นแฟนกัน เค้าทำแบบนี้กันเลย ” ระบายความในใจออกมาพร้อม ๆกับน้ำตาที่ไหลออกมาจากเรียวตา
“นายไม่เข้าใจฉัน ฮันกยอง ฉันไม่ดะ...” ยังไม่ทันที่ซีวอนจะเถียงจบ ฮันกยองขัดขึ้นมา
“นายก็ไม่เข้าใจฉันเหมือนกันแหล่ะ คนอย่างนายจะเข้าใจอะไร” น้ำตายังคงไหลจากตาบางต่อไป อย่างหยุดไม่ได้
“นายนี่มันน่ารำคาญจริง ๆ เลย ไม่น่าคิดผิดคบกับนายเลย” ซีวอนบ่นออกมาอย่างหัวเสีย ( ไอ่คุณชาย พูดออกมาได้ไงเนี่ย น่าจับฆ่าทิ้ง โว๊ยย )
.... คำพูดนั้นทำให้ฮันกยองหยุดชะงักโดยทันทีทั้งกาย ทั้งใจแม้กระทั่งลมหายใจก็จะพาลหยุดไปด้วย …
สำหรับนาย....ฉันไม่มีค่าอะไรเลยหรอ
ทำไมหรอ คบกับฉันแล้วทุกข์มากหรอ
แล้วที่เราเคยมีความสุขด้วยกันละ
นั้นมันแค่การหลอกหลวงของนายหรอ
หรือไม่ได้รักฉันจริงอยู่แล้ว...
“คบกับฉันแล้วมันทุกข์มาหรอ ฉันไปทำให้นายรำคาญมากเลยหรอ” น้ำเสียงเริ่มอ่อนลงมาเรื่อย ๆ จนแทบเบา แต่ก็ดังให้อีกคนได้ยิน
“งั้นฉันจะออกไปจากชีวิตนายเอง” พูดเศร้า ๆ แล้วเดินเข้าไปในห้องนอนพร้อมกับน้ำตาที่ไหลแบบที่ไม่มีทีท่าว่าจะหยุด
ซีวอนก็ไม่ได้รั้งอะไรไว้ แต่กลับเดินออกจากบ้านไปอย่างไม่สนใจใยดีฮันกยอง
................................................................
ร่างสูงที่เมาจนไม่ค่อยจะรู้เรื่องเท่าไร โชคดีที่ยังกลับมาบ้านถูก เปิดประตูเข้ามาในบ้าน มีความรู้สึกว่า ของบางชิ้นบางอย่างซึ่งก็หลายชิ้นพอควรหายไป แต่ก็ไม่คิดอะไรมาก
และถ้าปกติ ตอนนี้ฮันกยองก็คงจะเดินเข้ามาหาเค้าแล้วถามว่าทำไมกลับเอาป่านี้ หรือไม่ก็จะรอจนหลับอยู่ที่โซฟา ทั้ง ๆ ที่เมื่อกี้ชั่วโมงที่ผ่านมาก็ยังเป็นแบบเดิม แต่ตอนนี้ที่เดิมพบแต่ความว่างเปล่า
“ฮันกยองอยู่ไหนอะ”
“ฮัน!!!” ร่างสูงเริ่มสร่างเมา
“ฮะ ฮัน” แล้วเหมือนจะเพิ่งคิดถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านมาไม่นาน เจ้าตัวก็วิ่งเข้าห้องโน้นออกห้องนี้ แต่ยังไงก็ยังหาตัวคนร่างบางไม่เจอ เหลือเพียงห้องนอนห้องเดียวที่เค้ายังไม่ได้ไปหา คิดได้ก็ไปยังจุดหมายทันที
หวังว่า จะเจอนายในนั้นนะ .....
ประตูขาวของห้องนอนอันแสนอบอุ่นถูกเปิดออก ซึ่งตอนนี้แม้แต่ไออุ่นสักนิดก็ยังไม่มี - ว่างเปล่า-
สายตาคมสะดุดเห็นกระเป๋าเงินสีดำอยู่ที่โคมไฟหัวเตียง พร้อมกับแหวน...มันเป็นของฮันกยอง จากที่สังเกตด้านนอกจนถึงในห้องนอนนี้ ของที่หายไปล้วนแต่เป็นของๆ ร่างบางทั้งหมด ร่างสูงรีบวิ่งเปิดตู้เสื้อผ้าก็ยิ่งย้ำความคิด........ จริง ๆ ด้วย ฮันกยองไปจากเค้าแล้ววว
ความคิดถึงเข้ามาสะกิดใจอย่างจัง ไม่คิดว่าฮันกยองจะไปจริง ๆ ไม่รู้ว่าเค้าได้ทำอะไรลงไปนะ ทำไมเค้าต้องทำกิริยาแบบนั้นฮันกยอง ทั้ง ๆ ที่เมื่อก่อนเค้าไม่เคยทำ ทำไมต้องไปว่าร่างบางแบบนั้น ทั้ง ๆ ที่ฮันก็ไม่ได้ผิดอะไร ทำไมต้องไปทำลายน้ำใจฮันกยอง ทั้ง ๆ ที่ฮันเป็นห่วง ดูแลมาตลอด
อ้างว้าง ไร้จุดหมาย เงียบเหงา เศร้าหมอง
ร่างบางของใครบางคนเดินเท้า พร้อมกระเป๋าลากใบหนึ่งที่ไม่ใหญ่มาก ลากไปตามทางเท้าเรื่อย ๆ รถวิ่งไปมา ตลอดสองข้างทาง ตอนนี้ก็เริ่มเที่ยงแล้ว ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องน้อยๆ เลย แม้แต่น้ำก็ไม่มี ขาเล็กเริ่มหมดเรื่ยวแรง เงินในตัวก็ไม่มี เพราะไม่อยากเอาของซีวอนมา ตัวเองเอาแต่ทำงานบ้านอยู่ที่บ้าน ได้แต่ใช้เงินซีวอน เป็นอย่างนี้ ยังจะเอาเงินเค้ามาใช้อีกหรอ..มันก็คงไม่ใช่
เจ้าตัวเดินผ่านสิ่งต่าง ๆ มากมายทำให้คิดถึงวันเก่า ๆ ภาพร้านที่เคยมาประจำกับใครคนนั้น น้ำตาก็เริ่มคลออยู่ที่ดวงตาสวย
“ฮึก...” ถ้าจะนั่งร้องไห้อยู่ข้างถนนแบบนี้ คงไม่มีใครว่าใช่มั้ย น้ำตาถูกปล่อยออกมาอย่างไม่อายใคร ร่างบางสุดตัวนั่งลงกับพื้น ในซอกตึกเล็ก ๆ อย่างไม่สนใครทั้งสิ้น
ฝนเม็ดเล็ก ๆ เริ่มตกลงสู้พื้นตามแรงโน้มถ่วงของโลก อลวนร่างบางที่ต้องหาที่หลบฝน โชคดีที่ยังมีร่มให้หลบอยู่ เมื่อได้ที่เหมาะพอควรก็อิงกระเป๋าใบไม่ใหญ่มากหลับเพราะความเหนื่อย
“เฮ้ น้อง....” ชายตัวใหญ่ 3 คนเดินมาสะกิดไหล่บาง
“งืมๆๆ..เอ่อ” คนที่เพิ่งสะลึมสะลือตื่นเริ่มงง
“ตื่นแล้วหรอคนสวย แหม~~ คนอะไรนอนก็น่ารักตื่นก็น่ารัก”
“พวกคุณเป็นใครอะ” เสียงหวานเริ่มสั่น
“ก็เป็นว่าที่สามีไง อิอิ ไปอยู่กับพวกพี่มั้ย หนีออกจากบ้านมาสิท่า หรือหลงทาง?? สวย ๆ แบบนี้อยู่กับพวกพี่สบาย 55+” พวกแกสบายที่จะทำฮันสิไม่ว่า ชิๆๆ
“เอ่อ..ไม่ดีกว่า ขอบคุณนะครับ” มือเรียวจับกระเป๋าลากก่อนจะรีบวิ่งออกมาจากซอกตึก แต่....
“จะไปไหนหรอ~~ หนีไม่พ้นหรอก”
ซีวอนเดินตามหาบริเวณแถว ๆ บ้านเรื่อย ๆ แต่ก็ไม่พบร่างบางสักที โทรหาทางพ่อแม่ของฮันกยอง พวกท่านก็บอกว่าฮันกยองไม่ได้กลับไป เพื่อนๆ คนอื่น ๆ ก็ไม่มีใครเห็นร่างบางเลย ยิ่งทำให้ซีวอนเป็นห่วงคนตัวเล็กมากขึ้น และยิ่งโทษตัวเองมากกว่าเก่า ที่ทำให้เรื่องเป็นแบบนี้
หยดน้ำเล็กๆ เริ่มสัมผัสหัวหนาของคนตัวโตทำให้เค้ารู้ว่าตอนนี้กำลังฝนตก เจ้าตัวรีบวิ่งกลับบ้านเพื่อไปเอาร่ม แล้วออกมาหาใจตัวเองอีกครั้ง
ตอนนี้ฮันจะเป็นยังไงบ้างนะ ตอนนี้จะเปียกฝนหรือป่าว มีที่หลบฝนมั้ย
จะหิวหรือป่าว เงินก็ไม่ได้เอาติดตัวไป เฮ้อ ทำไมไม่เอาไปนะ
ฮันนายอยู่ไหน ฉันขอโทษ ฉันคิดถึงนายรู้มั้ย
“จะหนีไปไหนจ้า มาสนุกกันดี ๆ ดีกว่า”
“ไม่ อย่านะ...ปล่อยเดี๋ยวนี้ อย่า” แขนเล็กพยายามดิ้นบิดตัวเองในพ้นจากมือของทั้ง 3 คน
“เอ๊ะ อย่าดื่อสิ ไปกับพวกพี่ดี ๆเถอะ ใครจะโชคดีมีสามีที่เดียว 3 คน”
“ช่วยด้วยใครก็ได้ช่วยที ช่วยด้วย~ อึก ๆ ช่วยด้วย” เสียงหวานตะโกนขอความช่วยเหลือน้ำตาไหลหนองหน้าสวย ตอนนี้ใครจะไปได้ยิน ฝนตกอยู่แบบนี้ เฮ้ออ
“โอ๊ย แรงเยอะชะมัดเลย ไม่หยุดใช่มั้ย”
พลั่กก กก ก มือหยาบของคนร้ายกำแน่น ออกแรงชกไปที่ท้องเรียบแบน ร่างบางทรุดลงกับพื้นทันที แค่แรงที่จะร้องก็แทบไม่มีแล้ว นับภาษาอะไรกับจะเอาแรงมาปัดปกป้องตัวเอง
“ดีมาก หิหิ”
มือใหญ่หยาบของหนึ่งในสาม กระชากเสื้อบางสีขาวของร่างบาง จนกระดุมหลุดหระเดนกระดอนไปไกล ปากที่เทาคางที่มีหนวดซุกที่คอขาว ส่วนอีก 2 คนช่วยกันจำแขนขาเล็กไว้ ไม่ให้ดิ้น ปากยักษ์หยาบร่ลงมาที่ไหล่เนียน เม้มผิวเนื้อขาวให้เป็นรอยสีกุหลาบ บนวงหน้าขาวสวยประดับไปด้วยน้ำตาอย่างอดกลั่นไม่ได้ ยังคงพยายามดิ้นต่อไปจนกว่าแรงจะหมด
ฝนที่ตกหนักทำให้ร่างสูงหาตัวฮันกยองได้ยากขึ้นอีกเป็นเท่าตัว แต่เค้าก็ยังไม่ท้อยังพยายามหาต่อไป จนกว่าจะเจอ ขาใหญ่เดินไปเรื่อย ๆ ก็ได้ยินเสียงโวยวายแวว ๆ มาจากซอกตึกสูง ตาคมมองดูเข้าไปในซอกตึก ก็เห็นลาง ๆ ว่าคนพวกนั้นกำลังทำกิจกรรมอะไรกันอยู่ แต่ก็ไม่อยากจะสนใจตอนนี้เค้าเป็นห่วงฮันกยองมากที่สุด
ขายาวตัดสินใจเดินต่อไป แต่ก็ต้องสะดุด เพราะเหลือบไปเห็นกระเป๋า..มันคุ้น ๆ เจ้าตัวหยุดคิดสักพักก็ รู้ว่านั้นเป็นกระเป๋าของ...ฮันกยอง
ไม่รอช้า ซีวอนวิ่งเข้าไปในซอกนั้นก็พบว่า มีชายตัวโต 3 คนกำลังจะขื่นใจ คนที่ตัวเองรัก มือใหญ่ปล่อยร่มคันสวยทันที
“ฮัน!!!!” ซีวอนวิ่งเข้าไปถีบคนที่กำลังสร้างรอยบนผิมนวลเนียน ชกคนที่กำลังจับแขนเล็ก ๆ ทั้ง 2 ข้างไว้ หาไม้แถวนั้นฟาดไปที่ขาคนล้ม
คนที่โดนถีบสอดสายตาดูสิ่งของที่อยู่แถว ๆ นั้น ก็เห็นตัวแก้วสีขุ่น ๆ ก็คิดออก เข้าไปหยิบชวยขวดนั้น หมายจะฟาดมันลงบนท้ายทอยซีวอน ระหว่างที่ซีวอนเผลอสู้กับอีก 2 คนอยู่
สายตาเรียวบางเห็นเข้าพอดี จับปืนที่คนร้ายถึงไว้ ใช้แรงที่ตัวเองมีอยู่ ยกมันขึ้นแล้วยิงไปที่คนร้าย
ปังง งงง!!!!!
“ลูกพี่!!!!!!” อีกสามคนที่สู้กันอยู่หยุดทันที จองมองคนที่เหนี่ยวไกและคนที่ทรุดลงกับพื้นเพราะลูกตะกั่ว ก่อนที่จะได้ทำร้ายซีวอน
ซีวอนใช้จังหวะที่ลูกน้องอีก 2 คนเผลอ ใช้ไม้ตีคนสลบ แล้วรีบวิ่งเข้าไปดูร่างที่อ่อนปวกเปียก
“ซีวอน” เรียกชื่ออีกคนอย่างแผ่วเบา
“ขอโทษนะ ขอโทษจริง ๆ ” ช้อนร่างเล็กที่ไร้เรี่ยวแรงขึ้น ถอดเสื้อคลุมให้กับคนที่เสื้อขาด
ซีวอนกอดฮันกยองแน่น
ไม่อยากจะให้ไปไหนแล้ว ไม่อยากจากกันแล้ว
เพิ่งรู้ว่าเป็นยังไงถ้าไม่มีคนรักอยู่ด้วย
เข็ดแล้ว รู้แล้ว....ไม่อยากเสียคนตรงหน้าไปอีก
แขนเล็กกอดตอบอย่างห่วงหาโอบอบอุ่นมานาน ไม่คิดว่าวันนี้จะกลับมาอีกครั้ง
ซีวอนพยุงฮันกยองให้นั่งก่อนจะจับให้ขี่หลัง เก็บร่มที่ตกแล้วเดินกลับบ้านอย่างมีความสุข
ถ้าไม่เกิดขึ้นก่อน ก็คงไม่รู้สึก ถ้าไม่เจอกับตัวเอง ก็คงยังคิดไม่ได้..................
The End
ดีกว่าเหนื่อยแล้วววววว เฮ้อ จบสักที
ความคิดเห็น