คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ติวรักติวเตอร์1
“เธอจะต้องไปสอนพวกเรียนซ่อม”
“ฮะ! ว่าไงนะครับอาจารย์”
คำพูดประกาศิตที่แฝงไปด้วยอำนาจ และกดดันของอาจารย์เคมี ทำให้ ‘จางอี้ชิง’ คนนี้อยากร้องไห้ออกมาซะตรงนี้เลย ผมไม่ได้ทำอะไรผิดซะหน่อย TToTT
“เธอฟังไม่ผิดหรอก”
“ทำไมล่ะครับอาจารย์”
“เธอยังจะให้ฉันตอบอีกเหรอ” คำพูดนั้น ทำให้ผมถึงกับเป็นใบ้โดยทันที
“เธอตั้งใจโดดร่มคาบฉันมา 2 ครั้งแล้ว นี่ยังไม่รวมคณิตศาสตร์ สังคม อังกฤษ และ บลาๆๆๆๆๆๆ”
“เอ่อ...”
ก๊อกๆๆ
ไม่ทันที่ผมจะได้พูดอะไร เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นพร้อมการปรากฏตัวของ “อู๋อี้ฟาน” หนุ่มหล่อมาดกวน ดวงตาสีน้ำตาลไหม้ ผมสีน้ำตาลอ่อน แม้ว่าจะปากเสีย กวนประสาท แต่นั่นก็ทำให้เขาได้เป็นขวัญใจสาวๆ ทั่วทั้งอาณาจักรภิรมณ์ฤดีแห่งนี้ อย่าบอกนะว่า OoO
“นี่คือ คนที่เธอต้องจัดการให้เขาสอบซ่อมผ่าน” อาจารย์กล่าว ก่อนผายมือไปทางอีตานั่นที่ส่งสายตากวนๆมาทางผม
“อาจารย์ครับ แต่ว่า”
“ไม่มีแต่ทั้งนั้นจ๊ะ อี้ชิง” อาจารย์พูดพร้อมกับส่งยิ้มหวานมาให้ แต่นั่นก็ไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลยนะครับอาจารย์
“ขอให้พวกเธอสองคนโชคดีนะคะ”
“ทำไมฉันต้องมาติวให้นายด้วยเนี่ยยยยย”
“ทำไมเธอต้องบ่นด้วยเนี่ยยยยย”
หลังจากที่ผมบ่นเสร็จ อีตาอี้ฟานก็จัดการบ่นกลับด้วยประโยคเดียวกัน ตอนนี้เรากำลังนั่งกันอยู่ในห้องเคมีที่อาจารย์เปิดให้ใช้ โดยที่ผมนั่งบ่นอยู่ที่โต๊ะ ส่วนอีตานั่นกำลังนั่งทำข้อสอบเคมีอยู่อย่างเงียบๆ(เหรอ)
“เพราะนายคนเดียวเลย” ว่าแล้วก็พาลใส่
“เธอเองไม่ใช่เหรอที่โดดเรียนเอง มาโทษฉันก็ไม่ถูก”
“ถ้าไม่มีนาย ฉันก็ไม่ต้องมาติดอยู่นี่”
“ถ้าไม่มีเธอ ฉันเองก็ไม่ต้องมาฟังเสียงบ่นอย่างนี้แหละนา โว้ย!” อี้ฟานเริ่มโวยวายพร้อมทั้งโยนยางลบมาทางผม
“ชิ แล้วนั่นนายทำไปถึงไหนแล้วน่ะ” ฉันเก็บยางลบพลางชะเง้อหน้าไปมองกระดาษข้อสอบ ก็พบว่า บางข้อนั้นถูกทำไปเรียบร้อยแล้ว และเอ่อ...ผิดหมดทุกข้อ – – ^
“ยุ่งน่า” ร่างนั้นรีบดึงกระดาษไปกอดไว้
“เอามานี่” ผมดึงกระดาษใบนั้นมาจากอ้อมแขนนั้น และอีตานั้นก็ทำท่ากระโจนเข้ามา แต่มีเหรอผมจะให้ ผมเพ่งมองไปที่กระดาษ แล้วก็แทบตกใจ อีตานี่มันผ่าน มอสี่มาได้ไงวะ -_-^^
“นี่ ฉันถามอะไรนายอย่างได้ไหม”
“อ่าฮะ”
“นายจับฉลากข้ามชั้นมารึไง”
“พูดแบบนี้มาตีกันดีกว่า”
“ก็มันจริงนี่นา เลขออกซิเดชันง่ายๆแค่เนี่ย นายยังทำผิด”
“ขอโทษละกัน ที่ฉันทำผิด” ไม่กัดแต่จิก
“เอาปากกากับกระดาษมานี่” ว่าแล้วผมก็จัดการดึงปากกากับกระดาษมาจากมือของอีตานั่น และก็เริ่มสอน
“ตอนแรกนะ นายต้องรู้ก่อนว่าเลขออกซิเดชันคืออะไร
“อ่าฮะ”
“ต่อไปก็ต้องจำกฎของมันด้วย” ผมอธิบายไปเรื่อยๆจนจบ ซึ่งอี้ฟานก็ไม่ทำอะไรนอกจากตอบอ่าฮะ อะไรของมันไม่รู้
“อ่าฮะ”
“เข้าใจที่ฉันพูดรึเปล่า”
“อ่าฮะ”
“นั้นอธิบายซิ”
“อ่าฮะ ขอใหม่อีกรอบได้ป่ะ”
“เรื่องง่ายๆแค่นี้เอง จำไม่ได้รึไง”
“ก็ฉันความจำสั้นอ่ะ”
“ก็ได้ เลขออกซิเดชันคือ...” และผมก็ร่ายยาวให้อีตานี่ฟังอีกครั้ง ตั้งแต่ต้นจนจบ
“ง่ะ OoO เอาใหม่ได้ไหมอ่ะ”
“โอ๊ย >O< อะไรของนายนักหนาฟะ (เริ่มหยาบคายขึ้นตามลำดับ)”
“น่านะ”
“รอบสุดท้ายนะ ถ้านายยังจำไม่ได้ นายตายแน่”
“เลขออกซิเดชัน....”
ฮือๆ TTOTT เมื่อไหร่ผมจะหมดเวรหมดกรรมซักทีเนี่ย
ลั้นลา...ฟรุ้งฟริ้ง
แม้ว่าข่าวร้ายๆจะออกมามากมาย แต่จะขอยืนหยัดอยู่เคียงข้างคริสเลย์และ exo ตลอดไป...
ปล.เม้นให้ด้วยนะครัชชชชช
ความคิดเห็น