คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ติวรักติวเตอร์3 [end]
และหลังจากนั้นมาทุกๆวัน อี้ฟานมักจะมาดักรอผมที่หน้าห้องและไม่ลืมที่จะดึงคอเสื้อของผม เพื่อรอเดินไปกินข้าวพร้อมกัน พอตกเย็น ก็จะรอไปห้องเคมีด้วยกัน และเรื่องที่น่ายินดีอย่างยิ่ง ก็คืออี้ฟานได้สอบซ่อมผ่านแล้วตั้งแต่เมื่อวาน ดังนั้น หลังจากนี้ ผมและอี้ฟานอาจจะไม่มีอะไรข้องเกี่ยวกันแล้วก็ได้ เฮ่ย! เดี๋ยวซิ แล้วนี่ผมจะมานั่งเศร้าเสียใจทำไมเนี่ย ผมควรดีใจไม่ใช่เหรอที่เขาสามารถสอบผ่านได้ แม้ว่าผมจะไม่ได้พูดคุยกับเขาแล้วก็ตาม TTOTT (อะไรยะ นางเอกเรื่องนี้เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย: นักเขียน)
“อี้ชิง” เสียงของใครคนหนึ่งดังขึ้นจากหน้าห้อง ก่อนที่เจ้าของเสียงจะปรากฏตัวพร้อมกับที่ดึงมือผมเดินออกไปจากห้อง
“นี่นายจะพาฉันไปไหนอ่ะ” ผมถามอี้ฟานที่เดินนำหน้า โดยที่ผมไม่รู้จุดหมายปลายทาง ความจริงตอนนี้พวกเรากำลังเดินอยู่ที่ลานกว้างของโรงเรียน
“มาเถอะน่า” เขายังคงลากต่อไปอย่างไม่ลดละ
และไม่นานอี้ฟานก็พาฉันมาหยุดที่ใต้ต้นอะไรซักอย่างซึ่งกำลังออกดอกสีม่วงสวยสดและร่วงลงมาเต็มใต้ต้น คล้ายกับดอกซากุระของประเทศญี่ปุ่นยังไงยังงั้น
“ทำไมนายพาฉันมาที่นี่อ่ะ”ผมหันไปถามอย่างงง
“ก็ที่นี่ไม่มีคนนิ”ผมหันมองรอบๆ ก็พบว่า เป็นจริงดังที่อี้ฟานว่า ที่นี่ไม่มีคนเลย และอีกอย่างตอนนี้เป็นตอนพักเที่ยง ทุกคนจึงไปรวมตัวกันอยู่ที่โรงอาหาร โดยไม่ได้นัดหมาย
“เอาล่ะ” อี้ฟานทำท่าเหมือนกับกำลังรวบรวมความกล้า ก่อนจะมองหน้าผม ด้วยสีหน้าที่จริงจังอย่างที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน
“ฉันชอบเธอนะ เราเป็นแฟนกันนะ”
“นายว่าไงนะ”
“ฉันบอกว่า เราเป็นแฟนกันนะ”
“ว่าไงน๊า OoO”
“หูตึงรึไงน่ะ”
“ก็นายพูดอะไรแปลกๆ”
“อย่าให้ฉันต้องพูดหลายครั้งซิ ฉันเขินเป็นนะ” อี้ฟานพูดพลางยกมือขึ้นลูบต้นคอเหมือนที่ชอบทำเป็นประจำ ใบหน้านั้นแดงแจ๋จนถึงใบหู
“ก็ฉันไม่อยากเชื่อนิ ว่าคนอย่างนายจะมาชอบฉัน”
“หมายความว่าไง คนอย่างฉัน”
“ก็นายเป็นถึงคนดังของโรงเรียนเชียวนะ”
“แล้ว คนดังอย่างฉันรักใครไม่เป็นเหรอ”
“ใช่ แต่ว่า...”
คนอย่างเขาจะมาชอบผมได้ไง >O< เป็นไปไม่ได้อี้ฟานหันมาส่งยิ้มเขินๆให้ฉัน ฉันรู้สึกได้เลยว่าตอนนี้ หน้าตัวเองแดงระเรื่อและร้อนผ่าวขนาดไหน
“แล้วตกลงว่าไงอ่ะ”
“อะไร ตกลงอะไรของนาย -///-”
“ก็คำถามเมื่อกี้ไง”
“คำถามอะไรของนายอ่ะ”
“ก็คำถามข้างบนนั่นไงเล่า น้องห้อย”
ถ้าหมายถึงคำถามนั้น ‘เราเป็นแฟนกันนะ’ ฉันจะปฏิเสธได้เหรอ
“อือ ^^”
และเรื่องราวต่างๆก็จบลงอย่างแฮปปี้แอนดิ้ง (เหรอ)
“เดี๋ยวนะ อี้ชิง เธอลืมอะไรไปรึเปล่า”
“อะไรเหรอ -_-”
“ก็เธอยังไม่ได้บอกชอบฉันเลยนะ”
“หา ฉันต้องพูดด้วยเหรอ”
“ก็เออดิ เดี๋ยวคนอ่านจะเสียอารมณ์เอา”
“ก็ได้ แต่ฉันไม่พูดแบบนายหรอก”
“แล้วเธอจะพูดยังไง”
“ก็พูดอย่างนี้ไง” ว่าแล้วผมก็เขย่งเท้าไปหาอี้ฟาน ก่อนจะจุ๊บลงที่แก้มของเขา ส่งผลให้ร่างสูงถึงกับแข็งทื่อ หน้าแดง พูดอะไรไม่ออก อย่าอิจฉากันล่ะ ผู้อ่านทุกท่าน ^O^ผมเชื่อว่า ทุกคนเองก็คงจะได้เจอกับคนที่รัก โดยที่บางทีอาจจะไม่เหมือนกับเราก็ได้
ลั้นลา...ฟรุ้งฟริ้ง
รู้สึกตอนจบมันจะสั้นไปรึเปล่าน๊า แต่ว่าก็จบแล้วจ้า แล้วพบกันใหม่ครัชชชชชชชชชชช
ความคิดเห็น