คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ติวรักติวเตอร์2
“เป็นไงบ้างชิงน้อย >_< สอนเคมีให้อี้ฟานอ่ะ”
“อี้ชิง แกสอนการบ้านให้อี้ฟานจริงอ่ะ”
“กรี๊ดดดด >O< ฉันอยากเก่งเคมีบ้างอ่ะ จะได้สอนเจ้าชายฟานฟานไงอ่ะ”
-_-^^ นี่คือ เสียงตอบรับของเพื่อนๆผมทันทีที่รู้ว่า ฉันสอนซ่อมให้อีตาฟานฟานอะไรนั่น จะกรี๊ดกร๊าดอะไรกันนักหนาก็ไม่รู้ เชอะ (แกอิจฉาเขา ฉันรู้นะ: นักเขียน) ผมตัดสินใจเดินออกมากินข้าว เพื่อให้หลุดพ้นจากไอ้ปีศาจพวกนี้ ที่กำลังจะเขมือบหัวผม แต่ดูเหมือนเคราะห์กรรมของผมจะยังไม่หมด เพราะจู่ๆก็รู้สึกได้ถึงแรงตึงที่เกิดจากแรงดึง บริเวณลูกตุ้ม เอ๊ย! ไม่ใช่ ที่คอเสื้อของผมต่างหาก เมื่อหันไปมองก็พบกับคนที่แสนคุ้นเคย(กัดฟัน) จะเป็นใครไม่ได้นอกจากอีตาอี้ฟาน
“เอ๊ะ! นายมาดึงเสื้อฉันทำไมเนี่ย”
“อ้าว เจ็บเหรอ” อีตานี่ทำหน้าตาใสซื่อ
“ก็เจ็บซิวะ”
“พูดไม่เพราะเลย”
“ก็นายมาแกล้งฉันทำไมล่ะ”
“ก็เธอน่าแกล้งอ่ะ”
“กลับกาแลคซี่นายไปเลยโน้น หรือไม่ก็ไปหาไก่กินซะไป๊!”
“ไก่ไม่ใช่สไตล์”
“เรื่องของนาย แต่ถ้านายแกล้งฉันอีก นายได้ไปดาวอังคารแน่”
“=b งั้นฉันขอโทษละกัน” อี้ฟานพูดแม้ว่าสีหน้านั้นจะไม่ใช่สีหน้าของคนที่สำนึกผิดเลยก็ตาม ผมเดินห่างออกมา แต่ร่างสูงนั้นกลับจับมือเอาไว้
“อะไรอีกล่ะ...”ผมพูดอย่างหงุดหงิด พร้อมทั้งหันหน้ากลับไป แต่ก็ต้องชะงัก เพราะจังหวะที่ผมหันไปนั้นเป็นจังหวะเดียวกับที่อีตานี่ดึงมือผมเข้าหาตัว ทำให้หน้าของเราชิดกัน ในระยะที่ได้ยินเสียงการเต้นของหัวใจผมรีบผละออกจากอี้ฟานทันที เพื่อไม่ให้เขารู้ว่าหัวใจของฉันมันเต้นแรงมากแทบจะออกมาอยู่ข้างนอก โดยที่ใบหน้ายังร้อนผ่าว
“เอ่อ...ขอโทษนะ”อี้ฟานพูดขอโทษพลางใช้มือลูบต้นคอ
“ช่างเถอะ ว่าแต่...นายมีอะไรรึเปล่า -///-” ผมพยายามควบคุมไม่ให้เสียงสั่น ก่อนจะกล่าวออกไปอย่างติดๆขัดๆ ผมก็เขินเป็นนะโว้ย
“คือ ฉันเห็นเธอเดินออกจากห้องก็เลยจะถามว่า เธอจะไปไหนน่ะ”
“ฉันจะไปโรงอาหารน่ะ”
“เหรอ งั้น...ฉันขอไปด้วยได้ไหม”
“อืม...ก็ได้ซิ”
เอ่อ...ผมเริ่มรู้สึกได้แล้วว่า การที่คนจำนวนมากหันมาจับจ้องที่เรา มันให้ความรู้สึกเป็นยังไง -_-^^ ผมหันไปมองรอบๆโรงอาหารก็พบว่า ทุกคนในโรงอาหารและอาจจะรวมถึงพวกที่อยู่ข้างนอกด้วยก็ได้ ต่างก็จ้องมองมายังโต๊ะของเราเป็นตาเดียวกัน
“มองอะไรกันนักหนา รำคาญเป็นบ้า” คนตรงหน้าโวยวายเบาๆ พร้อมทั้งมองไปรอบๆ
“ฉันว่า นายน่าจะชอบนะ” ผมพูดพลางหยิบแก้วน้ำขึ้นดื่ม
“ใครว่าล่ะ” อี้ฟานหลับตาลงอย่างเหนื่อยใจ สายตาของทุกคนในที่นี้ มองมาด้วยสายตาที่แตกต่างกัน บางสายตามองอี้ฟานอย่างชื่นชม บางสายตามองอย่างหลงใหลคลั่งไคล้ (เป็นขั้นกว่าของชื่นชม) และก็มีสายตาอีกประเภทหนึ่ง คือ เอ่อ -o- มองผมด้วยสายตาที่โกรธแค้น อย่างกับว่าผมไปฆ่าบุพการีของพวกหล่อนอย่างนั้นแหละ ผมหันมามองหน้าคนที่นั่งตรงหน้า ซึ่งตอนนี้ลืมตาแล้วและกำลังสวาปามข้าวตรงหน้าอย่างไม่สนใจคนรอบข้าง แต่เดี๋ยวนะ ยังมีบางอย่างค้างคาใจฉันอยู่
“อี้ฟาน ทำไมนายถึงมากินข้าวกับฉันล่ะ”
“เปล่านิ ฉันอิ่มแล้วนะ” อีตานี่มันเลี่ยงประเด็น โดยลุกขึ้นเอาจากข้าวไปเก็บ ก่อนจะเดินกลับมานั่งที่เดิม ผมจึงต้องรีบกินให้เร็วที่สุด เพื่อที่จะไม่ต้องรู้สึกอึดอัดกับสายตารอบๆ
เรื่องที่น่าแปลกใจมากกว่าการที่ชินมากินข้าวกับผมก็คือ การที่อีตานี่เดินมาส่งผมถึงหน้าห้อง ซึ่งมันเป็นการเรียกเรทติงอย่างดีจากเด็กในห้อง และก็สร้างความวุ่นวายให้แก่ผมเป็นอย่างมาก
“เฮ่ย! ชิงน้อยไปกลับอี้ฟานมาเหรอ” >>>ลู่หาน
“พวกแกเป็นแฟนกันใช่ไหม” >>>ซูโฮ
“บอกฉันมานะ ว่าแกทำยังไง”>>>แบคฮยอน
“อ๊ายยยยย”
“บอกมาน๊า....” และอีกมากมายยยยยยยยยยยยยยย
ตอนเย็นวันนี้ ผมก็ยังคงต้องมาติวให้อี้ฟานที่ห้องเช่นเคยและดูเหมือนวันนี้ เขาจะมารออยู่ก่อนแล้ว ร่างสูงนั้นกำลังขะมักเขม้นอยู่กับหนังสือตรงหน้า โดยที่ยังไม่รู้เลยว่าz,มายืนมองอยู่ แล้วไม่นานนัก ร่างสูงก็คงจะรู้ตัวแล้วว่า ผมกำลังมองอยู่(ฉันมายืนมองตั้งนานแล้วนะเฮ่ย >o<)
“อ้าว มานานแล้วเหรอ”
“ซักพักแล้วล่ะ” ผมตอบพลางเดินเข้าไปนั่งโต๊ะข้างหน้า
“พอดีเลย ดูข้อสอบให้หน่อยดิ” อี้ฟานส่งข้อสอบมาให้พร้อมทั้งส่งยิ้มหวานมาให้
ผมหลบรอยยิ้มนั้น โดยการก้มลงมองข้อสอบ และต้องตะลึงงัน ข้อสอบในวันนี้มันก็เป็นข้อสอบชุดเดียวกับเมื่อวาน แต่อี้ฟานกลับสามารถทำได้ถูกหมด ซึ่งแตกต่างจากเมื่อวานแบบหน้ามือเป็นหลังเท้า (หลังมือ)
“เป็นไงบ้าง” อี้ฟานชะเง้อมอง
“......” ผมเงยหน้าขึ้นมองอีตานี่อย่างอึ้งๆไม่หาย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
“ผิดเหรอ ฉันอุตส่าห์อ่านหนังสือมาทั้งวันเลยนะ”
“นะ...นี่นายทำเองเหรอ”
“ก็ใช่น่ะซิ ฉันทำเพื่อเธอเลยนะ”
“เอ๋ -////-”
ความคิดเห็น